Στη σύντομη βόλτα ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Για να είμαι ειλικρινής αποφεύγω τα τελευταία χρόνια να πηγαίνω στα, ούτως ειπείν, "ναυτικά σαλόνια" της Αθήνας γιατί, απλούστατα, μελαγχολώ κάνοντας μια αναδρομή στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Τότε, δηλαδή, που ο κατασκευαστικός κλάδος ευημερούσε και ο κόσμος αγόραζε σκάφη και τα έριχνε στο νερό για να βολτάρει στο πέλαγος. Τότε που οι κλαδικές εκθέσεις ευημερούσαν κι' αυτές και δεν υπήρχαν κατάλληλοι - σε μέγεθος και υποδομές - χώροι για να φιλοξενήσουν τον αριθμό των εταιρειών που ήθελαν να λάβουν μέρος. Ήταν ο καιρός της υπερβολής, τότε που οι εισαγωγείς και οι κατασκευαστές φύτρωναν σαν τα μανιτάρια και προσπαθούσαν να πουλήσουν ένα σκάφος για να βγάλουν δύο! Και καθώς όλα έχουν ένα τίμημα, ήρθε η κρίση για να μπουν τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.
Φέτος, όμως, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα μέχρι το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας για να πάρω μια "τζούρα" θάλασσας. Και, παραδόξως, δεν απογοητεύτηκα εντελώς, καθώς η έκθεση, αν και μικρή, ήταν αυτό που λέμε "αξιοπρεπής". Το βλέπει κανείς με την πρώτη ματιά ότι ο χώρος - όσος απέμεινε ζωντανός - θέλει να ζήσει. Το βλέπει στα μάτια των εκθετών που προσπαθούν, με τις πενιχρές πια οικονομικές τους δυνατότητες, να τονίσουν προς κάθε κατεύθυνση πως ό,τι δεν τους πεθαίνει τους κάνει πιο δυνατούς!
Και, επιβεβαιώνοντας το οξύμωρο του πράγματος, που θέλει σε εποχές οικονομικής κρίσης να υπάρχει ζήτηση μεγάλων και πολυτελών αυτοκινήτων και σκαφών, από συγκεκριμένη βεβαίως μερίδα του πληθυσμού που έχει (ακόμη) αυτή την δυνατότητα, τα εκθέματα του φετινού Ναυτικού Σαλονιού της Αθήνας δεν απετέλεσεαν εξαίρεση. Μαζί τους, βεβαίως, και αρκετά μικρά σκάφη, φουσκωτά και πολυεστερικά, που μονοπωλούν πια το ενδιαφέρον των ασθενών, οικονομικώς, ονειροπόλων της θάλασσας. Με εξαίρεση τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους ανέργους, αφού αυτοί θα βλέπουν για πολύ καιρό ακόμη τα τραίνα να περνούν. Ίσως κάποιοι βρουν παρηγοριά σε μια ξύλινη σχεδία που θα κινούν μ' εκείνη την... χειροκίνητη εξωλέμβια που είδα στοπερίπτερο της "Eval"!