Rib and Sea

"We are only a few day’s into lockdown and it's really upsetting me to witness my wife standing at the living room window gazing aimlessly into space with tears running down her cheeks. It breaks my heart to see her like this. I’ve thought very hard of how I can cheer her up. I've even considered letting her come inside but rules are rules".

Αυτά τα λόγια μου έστειλε σήμερα στο messenger ένας καλός ξάδελφος της καπετάνισσας από το Σύδνεϋ της Αυστραλίας και έγιναν η αφορμή να γράψω δυο λόγια. Η αιτία, ούτως ή άλλως, υπήρχε και, δυστυχώς, είναι άγνωστο για πόσο καιρό θα υπάρχει ακόμη...

Σκέφτομαι λοιπόν και διαπιστώνω ότι σταματήσαμε να αγκαλιάζουμε και να φιλάμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Κρατάμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας σε απόσταση. Η ανασφάλεια, η οποία μέχρι χθες πήγαζε από τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις αυτών που διαφεντεύουν τις τύχες αυτής της χώρας, τώρα πια πηγάζει από την ίδια την παρουσία των ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν. Τα γάντια και οι μάσκες έγιναν απαραίτητα εξαρτήματα της ένδυσής μας. Μετράμε με τη μεζούρα τις αποστάσεις μεταξύ μας. Παίρνουμε άδεια απ' το κινητό τηλέφωνο για να πάμε μέχρι το φαρμακείο, μέχρι την τράπεζα, μέχρι το super market, για να κάνουμε μια μοναχική βόλτα στο βουνό. Πασαλειβόμαστε συνεχώς με αντισηπτικά και αλλάζουμε ρούχα, καθαρίζουμε την χειρολαβή της εξώπορτας και πλενόμαστε μανιωδώς με σαπούνι, βαδίζοντας ολοταχώς προς αυτήν που πολλοί από μας χλευάζουμε. Την υποχονδρίαση.

Γίναμε πρωταγωνιστές σε ταινία θρίλλερ. Συνάνθρωποί μας αρρωσταίνουν και πεθαίνουν από χίλιες δυο άλλες παθήσεις γιατί δεν υπάρχει πια χώρος γι' αυτούς στα νοσοκομεία και στις μονάδες εντατικής θεραπείας. Δεν πηγαίνουμε στα Κέντρα Υγείας να μας γράψουν τα φάρμακα για την πίεση, και όταν στο τέλος κάνουμε απολογισμό των απωλειών, θα διαπιστώσουμε ότι έφυγαν περισσότεροι από ανακοπή, καρκίνο, εγκεφαλικό και κατάθλιψη, παρά από κορωναϊό.

Και ευλόγως θυμώνουμε όταν βλέπουμε μέσα απ' τις κουρτίνες του εγκλεισμού μας λαθρομετανάστες να κυκλοφορούν ελεύθερα και να προωθούνται σε δομές. Χωρίς sms ή έγγραφη άδεια, αλλά με μια απλή πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Και θυμώνουμε στη σκέψη ότι μας μάντρωσαν όλους, συλλήβδην, καλούς τε και κακούς, ανεύθυνους και υπεύθυνους, λογικούς και ανεγκέφαλους, κατά παράβαση όσων ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης της χώρας.

Κινδυνεύουμε, λένε, και ανακοινώνουν συνεχώς τον αριθμό των θυμάτων του κορωναϊού. Τα χαζοκούτια έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα σκυταλοδρομίας για το ποιο θα ανακοινώσει την πιο απαισιόδοξη είδηση, το πιο μακάβριο μαντάτο. Τσιμουδιά για τους θανάτους εξ αιτίας της γρίπης, του καρκίνου, της καρδιάς ή του μυαλού.

Και απομονωθήκαμε όλοι μπροστά στην οθόνη ενός tablet ή ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή ανταλλάσσοντας με τους διαδικτυακούς "φίλους" μας ακατάπαυστα μηνύματα και γελοιογραφίες της καθημερινής μας τρέλας, σε μια προσπάθεια να ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας, να απομυθοποιήσουμε και να γελοιοποιήσουμε το τέρας που μας μάντρωσε στα σπίτια μας. Βλέπω δικηγόρους, γιατρούς, επιστήμονες, οι οποίοι απαξίωναν, κατήγγειλαν και απείχαν μέχρι χθες συστηματικώς των μέσων κοινωνικής απομόνωσης, να τα αναδεικνύουν σήμερα σε εξομολογητή και θεραπευτή της μοναξιάς, της μελαγχολίας και της κατάθλιψης που νοιώθουν ότι τους κυριεύει.

Και ενώ η απομόνωση μάς κάνει να νοιώθουμε πιο κοντά στους συμπολίτες μας, τους οποίους μέχρι χθες προσπερνούσαμε χωρίς μια "καλημέρα", συγχρόνως τσακωνόμαστε σαν τα κοκόρια στα μέσα κοινωνικής απομόνωσης, σχολιάζοντας με ψευδώνυμο κάτω απ' τα βιντεάκια που κάποιος ανεβάζει στο YouTube, ανταλλάσσοντας χαρακτηρισμούς όπως "είσαι συνωμοσιολόγος ρε", "είσαι φασίστας", "είσαι κομμούνι" ή "είσαι αντίθρησκος", εκδηλώνοντας με τον τρόπο αυτό το χείριστο χαρακτηριστικό της φυλής μας. Τη διχόνοια. Αυτήν που βοηθάει τους εχθρούς αυτής της χώρας, γηγενείς και αλλοδαπους, να βασιλεύουν εις βάρος μας και να μας τυρανούν.    

Μόνο η βροχή μας παρηγορεί πια που δικαιολογεί, κατά κάποιο τρόπο, τον παρά τη θέλησή μας εγκλεισμό. Πάτησαν "pause" στη ζωή και στα όνειρά μας και ειλικρινά δεν ξέρω αν το "play" θα παίξει σωστά όταν το πατήσουμε και πάλι μετά από μια μακρά περίοδο αποχής. Μια επανεκκίνηση που μπορεί, συγχρόνως, να αποκαλύψει και τον αποχρώντα λόγο δημιουργίας αυτής της κρίσης. Και ας μη βιαστούν κάποιοι να με χαρακτηρίσουν συνωμοσιολόγο...  

Μεταξύ μας, πάντως, όπως λέω και στη λεζάντα της φωτογραφίας, πεθύμησα να βγάλω τη μάσκα του κορωναϊού και να φορέσω και πάλι τη μάσκα της αντίστασης.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος