Rib and Sea

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας ξαναψήφισε την κατάργηση του ΦΠΑ στα νησιά και δήλωσε την επομένη ότι αυτό που έκανε είναι όχι μόνον αντίθετο με το Σύνταγμα, αλλά και εγκληματικό. Ως φαίνεται είναι της σχολής του Bungalows, ο οποίος πιστεύει πως αν πεις στον λαό ότι έκανες μαλακία, καθαρίζεις και ο λαός το εκτιμά, καθότι πρόκειται για λαό, ο οποίος τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση στους μαλάκες.
    
Ας δούμε, όμως, τι λέει το Σύνταγμα:
"Καθήκοντα και δικαιώματα των βουλευτών".
Άρθρο 59
1. Οι βουλευτές πριν αναλάβουν τα καθήκοντα τους δίνουν στο Βουλευτήριο και σε δημόσια συνεδρίαση τον ακόλουθο όρκο:

"Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου".

Άρθρο 60
1. Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.

Συμπέρασμα: ο Καμμένος ψήφισε αντίθετα με τη συνείδησή του και, όπως, δηλώνει ο ίδιος, κατά παράβαση του Συντάγματος. Άρα, παρέβη τον όρκο του. Για να δείξει δε πόσο αντισυνταγματική ήταν η συμπεριφορά του, επικαλέσθηκε το άρθρο 106 του Συντάγματος, το οποίο, κατ’ αυτόν, απαγορεύει τη μείωση του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου. Για να δούμε τί λέει και τούτο το άρθρο:  

«Άρθρο 106
1. Για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας. Λαμβάνει τα επιβαλλόμενα μέτρα για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, από την ατμόσφαιρα και τα υπόγεια ή υποθαλάσσια κοιτάσματα, για την προώθηση της περιφερειακής ανάπτυξης και την προαγωγή ιδίως της οικονομίας των ορεινών, νησιωτικών και παραμεθόριων περιοχών.

Το εν λόγω άρθρο, λοιπόν, επιτάσσει την κυβέρνηση να λαμβάνει μέτρα που θα προάγουν την οικονομία όχι μόνον των νησιωτικών, αλλά και των ορεινών και όλων των παραμεθόριων περιοχών. Αν, λοιπόν, ο μειωμένος ΦΠΑ επιβάλλεται ως μέτρο προαγωγής της οικονομίας των νησιών, το ίδιο πρέπει να ισχύσει και για τις ορεινές περιοχές, αλλά και για τις παραμεθόριες, δηλαδή για ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα. Σημειωτέον πως όταν ο Σαμαράς κατήργησε από 01.01.2016 τη μερική φοροαπαλλαγή εισοδήματος κατοίκων νησιών με λιγότερους από 3.100 κατοίκους, κανείς  δεν του επιτέθηκε  για αντισυνταγματικότητα της ρύθμισης.
    
Συνεπώς, άλλο συνταγματάρχης και άλλο συνταγματολόγος. Ας διαβάσει ο κ. υπουργός και το κατωτέρω διαφωτιστικό άρθρο [γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 2015] και ας προσπαθήσει να καταλάβει το μέγεθος της παπαριάς που αμόλησε. [Άκουσα ότι στο ίδιο μήκος κύματος παπαρολογίας κινήθηκε και ο άλλος διαπρεπής συνταγματολόγος Βούτσης. Για τα ψηφαλάκια από τα μαλάκια ρε γαμώ το].  

«Η ιστορία του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου.
Το ιστορικό. Ο Ιταλοτουρκικός Πόλεμος του 1911 κατέληξε στην κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς. Οι κάτοικοι των νησιών αυτών, επειδή υπέφεραν τα πάνδεινα από τους Τούρκους (κυρίως μετά την επικράτηση των Νεοτούρκων το 1908), δέχτηκαν με ανακούφιση το νέο καθεστώς. Η κατοχή των Δωδεκανήσων από τις Ιταλικές Δυνάμεις («Ιταλικά Νησιά του Αιγαίου»), δεν διακόπηκε και δεν επηρεάστηκε από την Μικρασιατική Καταστροφή, ούτε από τις αποφάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης (1923). Αντιθέτως, η Ιταλία, με τη Συνθήκη της Λωζάνης, οριστικοποίησε την κυριαρχία της στα Δωδεκάνησα, ενώ ο Ε. Βενιζέλος την περίοδο αυτή αναγνώρισε, στην ουσία, το υφιστάμενο καθεστώς της Δωδεκανήσου και έπαψε να ανακινεί το ζήτημα. Στο μεσοδιάστημα, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα άλλαξε αρκετές φορές. Σημαντικές περίοδοι ήταν, τόσο η τετραετία του Ε. Βενιζέλου (1928-1932), όσο και στη συνέχεια η επιβολή της δικτατορίας του Ι. Μεταξά (1936). Ένα έτος μετά, το 1937, δημοσιεύεται στο ΦΕΚ ο Αναγκαστικός νόμος 660/1-5-1937 «Περί του Φόρου επί του Κύκλου Εργασιών». Πρόκειται για την ισχύουσα έκτοτε νομοθεσία για την επιβολή έμμεσης φορολογίας, η οποία εφαρμόστηκε μέχρι την 31/12/1986 (ο γνωστός ΦΚΕ). Έτσι φθάνουμε στην μεγάλη περιπέτεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με διατήρηση της Ιταλικής κυριαρχίας επί των Δωδεκανήσων, οπότε μετά από διάφορες κινήσεις στη πολιτική Ευρωπαϊκή σκακιέρα, μετά από στοχευμένες αντιδράσεις της ΕΣΣΔ, οι οποίες  αργότερα διασκεδάστηκαν, στο πλαίσιο των σφαιρών επιρροής, καθώς και μετά τις διαπραγματεύσεις της ιταλικής πλευράς που, μολονότι δεν αντιδρούσε στην παράδοση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, είχε ωστόσο θέμα με την πολεμική αποζημίωση, η ελληνική προσπάθεια τελεσφόρησε και η ένωση των νησιών με την Μητέρα Ελλάδα έγινε γεγονός τον Φεβρουάριο του 1947 (Υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης του Παρισιού).
    
Το παραπάνω σύντομο ιστορικό, σκοπό έχει να συνδέσει την χρονική στιγμή (1937) επιβολής ενός έμμεσου φόρου (ΦΚΕ), με το γεγονός ότι αυτός δεν μπορούσε να εφαρμοστεί στη περιφέρεια των Δωδεκανήσων, αφού αυτά δεν ανήκαν στην Ελληνική Επικράτεια. Ωστόσο, αξιοπερίεργο εμφανίζεται το ερώτημα, γιατί ο φόρος αυτός δεν επεκτάθηκε μετά το 1947 (έστω, μετά την λήξη του καταστροφικού Εμφυλίου) και στην περιοχή αυτή. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα ενθυμούνται ότι υπήρχε η δυνατότητα αγοράς διαφόρων ειδών από τα Δωδεκάνησα, τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι την επιβολή του ΦΠΑ, σε καλύτερες τιμές, ακριβώς εξ αιτίας του γεγονότος ότι δεν επιβαρύνονταν με τον ΦΚΕ.
    
Η εφαρμογή του ΦΠΑ στην χώρα μας άργησε αρκετά. Οι κυβερνήσεις μετά την πλήρη ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ (1981), ζητούσαν και ελάμβαναν συνεχώς παρατάσεις, με το αιτιολογικό της δυσκολίας προσαρμογής από το ένα σύστημα στο άλλο. Εν τω μεταξύ, ο ΦΚΕ δεν εφαρμοζόταν στα Δωδεκάνησα. Ο «κλήρος» έπεσε στον τότε υπουργό Οικονομικών Δημήτρη Τσοβόλα, ο οποίος είχε την ευθύνη συγκρότησης  και παρουσίασης (και όχι μόνο) του νόμου για τον ΦΠΑ στη Βουλή. Ο νόμος δημοσιεύεται στο ΦΕΚ την 21η Αυγούστου 1986, με εφαρμογή από 1/1/1987. Εδώ, λοιπόν, παρουσιάζεται το φαινόμενο μια περιοχή της χώρας, τα Δωδεκάνησα, να ζητά την εξαίρεσή της από την εφαρμογή ενός ενιαίου φόρου, ο οποίος εκτός από ότι είχε τα χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού μοντέλου, ήταν και κοινοτική μας υποχρέωση. Με το άρθρο 17 του παραπάνω νόμου, προβλεπόταν νέος νόμος, ο οποίος θα καθόριζε και τους μειωμένους συντελεστές  στην περιοχή αυτή της χώρας.

Στην ερμηνευτική Εγκύκλιο 10/27-10-1987 για την εφαρμογή του ΦΠΑ, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, συνιστά μία από τις πλέον επιτυχημένες προσπάθειες ερμηνείας νόμου, αναφέρει (άρθρο 17 παρ. 67) πολύ απλά και χωρίς περαιτέρω σχόλια, ότι καθιερώνονται μειωμένοι συντελεστές στην περιοχή της Δωδεκανήσου, «όπου ως γνωστό δεν είχε επεκταθεί ο ΦΚΕ». Ας μου επιτραπεί να πω ότι, μέσα στη σύγχυση που επικρατούσε εκείνη την εποχή από όλους τους φορείς, τους επαγγελματίες, αλλά και τους απλούς πολίτες, για την διαχείριση του νέου φόρου και για τον τρόπο που έπρεπε να αντιμετωπιστεί, η κοινωνία «ανέχτηκε» ή δεν κατάλαβε, γιατί να υπάρχει αυτή η ειδική μεταχείριση. Κάποιοι ενδεχομένως, να το δέχτηκαν, με την έννοια μιας μεταβατικής περιόδου, ενώ κάποιοι άλλοι συνέδεσαν την  πολιτική αυτή με το τουρκικό πρόβλημα κ.λπ. Ειδικό καθεστώς λοιπόν συντελεστών ΦΠΑ στα Δωδεκάνησα, χωρίς την ύπαρξη συγκεκριμένων και αξιόπιστων επιχειρημάτων. Ωστόσο και ο πλέον αδαής πολίτης, περί τα φορολογικά, συναισθάνεται ότι αν κάποια ομάδα της κοινωνίας απαλλάσσεται της φορολογίας ή τυγχάνει ιδιαίτερης μεταχείρισης, όλοι οι άλλοι επιβαρύνονται κάτι περισσότερο και μάλιστα, σχεδόν πάντα χωρίς να ερωτηθούν.
    
Έτσι, με το άρθρο 1 του Ν. 1676/29-12-1986 ανακοινώνονται οι συντελεστές ΦΠΑ από 1/1/1987, ενώ με το  άρθρο 2 καθιερώνονται οι μειωμένοι για τα Δωδεκάνησα, κατά 30% ή 15%, με εξαίρεση τα καπνοβιομηχανικά προϊόντα, το ηλεκτρικό ρεύμα, τα πετρελαιοειδή και την παροχή υπηρεσιών.
    
Το θέμα, όμως, έχει και συνέχεια.
Τον Μάρτιο του 1990 επί Οικουμενικής Κυβέρνησης Ξενοφώντα Ζολώτα, ψηφίζεται ο Ν. 1881/1990, με το άρθρο 8 του οποίου επεκτείνονται τα γεωγραφικά όρια των μειωμένων συντελεστών κατά 30%, εκτός από την περιοχή της Δωδεκανήσου και στο νησί της Σαμοθράκης του Νομού Έβρου, ως και στους νομούς Λέσβου, Χίου και Σάμου (ανατολικό Αιγαίο). Η εξαίρεση πλέον περιορίζεται μόνο στα καπνοβιομηχανικά προϊόντα.
    
Τέλος, φθάνουμε στον Ν. 2093/1992 (υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Στέφανος Μάνος), με τον οποίο γίνονται εκτεταμένες αλλαγές στον αρχικό νόμο 1642/1986, λόγω της κατάργησης των συνόρων στη διακίνηση των αγαθών και της καθιέρωσης του πληροφοριακού συστήματος VIES, οπότε επεκτείνεται για μια ακόμη φορά το ιδιαίτερο καθεστώς των μειωμένων συντελεστών σε Κυκλάδες, Θάσο, Βόρειες Σποράδες και Σκύρο. Κοντολογίς πλέον, σε ολόκληρο το Αιγαίο (εκτός από Εύβοια και φυσικά Κρήτη), ενώ οι εξαιρέσεις περιορίζονται στα βιομηχανοποιημένα καπνά και στα μεταφορικά μέσα. Οι διατάξεις του άρθρου αυτού (τότε ήταν το 17), μεταφέρθηκαν αυτούσιες στην κωδικοποίηση του ΦΠΑ (Ν. 2859/2000, άρθρο 21 παρ. 4) και ισχύουν μέχρι σήμερα, στην ουσία, μέχρι την ψήφιση του Ν. 4336/14-8-2015. Στην ΥΠΟΠΑΡΑΓΡΑΦΟ Δ2 του νόμου αυτού, με τον οποίο συμφωνείται το Μνημόνιο Συνεννόησης για το τριετές πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας προς την χώρα μας και στην παρ. 3, αναφέρεται: «Οι προβλεπόμενες στις παραγράφους 4, 5 και 6 του άρθρου 21 του Ν 2859/2000 μειώσεις των συντελεστών Φ.Π.Α. καταργούνται σταδιακά ως ακολούθως:

Από 1.10.2015 στην πρώτη ομάδα νησιών,
από 1.6.2016 στη δεύτερη ομάδα νησιών και
από 1.1.2017 στα υπόλοιπα νησιά.

Με κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης και Οικονομικών ορίζονται ειδικότερα τα υπαγόμενα στις παραπάνω ρυθμίσεις νησιά της παρ. 4 του άρθρου 21 του Ν 2859/2000».

Με λίγα λόγια, έπρεπε να περάσουν 30 χρόνια, να φθάσει η χώρα σε ένα τόσο δύσκολο δημοσιονομικό «κάβο», για να διορθωθεί μια στρέβλωση, η οποία λειτουργούσε σε σημαντικό βαθμό επιβαρυντικά, ως προς την κατανομή του φορολογικού βάρους του ΦΠΑ, προς όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Πολύ περισσότερο δε, ότι έπρεπε να συμπεριληφθεί ως όρος, σε δανειακή σύμβαση, από δανειστές! Για ποιον λόγο να μην είναι σε ειδικό καθεστώς μειωμένων συντελεστών και άλλες περιοχές της χώρας, αλλά αυτό να το «απολαμβάνουν» μόνο τα νησιά του Αιγαίου; Λόγω τουριστικής κίνησης; Μα, όλη η Ελλάδα είναι ένας πλούσιος τουριστικός προορισμός. Σε όλη την χώρα πρέπει να καθιερωθούν μειωμένοι συντελεστές. Αυτό όμως επιτυγχάνεται με την ίση μεταχείριση.
    
Γνωρίζω ότι θα δυσαρεστηθούν αρκετοί, για αυτή την τοποθέτησή μου. Αλλά το «κοινοτικό κεκτημένο» που υποστηρίζουν κάποιοι ότι πρέπει να διασωθεί, για τις περιοχές αυτές του Αιγαίου, στην ουσία λειτουργεί σε βάρος όλων των υπολοίπων. Υποθέτω, ότι ουδείς επιθυμεί «κοινοτικό κεκτημένο», με επιμερισμό των βαρών σε άλλες ομάδες.
    
Γνωρίζω επίσης, ότι δεν είναι αυτή η μοναδική στρέβλωση. Υπάρχει πλήθος στρεβλώσεων που πρέπει να καταργηθούν και μάλιστα με Εθνική πολιτική, όχι με μνημονιακούς όρους, οι οποίοι εξ ορισμού περιέχουν αρνητικές παραμέτρους και «δυσάρεστες» διαστάσεις.
    
Ας σκεφτούμε μόνο αυτό: Σε συνδυασμό με τον συντονισμό των υπηρεσιών για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής από τον ΦΠΑ (δηλαδή να εκδίδονται αποδείξεις και παραστατικά πωλήσεων και να παταχθεί η έκδοση εικονικών  - πλαστών τιμολογίων) και με κατάργηση των στρεβλώσεων, σε σχετικά βραχύ χρονικό διάστημα θα είναι σε θέση η πολιτεία να μειώσει το γενικό επίπεδο των συντελεστών ΦΠΑ στην χώρα. Έτσι, θα προκύψει συνολικό όφελος για την κοινωνία. Όχι με ιδιαίτερες εξαιρέσεις και ειδικά καθεστώτα.
Νίκος Σγουρινάκης.

Σχόλιο "Rib and Sea".

Φίλε Σωτήρη, νομίζω ότι, αφού οι βολευτές της κυβερνώσας παράταξης δεν ορκίστηκαν στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας, δεν μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει ότι παρέβησαν τον όρκο τους. Σωστά; Αυτό δεν ισχύει βεβαίως για τον Πανούλη, ο οποίος πιστεύει στην Αγία, Ομοούσια και Αδιαίρετη Τριάδα και ορκίστηκε, στο όνομά Της, πως θα είναι πιστός στην Πατρίδα, στο Σύνταγμα κ.λπ. κ.λπ.

Κάνω αυτή την παρατήρηση-διευκρίνιση ώστε να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους, με την εύλογη πρόταση : Μήπως θα πρέπει να αλλάξει το τυπικό ορκομοσίας των βολευτών και στο εξής να ορκίζονται στον λόγο της ανδρικής τους τιμής, με αναπόφευκτη συνέπεια να χάνουν τον ανδρισμό τους εάν παραβούν τον όρκο τους; Λέω τώρα εγώ...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος