Rib and Sea

Στριφογύριζα χθες στο κρεβάτι, μετρώντας τις ώρες μέχρι να ξημερώσει, και μια απ' τις φαεινές ιδέες που καρφώθηκαν στο μυαλό μου ήταν να γράψω ένα άρθρο για την τύχη που θα ήθελα να έχει το σαρκίο μου όταν αποφασίσει να σαλπάρει για άλλη γη, άλλα μέρη. Όλες οι καλές ιδέες κατά την διάρκεια του ύπνου έρχονται άλλωστε.

Έχω βεβαίως αποφασίσει προ πολλού ότι θα ήθελα να με κάψουν, όταν έρθει να με μαζέψει κάποια στιγμή ο καπτα Μιχάλης, αλλά ένοιωσα την ανάγκη να υποστηρίξω αυτή τη μετά θάνατον μεταχείριση του σαρκίου μου, δεδομένου ότι δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι με χλευάζουν ή με επικρίνουν γι' αυτή την επιλογή μου.

Κατ' αρχάς, αυτό που προέχει είναι να εξηγήσω τον κύριο λόγο για τον οποίο θέλω να αποτεφρωθώ. Η σύζυγός μου έχει την άποψη - και έχει εν μέρει δίκιο - ότι δεν την ενδιαφέρει τι θα κάνουν το σώμα της όταν πεθάνει αφού, ούτως ή άλλως, δεν θα νοιώσει τη διαφορά. Σωστό. Θέλει, μάλιστα, να ταφεί λέει στην Κάσο (σε μπελάδες θα με βάλει πάλι, εφ' όσον ζω μέχρι τότε). Άλλωστε κι' εγώ πιστεύω, μετά από πολλές μέχρι σήμερα άκαρπες αναζητήσεις, ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτε μετά τον θάνατο. Δεν επέστρεψε άλλωστε κανείς να μας επιβεβαιώσει το αντίθετο!

Εμένα όμως, με ενδιαφέρει τι θα κάνουν το σώμα μου όταν τινάξω κοινώς τα πέταλα. Και με ενδιαφέρει, κυρίως, γιατί δεν θέλω να ταλαιπωρηθούν οι απόγονοί μου, οι συγγενείς και οι φίλοι μου. Άντε να τρέχουν για επιλογή νεκροθάφτη, φέρετρου (αν θα είναι από νοβοπάν, από παλιόξυλα ή από καρυδιά), για το είδος του τάφου (αν θα είναι λιτός ή χολλυγουντιανός), για κόλλυβα, τρισάγια, εννιάμερα, εξάμηνα, ετήσια, λουλούδια, στέφανα, εκταφή, μπαξίσια κ.λπ. κ.λπ.

Αμ τον επικήδειο πού τον βάζετε; Φαντάζεστε να έρθει πάνω απ' το φέρετρό μου ένας από αυτούς που με κυνήγησαν εν ζωή, ο Γκρεϊπφρούτογλου ας πούμε, και να αρχίσει με τρεμάμενη φωνή να με επαινεί λέγοντας πόσο καλός άνθρωπος υπήρξα, πόσο αλτρουϊστής, πόσο ευγενικός, πόσο υπομονετικός και ανεκτικός με τους κακούς αυτού του μάταιου κόσμου; Θα σηκωθώ απ' το φέρετρο και θα τον κυνηγάω. Στον λόγο μου. Ρεζίλι θα γίνουμε στην εκκλησία.

Μου λένε επίσης κάποιοι ότι αν ζητήσω να καώ δεν θα με διαβάσει ο παππάς. Θου Κύριε φυλακήν των στόματί μου. Σταματώ εδώ γιατί με τους τράγους έχω και κάποιο θέμα, γενικώς.

Πάμε τώρα στα πλεονεκτήματα της αποτέφρωσης.

1. Δίνουν οι δικοί σου σε ένα κοράκι 1.500 ευρώ - το έχω τσεκάρει, τόσα είναι - το κοράκι σε παίρνει με τη νεκροφόρα, όπως σε έκανε η μάνα σου, σε πάει μια βόλτα μέχρι τη Βουλγαρία (γιατί εδώ οι τράγοι φέρνουν εμπόδια στη λειτουργία αποτεφρωτηρίου, αφού θα χάσουν τα τυχερά) και μετά από δύο ημέρες το κοράκι σε φέρνει μέσα σε κονσέρβα, με το όνομά σου γραμμένο επάνω της προς άρσιν τυχόν παρεξηγήσεων και παρανοήσεων. Και πιο οικονομικά, και πιο τακτοποιημένα.

2. Δεν υπάρχουν γοερά κλάμματα πάνω απ' το φέρετρο, δεν υπάρχουν στέφανα, ψαλμωδίες, επικήδειοι, μαρμαράδες, συντηρητές τάφων, κόλλυβα.

3. Δεν επιβαρύνεται το περιβάλλον με τα χιλιάδες στρέμματα νεκροταφείων, τα οποία θα μπορούν να μετατραπούν σε παιδικές χαρές, σχολεία ή νοσοκομεία.

Και ας μη μου πει κάποιος ότι δεν θα έχει τάχα την ευκαιρία να θυμηθεί τον άνθρωπό του επειδή δεν θα υπάρχει τάφος να τον κλάψει και να του ανάψει το καντήλι, γιατί θα γελάσω ηχηρά. Τον άνθρωπό σου θα τον θυμάσαι ούτως ή άλλως, είτε είναι θαμμένος είτε είναι αποτεφρωμένος.

Όταν πεθάνω κάψτε με λοιπόν, κάντε οι φίλοι μου ένα μπάρμπεκιου πάρτυ δίπλα στη θάλασσα, τραγουδήστε, χορέψτε και σκορπίστε στη συνέχεια τη στάχτη μου στο πέλαγος. Κρατήστε μόνο δέκα κουταλάκια του γλυκού στάχτης και μοιράστε την σ' αυτούς που με έβγαλαν απ' τα ρούχα μου όσο ζούσα. Και μην ξεχάσετε να βάλετε την ένδειξη "μια κουταλιά στάχτη απ' το σημείο που σας είχε γραμμένους ο Σήφης όσο ζούσε".

Ιωσήφ Παπαδόπουλος

ΥΓ Η νομοθετική ρύθμιση για τη νομιμοποίηση της αποτέφρωσης και τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου στη χώρα μας έχει προχωρήσει και είναι πλέον πολύ πιθανό να μη χρειαστεί να με μεταφέρουν στη Βουλγαρία προκειμένου να ικανοποιηθεί η τελευταία επιθυμία μου.