Rib and Sea

Διαβάζω αυτές τις ημέρες σχόλια και δημοσιεύματα, τόσο σε εγχώριους και διεθνείς ιστότοπους όσο και στα μέσα κοινωνικής απομόνωσης, ειπωμένα και γραμμένα από μετά Χριστόν προφήτες, "ειδήμονες", πολιτικούς αναλυτές και διεθνολόγους, ότι το Αιγαίο διαμελίζεται, ότι Ελλάδα που δεν έχει τον έλεγχο του Αιγαίου δεν υπάρχει (Without control of the Aegean, there simply is no Greece) και άλλα τέτοια βαρύγδουπα https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/ypex/801135_ndendias-gia-galazia-patrida-i-fotografia-me-lypei-den-tha-toys

Διαβάζω στο άρθρο αυτό του Tyler Cowen στο site του MRU (Marginal Revolution University) https://marginalrevolution.com/marginalrevolution/2010/07/the-geopolitics-of-greece.html

"... Despite the limitations on its capital generation, Greece has no alternative but to create an expensive defensive capability that allows it to control the Aegean Sea. Put simply, the core of Greece is neither the breadbaskets of Thessaly and Greek Macedonia, nor the Athens-Piraeus metropolitan area, where around half of the population lives. The core of Greece is the Aegean Sea – the actual water, not the coastland – which allows these three critical areas of Greece to be connected for trade, defense and communication. Control of the Aegean also gives Greece the additional benefit of influencing trade between the Black Sea and the Mediterranean. Without control of the Aegean, there simply is no Greece..."

Και σκέφτομαι τι έλεγε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης το 1996 στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος δηλαδή του οποίου υπήρξε ο ίδιος ένα από τα ιδρυτικά στελέχη. Θυμάμαι ότι ο Χαραλαμπίδης είχε καταγγείλει τότε το ΠΑΣΟΚ για τη στάση που κρατούσε στα θέματα που είχαν να κάνουν με την περιφέρεια γενικότερα και το Αιγαίο ειδικότερα. Θυμάμαι ότι σκιαγράφησε τότε με τον πλέον γλαφυρό και καθαρό τρόπο αυτά που επρόκειτο να συμβούν και να μας απασχολήσουν στο εγγύς μέλλον. Θυμάμαι ακόμη ότι υπό την πίεση του γελοίου "συντρόφου" του Κίμωνα Κουλούρη ολοκλήρωσε την ομιλία του και απεχώρησε απ' το ΠΑΣΟΚ. Έκτοτε ούτε είδε ούτε άκουσε κανείς κάτι γι' αυτόν τον πραγματικό πολιτικό άνδρα που τόλμησε να έρθει σε ρήξη με το κόμμα του και να αποχωρήσει. Αξίζει πιστεύω να διαθέσει κανείς μισή ώρα απ' τη ζωή του για να ακούσει τι είπε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996.  

Ανατρέχω όμως και σε ένα δικό μου άρθρο που είχε δημοσιευτεί στο "Νέμεσις" τον Ιούνιο του 1997. Λίγους δηλαδή μόλις μήνες μετά την ιστορική εκείνη ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη https://www.ribandsea.com/articles/834-2012-12-17-14-18-55.html

Ιδού τι έγραφα τότε μεταξύ άλλων :

"Mare nostrum. Θάλασσά μας. Κάπως ανάποδα μου έρχεται τελευταία που χρειάζεται να το δηλώνουμε. Σαν να θέλουμε να κατοχυρώσουμε, λεκτικά, ότι η θάλασσα αυτή είναι δική μας, ότι μας ανήκει. Τόσα χρόνια, από τότε που ήμουν ακόμη μαθητής στο Δημοτικό, τότε που περνούσα τα καλοκαίρια κοντά στο κύμα που ξεθύμαινε στα βράχια, φιλοξενούμενος της θείας μου, το θεωρούσαμε αυτονόητο. Κανείς δεν μας το είχε αμφισβητήσει. Αυτή η γαλάζια υγρή επιφάνεια, με τα νησιά, τους κάβους, τους φάρους και τα άλλα στολίδια της, ήταν ολότελα δική μας! Εμείς αλλάξαμε ή οι συνήθειές μας; Αμβλύνθηκαν τα όρια της ιστορικής μας συνείδησης, όπως αμβλύνθηκαν και ισοπεδώθηκαν όλα στο βωμό της ατομικής μας καλοπέρασης, του “δεν βαριέσαι αδελφέ”, της νέας τάξης, της γενικής αναισθησίας μας, του χοντρού Γερμανού που πήρε σε καλή τιμή το οικοπεδάκι στο νησί, στο βωμό του σήμερα, του τώρα του ποτέ..."

