Rib and Sea
Χάθηκε ἡ εὐκαιρία μας στό καπελωμένο συλλαλητήριο;
Γράφει η Φιλονόη.
Συζητώντας μὲ ἀπογοητευμένους φίλους, γιὰ τὸ εἶδος τοῦ (ἐκ πρώτης ὄψεως) ἀρίστως καπελωμένου κι ἐλεγχομένου συλλαλητηρίου, προσπαθῶ νὰ τοὺς ἀνοίξω τὸ ὁπτικό τους πεδίον, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν πὼς ὄχι μόνον δὲν χάθηκε κάτι, ἀλλὰ πὼς ὅλα τώρα ξεκινοῦν. Καὶ δὲν ξεκινοῦν διότι ἐκεῖ ἦσαν μόνον, στὴν πλειοψηφίαν τους (κατὰ τὰ φαινόμενα) συμπολῖτες μας ποὺ ἐμπρὸς σὲ ἕναν νέο «ἐθνοσωτῆρα» (ἢ ἀκόμη καὶ …Μακεδονάρχη), θὰ σπεύσουν νὰ χειροκροτήσουν ἀγελαδηδόν, ἀλλὰ διότι κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερο, ἔβγαλε ὅλον αὐτὸν τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ἡσυχία του.
Ψάχνουμε γιά …Μακεδονάρχη;
Καί, καθὼς ὅλοι μας γνωρίζουμε, αὐτὸς ὅλος ὁ κόσμος δὲν ἐξῆλθε τῆς ἡσυχίας του γιὰ ὅλα τὰ μνημόνια ποὺ ψευδῶς μᾶς ἐφόρεσαν… Οὔτε ἐξῆλθε τῆς ἡσυχίας του γιὰ τὰ εὔμορφα μάτια καὶ τὰ γλυκὰ λόγια τοῦ κάθε ὁμιλητοῦ ἢ τοῦ κάθε ἐντεταλμένου διοργανωτοῦ. Οὔτε ἔφθασε ἔως ἐκεῖ, σιωπηλὰ ἀλλὰ ὑπερήφανα, γιὰ νὰ χειροκροτήσῃ κάποιον παρλαπίπα ἢ γιὰ νὰ συμμετάσχῃ στὰ στατιστικὰ τῆς …ἀστυνομίας. Ὁ κόσμος ἔφθασε ἔως ἐκεῖ γιὰ ἕναν καὶ μόνον λόγο: γνωρίζει πολὺ καλὰ μέσα του τοὺς κινδύνους ποὺ ἐνέχονται στὶς διαπραγματεύσεις γιὰ τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας μας!!!
Οὔτε ξέχασε αὐτὸς ὁ κόσμος τὶς προσωπικές του ἀγκυλώσεις…
Οὔτε λησμόνησε τὰ προσωπικά του συμφέροντα…
Οὔτε ἄλλαξε, ἐν μίᾳ νυκτί, τὶς (ὅποιες) πατριωτικές του θέσεις…
Ἔφθασε ἔως τὸ Σύνταγμα (ἢ νωρίτερα ἔως τὴν Θεσσαλονίκη), διότι κάτι πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ ἀτομικό του μικροσυμφέρον τὸν ἔκανε νὰ ξεχάσῃ (γιὰ λίγο ἢ διὰ παντός) τὶς ὅποιες προσκολλήσεις του. Τὸ ἔκανε, τὸ κάνει πλέον συστηματικὰ καὶ θὰ τὸ ξανὰ κάνη, ὅσες ἀκόμη φορὲς θὰ ἀπαιτηθῆ!!!
Τὸ μπόλι.
Γνωρίζει, θὰ μοῦ πεῖτε ἴσως, ὅλος αὐτός ὁ κόσμος λοιπόν; Ἀλήθεια; Καί γιατί ἐξέλεξε πρό καιροῦ κάποιον τΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ἐξέλεξε παλαιώτερα σαμαροβενιζέλους; Γιατί χειροκροτοῦσε τούς GAPάτους; Γιατί τόσες δεκαετίες σιώπησε τήν συνείδησίν του καί ἄκουγε μόνον τήν σαπροφυτοσύνη του; Γιατί ἀκόμη καί σήμερα, σὲ πολλὲς περιπτώσεις, ἐπιλέγει τό ἀτομικό ἀπό τό συλλογικό του συμφέρον; Γιατί ἔμειναν στά σκοτάδια τῆς συνειδήσεώς του οἱ ἐθνικές μας ἀνάγκες;
Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα… Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντες, μὲ τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλον τρόπο, ἔλαβαν μέρος στὰ παιχνίδια τῆς μεταπολιτεύσεως, ἐκουσίως ἢ ἀκουσίως. Δὲν ξεπλένεται τὸ παρελθόν τους, γιατὶ σήκωσαν μίαν σημαία ἑλληνικὴ καὶ διεδήλωσαν γιὰ τὴν Μακεδονία μας. Ὅμως ἐπίσης, ἀναγνωρίζοντας ὁ κάθε ἕνας τὰ λάθη του, δὲν χρειάζεται νὰ αὐτομαστιγώνεται αἰωνίως γιὰ τὶς πλάνες τοῦ παρελθόντος. Ἡ πλάνη μας φεύγει… ἐξατμίζεται…
Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα μόνον ἡ Ἀνάγκη μᾶς ὁδηγεῖ…
Καί, ναί… Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ συμμετεῖχαν (ὄχι φυσικὰ ὅλοι), σὲ ἕνα νέο «λεφτὰ ὑπάρχουν» θὰ σπεύσουν τρέχοντας, χειροκροτώντας καὶ σπρώχνοντας, γιὰ νὰ πιάσουν πρῶτο στασίδι …πίστα. Εἶναι ἀναμενόμενον. Καί, ἀκόμη περισσότεροι, ὅσο κι ἐὰν μᾶς πικραίνῃ αὐτό, θὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ λόγια καὶ ὑποσχέσεις, ἀπὸ προπαγάνδες καὶ «ἀντι-προπαγάνδες», ἀπὸ «ἐθνοσωτῆρες» καὶ «ἐλπιδοφόρους ἡγέτες». Ἔχουμε ἀπὸ ὅλων τῶν εἰδῶν τοὺς μηχανισμοὺς γιὰ νὰ μᾶς παραπλανήσουν.
Ἔ καί; Τί σημασία ἔχει αὐτό; Τί σημασία ἔχει τελικῶς ἐάν στίς ἐπόμενες ἐκλογές ἀνεβάσουν κούληδες καί χρυσαυγητόπουλα στά κυβερνητικά ἕδρανα; Τί σημασία ἔχει ἐάν στό ἐπίσημο πολιτικό-οἰκονομικό σκηνικό τῆς χώρας ἡ διαπλοκή θά ζῆ καί θά βασιλεύη γιά ὅσο ἀκόμη; Ἤ μήπως ἔχει σημασία ἡ κάθε λογῆς βιτρίνα πλέον;
Μήπως δέν ξέρουμε;
Μήπως, ἀκόμη κι αὐτοὶ ποὺ θὰ συρθοῦν σὲ νέες ἀτραπούς δέν ξέρουν μέσα τους γιά τίς αὐταπάτες τους;
Μήπως, στὴν πραγματικότητα, εἶναι παράλογον τό νά ἐλπίζουμε σέ μίαν μαζική ἀντίδρασιν κατά τῶν δυναστῶν μας; Μήπως τελικῶς εἶναι πιό πρόσφορο τό νά ἑστιάζουμε καί νά δουλεύουμε γιά ἄλλα, πιό οὐσιώδη;
Μήπως τά ὅσα μάθαμε γιά τίς «λαϊκές πρωτοβουλίες» πρέπει νά τά ξεμάθουμε;
Μήπως αὐτό τό «μόνοι μας» ἔχει περισσότερες εὐθύνες καί, ἤδη, μέσα μας, ὑλοποιεῖται, γιά νά μπορέσῃ στήν ὥρα του νά ἐξωτερικευθῇ;
Θὰ μποροῦσα νὰ γράψω πάρα πολλὰ ἀκόμη, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ναί, πράγματι, τὸ «ἀνθρώπινο ὑλικό», ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἀποτελούμεθα ὡς κοινωνίες, εἶναι τόσο λοβοτομημένο, τόσο διαβρωμένο καὶ τόσο μαζανθρωποιημένο, ποὺ καλὸ θὰ ἦταν νὰ μὴν ἐλπίζουμε σὲ μεγάλες ἀνατροπές. Θὰ μποροῦσα ἐπίσης νὰ συμμερισθῶ τὴν ἡττοπαθὴ σιωπὴ πολλῶν (πραγματικῶν) καὶ εἰλικρινῶν (συμ)πατριωτῶν μας. Θὰ μποροῦσα ἐπίσης νὰ ἀποδεχθῶ τὴν εἰκόνα ποὺ θέλουν νὰ μᾶς φορέσουν ὡς πραγματικότητα, γιὰ νὰ σιωπήσω καὶ νὰ μὴν ξανασχοληθῶ μὲ τὸ ἐὰν ἔχουμε (ἤ ὄχι) ἐλπίδες ὡς λαός.
