Rib and Sea

Τον έχουν τρελάνει κάθε χρόνο στο κάψιμο, στα βαρελότα και στα βεγγαλικά αυτόν τον άθλιο τον Ιούδα που πρόδωσε τον Ιησού φιλώντας τον στο μάγουλο. Και καλά του κάνουν! Πρώτον γιατί είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τιμωρηθεί συμβολικά ο προδότης, κρεμασμένος πότε σε ένα δένδρο και πότε σε μια πλωτή εξέδρα, και δεύτερον γιατί έτσι συσπειρώνεται ο λαός, συμμετέχοντας σε μια αναίμακτη "επανάσταση" χωρίς αιτία με την οποία εκτονώνει τον θυμό του, εκτοξεύοντας συγχρόνως στα ύψη τον τζίρο των κάθε λογής επιχειρήσεων οι οποίες δραστηριοποιούνται στην ακτίνα της πυράς και της τιμωρίας.

Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε την Κυριακή της Ανάστασης και στο Πόρτο Χέλι, όπου υπήρχε το αδιαχώρητο! Όχι καρέκλα σε καφετέρια δεν ήταν ελεύθερη, αλλά ούτε χώρος να σταθεί ο επισκέπτης δεν υπήρχε, που έτρεξε να δει τον Ιούδα να καίγεται για άλλη μια φορά και, πάντως, όχι τελευταία.

Μια πάνινη αυτοσχέδια κούκλα, που παρίστανε τον Ιούδα, ήταν κρεμασμένη σε ένα δένδρο που είχε φυτρώσει πάνω σε μια πλωτή σχεδία και επέπλεε μερικές δεκάδες μέτρα απόσταση από την παραλία. Εκατοντάδες κινητά τηλέφωνα απαθανάτιζαν την τιμωρία ενώ από τα μεγάφωνα κάποια γυναικεία φωνή υπενθύμιζε το ιστορικό της προδοσίας και του προδότη κάτω από τους ήχους επιβλητικής μουσικής.

Και ξάφνου έγινε η νύχτα μέρα! Εκατοντάδες βεγγαλικά άρχισαν να σχίζουν τον ουρανό και να τον στολίζουν με εκκωφαντικούς θορύβους και χρώματα, ενώ οι θαμώνες των μπαρ έπιναν το ποτό τους, αστειεύονταν και έγραφαν το υπερθέαμα στα κινητά τους τηλέφωνα.

Μετά τη λήξη της οδυνηρής τιμωρίας του προδότη, κάθε κατεργάρης επέστρεψε στον πάγκο του, ενώ το πολύβουο και ετερόκλητο πλήθος κατευθύνθηκε προς τις πολυθρόνες και τα χαζοκούτια για να συνεχίσει να "ενημερώνεται" καταβροχθίζοντας ό,τι είχε απομείνει απ' το Πασχαλινό τραπέζι...

Και του χρόνου να είμαστε λοιπόν καλά να τον ξανα-κάψουμε, να ξανα-συσπειρωθούμε και να ξανα-κάτσουμε στην πολυθρόνα μας...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος.