Rib and Sea

[Ειδική αφιέρωση στους αληλέγγυους και στους ΜΚώλους, αλλά και στον Πάπα, στον Οικουμενικό Πατριάρχη και στον Αρχιεπίσκοπο Ελλάδος που επισκέπτονται σήμερα τη Λέσβο αντί να επισκεφθούν το Χαλέπι ή την Παλμύρα].

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.  

Όσα ακολουθούν γράφτηκαν την 22.02.2016 από τον Robert F. Kennedy Jr., γιο του δολοφονηθέντος [το 1968] Γερουσιαστή Μπομπ Κέννεντυ που κάλπαζε για τον Λευκό Οίκο και ανεψιό του επίσης δολοφονηθέντος [το 1963] Προέδρου των ΗΠΑ John F. Kennedy!!!.

«Why the Arabs don’t Want Us to be in Syria».
Μεταφράζω από το Politico. Και τούτο, διότι η πονόψυχη ΕΕ τρέχει να πλύνει τα κατουρημένα των ΗΠΑ στο μεταναστευτικό, αντί να σηκώσει το ανάστημά της και να επιδιώξει λύση στη ρίζα του προβλήματος. Ενεργεί όπως ενεργεί η ελληνική [τρόπος του λέγειν] κυβέρνηση έναντι της ΕΕ: ως υποτελής. Μάλλον, όμως, και εκείνης τα  συμφέροντα ταυτίζονται με τα συμφέροντα των ΗΠΑ που έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με τα συμφέροντα της Ρωσίας. Και στη μέση όλοι οι Αϊλάν του κόσμου.

«Εν μέρει, επειδή ο πατέρας μου δολοφονήθηκε από έναν Άραβα, προσπάθησα να κατανοήσω τον αντίκτυπο της πολιτικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα τους παράγοντες που ενίοτε αιτιολογούν αιμοδιψείς απαντήσεις από τον Ισλαμικό κόσμο εναντίον της χώρας μας. Καθώς εστιάζουμε στην άνοδο του Ισλαμικού Κράτους και αναζητούμε την πηγή της αγριότητας που αφαίρεσε τόσες αθώες ζωές στο Παρίσι και στο San Bernardino, ίσως να θελήσουμε να κυττάξουμε πέρα από τις βολικές εξηγήσεις της θρησκείας και της ιδεολογίας. Αντιθέτως, πρέπει να εξετάσουμε τις πιο σύνθετες λογικές της ιστορίας και του πετρελαίου και το πώς αυτές ρίχνουν συχνά το ανάθεμα στις δικές μας ακτές.

Η ιστορία των ανούσιων βίαιων επεμβάσεων της Αμερικής στη Συρία – ελάχιστα γνωστών στον αμερικανικό λαό, αλλά πασίγνωστων στη Συρία - έσπειραν εύφορη γη για τον βίαιο Ισλαμικό τζιχαντισμό, ο οποίος καθιστά περίπλοκη οποιαδήποτε αντίδραση της κυβέρνησής μας για την αντιμετώπιση της πρόκλησης του Ισλαμικού Κράτους. Όσο το αμερικανικό κοινό και οι παράγοντες που καθορίζουν την πολιτική  αγνοούν αυτό το παρελθόν, είναι πιθανόν ότι περαιτέρω επεμβάσεις θα επιτείνουν την κρίση. Ο Υπουργός Εξωτερικών John Kerry ανεκοίνωσε αυτή την εβδομάδα «προσωρινή» κατάπαυση πυρός στη Συρία. Αλλ’ επειδή η επιρροή και το γόητρο των ΗΠΑ εντός της Συρίας είναι μηδαμινά, ενώ η κατάπαυση του πυρός δεν περιλαμβάνει βασικούς μαχητές, όπως είναι το Ισλαμικό Κράτος και η al Nusra – είναι καταδικασμένη να εξελιχθεί σε μία ασταθή ανακωχή στην καλλίτερη περίπτωση. Παρομοίως η εκ μέρους του Προέδρου Obama αναβάθμιση της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη — αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές στόχευαν στρατόπεδο εκπαίδευσης του Ισλαμικού Κράτους την περασμένη εβδομάδα — είναι πιθανόν να ενισχύσει αντί να αποδυναμώσει τους ακραίους. Όπως έγραφαν οι New York Times στο πρωτοσέλιδό τους την 08.12.2015, οι πολιτικοί ηγέτες και οι στρατιωτικοί σχεδιαστές του Ισλαμικού Κράτους προσπαθούν να προκαλέσουν στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Γνωρίζουν εκ πείρας ότι μία τέτοια ενέργεια θα πυκνώσει τις τάξεις τους με εθελοντές μαχητές, θα καταπνίξει τις μετριοπαθείς φωνές και θα ενώσει τον Ισλαμικό κόσμο εναντίον της Αμερικής.

