Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Βιντεοσκοπούσα ένα παλιό ταρσανά στην παραλία της Φτελιάς, όταν πλησίασε ένας ηλικιωμένος Μυκονιάτης. Καθώς δεν υπήρχε ψυχή ζώσα τριγύρω, τέλος Νοεμβρίου γαρ, βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω ποιος κατά την γνώμη του θα μπορούσε να μου περιγράψει τη Μύκονο του χθες. Πώς ήταν δηλαδή η ζωή στη Μύκονο προτού ξεκινήσει το τραίνο της τουριστικής ανάπτυξης που άλλαξε την φυσιογνωμία του Κυκλαδίτικου αυτού νησιού τους μήνες του καλοκαιριού. "Ο μπάρμπα Γιάννης, ο Πρόεδρος της Άνω Μεράς", απάντησε εκείνος χωρίς να το πολυσκεφτεί. "Αυτός θα στα πει καλά".

Έπρεπε όμως πρώτα να εντοπίσω τον "μπάρμπα Γιάννη". Ρώτησα σε ένα αρτοποιείο, απέναντι απ' το Ηρώο της Άνω Μεράς, και η υπάλληλος μου έδειξε το σπίτι του Προέδρου που απείχε διακόσια μόλις μέτρα από εκεί! Εκείνος όμως έλειπε στην Αθήνα και, όπως μου είπε η γυναίκα του, θα επέστρεφε στη Μύκονο το ίδιο βράδυ. Μου έδωσε τον αριθμό του κινητού του τηλεφώνου, η επαφή μαζί του έγινε το ίδιο απόγευμα και το ραντεβού κλείστηκε το άλλο πρωί στα γραφεία της Κοινότητας.

Να πω, κατ' αρχάς, ότι εντυπωσιάστηκα από τους εσωτερικούς χώρους των γραφείων της Κοινότητας της Άνω Μεράς. Την καθαριότητα, κυρίως, την τάξη και το στόλισμα εν όψει των Χριστουγέννων. Τρεις γυναίκες είναι "υπεύθυνες" γι' αυτή την όμορφη εικόνα και τα καλά λόγια ανταλλάσσονται, ένθεν κακείθεν, μεταξύ αυτών των τριών γυναικών και του μπάρμπα Γιάννη. Όσο για τον τελευταίο; Η χαρά του δημοσιογράφου. Εύθυμος, ομιλητικός, αυθεντικός. Μου μίλησε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, πώς έφυγε για την πρωτεύουσα σε ηλικία δέκα ετών, πώς επέστρεψε στη Μύκονο επτά χρόνια αργότερα και έγινε εργολάβος, εκμεταλλευόμενος τη μεγάλη ανοικοδόμηση που παρατηρήθηκε τα χρόνια εκείνα της ξαφνικής τουριστικής έκρηξης.

Μου μίλησε για τα δύσκολα αλλά ξένοιαστα χρόνια των δεκαετιών του '50 και του '60, για τη ζωή των Μυκονιατών στους αγρούς και στις θάλασσες, για τα γλέντια, τα πανηγύρια. Μου μίλησε για τα προβλήματα που ακόμη και σήμερα, παρ' όλη τη μεγάλη τουριστική ανάπτυξη της Μυκόνου, αντιμετωπίζουν οι μόνιμοι κάτοικοι. Το οδικό, κυρίως, δίκτυο και την έλλειψη γιατρών. Μου έκανε εντύπωση όταν το είπε αυτό, σκεπτόμενος πως τους μήνες του καλοκαιριού το νησί βουλιάζει καθημερινώς από 150.000 επισκέπτες. Το οξύμωρο είναι πως υπάρχουν αρκετά ιδιωτικά ιατρεία, με γιατρούς όλων των ειδικοτήτων, αλλά και ιδιωτικές κλινικές τόσο στην Άνω Μερά όσο και στη Χώρα. Τα Αγροτικά όμως Ιατρεία και το Πολυδύναμο δεν έχουν γιατρούς! Στο ίδιο έργο θεατές σε όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου.

"Να έρθεις την Πρωτοχρονιά και στα χοιροσφάγια", μου είπε καθώς τον αποχαιρετούσα. "Κάνουμε όμορφα γλέντια και θα σου άρεσε να τα βιντεοσκοπήσεις".