Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Με βαθειά γνώση της τέχνης του καραβομαραγκού, ο Νικόλας Βλαβιανός, προσπαθεί στην ηλικία των 64 ετών να ολοκληρώσει στη Χαλκίδα τη ναυπήγηση ενός εξαφανισμένου Αιγαιοπελαγίτικου "καταδρομικού" σκάφους, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1821. "Το σκάφος αυτό - ένα τσερνίκι μήκους 13 μέτρων, χωρίς κινητήρα, με την ονομασία "Μέδων - Πλειόνη" - θα γίνει η κατοικία μου", λέει ο Νικόλας, "ενώ σκοπεύω να μεταφέρω μ' αυτό βιολογικά προϊόντα στα νησιά του Αιγαίου και, συγχρόνως, να μεταλαμπαδεύσω, σε όσους το επιθυμούν, τον αρχαίο ελληνικό τρόπο πλεύσης και διαβίωσης στη θάλασσα. Έχω ήδη 3.000 αιτήσεις από Κινέζους φοιτητές οι οποίοι επιθυμούν να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα, χωρίς καν να το διαφημίσω! Και να φανταστείς ότι δεν έχω ακόμη ολοκληρώσει τη ναυπήγηση του σκάφους!".

Μελετητής των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και λάτρης της αρχαίας ελληνικής ναυπηγικής τέχνης, ο Βλαβιανός, χρησιμοποιεί πάντοτε ξυλεία που ευδοκιμεί μόνο στα ελληνικά δάση για να ναυπηγήσει τα σκάφη του, ενώ μένει πιστός και τηρεί ευλαβικά ακόμη και τον χρόνο και τον τρόπο με τον οποίον οι αρχαίοι Έλληνες ναυπηγοί έκαναν την υλοτομία και μετέφεραν την ξυλεία από τα δάση στον χώρο ναυπήγησης. 

Μιλάει με σκωπτικό τρόπο για το ΔΙΚΑΤΣΑ (το "Διαπανεπιστημιακό Κέντρο Αναγνώρισης Τίτλων Σπουδών Αλλοδαπής", που αντικαταστάθηκε από τον ΔΟΑΤΑΠ), κατηγορεί όσους κλαίνε πάνω από τα συντρίμμια των παλιών αλιευτικών σκαφών τα οποία, κατά τη γνώμη του, πρέπει να καταστρέφονται γιατί δεν αποτελούν τη ναυτική μας παράδοση, όπως πιστεύουν πολλοί ημιμαθείς και άσχετοι, και περιγράφει πώς κάποιοι λεηλάτησαν με επτά ληστρικές επιδρομές το σκεπαστό ναυπηγείο του στη Χαλκίδα, αναγκάζοντάς τον τελικώς να το εγκαταλείψει. "Ευτυχώς πρόλαβα να ολοκληρώσω τη ναυπήγηση του σκάφους", συμπληρώνει με ανακούφιση.

Γελάει όταν τον ρωτώ τι ιδιότητα να γράψω κάτω από το όνομά του. "Γράψε ό,τι θέλεις!", απαντά γελώντας και συνεχίζει. "Έχω σπουδάσει πολλά θαλασσινά επαγγέλματα, μεταξύ των οποίων Ναυπηγική και μηχανικός Εμπορικού Ναυτικού. Ταξίδεψα μάλιστα, μία όμως μόνο φορά γιατί δεν μπορούσα τη λαμαρίνα! Έχω επίσης το δίπλωμα του ανθυποπλοιάρχου από την Αμερικάνικη Ακτοφυλακή για μεγάλα ιστιοφόρα και παρακολούθησα ανεπίσημα (γιατί δεν ήμουν αρχιτέκτονας) μια Σχολή στο Columbia για τις μουσειακές αποκαταστάσεις ιστορικών πλοίων. Βέβαια όλα αυτά δεν ισχύουν στην Ελλάδα αν δεν έχεις περάσει ΔΙΚΑΤΣΑ και δεν σε έχει δεχθεί η Ακαδημαϊκή Κοινότητα! Έμαθα επίσης τη ναυπηγοξυλουργική και ναυτική τέχνη από τους παππούδες μου. Γράψε λοιπόν κάτω από το όνομά μου ό,τι θέλεις! Γράψε ο τελευταίος πειρατής της Μεσογείου!".

Είπαμε και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα με τον Νικόλα, καθισμένοι στην πρύμνη του νεότευκτου "καταδρομικού" του κάτω από τον καυτό ήλιο του Μάρτη, μπροστά στον σταθμό του ταίνου της Χαλκίδας και λίγα μέτρα από την κινητή γέφυρα που ενώνει την Εύβοια με τη Στερεά Ελλάδα. Φεύγοντας απέσπασα την υπόσχεσή του ότι θα με καλέσει να λάβω μέρος στο παρθενικό ταξίδι του "Μέδων-Πλειόνη" σαν πλήρωμα και σαν δημοσιογράφος. Στόχοι να υπάρχουν να μας κρατούν ζωντανούς και μακριά από ύποπτης προέλευσης κορωναϊούς...