Rib and Sea

Θυμάται ο Ιωσήφ Παπαδοπουλος.

Ήταν η τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου του δίσεκτου 2008, αν δεν με απατά η μνήμη μου, όταν αποφάσισα να γράψω ένα σχόλιο και να το στείλω επωνύμως στο πιο δημοφιλές, την εποχή εκείνη, blog της πρωτεύουσας. Το σχόλιό μου εκείνο είχε τίτλο "Ντρέπομαι" και έμοιαζε περισσότερο με κραυγή απόγνωσης παρά με φωνή διαμαρτυρίας ενός αντισυστημικού/αντικαθεστωτικού δημοσιογράφου. Δημιούργησε αρκετά "αντιμάμαλα" και είχε, θυμάμαι, τα περισσότερα σχόλια  σε σύγκριση με άλλα άρθρα που είχαν δημοσιευτεί σ' εκείνο το blog.

Διαβάστε όμως εκείνο το σχόλιο και δείτε πώς απάντησα στους διαφόρους ανωνύμους bloggers που βγήκαν να υποβαθμίσουν την σοβαρότητα των καταγγελιών μου και να φιμώσουν, ει δυνατόν, την φωνή μου.

Ντρέπομαι...

 Συνάδελφοι bloggers, καλημέρα και καλώς σας βρήκα. Γράφω εδώ, για πρώτη φορά, ως άνεργος και χωρίς βήμα δημοσιογράφος και, για να μη χαλάσω το χατήρι του... εισαγγελικού "Ταρζάν", υπογράφω με όνομα και επώνυμο, αναλαμβάνοντας στο ακέραιο τους "κινδύνους" αυτής της "αποκοτιάς" μου. Υπόσχομαι να γράψω χωρίς φόβο, αλλά με αρκετό συσσωρευμένο πάθος...

 Δεν είχα ύπνο πάλι χθες βράδυ. Με πέθαινε κι' ο ώμος μου. Φταίει το άγχος σου, λέει ο γιατρός, που σε ενοχλούν όλα, που θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, που δεν βάζεις γλώσσα μέσα σου και τα λες έξω απ' τα δόντια γιατί, ούτως ή άλλως, να τα γράψεις σε εφημερίδα ή να τα πεις στην τηλεόραση δεν σ' αφήνουν.

 Και σαν να μην έφταναν η αϋπνία κι' ο σωματικός πόνος, παίζοντας με τα κουμπάκια του τηλεκοντρόλ, έπεσα πάνω στον Μάκη κι' έμεινα εκεί να παρακολουθώ, για άλλη μια φορά, τον παθιασμένο μονόλογο του γνωστού πια καλαμοκαβαλλάρη-showman του καθοδικού σωλήνα της τηλεοπτικής μας αποχέτευσης, και την παθητική παρουσία των his master's voice προσκεκλημένων του, θέλοντας, θαρρείς, να υποβάλλω τον εαυτό μου, για άλλη μια φορά, στο μαρτύριο και την ξεφτίλα μιας κατ' ευφημισμόν "δημοσιογραφίας", η οποία απευθύνεται, αποκλειστικώς και μόνον, σε ελάχιστους, ευτυχώς, ανεγκέφαλους τηλεθεατές και στα μηχανάκια της agb. Πόσο "αξιόπιστα" είναι κι' αυτά, αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία...

 Αναρωτιέμαι, συχνά, πώς καταφέρνει ο "Ταρζάν", ο κάθε "Ταρζάν" της τηλεοπτικής μας αποχαύνωσης, να "πείθει". Πώς καταφέρνει να λέει και να κάνει ό,τι θέλει, να είναι στο απυρόβλητο, και να απολαμβάνει συγχρόνως μιας πρωτοφανούς ασυλίας. Πώς καταφέρνει, με άλλα λόγια, να ίπταται από "κλαρί" σε "κλαρί", χωρίς να πέφτει, και πώς η "Τζέϋν" μένει άναυδη να τον θαυμάζει από κάτω, μένοντας με το στόμα ανοικτό.

