Rib and Sea
O Κυβερνήτης.
Tου Απόστολου Σαραντίδη.
Άλλη μια θλιβερή επέτειος αυτές τις ημέρες από εκείνες που θα ευχόταν ο γνώστης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, να μην υπήρχε ποτέ. Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια (9 Οκτωβρίου/27 Σεπτεμβρίου 1831). Του μεγαλύτερου, μοναδικού, πρώτου και τελευταίου ορθόδοξου πολιτικού της σύγχρονης Ελλάδας. Η πολιτική δολοφονία και μάλιστα τη στιγμή της κυριακάτικης εισόδου του στον ναό, από τις χειρότερες στιγμές στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και που αν δεν συνέβαινε, όλη η μετέπειτα ιστορική πορεία του ελληνικού κράτους θα ήταν απαλλαγμένη από πολλά δεινά.
Έκτοτε, στο μεταπρατικό μετεπαναστατικό ελληνικό παρακμιακό κρατίδιο οι ξένες δυνάμεις φρόντιζαν ώστε όλοι οι πολιτικοί να είναι συμβατοί με τα συμφέροντά τους και η ελληνική κοινωνία αποκομμένη από τη ζωηφόρο βιωματική της παράδοση. Ο σκοπός και ο στόχος σήμερα τουλάχιστον, προφανέστατος.
Γενοκτονία.
Η τελευταία και η πρώτη.
Του Απόστολου Σαραντίδη.
Ενθυμούμαι την προ εικοσιπενταετίας περίπου επίσκεψη στην πόλη της Καβάλας δύο γυναικών, μιας υπέργηρης κυρίας και της κόρης της προερχόμενες από τις Ηνωμένες Πολιτείες που δεν μιλούσαν καθόλου σχεδόν τα ελληνικά, δήλωναν όμως Ελληνίδες και δη Πόντιες.
Ο τύπος ενδιαφέρθηκε και τις ακολούθησε τότε στην επίσκεψή τους σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας και μάλιστα στον Δήμο και στην τότε Νομαρχία Καβάλας, οι επικεφαλής των οποίων ετίμησαν στο πρόσωπό τους και ιδιαίτερα της γιαγιάς την τελευταία γιαγιά όλων των Ποντίων, την αρχόντισσα του Πόντου όπως εγράφη, τη Σάνο Χάλο ή Ευθυμία Βαρυτιμίδου του Χαραλάμπους, σύζυγο Αβραάμ Χάλο.
Οκτακόσια πενήντα ένα χρόνια πορείας προς την άλωση (1071 – 1176- 1204 – 1453 - 1922)
Του Απόστολου Σαραντίδη*
Συμπληρώθηκαν εκατό (100) χρόνια από τη μεγίστη τραγωδία, την άφραστη καταστροφή που υπέστη ο ελληνισμός στην πεντακισχιλιετή ιστορική του πορεία. Μικρασιατική καταστροφή. Δύο λέξεις που συμπυκνώνουν το ανείπωτο δράμα του σύγχρονου ελληνισμού, μέσα από μιαν αναπότρεπτη αλυσίδα ιστορικών γεγονότων. Γεγονότων με την καταλυτική άλωση της Πόλης και τη Φραγκοκρατία το 1204, δίχως να λησμονούμε το Μαντζικέρτ του 1071 και το Μυριοκέφαλο του 1176, όπου με το σπάσιμο των δύο αυτών μετώπων κατακλύζεται η Μικρασιατική ενδοχώρα από τους Σελτζουκίδες και που συνεχίστηκαν με την αναπόφευκτη και αναμενόμενη πλέον άλωση του 1453, η οποία παραδόξως αντί να εκδιώξει, ενδυνάμωσε το ελληνικό στοιχείο στον Μικρασιατικό χώρο συνεχίζοντας και βαθαίνοντας μια μοναδική πολιτιστική κληρονομιά και διαφορά. Η ουσιαστική όμως άλωση πραγματοποιείται το 1922.
ΕΥΠ, ΔΕΗ και Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γράφει ο Κυριάκος Κωνσταντινίδης.
Από τα νέα της ημέρας διαβαζω ότι το θέμα με τις παρακολουθήσεις Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, συνεχίζεται από όλους σχεδόν τους ιστότοπους που παρακολουθώ. Κοντεύει τις 40 ημέρες και προσπαθούν επίμονα να το αναδείξουν ως μέγα θέμα ντόπια αλλά και ξένα ΜΜΕ. Χωρίς να έχω καταλάβει ακόμα ουσιαστικά το γιατί.
Κατ' αρχς μας λείπει το κίνητρο. Γιατί στην ευχή να παρακολουθεί ο Μητσοτάκης τον Ανδρουλάκη; Φυσικά η πιο απλή εξήγηση είναι γιατί μπορεί και επειδή έχει μια διεστραμμένη αντίληψη ελέγχου της πολιτικής σκηνής. Μαθαίνουμε ότι στην Επιτροπή Ελέγχου και Διαφάνειας της Βουλής δεν δίνουν λογαριασμό γιατί. (1) Ενώ τις προηγούμενες ημέρες κάτι γράφανε και για εξαφάνιση όλων των στοιχείων της υπόθεσης.(2) Το οποίο αρχείο τελικά λένε δεν καταστράφηκε.(3)
Mικρές Νησίδες - Mικρά Διαμάντια του Αιγαίου.
Οι μικρές νησίδες του Αιγαίου είναι μικρά διαμάντια που παλαιότερα έλαμψαν ως κύτταρα πολιτισμού και πρότυπα αυτάρκειας. Σήμερα, έπειτα από την πλήρη απαξίωσή τους και καθώς αγνοούμε την ιστορία τους (που ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να αναζητήσουμε), είναι ευάλωτα όχι μόνο σε εξωτερικές απειλές, αλλά και στους επενδυτές της συμφοράς.
Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτές οι μικρές ακατοίκητες πλέον νησίδες, όπου στις μέρες μας μετά βίας επιβιώνουν λίγοι θάμνοι, για πολλούς αιώνες όχι μόνο κατοικούνταν, αλλά εκεί παρήγαγαν και εμπορευόντουσαν τυροκομικά προϊόντα, κρέας, σιτηρά (όπως η φημισμένη φάβα του Αιγαίου) και άλλα. Στις μέρες μας που με τόσα σύγχρονα μέσα δυσκολευόμαστε να επιβιώσουμε ακόμα και στα πιο παραγωγικά και γόνιμα οικοσυστήματα, οι παραδοσιακές μορφές διαχείρισης που επί αιώνες ακολουθούσαν οι τοπικές κοινωνίες του Αιγαίου, αποτελούν αντικείμενο διεθνούς επιστημονικής έρευνας, ανεκτίμητης αξίας.