Rib and Sea
Σημείωμα του εκδότη
Και μη χειρότερα...
Μπήκαμε αισίως στο 2010 και δεν θα αργήσει να συμπληρωθεί η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Εγώ όμως, μεταξύ μας, πέρα από τις καθιερωμένες χωρίς αντίκρυσμα ευχές που ανταλλάσσουμε κάθε χρόνο, το μόνο που συνειδητοποίησα φέτος είναι ότι μεγάλωσα ακόμη περισσότερο, ότι άρχισαν κάτι προειδοποιητικά πονάκια στη μέση και στον αυχένα, ότι πρέπει να περάσω απ’ τον Άνα στον Καϊάφα, για να μου εγκρίνει το ταμείο, στο οποίο είμαι ασφαλισμένος, μερικές φυσιοθεραπείες, ότι δεν περισσεύουν πια τα ευρώ για να βάλω καύσιμα στο φουσκωτό και να βγάλω τον καϋμό μου σεργιάνι στο πέλαγος, ότι οι διαφημίσεις στο περιοδικό, αντί να πληθαίνουν, λιγοστεύουν! Και μέσα στον γενικό ορυμαγδό πνίγηκαν και οι κοινωνικές μας σχέσεις, οι αποσπερίες και οι κοινές μας εκδρομές, και «τη βρίσκουμε» πια βγάζοντας ο ένας τα μάτια του άλλου στις δημόσιες διαβουλεύσεις (sic!) του διαδικτύου. Σαν άλλοι μουλωχτοί μασκαράδες που έρπουν με ψευδώνυμα μέσα σε blogs και διαδικτυακές αγορές (fora) για να πουλήσουν αυτό που δεν έχουν...
Σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω!
Ένα θέμα το οποίο θα ήθελα να σχολιάσω από αυτό εδώ το βήμα, είναι η διαφορετική αντιμετώπιση ωρισμένων εκθετών εκ μέρους των διοργανωτών του 31ου Ναυτικού Σαλονιού της Αθήνας, το οποίο σύντομα θα παρουσιαστεί σ' αυτό το διαδικτυακό περιοδικό. Και για να μην αναφερθώ σε κάποιες συγκεκριμένες εταιρείες και παρεξηγηθώ, θα αναφέρω το δικό μου παράδειγμα. Ο συνδικαλιστικός φορέας του κλάδου (ΣΕΚΑΠΛΑΣ ΠΕΕΥ) αποφάσισε να μην παραχωρήσει δωρεάν περίπτερο στο περιοδικό «Rib and Sea», με ανταλλαγή διαφήμισης, όπως έκανε στο Ανοιξιάτικο Ναυτικό Σαλόνι του 2009. Τους λόγους, όσο και αν προσπαθώ, αδυνατώ να τους εξηγήσω και να τους κατανοήσω. Δικαιούμαι όμως να κάνω ωρισμένες σκέψεις και να βγάλω κάποια εύλογα συμπεράσματα.
Κάποιος έφαγε κρυφά το νερατζάκι...
Πέρασαν κι' αυτές οι εκλογές, άλλαξε η κυβέρνηση, και μαζί φάνηκε να πνέει ένας αέρας αλλαγής, απαλλαγής, όπως θέλετε πείτε το. Η τρύπα όμως της οικονομίας και το δημόσιο έλλειμμα παρέμειναν, το ίδιο και ο αξιαγάπητος κ. Αλμούνια, ο οποίος εμμένει πεισματικά στις θέσεις και παραινέσεις του. Τι να κάνει ο άνθρωπος; Ελάτε στη θέση του. Είναι σαν να έχεις μια οικογένεια, με καμμιά τριανταριά παιδιά, και ένα από αυτά σηκώνεται το βράδυ, όταν τα άλλα κοιμούνται, και κλέβει το γλυκό του κουταλιού απ' το βάζο. Τι να του κάνεις; Να το σκοτώσεις; Δεν γίνεται. Να το διώξεις; Και δεν μπορείς, και δεν σε συμφέρει, αν δεν επιστρέψει στο βάζο το νερατζάκι που έφαγε κρυφά. Να το τιμωρήσεις; Μάλλον αυτό θα επιλέξεις!
Όταν κλείνει μια παρένθεση, ανοίγει μία άλλη...
Σήμερα έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου. Περιέργως, όμως, ενώ όταν διώχνει κανείς ένα βάρος από πάνω του νοιώθει ευτυχισμένος, εγώ νοιώθω... συντετριμμένος! Κάθε φορά που κλείνει μια παρένθεση στη ζωή μου, ακόμη και αν έπρεπε όπωσδήποτε να κλείσει, εγώ θλίβομαι. Θλίβομαι γιατί μαζί με την παρένθεση κλείνει και μια σελίδα της ζωής μου. Γιατί μαζί της θάβονται και ώρες προσφοράς, ξεγνοιασιάς, συντροφικότητας. Γιατί μέσα σ’ αυτές τις παρενθέσεις υπήρξαν άνθρωποι, υπήρξαν γνωστοί, υπήρξαν «φίλοι», υπήρξαν κοινωνοί (υποτίθεται) της ίδιας με μένα φιλοσοφίας, ώς προς την κοινή μας αγάπη για Κείνη. Μια καλή φίλη, όποτε με βλέπει στενοχωρημένο, μου λέει. «Άφησε πίσω ό,τι σε ενοχλεί και τράβα εμπρός». Αυτό έκανα πάντα, αυτό θα κάνω και τώρα. Μοναχικός είναι άλλωστε ο δρόμος που επέλεξα να βαδίσω όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και όπως φαίνεται θα παραμείνει μοναχικός, όσο εγώ μένω αμετακίνητος στα πιστεύω και τις Αρχές μου και δεν συμβιβάζομαι για να είμαι αρεστός, "προσαρμοστικός", "συμβατός", "φίλος".
Στηρίξτε με, στηρίξτε με, και... τσάμπα διαφημίστε με!
Σύμφωνα με πρόσφατη έγγραφη καταγγελία εκδότη θαλασσινού περιοδικού, κάποια ανταγωνιστικά (με το δικό του προφανώς) έντυπα, τα οποία ωστόσο δεν κατονομάζει, καταχωρούν διαφημίσεις συγκεκριμένων εταιρειών, χωρίς να πληρώνονται! Ο καταγγέλων ισχυρίζεται, με τον δικό του χαρακτηριστικό και γνώριμο τρόπο, ότι οι ανταγωνιστές του συντηρούν κάποιους φίλους-πελάτες που έχουν μεγάλα υπόλοιπα, διαφημίζοντάς τους δωρεάν στα περιοδικά τους, για να δείξουν ότι αυτά υπερτερούν σε αριθμό διαφημιστικών καταχωρήσεων. Ο εν λόγω εκδότης δεν σταματά όμως εδώ. Αποκαλεί «κορόϊδα» τους υπολοίπους διαφημιζομένους, οι οποίοι πληρώνουν διαφήμιση, αφού επιτρέπουν (εν γνώσει ή εν αγνοία τους) στους ανταγωνιστές τους να τους ανταγωνίζονται, διαφημιζόμενοι στο ίδιο περιοδικό δωρεάν!