 Αναρωτιέμαι, πώς κατάφερε ο Μάκης να το "παίξει" τρελλός για να αποφύγει την στράτευση, ενώ εγώ υπηρέτησα 32 μήνες την μαμά πατρίδα σε καιρό ειρήνης. Αναρωτιέμαι πώς σε έναν "διπλωματούχο τρελλό", πρώην "μοντέλλο", πρώην "σκιτσογράφο", και ουδέποτε αποκτήσαντα πτυχίο σε όποια σχολή και αν εφοίτησε, το σύστημα της ενημέρωσης χαρίζει βήμα, ασυλία, δημοσιότητα και έναν πακτωλό χρημάτων. Αναρωτιέμαι πώς γίνεται να απολαμβάνει αυτός ο showman, ο κάτοικος ενός φτωχόσπιτου σε υποβαθμισμένο βόρειο προάστειο των Αθηνών, της "αγάπης" και της "εκτίμησης" του κόσμου, κι' άλλοι "μικροδημοσιογράφοι", τους οποίους δεν γνωρίζει ούτε η μάνα τους, να "απολαμβάνουν" της απομόνωσης και των χαρακτηρισμών "επικίνδυνοι", "ρομαντικοί", "γραφικοί".

 Αναρωτιέμαι, γιατί δεν μπορώ τόσα χρόνια να πείσω, έναν έστω εκδότη, να δημοσιεύσει μια επιστολή μου, ένα ενυπόγραφο άρθρο μου και μάλιστα χωρίς αμοιβή. Γιατί να πρέπει να ασκώ το επάγγελμα ενός μικρού και μάλλον αποτυχημένου εμπόρου, για να εξασφαλίζω τα προς το ζην, ενώ θα μπορούσα να είμαι ένας αξιόπιστος λειτουργός της δημοσιογραφίας και να αμείβομαι αξιοπρεπώς; Να κάνω δηλαδή, απλώς, αυτό που έμαθα, αγάπησα και πιστεύω. Να ενημερώνω τον κόσμο, να στέκομαι απέναντι στην κάθε εξουσία, να καταγγέλω τα κακώς κείμενα, χωρίς να γίνομαι εγώ το κέντρο του κόσμου, το κέντρο της ενημέρωσης. Ανόητα, θα πει κανείς, ερωτήματα, με γνωστές ωστόσο απαντήσεις...

Έστειλα κατά καιρούς επιστολές στην "Ελευθεροτυπία", στο "Καρφί", στο "Πρώτο Θέμα", ακόμη και στην "Αυριανή" του εξόριστου τότε Κουρή, αλλά και στο "Νέμεσις", όταν αρθρογραφούσα σ' αυτό σαν τακτικός εξωτερικός συνεργάτης. Ολοι, ανεξαιρέτως, αρνήθηκαν, με κάποιον, άλλοτε άκομψο και άλλοτε "εύσχημο" τρόπο, να τις δημοσιεύσουν.

 Είχα κάνει, θυμάμαι, μετά από καταγγελίες κατοίκων, ένα ρεπορτάζ και είχα γράψει ένα τεκμηριωμένο άρθρο για την Αλεπότρυπα της Κυψέλης. Για τις αυθαιρεσίες του Δήμου Αθηναίων, για την κακοποίηση του λόφου, για την καταστροφή του πράσινου της περιοχής, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν χαρακτηρισμένη από το δασαρχείο σαν δασική έκταση. Η Λιάνα είχε τότε, με εύσχημο τρόπο, "λογοκρίνει" το άρθρο μου, αρνούμενη να το δημοσιεύσει, λέγοντας : "Ασε την Αθήνα βρε Ιωσήφ, εσύ γράφεις για το Αιγαίο. Τα απομακρυσμένα και εγκαταλειμένα νησιά του δεν είναι η αγάπη σου; Μείνε εκεί".

