Rib and Sea

Γράφει η Αδαμαντία Σπαθάτου. (*)
                                    
Το παρακάτω, εντός εισαγωγικών, μήνυμα ήρθε από την Αμερική, όπου την 27η Ιανουαρίου οι Έλληνες απόδημοι τίμησαν το ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων. Συμπατριώτες μου, θεώρησα πως είναι χρέος μου αφ’ ενός να καυτηριάσω τη γενίκευση με την οποίαν εκφράστηκε ο επικεφαλής και, αφ’ ετέρου, να δικαιολογήσω τη σημερινή κατά της Ελλάδας στόχευση των Γερμανών.

Καθώς θα τελειώνετε το άρθρο μου, είμαι σίγουρη πως πολλοί από εσάς ακούτε για πρώτη φορά περί του παλληκαριού από την Κρήτη. Μάλιστα, φίλες και φίλοι αναγνώστες, δεν μας είπαν ποτέ τίποτε γι’ αυτόν τον ήρωα Κρητικό. Και για πολλούς άλλους, άγνωστους ήρωες δεν μας έχουν μιλήσει, εκείνοι που κάθε φορά οφείλουν να το κάμουν κι εύχομαι κάποιοι από εσάς να δουλέψουν λίγο περισσότερο γι’ αυτό, μέσα από το διαδίκτυο.

Μόνον η γνώση μας κάνει ανθρώπους ανεξάρτητους και ελεύθερους!

«Τα εγκλήματα εναντίον του ΙΟΥΔΑΙΚΟΥ ΛΑΟΥ είναι όχι μόνον ο ΧΙΤΛΕΡ αλλά και ολόκληρος ο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ. Όλος ο ΛΑΟΣ των Γερμανών είναι και συνεχίζει και σήμερα την ίδια τακτική».

Βεβαίως και απαιτείται ή μη λήθη της Ιστορίας, άρα πρέπει και να λέγεται η αλήθεια και οι άνθρωποι, κάθε φορά, πρέπει να αποδίδουν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Προς τούτο, ορθώς η 27η Ιανουαρίου θεσπίστηκε ως ημέρα μνήμης του «Ολοκαυτώματος των Εβραίων» παγκοσμίως!

Λυπούμαι όμως, διότι δεν είδα τα διεθνή δικαστήρια να υπερασπίζονται με τον ίδιο ζήλο τα ολοκαυτώματα που υπέστησαν πολλά Ελληνικά χωριά από τους Γερμανούς κατά τον Β΄ Π.Π. επίσης, ούτε είδα να  αναγνωρίζονται και αυτά ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας! Το μόνον που άκουσα ήταν ότι τα Ελληνικά ολοκαυτώματα εντάσσονται στις παράπλευρες πολεμικές απώλειες… Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία της Ελλάδας μας από εκείνα τα τραγικά χρόνια του πολέμου στο λεγόμενο «σπίτι της Ευρώπης», που δημιουργήθηκε πριν λίγα χρόνια στο «Παρλαμεντάριουμ» των Βρυξελλών.  

Αρνούμαι, ομοίως, να κατηγορήσω όλον τον Γερμανικό λαό ως συνυπεύθυνο για τα εγκλήματα του Χίτλερ. Πολύ δε  περισσότερο αρνούμαι να δεχθώ ότι το ανάθεμα και η κατάρα προς τους Ναζιστές εκείνης της εποχής, πρέπει να βαρύνει και να προκαλεί μίσος και για το σύνολον των σημερινών απογόνων τους.

Επίσης, δεν θα έβαζα ποτέ στην ίδια μοίρα ούτε θα απέδιδα ίδιες ευθύνες στον Γερμανό απλό πολίτη και στην ηγετική του ομάδα, ούτε τότε ούτε σήμερα. Πιστεύω δε ότι μεγάλο μέρος και από τη σημερινή κυβερνητική παράταξη, αν είναι σωστά πληροφορημένο, δεν εγκρίνει την πολιτική της Γερμανικής ηγεσίας προς άλλα μέλη της Ε. Ένωσης και, ιδιαίτερα, προς αυτά του νότου. Μάλιστα, από την πολιτική της Γερμανίας και όχι μόνον αυτής, είναι η Ελλάδα μας που αδικείται παράφορα! Άρα, σωστά λέτε πως η Γερμανία συνεχίζει και σήμερα την ίδια εγκληματική τακτική, μόνον που στοχεύει προς άλλη κατεύθυνση και όχι κατά του Ιουδαϊκού λαού.  

Σήμερα επιβάλλει οικονομική κατοχή και επιδιώκει τη γενοκτονία της μικρής αλλά ατίθασης Ελλάδας, επειδή στον πόλεμο του 1940 τόλμησε να προβάλει τη μεγαλύτερη αντίσταση στην κατακτητική ορμή του Γερμανο – Ιταλικού άξονα (226 ημέρες), με αποτέλεσμα να καθυστερήσει την κατάληψη της Κρήτης  και την επίθεσή του κατά της ΕΣΣΔ και να υποστεί τεράστια ήττα στο χιονισμένο Στάλιγκραντ.

