Rib and Sea

Των Διονύση Ρ. Ρηγόπουλου, Αντώνη Ε. Ψαράκη.

Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, έφερε στο κέντρο της προσοχής το ζήτημα της διακυβέρνησης.

Φάνηκε πόσο οι πολίτες έχουμε ελλιπή πληροφόρηση για κρίσιμα θέματα όπως η ασφάλειά μας. Πρέπει να ανησυχούμε, καθώς μπορεί οποτεδήποτε να προκύψουν ολέθριες συνέπειες από την ανεξέλεγκτη κακοδιοίκηση. Και η βλάβη αφορά κυβερνώντες και κυβερνώμενους. Τα Τέμπη είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας σοβαρής βλάβης στην κοινωνία μας.

Με αυτές τις σκέψεις, αποδώσαμε στα ελληνικά ένα άρθρο μας από το δεύτερο τεύχος (Άνοιξη 2021) του Journal of Civic Media, Emerson College, Boston, MA, USA, (σελ. 88-99), που αφορούσε στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και στη σχέση της με τη διακυβέρνηση. https://citizentales.org/journal-of-civic-media

Του Απόστολου Σαραντίδη.

1. Εκλογές

Εκλογές στον ελληνικό κοινοβουλευτισμό του 2023. Αμφιλεγόμενες αντικρουόμενες αντιπαραθέσεις κομμάτων αλλά και απόψεων περί συμμετοχής ή μη στο εκλογικό γίγνεσθαι, στημένο παιχνίδι κατ’ άλλους. Θα γίνει προσπάθεια με δοκιμιακή γραφή σύντομα να προσεγγιστεί το θέμα όσο πιο αποστασιοποιημένα, και με όρους πολιτικής κοινωνιολογίας και ιστοριογραφίας από την έως τώρα εμπειρία και γνώση.

Ο διαχωρισμός

Κατ’ αρχάς το πολιτικό φαινόμενο της πολιτικής από την οργάνωση των πρώτων θηρευτικών κοινωνιών προ χιλιετιών το οποίο φθάνει σε μια βραχεία κορύφωση στην Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλέους, ουδεμία σχέση έχει με τον φυτευτό Βρετανικό κοινοβουλευτισμό αλλά και τον φράγκικο διαχωρισμό των parties σε δεξιά, κεντρώα και αριστερά σύμφωνα με τον προσανατολισμό της θέσεως στα βουλευτικά έδρανα αρχικά, με τον βλακώδη διαχωρισμό σε πολιτικές τάξεις των πολιτών αργότερα σε στεγανά πλαίσια. Εγκεφάλων που επέτρεψαν στη γλώσσα της Γαλλικής Επανάστασης να εισχωρήσουν ακόμη και πολιτικές έννοιες «Ξεβράκωτων», των Sans-Culottes. Εδώ φαίνεται καθαρά ο αντικατοπτρισμός των τάξεων στο μετέπειτα μαρξιστικό Κεφάλαιο. Η ιδέα όμως είναι η ίδια από τον 18ο αιώνα στη γένεση των πρώτων προεπαναστατικών θεοσοφιστικών Λεσχών στα τεκτονικά μεσαιωνικά πρότυπα, που παίρνει θεωρητική υπόσταση τον 19ο και προσπαθεί να εφαρμοστεί επί του πρακτέου στην αρχή του 20ού με την Οκτωβριανή επανάσταση και μάλιστα επί Ρωσικού εδάφους στο οποίο απουσιάζει η βιομηχανοποίηση.

Της Βιολέτας Πατινιώτη.

Είμαστε η γενιά των Ελλήνων που επιμένουμε στο Δυτικότερο άκρο της Τουρκίας. Μια γενιά που αποφάσισε να επιστρέψει στα πατρογονικά της με όραμα, ελπίδες και όρεξη για δημιουργία. Ανάμεσα σε έποικους από την Ανατολία και τον Πόντο και σε ελάχιστους γηγενείς ακρίτες επιστρέψαμε ως άλλος Οδυσσέας, που απαρνήθηκε ακόμα και την αθανασία για χάρη του νόστου.

Η επαναλειτουργία των Ελληνικών Σχολείων στο νησί το 2013 γέμισε ελπίδα τις αποσκευές μερικών δεκάδων οικογενειών που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του κουδουνιού και αποφάσισαν να επαναπροσδιορίσουν τη ζωή τους στη γενέτειρα πατρίδα τους. Οι περισσότερες οικογένειες έφυγαν για την Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 με σκοπό να επιστρέψουν μόλις ηρεμήσουν οι πολιτικές αναταράξεις.

Τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη.

Ὁ ὀρθόδοξος κόσμος τιμᾷ κάθε Ἰανουάριο τοὺς ἀδάμαντες τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας καὶ τὰ διαχρονικὰ πρότυπα τῆς Παιδείας τοῦ Γένους μας. Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
 
Πρότυπα ἀξεπέραστα, ἰδιαίτερα σήμερα ποὺ τὸ ἄχρονο Νόημα ὡς ἡ μόνη ἔτυμη (ἀληθὴς) ἔννοια ἐξανεμίζεται μὲς στὴν ἀνέτυμη γραμμικὴ χρονολόγηση στὴν ταύτιση μὲ τὴν ἀναπαράστασή του, περιορίζοντάς την χωρὶς νὰ εἶναι θεραπευτικὴ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης στοὺς εὐμετάβλητους καὶ τυχαίους κανόνες διακίνησης πολυώνυμων κενῶν σημείων χάριν μιᾶς ὠφελιμιστικῆς χρησιμοθηρίας τῆς διδαχῆς καὶ τοῦ ἀνυπότακτου χαρακτῆρα τῆς πραγματικότητας.

Μέσα ἀπὸ λογικοὺς μηχανισμοὺς παρανόησης κυριαρχούμενους ἀπὸ φαντασιακὰ προσομοιωτικὰ μορφώματα δυνητικῶν πραγμάτων καὶ πανπεριεκτικῶν ἰδεῶν μὲ λόγο μονότροπα καὶ μονότονα ἐπαμφοτερίζοντα, ἡ ψευδαισθησιακὴ ἀνασυγκόλληση ἑνὸς παρακμιακῆς ἀλλοτρίωσης θρυμματισμένου κόσμου προσδίδει τὴν εἰκόνα μιᾶς κοινωνίας ἀνυποψίαστης γιὰ ἐπερχόμενα δεινά.