Σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Τώρα που έπεσε ο κουρνιαχτός και κάθισε η σκόνη, τώρα που δεν υπάρχει πια κίνδυνος να κατηγορηθώ – και ίσως όχι άδικα – ότι ρίχνω λάδι στη φωτιά και αναμοχλεύω τα πάθη, είναι νομίζω καιρός να σκιαγραφήσω το προεκλογικό κλίμα που κυριάρχησε σε μια μικρή κοινωνία που αριθμεί μετά βίας 900 ψυχές, αλλά έχει 913 ψηφοφόρους! Την ακριτική Κάσο. Ένα κλίμα το οποίο δυστυχώς βίωσα εκ του σύνεγγυς, τόσο στις προεκλογικές συγκεντρώσεις στον Πειραιά όσο και σ’ αυτές που πραγματοποιήθηκαν στην Κάσο λίγες ημέρες πριν από την τελική αναμέτρηση. Ένα κλίμα στο οποίο κυριάρχησε η μορφή μιας δοκιμασμένης (υποτίθεται) πολιτικού και το οποίο λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα με την αλλοπρόσαλλη και απαράδεκτη συμπεριφορά της.
Δύο ήταν τελικώς οι μονομάχοι που ζήτησαν την ψήφο των Κασιωτών προκειμένου να κατακτήσουν τον δημαρχιακό θώκο. Από τη μία πλευρά ο μόνιμος κάτοικος Κάσου, πολιτικός μηχανικός 39χρονος Κώστας Περσελής, και από την άλλη η παλιά «κομματική καραβάνα» 73χρονη Μαίρη Σορώτου Τσανάκη, με περγαμηνές χιλιομέτρων στις νομαρχίες Πειραιά και Αιτωλοακαρνανίας, στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, στον χουντικό Δήμο Πειραιά του Σκυλίτση, και όχι μόνο.
Επικήδειοι.
Χριστός Ανέστη λοιπόν. Όπως κάθε Πάσχα, άλλωστε, εδώ και 2014 χρόνια. Εμείς να δούμε πότε θα αναστηθούμε! Παράξενο, πάντως, αλλά εμένα κάτι τέτοιες αναστάσιμες ημέρες με γυροφέρνει η ιδέα του θανάτου. Και, ανάμεσα στα άλλα που με προβληματίζουν, αναρωτιέμαι: Είναι τελικώς ο θάνατος το μεταβατικό στάδιο σε μια άλλη ζωή; Είναι ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή; Είναι μήπως το αναγκαίο κακό; Είναι το μαύρο απέναντι στο άσπρο της ζωής και ο εκφραστής της ισορροπίας των αντιθέσεων; Ό,τι και αν είναι, κάποτε έρχεται, τόσο για τους ηθικούς όσο και για τους ανήθικους. Τόσο για τους φτωχούς και τους πλούσιους, όσο και για τους έξυπνους, τους βλάκες, τους τροϊκανούς και τα ντόπια τσιράκια τους.
Αναρωτιόμουν,ανέκαθεν, χωρίς ικανοποιητική απάντηση, γιατί άραγε όλοι οι επικήδειοι λόγοι που εκφωνούνται μετά θάνατον είναι ύμνοι στον λατρευτό, ικανό και υπόδειγμα ηθικής μακαρίτη, αφού εκ των πραγμάτων ούτε λατρευτός, ούτε ικανός, ούτε υπόδειγμα ηθικής μπορεί να ήταν όσο ζούσε γι' αυτούς που καθυστερημένα τον εκθειάζουν; Φιλοφρόνηση κατόπιν εορτής; Ποιο θα είναι όμως το όφελος του μακαρίτη αφού δεν θα ζει να την ακούσει; Τύψεις συνειδήσεως του εκφωνούντος τον επικήδειο απέναντι στον νεκρό για όσα ενδεχομένως του έκανε όσο ζούσε; Ανώφελο! Ο μακαρίτης πήρε μαζί του την πίκρα για την αχαριστία όσων ευεργέτησε.
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Με αιτία τα δεκάδες sms και e mail που δέχομαι τελευταία από το Υπουργείο Ναυτιλίας και Αιγαίου, λόγω της διαπίστευσής μου ως δημοσιογράφος στο Υπουργείο αυτό, και αφορμή το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ιταλία, κατέληξα στις ακόλουθες διαπιστώσεις και έκανα τις ακόλουθες σκέψεις. Προτού όμως τις αναλύσω, ας δούμε τι ανέφεραν μερικά από τα μηνύματα που έλαβα κατά την διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων :
1. Σύλληψη διακινητή και παράνομων μεταναστών στην Ηγουμενίτσα.
Ένας (01) διακινητής και δέκα (10) παράνομοι μετανάστες συνελήφθησαν, βραδινές ώρες χθες, στην πύλη εισόδου του λιμένα εξωτερικού Ηγουμενίτσας, από στελέχη του Κλιμακίου Ειδικών Αποστολών της οικείας Λιμενικής Αρχής.
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο τίτλος θα μπορούσε επίσης να είναι "γίνετε όλοι αρχηγοί για να ρίξουμε την κυβέρνηση" ή "γίνετε όλοι αρχηγοί για να βγούμε απ' τα μνημόνια".
Έχουμε φθάσει πλέον στην απόλυτη παράνοια. Την ώρα που όλοι μιλούν για ενότητα και κατάργηση των μνημονίων, ένα νέο κόμμα-απόκομμα γεννιέται καθημερινώς, ένας νέος αυτόκλητος "ηγέτης" υπόσχεται ότι θα μας σώσει, εφ' όσον βεβαίως τον ακολουθήσουμε! Ακόμη και το Κίνημα κατά των διοδίων έγινε απόκομμα, με την ονομασία "δεν πληρώνω". Αλλά και οι υπερασπιστές (τάχα) των δανειοληπτών που θα χάσουν τα σπίτια τους έκαναν κόμμα, η Κρητικοπούλου και ο Σακκάς έκαναν κόμμα και τρέχουν όλοι πλέον αλαφιασμένοι να νομιμοποιήσουν τα αποκόμματά τους για να μας σώσουν!
Γράφει, σκεπτόμενος και προβληματισμένος, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Όντως είναι "περίεργη" αυτή η όψιμη επίδειξη "δύναμης" και "ευσυνειδησίας" εκ μέρους των "θεραπόντων" της Θέμιδος, την ώρα ακριβώς που οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι νοιώθουν τη γη να φεύγει κάτω απ' τα πόδια τους και τις καρέκλες τους να τρίζουν από την επικείμενη λαϊκή έκρηξη. Την ώρα που οι εκπρόσωποι της τρόϊκας αλωνίζουν ανενόχλητοι στα υπουργικά γραφεία και φέρνουν νέα μέτρα, νέες κατασχέσεις, νέες αυτοκτονίες.
Είναι οι ίδιοι αυτοί δικαστές που τόσα χρόνια κωφεύουν στις κραυγές αγωνίας τόσων συνελλήνων. Που κάνουν πως δεν βλέπουν τα μνημόνια τα οποία παρανόμως υπογράφονται. Που κάνουν πως δεν βλέπουν την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και του δημόσιου πλούτου. Που βάζουν στο συρτάρι τις προσφυγές των πολιτών όταν αυτοί ζητούν να συλληφθούν οι βουλευτές που υπογράφουν την παράδοση της χώρας, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.