Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Καθαρή έξοδος απ' τις ψευτο-ιδεολογίες.
Δηλαδή όταν λέμε "καθαρή έξοδος" απ' τα μνημόνια, αλλά μετά από λίγους μήνες απ' την "έξοδο" θα μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις και το αφορολόγητο όριο θα πέσει σε επίπεδα λιμοκτονίας, τί ακριβώς εννοούμε; Πως θα δανειζόμαστε απ' τις αγορές με επιτόκιο πολλαπλάσιο του τωρινού, ενώ ταυτόχρονα θα αποπληρώνουμε με τους ίδιους αποικιακούς (και αντισυνταγματικούς, άρα παράνομους) νόμους και εξοντωτικούς όρους με δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων το παλαιό (πλαστό) χρέος των νυν δανειστών-τοκογλύφων-απατεώνων; Και πώς όλο αυτό θα φέρει ανάπτυξη και ευημερία (ή έστω καλυτέρευση συνθηκών ζωής) για τον λαό; Μάλιστα.
Και το καινούργιο χρέος των πολλαπλάσιων επιτοκίων με τι σκ@τά, πότε και πώς θα το αποπληρώσουμε; Δεν θα γιγαντωθεί και πάλι το παλιό (που ουδέποτε μειώθηκε) και το νέο χρέος μαζί, φέρνοντας την ανάγκη στο σύντομο μέλλον είτε κάποιο είδος νέων μνημονίων, ή την αργή εξόντωση εθνικής οικονομίας και λαού σε βάθος (πολλού) χρόνου, μέχρι και την τυπική μετατροπή της χώρας (ουσιαστική ήδη υπάρχει) σε υποκατάστημα κάποιας ή κάποιων πολυεθνικών;
Η ηθική μας μοναξιά.
Γράφει η Ζωή Κυροπούλου (συγγραφέας – δημοσιογράφος).
Η Πέρσα στέκεται απέναντι από τον γιατρό του γιού της. Η καρέκλα της είναι εμφανώς χαμηλότερη από την καρέκλα του γιατρού που ίπταται σχεδόν στα μάτια της από το μεγαλείο των πτυχίων του, της μόρφωσης του και της ειδικότητας του. Άλλωστε, παρακολουθεί στενά την εξέλιξη της υγείας του παιδιού της εδώ και δύο χρόνια. Από τότε που το παλικάρι της έπαθε ένα τροχαίο πάσχει από καταθλίψεις και η ζωή στο σπίτι της άλλαξε.. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το μυαλό του παιδιού της δεν λειτουργεί πια σωστά. Προχθές ήταν επιθετικός μαζί της. Παρανοεί και αυτό το «κουσούρι», του το άφησε αυτό το καταραμένο τροχαίο.
Η σύγκρουση των δύο αυτοκινήτων ήταν μετωπική με υπαιτιότητα του άλλου στον οποίο όμως, το τροχαίο δεν άφησε ούτε μια γρατζουνιά. Αλλά το σώμα του δικού της παιδιού άλλαξε για πάντα. Μαζί και το μυαλό του. Ο γιός της, δεν είναι πια το ίδιο παιδί που είχε. Πονάει συνεχώς και ο νους του είναι μπλοκαρισμένος. Προχθές μόλις, σήκωσε το χέρι και την χτύπησε. Και ύστερα γονάτισε και έκλαψε μετανιωμένος μέχρι να κουραστεί ψελλίζοντας συνεχώς συγνώμη. Μετά τον πήρε ο ύπνος. Δεν έφταιγε το παιδί απλώς από τότε που έγινε το τροχαίο, το μυαλό του κάτι έπαθε και οι γιατροί συμφωνούν ότι το πρόβλημα δεν πρόκειται να διορθωθεί.
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις.
Βλέποντας πια παντού και καθημερινά την έκπτωση των πάντων όσων αφορούν την εξουσία στην χώρα μας (και σε άλλες χώρες, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση), έκπτωση στο ήθος, στις αξίες, στην ικανότητα, στην βούληση, στην εκφορά λόγου, στην δυνατότητα επικοινωνίας με την κοινωνία, στα πάντα, πείθεται κανείς για ένα πράγμα: Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στην χώρα μας έχει πεθάνει. Την σκοτώσαμε πρώτα εμείς με τις επιλογές μας, και δεύτερον οι ίδιες οι επιλογές μας με την απίστευτη ασημαντότητα και ανεπάρκειά τους, σε συνδυασμό με την εγγενή και επίκτητη ανηθικότητά τους, την αλαζονεία τους (αλαζονεία τόση που μόνον η ηλιθιότητα μπορεί να γεννήσει), και την απόλυτη αδιαφορία τους για το καλό των κοινών, για το "κοινό καλό" που κλήθηκαν (από 'μας τους ηλίθιους) να υπηρετήσουν.
Τα γεράκια, οι εγκληματίες, κι εμείς.
Οι εγκληματικοί και λαοκτόνοι πόλεμοι, που κάθε τρείς και λίγο μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο εξαπολύει η "πολιτισμένη" Δύση εναντίον κρατών και εθνών του "τρίτου" και "υπό ανάπτυξη" κόσμου, γίνονται για το όφελος καμιά δεκαριά μετρημένων στα δάχτυλα βιομήχανων και εμπόρων όπλων, και για το όφελος άλλων τόσων εταιρειών πετρελαίου.
Άμεσοι ένοχοι αυτών των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας είναι οι κυβερνήσεις-ανδρείκελα της Δύσης, και κάποια στιγμή οι "ηγέτες" τους θα πρέπει να καθίσουν στο σκαμνί κάποιας παγκόσμιας "Νυρεμβέργης", να δικαστούν ως εγκληματίες πολέμου, και να οδηγηθούν στην αγχόνη.
Η αλληγορία του Πλάτωνα, του Φωκά και άλλων τινών.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
[υπότιτλος: μην κουνάτε γαλανόλευκες στα μάτια των Τούρκων].
Από το «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» στη διασκευή «να καεί, να καεί η πουτάνα η Βουλή». Με ενορχηστρωτή το μέλος του μπουρδέλου κ. Φωκά του κώματος του Λεβέντη. Τσατσά ή κορίτσι ο [τρόπος του λέγειν] κύριος; Αδιάφορον. Να τον χαίρεσθε όσοι τον ψηφίσατε και θα τον ψηφίσετε. Τον δικαιολόγησε ο αρχηγός του ο μαρτυριάρης και ο τύπος δήλωσε ότι το σύνθημα που επανελάμβανε και αυτός μαζί με τον μη ετερόκλητο όχλο που τον επευφημούσε ήταν αλληγορικό. Δικαιούμαι, λοιπόν, αλληγορικώς να πω: «Φωκά είσαι και πολύ τρόμπας». Όχι περισσότερο από άλλους. Περισσότερο, όμως, είσαι κότα, αφού έκανες την πατάτα, αλλά μετά προσπάθησες να τη μαζέψεις σαν σχολιαρόπαιδο, όταν στην έπεσαν και ορθώς οι άλλοι. Όπως κάνουν όλες οι κότες. Βλ. Δαβάκη και αθίγγανους. Όπως έκανε και ο Χάνος Κλασμένος, όταν προέτρεψε το πλήθος να λυντσάρει τον Πάχτα, αλλά αθωώθηκε, διότι ήταν σχήμ’ αλόγου.