Για να γίνει κατανοητή αυτή η δυναμική, πρέπει να διαβάσουμε την ιστορία με τη ματιά των Σύρων, και δη τις ρίζες της παρούσας διένεξης. Πολύ πριν το 2003, όταν η από μέρους μας κατοχή του Ιράκ πυροδότησε την εξέγερση των Σουνιτών που έχει λάβει τώρα τη μορφή του Ισλαμικού Κράτους, η CIA είχε εκθρέψει τον βίαιο τζιχαντισμό ως όπλο του Ψυχρού Πολέμου φορτώνοντας τις σχέσεις ΗΠΑ/Συρίας με τοξικές αποσκευές.

Αυτό δεν συνέβη χωρίς αντιπαραθέσεις στην πατρίδα. Τον Ιούλιο του 1957, μετά από ένα αποτυχημένο πραξικόπημα της CIA στη Συρία, ο θείος μου John F. Kennedy, Γερουσιαστής, έκανε έξαλλο τον Πρόεδρο Eisenhower, τους ηγέτες αμφοτέρων των πολιτικών κομμάτων και τους Ευρωπαίους συμμάχους μας με μία ιστορική ομιλία που υποστήριζε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του Αραβικού κόσμου και το τέλος της ιμπεριαλιστικής επέμβασης της Αμερικής στις αραβικές χώρες. Σε όλη μου τη ζωή, κυρίως δε στα συχνά ταξίδια μου στη Μ. Ανατολή, αναρίθμητοι Άραβες αναπολούσαν με συμπάθεια εκείνη την ομιλία χαρακτηρίζοντάς την ως την πιο καθαρή δήλωση ιδεαλισμού, την οποία προσδοκούσαν από την ομιλία Kennedy, η οποία ήταν μία πρόσκληση για την εκ νέου προσήλωση της Αμερικής στις υψηλές αξίες που η χώρα μας ενέταξε στον Ατλαντικό Χάρτη, την επίσημη δέσμευση ότι όλες οι πρώην ευρωπαϊκές αποικίες θα είχαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Franklin D. Roosevelt είχε εξαναγκάσει τον Winston Churchill και τους άλλους συμμαχικούς ηγέτες να υπογράψουν τον Ατλαντικό Χάρτη το 1941 ως προϋπόθεση για την υποστήριξη των ΗΠΑ στον ευρωπαϊκό πόλεμο κατά του φασισμού.

Εξ αιτίας, όμως, σε μεγάλο βαθμό, του Allen Dulles και της CIA, των οποίων οι δολοπλοκίες στην εξωτερική πολιτική αντιστρατεύονταν συχνά και ευθέως την εκπεφρασμένη πολιτική του έθνους μας, ο ιδεαλιστικός δρόμος που είχε χαραχθεί με τον Ατλαντικό Χάρτη δεν ήταν αυτός που ακολουθήσαμε. Το 1957 ο παππούς μου, Πρέσβης Joseph P. Kennedy, μετέσχε σε μία μυστική Επιτροπή επιφορτισμένη με τη διερεύνηση των ένοχων μυστικών της CIA στη Μ. Ανατολή. Η αποκαλούμενη Έκθεση «Bruce-Lovett», την οποία συνυπέγραψε, περιέγραφε τις μηχανορραφίες πραξικοπημάτων της CIA σε Ιορδανία, Συρία, Ιράν, Ιράκ και Αίγυπτο, που αποτελούσαν κοινό μυστικό για τον μέσο Άραβα, αλλά ήταν κυριολεκτικά άγνωστες στον αμερικανικό λαό που έπαιρνε τοις μετρητοίς τις διαψεύσεις της κυβέρνησής του. Η έκθεση κατήγγελλε τη CIA ως υπεύθυνη για τον αχαλίνωτο αντιαμερικανισμό, καθώς αυτός ρίζωνε τότε μυστηριωδώς «σε πολλές χώρες του κόσμου σήμερα». Η έκθεση «Bruce-Lovett» επεσήμαινε ότι αυτές οι επεμβάσεις ήταν αντίθετες με τις αμερικανικές αξίες και είχαν θέσει σε κίνδυνο τη διεθνή ηγετική θέση και το ηθικό κύρος της Αμερικής εν αγνοία του αμερικανικού λαού. Η έκθεση έλεγε, επίσης, ότι η CIA ουδέποτε εξήτασε πώς θα αντιμετωπίζαμε τέτοιες επεμβάσεις, αν κάποια ξένη κυβέρνηση απεφάσιζε να τις εφαρμόσει στη χώρα μας.

Αυτή είναι η αιματοβαμμένη ιστορία, η οποία διαφεύγει των σύγχρονων θιασωτών του επεμβατισμού όπως είναι οι George W. Bush, Ted Cruz και Marco Rubio όταν απαγγέλλουν τη ναρκισσιστική αλληγορία ότι οι εθνικιστές της Μ. Ανατολής «μας μισούν για τις ελευθερίες μας». Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μας μισούν γι’ αυτό. Αντιθέτως μας μισούν για τον τρόπο με τον οποίο προδώσαμε αυτές τις ελευθερίες, τις ίδιες τις ιδέες μας, εντός των συνόρων τους.

Για να αντιληφθούν οι αμερικανοί τί πραγματικά συμβαίνει, έχει σημασία να εξετάσουμε μερικές λεπτομέρειες αυτής της βρώμικης, αλλά μισοξεχασμένης ιστορίας. Στη δεκαετία του ΄50 ο Πρόεδρος Eisenhower και οι αδελφοί Dulles — ο διευθυντής της CIA Allen Dulles και ο υπουργός Εξωτερικών John Foster Dulles — απέκρουσαν τις προτάσεις των Σοβιετικών για μία συνθήκη που θα μετέτρεπε τη Μ. Ανατολή σε ουδέτερη ζώνη στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου και θα άφηνε τους Άραβες να διαφεντεύουν την Αραβία. Αντιθέτως, εξαπέλυσαν έναν υπόγειο πόλεμο εναντίον του αραβικού εθνικισμού, τον οποίον ο Allen Dulles εξομοίωνε με τον κομμουνισμό, ιδία όταν το αυτοδιοίκητο των Αράβων απειλούσε τις παραχωρήσεις αδειών εκμετάλλευσης πετρελαίων. Διοχέτευσαν μυστική αμερικανική στρατιωτική βοήθεια σε τυράννους στη Σαουδική Αραβία, στην Ιορδανία, στο Ιράκ και στον Λίβανο ευνοώντας μαριονέτες με συντηρητικές τζιχαντιστικές ιδεολογίες, τις οποίες θεωρούσαν ως αξιόπιστο αντίδοτο στον σοβιετικό Μαρξισμό. Σε μία σύσκεψη στον Λευκό Οίκο μεταξύ του διευθυντή Σχεδιασμού της CIA Frank Wisner και του John Foster Dulles τον Σεπτέμβριο του 1957, ο Eisenhower είπε στη CIA: «Πρέπει να κάνουμε τα πάντα να τονίσουμε την εκδοχή του “ιερού πολέμου”» σύμφωνα με υπόμνημα που συνέταξε ο Γραμματέας του Επιτελείου του Στρατηγός Andrew J. Goodpaster.

Η CIA άρχισε την ενεργό ανάμιξή της στη Συρία το 1949 — πριν καν συμπληρωθεί χρόνος από την ίδρυσή της. Σύροι πατριώτες είχαν κηρύξει τον πόλεμο στους Ναζί, εξόρισαν τους Γάλλους αποικιοκράτες του Vichy και δημιούργησαν μία εύθραυστη κοσμική δημοκρατία στα αμερικανικά πρότυπα. Αλλά τον Μάρτιο του 1949, ο δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος της Συρίας Shukri-al-Quwatli δίσταζε να εγκρίνει τον Διαραβικό Αγωγό, ένα αμερικανικό σχέδιο που στόχευε στη σύνδεση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Σαουδικής Αραβίας με τα λιμάνια του Λιβάνου μέσω Συρίας. Στο βιβλίο του «Η παρακαταθήκη της Στάχτης» ο ιστορικός της CIA Tim Weiner αναφέρει ότι σε αντίποινα για την έλλειψη ενθουσιασμού από πλευράς Al-Quwatli για τον αμερικανικό αγωγό, η CIA οργάνωσε ένα πραξικόπημα, με το οποίο αντικατέστησε τον al-Quwatli με τον επιλεγμένο από τη CIA δικτάτορα, έναν κατάδικο απατεώνα ονόματι Husni al-Za’im. Ο Al-Za’im δεν πρόλαβε να διαλύσει τη Βουλή και να εγκρίνει τον αμερικανικό αγωγό, αφού οι συμπατριώτες του τον εκτόπισαν 4,5 μήνες από την καθίδρυση του καθεστώτος του.

Μετά από αρκετά αντιπραξικοπήματα στην αποσταθεροποιημένη πια χώρα ο συριακός λαός επέστρεψε στη δημοκρατία το 1955 επανεκλέγοντας τον al-Quwatli και το Εθνικό Κόμμα του. Ο Al-Quwatli εξακολουθούσε να είναι ουδέτερος στον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά θιγμένος από την αμερικανική ανάμιξη στην εκδίωξή του, έγερνε τώρα προς το σοβιετικό στρατόπεδο. Η στάση αυτή προκάλεσε τη δήλωση του διευθυντή της CIA Dulles «Η Συρία είναι ώριμη για ένα πραξικόπημα» και την αποστολή στη Δαμασκό των δύο μάγων των πραξικοπημάτων, του Kim Roosevelt και του Rocky Stone.

Αλλά όλα τα λεφτά της CIA απέτυχαν να διαφθείρουν τους αξιωματικούς του Συριακού στρατεύματος. Οι στρατιωτικοί ανέφεραν στο Μπααθικό καθεστώς τις προσπάθειες χρηματισμού των από τη CIA. Εις απάντηση ο Συριακός στρατός εισέβαλε στην αμερικανική πρεσβεία και συνέλαβε τον Stone. Μετά από εξουθενωτική  ανάκριση ο Stone ομολόγησε σε τηλεοπτική μετάδοση τον ρόλο του στο πραξικόπημα στο Ιράν και στην αποτυχημένη προσπάθεια της CIA να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας. Οι Σύροι απέλασαν τον Stone και δύο στελέχη της αμερικανικής πρεσβείας. Ήταν η πρώτη φορά που ένα αμερικανός διπλωμάτης απελαυνόταν από αραβική χώρα. Ο Λευκός Οίκος απέρριψε μετά βδελυγμίας τις ομολογίες του Stone ως κατασκευασμένες και συκοφαντικές, πράγμα που κατάπιε αμάσητο ο αμερικανικός Τύπος με επί κεφαλής τους New York Times και έγινε πιστευτό από τον αμερικανικό λαό που συμμεριζόταν την ιδεαλιστική άποψη του Mosaddegh για την κυβέρνησή του. Η Συρία προχώρησε σε εκκαθάριση όλων των πολιτικών που συμπαθούσαν τις ΗΠΑ και εκτέλεσε ως προδότες όλους τους αξιωματικούς που είχαν σχέση με το πραξικόπημα. Εις αντίποινα οι ΗΠΑ έστειλαν τον 6ο στόλο στη Μεσόγειο, απείλησαν με πόλεμο και παρότρυναν την Τουρκία να εισβάλει στη Συρία. Οι Τούρκοι συγκέντρωσαν 50.000 στρατού στα σύνορα με τη Συρία και υπανεχώρησαν μόνον μπροστά στη συμπαγή αντίθεση της Αραβικής Ένωσης, οι ηγέτες της οποίας ήταν έξαλλοι με την επέμβαση των ΗΠΑ. Ακόμη και μετά την εκδίωξή της η CIA συνέχισε μυστικά τις προσπάθειες να ανατρέψει τη δημοκρατικά εκλεγμένη Συριακή Μπααθική κυβέρνηση. Η CIA συνωμότησε  με τη βρεταννική MI6 για τον σχηματισμό μίας «Ελεύθερης Συριακής Επιτροπής» και εξόπλισε τη Μουσουλμανική Αδελφότητα για να δολοφονήσει τρεις Σύρους κυβερνητικούς αξιωματούχους που είχαν βοηθήσει στην αποκάλυψη της «Αμερικανικής συνωμοσίας» σύμφωνα με τον Matthew Jones στο βιβλίο «The ‘Preferred Plan’: The Anglo-American Working Group Report on Covert Action in Syria, 1957». Το κακό που προξένησε η CIA  απομάκρυνε τη Συρία ακόμη πιο πολύ από τις ΗΠΑ και σε παρατεταμένες συμμαχίες με τη Ρωσία και την Αίγυπτο.

Μετά τη δεύτερη απόπειρα πραξικοπήματος στη Συρία, αντιαμερικανικές διαδηλώσεις συντάραξαν  τη Μ. Ανατολή από τον Λίβανο μέχρι την Αλγερία. Στον απόηχο αυτών των εκδηλώσεων ήλθε το πραξικόπημα της 14ης Ιουλίου 1958 υπό την ηγεσία νέου κύματος αντιαμερικανών αξιωματικών που ανέτρεψαν τον φιλοαμερικανό Ιρακινό μονάρχη Nuri al-Said. Οι ηγέτες του πραξικοπήματος δημοσιοποίησαν απόρρητα κυβερνητικά έγγραφα που αποκάλυπταν ότι ο Nuri al-Said ήταν μία υψηλόμισθη μαριονέτα της CIA. Εις απάντηση της αμερικανικής προδοσίας η νέα Ιρακινή κυβέρνηση προσκάλεσε στο Ιράκ σοβιετικούς διπλωμάτες και οικονομικούς συμβούλους και γύρισε την πλάτη στη Δύση.

Έχοντας αποξενώσει το Ιράκ και τη Συρία, ο Kim Roosevelt εγκατέλειψε τη Μ. Ανατολή για να εργασθεί ως στέλεχος στη βιομηχανία πετρελαίου, την οποίαν είχε υπηρετήσει τόσο καλά στη διάρκεια της δημόσιας υπηρεσίας του στη CIA. Ο αντικαταστάτης του ως σταθμάρχης της CIA James Critchfield προέβη σε μία ανεπιτυχή προσπάθεια δολοφονίας του νέου Ιρακινού Προέδρου χρησιμοποιώντας δηλητηριασμένο μαντήλι τσέπης κατά τον Weiner. Πέντε χρόνια αργότερα η CIA επέτυχε να εκδιώξει τον Ιρακινό Πρόεδρο και να ανεβάσει στην εξουσία στο Ιράκ το κόμμα του Μπάαθ. Ένας χαρισματικός νεαρός δολοφόνος ονόματι Saddam Hussein ήταν ένα από τα διακεκριμένα ηγετικά στελέχη της  Μπααθικής ομάδος της CIA. Ο Γραμματέας του κόμματος Μπάαθ Ali Saleh Sa'adi που ανέλαβε καθήκοντα δίπλα στον Saddam Hussein, θα έλεγε αργότερα: «Ήλθαμε στην εξουσία με ένα τραίνο της CIA» σύμφωνα με το βιβλίο «A Brutal Friendship: The West and the Arab Elite» του Said Aburish, δημοσιογράφου και συγγραφέα. Ο Aburish αναφέρει ότι η CIA παρέδωσε στον Saddam και στην παρέα του κατάλογο ανθρώπων «που έπρεπε να εξαφανισθούν αμέσως για εξασφαλισθεί η επιτυχία». Ο Tim Weiner γράφει ότι ο Critchfield παραδέχθηκε αργότερα ότι ήταν η CIA που στην πραγματικότητα «δημιούργησε τον Saddam Hussein».

Στα χρόνια του Reagan  η CIA τροφοδότησε τον Hussein με δισεκατομμύρια δολάρια υπό μορφή εκπαίδευσης, υποστήριξης Ειδικών Δυνάμεων, όπλων και πληροφοριών, εν γνώσει του ότι αυτός χρησιμοποιεί δηλητηριώδη αέρια μουστάρδας και νεύρων, καθώς και βιολογικά όπλα, περιλαμβανομένου του άνθρακα που προμηθευόταν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, στον πόλεμό του κατά του Ιράν. Ο Reagan και ο επί των ημερών του διευθυντής της CIA Bill Casey θεωρούσαν τον Saddam εν δυνάμει φίλο της βιομηχανίας πετρελαίου των ΗΠΑ και ένα ισχυρό ανάχωμα κατά της εξάπλωσης της Ισλαμικής επανάστασης του Ιράν. Ο απεσταλμένος τους Donald Rumsfeld χάρισε στον Saddam χρυσά σπηρούνια καουμπόυ και κατάλογο χημικών/βιολογικών, αλλά και συμβατικών, όπλων στη διάρκεια ταξιδιού του το 1983 στη Βαγδάτη. Την ίδια στιγμή η CIA εφοδίαζε παρανόμως  τον εχθρό τού  Saddam, το Ιράν, με χιλιάδες αντιαρματικών και αντιαεροπορικών πυραύλων, ένα έγκλημα που έγινε διάσημο στη διάρκεια του σκανδάλου Ιράν-Κόντρα.

Αργότερα, τζιχαντιστές και από τις δύο πλευρές έστρεψαν πολλά από τα όπλα που τους προμήθευσε  η CIA εναντίον του αμερικανικού λαού. Ακόμη και τώρα που η Αμερική σχεδιάζει κι’ άλλη μία επέμβαση στη Μ. Ανατολή, οι περισσότεροι Αμερικανοί αγνοούν την ποικιλία των τρόπων που γυρίζουν μπούμεραγκ από προηγούμενες γκάφες της CIA, οι οποίες συνέβαλαν στη δημιουργία της σημερινής κρίσης. Οι επιπτώσεις από ανοησίες της CIA δεκαετιών συνεχίζουν να αντηχούν σήμερα σε όλη τη Μ. Ανατολή, στις εθνικές πρωτεύουσες και από τζαμιά σε ιερατικές σχολές πάνω από το κατεστραμμένο τοπίο της Δημοκρατίας και του μετριοπαθούς Ισλάμ, τα οποία φρόντισε να σβήσει η CIA.

Σειρά Ιρανών και Σύρων δικτατόρων, περιλαμβανομένου του  Bashar al-Assad και του πατέρα του, επικαλέσθηκαν το ιστορικό των αιματηρών πραξικοπημάτων της ως πρόσχημα για την αυταρχική τους διακυβέρνηση, τις καταπιεστικές τακτικές και την ανάγκη να έχουν μία ισχυρή συμμαχία με τη Ρωσία.  Αυτές οι ιστορίες είναι, συνεπώς, πολύ  γνωστές  στους λαούς της Συρίας και του Ιράν που, όπως είναι φυσικό, ερμηνεύουν την επέμβαση των ΗΠΑ στα πλαίσια αυτού του ιστορικού. Ενώ ο συμμορφούμενος αμερικανικός Τύπος παπαγαλίζει ότι η στρατιωτική μας υποστήριξη στους εξεγερμένους Σύρους είναι καθαρά ανθρωπιστική, πολλοί Άραβες βλέπουν τη σημερινή κρίση ως απλώς έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων για αγωγούς πετρελαίου και γεωπολιτική.  Πριν πέσουμε πιο βαθειά στη φωτιά, θα ήταν φρόνιμο να εξετάσουμε τα άφθονα γεγονότα  που στηρίζουν μία τέτοια προοπτική. Κατά την άποψή τους  ο πόλεμός μας κατά του Bashar Assad δεν άρχισε με τις ειρηνικές διαδηλώσεις των πολιτών της Αραβικής άνοιξης το 2011. Άρχισαν το 2000, όταν το Qatar πρότεινε την κατασκευή ενός αγωγού αξίας $10 δισ. και μήκους  1.500 χιλιομέτρων δια μέσου Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Συρίας και Τουρκίας. Το Qatar μοιράζεται με το Ιράν το κοίτασμα φυσικού αερίου  South Pars/North Dome που είναι το πλουσιότερο του κόσμου. Ο διεθνής εμπορικός αποκλεισμός απαγόρευε μέχρι πρόσφατα στο Ιράν να πουλάει το αέριό του στο εξωτερικό.   Από την άλλη το αέριο του Qatar μπορεί να φθάσει στις ευρωπαϊκές αγορές  μόνον, αν υγροποιείται και μεταφέρεται δια θαλάσσης, πράγμα που περιορίζει τον όγκο και αυξάνει δραματικά το κόστος. Ο προταθείς  αγωγός θα συνέδεε το Qatar απ’ ευθείας με τις ευρωπαϊκές ενεργειακές αγορές μέσω σταθμών διανομής εντός της Τουρκίας, στην οποία  θα απέφερε τεράστια  κέρδη από τέλη διαμετακομιδής. Ο αγωγός Qatar/Turkey  θα έδινε στα Σουνιτικά βασίλεια του Περσικού Κόλπου αποφασιστική υπεροχή στις παγκόσμιες αγορές φυσικού αερίου και θα ισχυροποιούσε το Qatar, τον στενότερο σύμμαχο της Αμερικής στον αραβικό κόσμο. Το  Qatar φιλοξενεί  δύο τεράστιες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις και το Αρχηγείο της Κεντρικής Διοίκησης Μ. Ανατολής των ΗΠΑ.

Η ΕΕ που προμηθεύεται το 30% του φυσικού αερίου της από τη Ρωσία είχε την ίδια όρεξη  για τον αγωγό, ο οποίος θα προσέφερε στα μέλη της φθηνή ενέργεια και απαγκίστρωση από την ασφυκτική  οικονομική και πολιτική εξάρτηση του Βλαδίμηρου Πούτιν. Η Τουρκία, ο δεύτερος σε ποσότητα καταναλωτής φυσικού αερίου της Ρωσίας, επιθυμούσε εναγωνίως να θέσει τέρμα στην εξάρτησή της από τον παλαιό αντίπαλό της και να αναγάγει  τον εαυτό της σε  επικερδή  διακομετακομιστικό σταθμό για ασιατικά καύσιμα προς τις αγορές της ΕΕ. Ο αγωγός του Qatar θα ωφελούσε τη συντηρητική μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας που θα έβαζε πόδι στη σιϊτική Συρία. Ο γεωπολιτικός στόχος των Σαουδαράβων  είναι να περιορίσει  την οικονομική και πολιτική ισχύ του πρωταρχικού αντιπάλου της, του Ιράν, που είναι σιϊτικό κράτος και στενός σύμμαχος του Bashar Assad. Η Σαουδαραβική μοναρχία έβλεπε την υποστηριζόμενη  από τις ΗΠΑ επικράτηση των Σιϊτών στο Ιράκ [και πιο πρόσφατα τον τερματισμό του εμπορικού αποκλεισμού του Ιράν] ως υποβάθμιση του ρόλου της ως περιφερειακής δύναμης και είχε ήδη αναμιχθεί σε ένα δι’ αντιπροσώπου πόλεμο κατά τη Τεχεράνης στην Υεμένη με αποκορύφωμα τη γενοκτονία από τους Σαουδάραβες  της φυλής  Houthi, την οποίαν υποστήριζε το Ιράν.

Ασφαλώς, οι Ρώσοι που διαθέτουν στην Ευρώπη το 70% των εξαγωγών τους φυσικού αερίου, έβλεπαν τον αγωγό Qatar/Turkey ως μία  υπαρξιακή απειλή. Κατά την άποψη του Πούτιν, ο αγωγός του Qatar αποτελεί νατοϊκή συνωμοσία για να ανατρέψει το status quo, να στερήσει τη Ρωσία από τη μοναδική  της βάση  στη Μ. Ανατολή, να στραγγαλίσει τη ρωσική οικονομία  και να τερματίσει την ισχύ της στην ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας. Το 2009 ο Assad ανακοίνωσε ότι θα ηρνείτο να υπογράψει τη συμφωνία που θα επέτρεπε στον αγωγό να διέλθει μέσω της Συρίας «ώστε να προστατευθούν τα συμφέροντα των Ρώσων συμμάχων μας». Ακόμη ο Assad εξόργισε τους Σουνίτες μονάρχες του Κόλπου όταν υποστήριξε έναν «Ισλαμικό αγωγό» εγκεκριμένο από τη Ρωσία που θα ξεκινούσε από την ιρανική πλευρά του κοιτάσματος φυσικού αερίου και μέσω της Συρίας θα κατέληγε στα λιμάνια του Λιβάνου. Ο Ισλαμικός αγωγός θα έκανε το σιϊτικό Ιράν και όχι το σουνιτικό Qatar τον βασικό προμηθευτή της ευρωπαϊκής ενεργειακής αγοράς και θα άλλαζε δραματικά την επιρροή της Τεχεράνης στη Μ. Ανατολή και στον κόσμο. Ευλόγως το Ισραήλ ήταν αποφασισμένο να δυναμιτίσει τον Ισλαμικό αγωγό, ο οποίος θα απέφερε πλούτο στο Ιράν και στη Συρία και θα ενδυνάμωνε τους αντιπροσώπους τους, ήτοι τη Hezbollah και τη  Hamas.

Μυστικά τηλεγραφήματα και εκθέσεις από τις υπηρεσίες πληροφοριών ΗΠΑ, Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ δείχνουν ότι τη στιγμή που ο Assad απέρριψε τον αγωγό του Qatar, στρατιωτικοί σχεδιαστές και μυστικές υπηρεσίες κατέληξαν ταχέως σε συμφωνία ότι η υπόθαλψη μίας σουνιτικής εξέγερσης στη Συρία για την ανατροπή του μη συνεργάσιμου Bashar Assad αποτελούσε εφικτό όχημα για την επίτευξη του κοινού στόχου, δηλαδή  της ολοκλήρωσης του  αγωγού φυσικού αερίου Qatar/Τουρκίας. Το 2009, σύμφωνα με τα WikiLeaks, λίγο αφ’ ότου ο Bashar Assad απέρριψε τον αγωγό τού Qatar, η  CIA άρχισε τη χρηματοδότηση αντιπολιτευτικών ομάδων στη Συρία. Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι αυτό συνέβη αρκετά πριν ξεσπάσει η τύπου Αραβικής Άνοιξης εξέγερση κατά του  Assad.»
 
Υ.Γ. Περίληψη του άρθρου: της πουτάνας γίνεται κύριε Πρόεδρε.