 Θυμάμαι μάλιστα την Λιάνα να απαντά στην εύλογη απορία μου, γιατί να μην μπορώ κι' εγώ να μπω "εντός των τειχών", γιατί να μην μού δίνουν βήμα να εκφράσω και να γράψω ελεύθερα τις απόψεις μου, γιατί να μην μπορώ να βγάλω μια εκπομπή στην τηλεόραση για το Αιγαίο : "Ιωσήφ, παλληκάρι μου, στον βαθμό που εγώ γράφω και περνάω προς τα έξω αυτά που εσύ θα ήθελες να γράψεις και να πεις, δεν είσαι ικανοποιημένος"; Το άκουσα κι' αυτό! "Αντιπροσωπευτική δημοσιογραφία" δηλαδή!

 Ήταν, προφανώς, ενοχλημένη η Λιάνα, επειδή δεν εμπλούτισα την αυλή των κολάκων της, επειδή στάθηκα επικριτικός στην απόφασή της να πολιτευτεί και να βγει στο μπαλκόνι, αθετώντας την υπόσχεση που είχε δώσει στους συνεργάτες του περιοδικού ότι δεν θα κατέβει ποτέ στην πολιτική, προτρέποντάς τους, συγχρόνως, να την φτύσουν, αν ποτέ το κάνει : http://www.ribandsea.com/main/index.php/waves/852-2012-12-29-17-46-08

Έτσι, άρχισε από τότε να με βάζει στο περιθώριο η Λιάνα, να με "φιμώνει", με αποτέλεσμα να μαζέψω τα κουβαδάκια μου και να ψάξω για άλλη παραλία...

 Ανάλογη υπήρξε η στάση του Μάκη, τότε που του ζήτησα να μεσολαβήσει για να "χωθώ" στο κανάλι του Ταύρου, να κάνω ρεπορτάζ, να βγάλω κάνα φράγκο : "Καλά τα λες φίλε Ιωσήφ, και ακόμη καλύτερα τα γράφεις, αλλά έχεις ένα κακό. Δεν σκύβεις", είπε ο Μάκης κι' εγώ έμεινα άναυδος.

Όταν πάλι του ζήτησα να έρθει στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου, να του δείξω οροφές σχολείων που έσταζαν και σοβάδες που έπεφταν πάνω από τους λιγοστούς μαθητές, ζώα που βόσκουν στα σκουπίδια, διπλόμισθους δημάρχους που εκλέγονται με παράνομες μεταδημοτεύσεις, νησιά αλίμενα, καταδικασμένα στον μαρασμό και την αφαίμαξη του πληθυσμού τους, εκείνος απαντούσε : "Δεν πουλάνε ρε Ιωσήφ αυτά, δεν πουλάνε"...

 Βάζει άραγε ο νους του ανθρώπου, όπως συνηθίζει συχνά να λέει μονότονα ο φίλος μου ο Μάκης, τι θα υφίστατο ένας οιοσδήποτε άσημος "μικροδημοσιογράφος" αν απέκρυπτε ή παραποιούσε κάποιο ρεπορτάζ; Τι θα υφίστατο αν έκανε επιλεκτικές καταγγελίες, επικεντρώνοντας τα βέλη του στην παράνομη π.χ. πισίνα ενός πολιτικού, μην αναφέροντας συγχρόνως λέξη για το παράνομο τερατούργημα του εργοδότη του; Τι θα υφίστατο αν προσπαθούσε να το παίξει τρελλός για να αποφύγει την στράτευση; Τι θα υφίστατο αν είχε "καταφέρει" να συναντήσει και να πάρει συνέντευξη από έναν διεθνώς καταζητούμενο κακοποιό, τον οποίον, περιέργως, δεν μπορούσε να εντοπίσει η Ιντερπόλ και η ελληνική αστυνομία; Τι θα υφίστατο αν τον είχε επιλέξει σαν "διαμεσολαβητή" ένας λεωφορειοπειρατής; Τι θα υφίστατο αν είχε τρυπώσει κρυφά με την βιντεοκάμερά του σε υπνοδωμάτια;