Θὰ μποροῦσα… ἀλλὰ δὲν θὰ τὸ κάνω… Καὶ δὲν θὰ τὸ κάνω διότι ἔζησα τὶς λάμψεις τῶν ματιῶν τῶν συμπατριωτῶν μας. Εἶδα τὴν φλόγα καὶ τὸ σθένος τους. Ἔνοιωσα τὶς σιωπηλές τους κραυγές… «Ἄκουσα» τὴν ἀδιαφορία τους γιὰ τὰ πολιτικοκομματικὰ βιτρινάκια. «Διάβασα» τὶς ἀπαξιώσεις τους πρὸς τὰ ἐντεταλμένα σαπρόφυτα… «Μίλησα» μὲ τὸ «εἶναι» τοῦ κάθε συμμετέχοντος, ἀδόλου καὶ δολίου, γιὰ νὰ χωνέψω, ἀκόμη μίαν φορά, πὼς αὐτὸ ποὺ ξεκίνησε δὲν σταματᾶ πλέον. Κι αὐτὸ ποὺ ξεκίνησε δὲν μπορεῖ νὰ ἐλεγχθῇ, νὰ χειραγωγηθῇ καὶ νὰ γίνῃ ἐκμεταλλεύσιμο, ὅσο κι ἐὰν τὸ προσπαθήσουν.
Ἴσως πρόσκαιρα… ἴσως ἐπιδερμικῶς… ἴσως φαινομενικῶς… Ὄχι ὅμως οὐσιωδῶς.
Ὄχι διότι ξυπνήσαμε, ἀλλὰ διότι ἡ Ἀνάγκη τῆς Ἐπιβιώσεως πλέον μεταλλάσσεται σὲ κραυγὴ μέσα μας καὶ συγκρούεται, ἔντονα, μὲ τὶς συνήθειές μας καὶ τὶς φοβίες μας. Ἐὰν θέλουμε νὰ ἐπιβιώσουμε, πρέπει νὰ ἑνωθοῦμε, μόνοι μας, ὑπὸ τὰ δικά μας, τοπικὰ καὶ ἀτομικά, δεδομένα.
Πολλὲς οἱ θύελλες ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν. Γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν ἀπαιτεῖται πλέον μία μόνον διαδρομή: ὁ αὐθόρμητος πατριωτισμός μας!!!
Δὲν εἶναι λοιπὸν αὐτὸ ποὺ μᾶς συμβαίνει κάποιος καθυστερημένα ἀφυπνισμένος ἐθνικισμός, ἀλλὰ κάποια αὐτόματη κι αὐτονόητη φυσικὴ ἀνάγκη ἐπιβιώσεως. Δὲν θὰ μείνουμε βεβαίως δίχως ἐπιδόξους καπελωτές, τομαριστές, ἀνθέλληνες, μπατριώταρους, ὑπονομευτές, δολιοφθορεῖς. Ἐννοεῖται πὼς δὲν θὰ παραιτηθοῦν τόσο εὔκολα τὰ σαπρόφυτα. Εἴπαμε ἄλλως τὲ πὼς τώρα πιὰ δὲν εἶναι τόσο οἱ κουτάλες ποὺ χάνουν, ὅσο ἡ φυσική τους ἐξόντωσις. Θὰ παλαίψουν ἔως ἐσχάτων γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν. Θὰ προκαλέσουν ἀμέτρητα θύματα, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸ τέλος τους. Θὰ ματώσουμε ἐμεῖς, γιὰ νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουμε.
Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ μᾶς χρειαζόταν ξύπνησε καί, τώρα πιά, δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή: ἤ θὰ νικήσουμε ἤ θὰ χαθοῦμε.
Κι ἐπεὶ δὴ δὲν πρόκειται νὰ χαθοῦμε ὡς Ἕλληνες, ὑποχρεούμεθα πλέον μόνον νὰ νικήσουμε!!!
Πηγή : https://filonoi.gr/2018/02/10/xathhke-h-eykairia-mas-sto-kapelomeno-syllalhthrio/