Rib and Sea

Γράφει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη…

«Μια φορά κι' έναν καιρό ζούσε σε ένα μικρό παραλιακό χωριό ένας καλός γιατρός που, όταν δεν είχε να γιατρέψει κάποιον, κοίταζε το πέλαγος και ονειρευόταν ένα μακρινό ταξίδι με τη μικρή φουσκωτή του βάρκα…».

Θα μπορούσε να αρχίζει κάπως έτσι το εγχείρημα του Γάλλου γιατρού Αλέν Μπομπάρντ, που μοιάζει σαν παραμύθι: Η διάσχιση του Ατλαντικού το 1952 με τον «Αιρετικό», χωρίς καμία μηχανική υποστήριξη και χωρίς καμία προμήθεια.

Βίντεο - Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Στον εκπληκτικό μαστρο Μιχάλη Φωκά έχω αναφερθεί και παλαιότερα. Την πολύ ενδιαφέρουσα εκείνη συζήτηση είχα αναρτήσει σ' αυτήν εδώ τη θεματική ενότητα του "Rib and Sea" : http://www.ribandsea.com/face/245-2010-01-25-11-52-57.html Αξίζει πραγματικά να διαβάσετε εκείνο το άρθρο, όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει, και να απολαύσετε την βιντεοσκοπημένη λειτουργία των μικροσκοπικών κινητήρων του. Προχθές του τηλεφώνησα για να μάθω αν είναι καλά. Μεταξύ άλλων μου είπε ότι είχε μόλις ολοκληρώσει την κατασκευή δύο νέων μικροσκοπικών κινητήρων! Ενός δίχρονου δικύλινδρου, ο οποίος χωράει στην παλάμη του χεριού και για να λειτουργήσει χρειάζεται μείγμα απλής αμόλυβδης βενζίνης και λαδιού, και μιας οριζόντιας ατμομηχανής η οποία λειτουργεί, εναλλακτικώς, και με αέρα και παρέχει φως σε δύο λαμπτήρες!

Κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής μου στο ακριτικό Καστελλόριζο, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με την αγροτική ιατρό κυρία Βασιλική Διγώνη. Μια πολύ ελκυστική γυναίκα που προσπαθεί, στο ξεκίνημα της ιατρικής της σταδιοδρομίας, να εξυπηρετήσει τις ανάγκες θεραπείας και περίθαλψης των 250 μόλις κατοίκων ενός μικρού νησιού, αντιμετωπίζοντας όλα τα προβλήματα ενός τόπου που στερείται ιατρού ειδικότητας, ακτινοδιάγνωσης και μίας έστω νοσηλεύτριας!

Τέσσερις φορές έχω επισκεφθεί το Καστελλόριζο κατά την διάρκεια των τελευταίων 20 χρόνων. Το "εκκλησάκι", στη δυτική άκρη της εισόδου του φυσικού λιμανιού του, τραβούσε ανέκαθεν την προσοχή μου. Ποτέ όμως δεν κατάφερα να φθάσω ως εκεί. Άλλοτε οι γραφειοκρατικές διαδικασίες για να περάσω με το φουσκωτό στην Κύπρο, και άλλοτε πάλι οι υποχρεώσεις της αξέχαστης εκείνης αποστολής αγάπης του 2004, μου στερούσαν τη χαρά της αναζήτησης στο λιόφυτο εκείνο μονοπάτι που είναι σπαρμένο με... σκαλισμένους βράχους. Αυτό τον Οκτώβρη, όμως, πήρα τα φωτογραφικά επ' ώμου και ακολούθησα το μονοπάτι που οδηγεί ως εκεί.