"... Θάλασσά μας! Εμείς έτσι θα σε αποκαλούμε, και ας μην κάνουμε τίποτε γι’αυτό. Είχα αγοράσει με κάτι οικονομίες το 1978 ένα οικόπεδο στην Κω, κοντά στο Μαστιχάρι. Τρία χρόνια αργότερα, κληρονομήσαμε από το πουθενά, ένα πέτρινο εγκαταλειμμένο σπιτάκι στην Κάσο. Πήγαμε, μας ενθουσίασε η γαλήνη του τοπίου, το κλίμα, οι άνθρωποι, όσοι τέλος πάντων υπέμεναν ακόμη καρτερικά την κρατική αδιαφορία, και επιστρέψαμε ένα χρόνο αργότερα για τις απαραίτητες επισκευές. Το οικόπεδο στην Κω το ξεχάσαμε. Απερίφραχτο καθώς ήταν, χορτάριασε εξ' αιτίας της αδιαφορίας μας. Το έβλεπε αφύλαχτο κάποιος ντόπιος και, παραμελημένο καθώς ήταν, μπήκε και τό’σπειρε..."

"... Ήρθε ο φίλος με το νοικιάρικο ιστιοπλοϊκό του από τη Σάμο. Το είχαν εγκαταλείψει με ζημιά κάτι ξεπλυμένοι Σουηδοί. Είπε, με την ευκαιρία, να σηκώσει πανιά μέχρι την απέναντι ακτή της Τουρκίας. Το Κουσάντασι. Πήγε και μελαγχόλησε. Μου τά’λεγε και μόνο που δεν έκλαιγε. Να μαρίνες, να υπηρεσίες, να καύσιμα στο ντόκο, να πλυντήρια να πλύνει ο επισκέπτης τα άπλυτα, να τηλέφωνα, τράπεζες, εστιατόρια και πάει λέγοντας. Τους μπουνταλάδες..."

"... Ο Γιάννος ανακοίνωσε τα νέα τεκμήρια για τα σκάφη αναψυχής. Έβαλε και τις... σκάφες μαζί! Ενα εκατομμύριο, λέει, για ένα φουσκωτό έξι μέτρων, και “πόθεν έσχες”. Ακούς εκεί. Να μην πάς κύριε στη θάλασσα. Τι πάει να πει είσαι θαλασσινός λαός; Εμείς κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην πας. Κλείσαμε τις γλύστρες, βάλαμε τεκμήρια, ακριβύναμε τα καύσιμα. Για σένα τα κάναμε όλα αυτά! Για σένα που τολμάς να ανοίγεσαι στο Αιγαίο και δεν υπολογίζεις τίποτε! Κάποιος μου είπε ότι οι Τούρκοι κατασκευάζουν καινούργιες μαρίνες, λιμάνια, γλύστρες και παρήγγειλαν δύο χιλιάδες φουσκωτά, να φυλάνε, λέει, το Αιγαίο. Τους μπουνταλάδες..."
 
Αυτά και άλλα έγραφα το 1997. Ήμουν προφήτης; Όχι βέβαια! Είχα απλώς τα μάτια και τα αυτιά μου ανοικτά, δεν φορούσα παρωπίδες και συμμετείχα στα πολιτικά δρώμενα χωρίς να τσαλαβουτάω στα θολά νερά κάποιου κόμματος ή αποκόμματος. Με είχαν χλευάσει τότε κάποιοι για εκείνο το άρθρο. Όπως χλεύασαν τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη οι "σύντροφοί" του στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996. Σήμερα όλοι έγιναν μετά Χριστόν προφήτες, επαναλαμβάνουν όσα λέγαμε εγώ και ο Χαραλαμπίδης πριν από 23 χρόνια και κάνουν απλώς διαπιστώσεις κατόπιν εορτής.

"Είναι αργά πια για δάκρυα Στέλλα", όπως έλεγε ο Φούντας στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος