Rib and Sea

Του Bruno Guigue*, Arrêt sur Info (Ελβετία).

Ο Μπαράκ Ομπάμα μόλις δήλωσε ότι η Ρωσία είναι «μια μικρή χώρα που δεν παράγει τίποτα, η οποία εξάγει πετρέλαιο, φυσικό αέριο και όπλα ... μια χώρα που δεν καινοτομεί». Η Ρωσία δεν αποβλέπει στην  οικονομικά ηγεμονία, πράγματι.  Γνωρίζει τα όριά της. Αλλά δεν κλέβει το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο από άλλες χώρες υποθάλποντας εμφύλιους πόλεμους, όπως η Δύση έκανε στη Λιβύη. Δεν σπέρνει το χάος στο εξωτερικό υπό τον υποκριτικό πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν εισβάλλει ή δεν αποσταθεροποιεί κανένα κυρίαρχο κράτος, δεν χρηματοδοτεί καμία οργάνωση για να σπείρει διαταραχές σε καμία χώρα. Παρεμβαίνει στη Συρία, κατόπιν αιτήματος της νόμιμης κυβέρνησης, και πολεμά τους τρομοκράτες αντί να τους προσφέρει όπλα, ενώ προσποιείται ότι τους πολεμά.

Οι Ρώσοι δεν είναι στρατιωτικά οι ισχυρότεροι. Δεν κατέχουν ούτε το δέκατο της δυνατότητας εξωτερικής προβολής των δυνάμεων που διαθέτουν οι ΗΠΑ. Σε πλήρη εκσυγχρονισμό εδώ και μια δεκαετία, η στρατιωτική τους μηχανή υπάρχει για να προστατεύσει την τεράστια επικράτεια της Ομοσπονδίας. Η στρατηγική τους είναι αμυντική, όχι επιθετική. Έχουν δύο στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό, ενώ οι ΗΠΑ έχουν 725. Οι Ρώσοι δεν αφήνουν κανένα να τους πατήσει τα πόδια, αλλά έχουν την αίσθηση του μέτρου. Το ΝΑΤΟ ήταν που αναβίωσε τη κούρσα των εξοπλισμών με την ανάπτυξη μιας αντιπυραυλικής ασπίδας, και όχι η Ρωσία. Κατηγορείται ότι απειλεί την ειρήνη, αλλά ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της (48 δισεκατομμύρια) είναι χαμηλότερος απ’ αυτόν του Ηνωμένου Βασιλείου (53 δισεκατομμύρια) και αντιπροσωπεύει το 8% αυτού των ΗΠΑ (622 δισεκατομμύρια).

Αλλά παρότι οι Ρώσοι διαθέτουν μεσαίες δυνατότητες, ξέρουν πώς να τις χρησιμοποιούν. Περιττό να χρησιμοποιήσουν κολοσσιαίες δυνάμεις για την επίτευξη των σκοπών τους, απλά φτάνει να το κάνουν με σύνεση. Σε ένα μήνα, χωρίς ένα πυροβολισμό, η Κριμαία επέστρεψε στην αγκαλιά της μητέρας πατρίδας. Οι Δυτικοί θα πρέπει να το συνηθίσουν. Είναι τελεσίδικο. Οι Ρώσοι κέρδισαν επίσης το παιχνίδι στο συριακό θέατρο. Σε ένα χρόνο, η ρωσική παρέμβαση σταμάτησε την επίθεση των μισθοφόρων που χρηματοδοτούνται από τις δυτικές δυνάμεις και τις διεφθαρμένες πετρελαϊκές μοναρχίες. Μετά από μια σκληρή μάχη 30 ημερών, η απελευθέρωση του Χαλεπίου, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας, ανοίγει το δρόμο για την πλήρη αποκατάσταση της συριακής κυριαρχίας.

Με 5.000 άνδρες και 70 αεροπλάνα, η Μόσχα ανέτρεψε την ισορροπία δυνάμεων. Ματαίωσε τα σχέδια για την «αλλαγή καθεστώτος» που σχεδιάστηκε από την Ουάσιγκτον και προκάλεσε το 2011, μέσω των «αραβικών ανοίξεων». Με τη πανωλεθρία  των ενόπλων ουαχαμπιτικών συμμοριών, οι δυτικοί μαθητευόμενοι μάγοι ξυλοδάρθηκαν γερά. Εξηγεί ίσως την πίκρα ενός Αμερικανού προέδρου που κάνει τις βαλίτσες του για να δώσει τη θέση τους σε έναν διάδοχο που θέλει να επαναλάβει το διάλογο με τη Μόσχα. Τι χαστούκι!  Να πιστέψουμε ότι δεν φτάνει να ευθυγραμμίσουν το αεροπλανοφόρα τους στους ωκεανούς για να επηρεάσουν την πορεία των γεγονότων. Οι Δυτικοί δεν κατάλαβαν τίποτα, ή δεν ήθελαν να καταλάβουν τι συνέβαινε στη Συρία. Αυτά τα αλαζονικά αρπακτικά έχασαν το παιχνίδι.

Αυτή η «μικρή χώρα που δεν παράγει τίποτα» έδωσε ένα μάθημα ταπεινότητας στους Αμερικανούς οι οποίοι νομίζουν ότι είναι ιδιοφυΐες της γεωπολιτικής. Με τη πλάτη στο τοίχο ενάντια σε μια Κίνα που είναι η ανερχόμενη δύναμη, έδωσε πιθανότητές για τη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου. Οι Αμερικανοί πίστευαν ότι οδηγούσαν το χορό, αλλά καταδικάστηκαν σε ρόλο κομπάρσου.  Θα πρέπει να το δεχτούν. Αν οι Ρώσοι έφαγαν τη ντάμα από τους Δυτικούς, δεν είναι επειδή είναι ισχυρότεροι. Αλλά κυρίως επειδή είναι πιο έξυπνοι.

Κατανοούν τον κόσμο γύρω τους με περισσότερη φινέτσα. Συλλαμβάνουν καλύτερα τις κλίσεις της πραγματικότητας.  Έχουν αυτή την οπτική οξύτητα του βλέμματος που αντιλαμβάνεται το σημείο ανατροπής, τη θέση και τη στιγμή που πρέπει να δράσουν για να επηρεάσουν τα γεγονότα. Η ρωσική υπεροχή δεν είναι ποσοτική, είναι ποιοτική. Έχει κόστος το να υποτιμήσεις τη χώρα του Τολστόι και του Ντοστογιέφσκι. Ένας χιλιετής πολιτισμός της έχει διδάξει την υπομονή. Μια τραγική ιστορία της έδωσε την αίσθηση της πραγματικότητας.

Αυτό που λείπει περισσότερο στους Αμερικανούς. Μπορεί ο Μπαράκ Ομπάμα να καταλάβει τι συμβαίνει; Οι ΗΠΑ, είναι τα μέσα και δυνατότητες του πολιτισμού, όχι ο πολιτισμός. Η ιστορική εμπειρία τους δείχνει ότι ένα κολοσσιαίο ΑΕΠ δεν εξαργυρώνεται πάντα σε διορατικότητα. Κανένας φυσικός νόμος δεν μεταγγίζει την υλική δύναμη, ως δια μαγείας, σε στρατηγική νοημοσύνη. Οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι, και αυτό το αίσθημα της ανωτερότητας τους τυφλώνει.

Φαντάζονται ότι η ελκυστικότητα του πολιτιστικού τους μοντέλου χρήζει καθολικής αποδοχής. Σκέφτονται ότι η πίστη τους στον εαυτό τους μοιράζεται από τους άλλους. Τι ψευδαίσθηση! Η «μονοπολική στιγμή» που εγκαινιάστηκε από την πτώση της ΕΣΣΔ δεν είναι το «τέλος της ιστορίας», αλλά μια παρένθεση που έκλεισε σήμερα. Μια μικρή χώρα που δεν παράγει τίποτα ήταν η αιτία για αυτό το οριστικό κλείσιμο.

Μετάφραση στα ελληνικά από Κριστιάν Άκκυριά για τον Ινφογνώμονα Πολιτικά, Αθήνα, 21.12.2016.

*Ο Bruno Guigue, είναι πρώην δημόσιος ανώτερος αξιωματούχος, πολιτικός αναλυτής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ρεϋνιόν. Είναι συγγραφέας πέντε βιβλίων, μεταξύ των οποίων Η προέλευση της αραβο-ισραηλινής διένεξης, Οι αόρατες τύψεις της Δύσης , L'Harmattan, 2002, και εκατοντάδων άρθρων.

Αγγλική μετάφραση:  http://stalkerzone.org/and-what-if-the-russians-were-more-intelligent/

Πηγή:  http://reseauinternational.net/et-si-les-russes-etaient-plus-intelligents-par-bruno-guigue