Rib and Sea

Πηγή : https://www.rodiaki.gr/article/406302/apo-th-lero-stoys-arkioys-ena-klik-dromos

Της Μάχης Χριστοφορίδου.

Η Άννα Καρανικόλα ζει και εργάζεται στη Λέρο, στο νησί της. Είναι καθηγήτρια ξένων γλωσσών, στην Karanikola Language School. Αλλά πάνω από όλα ένας ευαισθητοποιημένος άνθρωπος. Η Άννα είναι μοναχοπαίδι. Γνωρίζει καλά, αν και μεγάλωσε σε ένα μεγάλο νησί, πώς είναι να μεγαλώνεις χωρίς συνομήλικα παιδιά στο κοντινό σου περιβάλλον.

Η Άννα, προσπάθησε πριν από αρκετά χρόνια όταν στους Αρκιούς ήταν δάσκαλος ο κ. Τάσος Ζάσκιας, να πλησιάσει το σχολείο προσφέροντας στα δύο τότε παιδιά τη δυνατότητα Αγγλικών μαθημάτων μέσω skype. Δυστυχώς τότε, εκείνη η προσέγγιση δεν πέτυχε, όπως παραδέχεται η Άννα. Αλλά δεν το έβαλε κάτω.  Θέλησε να προσπαθήσει για δεύτερη φορά.

Κι αυτή τη φορά, η νέα δασκάλα του σχολείου η κ. Μαρία Τσιαλέρα, απάντησε θετικά στην όμορφη πρόσκληση της Άννας. Από εκείνη τη μέρα η Άννα δραστηριοποιήθηκε έτσι ώστε να γίνει το μάθημα του Χρήστου όσο το δυνατόν καλύτερα. Και τα κατάφερε.

Η τεχνολογία βοήθησε τον μικρό μας μαθητή, να βρεθεί μέσα από την οθόνη του υπολογιστή του σε μία πραγματική σχολική αίθουσα με συνομήλικα παιδιά. Παιδιά που έχουν την ίδια ηλικία, παρόμοια ενδιαφέροντα και μοιράζονται έστω και για λίγο γνώσεις και σκέψεις.

«Φέτος, είδα μια ανάρτηση του περιφερειάρχη με τον Χρήστο και βλέποντας ένα παιδί μόνο του, μόνο με ενήλικες, ένιωσα τη μοναξιά του. Σαν μοναχοπαίδι, ξέρω πώς είναι να μην έχεις παιδιά να παίζεις.  Πήρα τηλέφωνο στο σχολείο, όπου απάντησε η Μαρία. Την οποία και γνωρίζω από τη Λέρο. Της πρότεινα τα μαθήματα, κι αμέσως δέχτηκε». Μας λέει με πολλή χαρά η Άννα.

Η Άννα δεν έχασε πολύτιμο χρόνο. Πήρε τηλέφωνο τον εκδοτικό οίκο mm publications (https://www.mmpublications.com) και βρήκε χορηγία για τα βιβλία του μικρού Χρήστου με την πολύτιμη βοήθεια της Φωτεινής Γαρουφαλή. Και δε σταμάτησε εκεί.  «Το πιο βασικό θέμα μας ήταν ο υπολογιστής και η σύνδεση. Η Μαρία μου είπε ότι δεν είχαν λάπτοπ. Κάλεσα τον πρόεδρο του συνδέσμου EUROPALSO κ. Ζηκόπουλο, ο οποίος χωρίς δεύτερη κουβέντα μας έστειλε ένα λαπτοπ HP».

Τα απογευματινά μαθήματα Αγγλικών όμως του μικρού μας Χρήστου με τους νέους συμμαθητές είχαν ήδη αρχίσει. Μέσω messenger. Η Άννα δεν ήθελε να χαθεί πολύτιμος χρόνος. Κατάφερε με τις ενέργειές της, να κάνει σήμερα καλύτερο το μάθημά τους και πιο εύκολο. Άλλωστε τις περισσότερες φορές, όταν οι άνθρωποι ενημερωθούν, βοηθούν και στηρίζουν παρόμοιες πρωτοβουλίες.

Ποια ήταν όμως η αντίδραση των παιδιών της Λέρου απέναντι στο Χρήστο και στη  νέα πρόκληση της Άννας;  «Τα παιδιά τον έχουν αγαπήσει. Κάθονται όλα δίπλα μου σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος για να βοηθούν και να έχουν επαφή με τον φίλο τους  Χρήστο. Έχει γίνει μέλος της ομάδας και σκοπεύουμε να πάμε στους Αρκιούς. Να τον βρούμε και να παίξουμε παρεούλα μία Κυριακή.

Ο Χρήστος, αν και είναι πολύ δύσκολο, σιγά σιγά αρχίζει να εγκλιματίζεται. Δε χρειάζεται πλέον τη Μαρία δίπλα του την ώρα του μαθήματος». Μάλιστα η Άννα, μας μιλάει για ένα περιστατικό που βίωσε και τη συγκίνησε πάρα πολύ.

Όταν ο Χρήστος ξέχασε τα βιβλία του στο σπίτι και τα υπόλοιπα παιδιά έκαναν εξάσκηση στην ανάγνωση, ο μικρός ένιωθε άβολα, περιμένοντας τον μεγαλύτερο του αδελφό, να του φέρει τα βιβλία από  το σπίτι.  Μοιραία, δεν πρόλαβε να εξασκηθεί. Οι φίλοι του όμως, το αντιλήφθηκαν αμέσως και με ένα στόμα τον βοήθησαν όλοι μαζί στην ανάγνωση… Η Άννα δίνει μεγάλη βαρύτητα στο παιχνίδι. Στόχος της πλέον, είναι να φέρει τα παιδιά κοντά στον Χρήστο.

Επιμένει πολύ σε αυτό το ταξίδι στους Αρκιούς. Έστω και για μία Κυριακή. «Δεν μπορεί να ρωτάμε το Χρήστο καθημερινά τι θα κάνεις μετά; Κι αυτός να μας δίνει καθημερινά την ίδια απάντηση. Θα πάω να δω τα κατσικάκια μου… Αυτό πρέπει να αλλάξει» λέει.

Και όπως έλεγε και ο Σωκράτης: «Η παιδεία είναι πανηγύρι της ψυχής, γιατί σ’ αυτήν υπάρχουν πολλά θεάματα και ακούσματα της ψυχής».  Η Άννα και η Μαρία όπως και τόσοι άνθρωποι μαζί τους, δραστηριοποιήθηκαν και διεκδίκησαν το δικαίωμα της γνώσης για τον μικρό Χρήστο. Διότι είναι επιλογή μας ο τόπος που θέλουμε να ζήσουμε και πρέπει η πολιτεία να στέκεται δίπλα στις επιλογές των πολιτών της. Κι όχι απέναντί τους. Όταν όμως απουσιάζει το κράτος, εμφανίζεται το Φιλότιμο.

Ευτυχώς στη μικρή Ελλάδα, δεν έχει χαθεί η έννοια του Φιλότιμου. Υπάρχει και στηρίζει ανθρώπους και πρωτοβουλίες. Διότι πίσω από την πολύτιμη αυτή λέξη για την Ελλάδα, κρύβονται άνθρωποι καθημερινοί, απλοί. Που θέλουν να σταθούν και να βοηθήσουν.  Και βοηθούν.

Αλλά όταν σβήσουν τα φώτα και κλείσει η αυλαία, όλοι μας χανόμαστε πάλι πίσω από στον προσωπικό μας μικρόκοσμο. Ξεχνάμε. Ας μην ξεχάσουμε αυτή τη φορά αυτές τις ψυχές, διότι στους Αρκιούς όπως και σε πολλά ακόμα μικρά νησιά, που δεν έχουν ούτε γιατρό, ούτε φαρμακείο, ούτε δημόσια υπηρεσία, το σχολείο αποτελεί τους χειμωνιάτικους μήνες, το μόνο πράγμα που τους δίνει ζωή. Όσο αυτό είναι ζωντανό, υπάρχει Ελπίδα. Ας βοηθήσουμε όλοι σε αυτό το πανηγύρι της ψυχή