Rib and Sea

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Διάβασα σήμερα για τον τραγικό θάνατο του 77χρονου καπετάν Γιάννη Ταμία τον οποίο παρέσυρε η θεομηνία και έπνιξε στον παραθαλάσσιο οικισμό Πάλτση του Πηλίου, μαζί με το σκάφος που ο ίδιος είχε ναυπηγήσει με τα χέρια του και είχε «κρεμάσει» στα κλαδιά ενός πλατάνου. https://www.mixanitouxronou.gr/antio-ston-quot-noe-quot-toy-pilioy-i-istoria-toy-kapetan-gianni-poy-kataskeyase-enaeria-kivoto-alla-chathike-stin-foniki-plimmyra-vinteo/
 
Θα γίνω κακός, το ξέρω, αλλά ποτέ δεν μου άρεσε να μασάω τα λόγια μου.

Αν μπορούσα λοιπόν να μιλήσω σήμερα στον καπετάν Γιάννη και να με ακούσει, θα του έλεγα ότι τα σκάφη δεν είναι για να τα κρεμάς στα δένδρα αλλά για να  ταξιδεύεις μ’ αυτά στη θάλασσα.

Δεν χάρηκα βεβαίως με την είδηση του θανάτου του αλλά αν ήθελα να κυριολεκτήσω θα του έλεγα «Καλά να πάθεις καπετάν Γιάννη. Ο θεός της θάλασσας δεν σε συγχώρησε για την ύβριν σου να κρεμάσεις το σκάφος σου στα κλαδιά ενός πλατάνου και σε έπνιξε στο πέλαγος μαζί μ’ αυτό.»

Δεν θα εκφωνήσω, ως εκ τούτου, δακρύβρεχτο επικήδειο στη μνήμη του καπετάν Γιάννη. Θα του αφιερώσω μόνο ένα απ' τα αγαπημένα μου τραγούδια που τραγουδά με εξαιρετικό τρόπο ο φίλος μου Παντελής Θαλασσινός.

 «Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα

που έχουν στο αίμα τους αλμύρα και σκουριά.

Για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα

είναι  να μένουμε δεμένα στη στεριά».