Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Δεν γνωρίζω αν και για πόσο καιρό θα μείνει αναρτημένη στο YouTube η συζήτηση που είχα χθες με τον Γιάννη Ρωσσικόπουλο. Τον "Chief" των Χαρλεάδων της Ελλάδας, η ζωή του οποίου μοιάζει με ένα παραμύθι που δεν έχει θαρρείς αρχή και τέλος.

Γεννημένος στην Τσεχοσλοβακία, από Έλληνες γονείς, βρέθηκε, προτού ακόμη προλάβει να καταλάβει τον κόσμο, κλεισμένος σε ορφανοτροφείο εξ αιτίας του χωρισμού των γονιών του και της αδυναμίας της μητέρας του να καλύψει τη διατροφή του. Άρχισε να μεγαλώνει και μαζί να ενηλικιώνεται ο αναρχικός και ανατρεπτικός χαρακτήρας του. Γυναίκες της νύχτας, παρανομίες, ταξίδια,  πώληση όπλων και ναρκωτικών, φυλακή.

Τσακίζει κόκκαλα η γλώσσα και ο τρόπος της σκέψης του. Δεν φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους σε σημείο που ο συνομιλητής του κομπλάρει. Αντικονφορμιστής, αθυρόστομος, ροκάς, με όλη τη σημασία της λέξης, μπεσαλής, κιμπάρης, γυναικάς.

Μιλήσαμε στον "συνωμοτικό" προσωπικό του χώρο. Τη φυλακή του, όπως λέει ο ίδιος. Μια "φυλακή" γεμάτη αναμνήσεις. Φωτογραφίες, συλλεκτικοί δίσκοι βινυλίου, κομπολόγια, πόστερ, τρεις Harley Davidson, πάγκος με πλήρη σειρά εργαλείων, γιλέκα και ένα σωρό άλλα ετερόκλητα αντικείμενα τα οποία μπορεί να μη λένε τίποτε στον επισκέπτη, λένε όμως πολλά στον "Chief".

"Ήμουν ανοικτός με τον κόσμο στην αρχή", λέει καθώς ξετυλίγει το οουβάρι της ζωής του, και συνεχίζει. "Ήμουν δοτικός. Γνώρισα πολύ κόσμο αλλά δεν άργησα να παρω το blanco και να κάνω σιγά σιγά delete. Κατάλαβα, τελικώς, ότι πιο καλά είναι να είσαι με τον εαυτό σου".

Αναλύει την παρανομία και τη διαχωρίζει από την αλητεία. Μιλάει για τα ναρκωτικά, τους "φίλους" που τον γέλασαν, τους ρουφιάνους, την εμπειρία της φυλακής και το "σωφρονιστικό" σύστημα που σε βγάζει απ' τη φυλακή χειρότερο από αυτό που ήσουν όταν μπήκες. Βρίζει τους πολιτικούς, τις τράπεζες και τις πέντε οικογένειες που διαφεντεύουν τις ζωές επτά δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Όταν τον ρωτώ αν τον ενοχλεί να ανεβάσω αυτούσια την κουβέντα μας, μου απαντά χωρίς καν να το σκεφτεί : "τους γράφω στ' αρχίδια μου"!

Τον ρωτώ κάποια στιγμή τι σημαίνουν γι' αυτόν τα τρία εξάρια που υπάρχουν σε κάθε σχεδόν σημείο του προσωπικού του χώρου, αλλά και επάνω στις μοτοσυκλέτες του. "Το έκτο γράμμα της αλφαβήτου είναι το F", απαντά. "Τα τρία εξάρια λοιπόν είναι τρία F : Filthy Few For Ever. Αυτός είμαι εγώ!".

Μου δείχνει κάποια στιγμή ένα σπάνιο δίσκο βινυλίου από ηχογράφηση του Mick Jagger τον Ιούλιο του 1969 στο Hyde Park, με αφιέρωση στον ίδιο. "Είναι συλλεκτικός", λέει. "Μου έδινε 30.000 δολλάρια τότε αλλά δεν του τον έδωσα."

Αν δεν αντέχετε να δείτε πώς είναι όταν μπαίνει η γλώσσα στο κόκκαλο, αν δεν μπορείτε να δεχθείτε τις ωμές, αλλά ειλικρινείς, εκφράσεις του Γιάννη Ρωσσικόπουλου, αν δεν είστε διατεθιμένοι να αποδεχθείτε την παραβατική, ανατρεπτική, πλην όμως μπεσαλίδικη, ζωή του, μη δείτε αυτό το βίντεο. Αν πάλι αποφασίσετε να το δείτε, απολαύστε το όπως απολαμβάνετε μια ταινία του αμερικανικού κινηματογράφου στην οποία ο πρωταγωνιστής είναι παράνομος, αθυρόστομος, αντισυμβατικός, ανατρεπτικός, οργισμένος με το σύστημα που τον περιβάλλει αλλά παρ' όλα αυτά καλός οικογενειάρχης, μάγκας και προβλέψιμος σαν άνθρωπος.

Αν πάντως, μετά από όλα αυτά, με ρωτήσετε αν θα άλλαζα αυτή τη συνέντευξη με μια συνέντευξη του Τσίπρα, του Μητσοτάκη, του Βαρουφάκη ή της Φώφης Γεννηματά, θα σας έλεγα, ευχαριστώ δεν θα πάρω!