Πάντως, με όσα κακά κι αν μας τιμωρούν σήμερα, αποτελεί τιμή για μας το γεγονός ότι αυτήν την αντίσταση μόνον Έλληνες μπορούσαν να την επιδείξουν! Γιατί, μόνον η Ελλάδα ήταν η χώρα που, από τα πανάρχαια χρόνια, κληροδότησε στον λαό της τα διδάγματα της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Μόνον η κλασική Ελλάδα εφάρμοσε την ισονομία και ισηγορία στους  πολίτες της και, γι’ αυτό, είχαν το σθένος οι Έλληνες να επαναλάβουν και στους Γερμανούς το… «Μολών λαβέ» της Σπάρτης του Λεωνίδα!

Το ίδιο «μολών λαβέ» ώθησε τους δικαστές ν’ αρνηθούν πριν από  λίγες ημέρες την έκδοση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών  που κατέφυγαν ικέτες στο έδαφός μας, διωκόμενοι και κατηγορούμενοι ότι συμμετείχαν στο  πραξικόπημα εναντίον του Τούρκου ηγέτη Ταγίπ Ερντογάν. Και αυτή τη φορά, όπως και το 1941 με τους Γερμανούς, στην απόφαση των δικαστών πρυτάνευσαν οι ανθρωπιστικές αξίες και τα ηθικά διδάγματα με τα οποία είχαν γαλουχηθεί και ζυμωθεί, παρά το ότι περίμεναν τη δριμεία αντίδραση από την Τουρκική ηγεσία κατά της πατρίδας Ελλάδας…

Με αυτές τις αξίες προικισμένος ήρθε στην Αμερική το 1906, Πρόεδρε Μαννή, ένας ακόμη Έλληνας,  ήρωας από την Κρήτη και, φορτωμένος με τη δυναμική ενός ακόμη «Μολών λαβέ» πριν κι από εκείνο κατά των Γερμανών, στάθηκε απέναντι στην αλαζονεία της εξουσίας και τη σκληρή  εκμετάλλευση των μεταλλωρύχων της Αμερικής:  Αναφέρομαι στον «Λίο τον Κρητικό»! Κι αυτός, ως φιλελεύθερος και ανυπότακτος Έλληνας είπε το δικό του «Μολών λαβέ» στο Λάντλοου τον Απρίλιο του 1914... Ήταν ο «Λούης ο Τίκας», ο μετανάστης από τα Λούτρα του Ρεθύμνου της Κρήτης, που με την προσφορά της ζωής του αποδείχθηκε απόγονος άξιος εκείνων των ενδόξων προγόνων που απολάμβαναν ισονομία και απαιτούσαν να εφαρμόζεται και για τον συνάνθρωπο. Ύψωσε το κορμί του απέναντι στην ασύδοτη και άδικη εργοδοσία, διεκδικώντας συνθήκες ανθρώπινης ζωής για τον εαυτό του και τους συντρόφους του εργάτες. Πόσο μεγάλη τιμή για την Ελλάδα μας, να έχει ανεβάσει ένα παιδί της στην ηγεσία του εργατικού κινήματος της Αμερικής!

Αποδείχτηκε ένας γνήσιος απόγονος του πολυμήχανου Οδυσσέα, όπως τον παρουσιάζει ο Όμηρος (στη ραψωδία α, στίχο 3): «πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω». Και ο Τίκας, σαν τον αρχαίο Οδυσσέα, ταξίδεψε σε όλες τις πολιτείες της Αμερικής. Γνώρισε, μίλησε, εκπροσώπησε συνδικαλιστικά εργάτες 26 διαφορετικών εθνοτήτων, θυσιάζοντας και τη ζωή του για τα δικαιώματα των μεταναστών εργατών στα ανθρακωρυχεία του Κολοράντο. Αλλά και γνήσιος απόγονος του Θουκυδίδη και του Περικλή αποδείχτηκε:

Χρονικά, μπορεί ν’ απέχει πολύ από τους αρχαίους προγόνους του, αλλά στα μηνύματα της κλασσικής αρχαιότητας βρέθηκε πολύ κοντά δρώντας: Ο Ηλίας ο Σπαντιδάκης έκανε πράξη με το παραπάνω τα λόγια του Ιστορικού Θουκυδίδη από τον «Επιτάφιο» (ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος)! Έτσι επιφανής, καθώς αναγνωρίστηκε για τους αγώνες του, έχει τον τάφον εκεί, τιμάται και κοιμάται κοντά στους συναγωνιστές εργάτες, τους οποίους ενέπνευσε με δύναμη και περιέβαλε με αδελφική αγάπη!!!  

Ποίος άλλος εκτός από έναν Έλληνα Κρητικό, τον Ηλία – Αναστάσιο Σπαντιδάκη ξέρετε, που θα τολμούσε να τα βάλει με τον «Ροκφέλλερ; Και πώς αλλιώς νομίζετε πως θα νικούσαν ένα τέτοιο λεβέντη, αν δεν τον κτυπούσαν ύπουλα - πισώπλατα πάνω στο γλέντι της Λαμπρής!

(*) Η Αδαμαντία Σπαθάτου είναι Ιστορικός - Αρχαιολόγος και Εκπαιδευτικός