 Εξ ίσου εύλογες απορίες, που έχουν εξ ίσου εύλογες απαντήσεις, σε ένα κράτος το οποίο, όπως λέει ο φίλος μου ο Μάκης, έχει παύσει προ πολλού να λειτουργεί. Ενα κράτος που έχει παύσει προ πολλού να λειτουργεί, γι' αυτόν όμως μόνο και τους υπολοίπους οσφυοκάμπτες "δημοσιογράφους" - showmen της "παράγκας"... Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο που οι ελεύθερες φωνές είναι επικηρυγμένες, από οπουδήποτε και αν προέρχονται... Αν επιθυμεί πάντως ο φίλος μου ο Μάκης να υποβάλλει εναντίον μου την δεύτερη μηνυτήρια αναφορά της ζωής του, ξέρει πού θα με βρει. Εχει έρθει στο σπίτι μου. Ξέρει ποιος είμαι. Αν δεν θυμάται, τόσο "ψηλά" που έφτασε και τόσο "μεγάλος" που έγινε, θα του θυμίσω το όνομα ενός καρδιοχειρουργού του Ωνάσειου, του κ. Μιχάλη, και ενός μικρού και ξεχασμένου νησιού του Αγαίου, της Ανάφης. Ελπίζω αυτά κάτι να του θυμίσουν...

 Και, ευκαιρίας δοθείσης, θα ζητήσω, για λογαριασμό του Μάκη, συγγνώμη από τον κ. Μιχάλη. Ήθελα να το κάνω αυτό από το 1994, αλλά ούτε ο "Ταρζάν" ούτε τα μέσα της μαζικής μας εξαθλίωσης μού έδωσαν ποτέ αυτή την ευκαιρία. Και έπρεπε να το κάνω δημόσια, έτσι ακριβώς όπως δημόσια ήταν και η κακοποίηση της εικόνας του γνωστού γιατρού από τον τότε "μεγαλοδημοσιογράφο"... εργοδότη μου στο κανάλι του Ταύρου, ο οποίος παραποίησε το δικό μου ρεπορτάζ. Αυτό που μού έχει μείνει προς το παρόν, σαν μια θλιβερή παρακαταθήκη, είναι ότι ντρέπομαι να λέω, όποτε με ρωτούν, ότι είμαι δημοσιογράφος. Ας κρατήσουν πάντως αυτό, σαν επίλογο, οι καλοί "συνάδελφοι". Ο εχθρός είναι εντός, όπως έλεγε η άλλοτε καλή μου φίλη Λιάνα Κανέλλη... Στα καθ' ημάς, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά...

 Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Πάντοτε επωνύμως και εγγράφως.

 Ακολούθησαν πολλά σχόλια. Πολλά ήταν επαινετικά. Άλλοι, βλέποντας τη μεγάλη επισκεψιμότητα που είχε η ανάρτηση, βρήκαν την ευκαιρία να διαφημίσουν... σεξουαλικά βοηθήματα! Υπήρχαν βεβαίως και οι γνωστοί-άγνωστοι που εμφανίστηκαν ξαφνικά σαν τα κοράκια για να καταβροχθίσουν το "ψοφήμι" που εμφανίστηκε ξαφνικά να τους χαλάσει τη δουλειά.

Έπρεπε, κατ' αρχάς, να ευχαριστήσω αυτούς οι οποίοι με επαίνεσαν και, στη συνέχεια, να απαντήσω επιλεκτικώς σε κάποια από τα "κοράκια", μολονότι δεν μ' αρέσει να απαντώ σε άτομα που δεν έχουν το θάρρος να υπογράψουν αυτά που υποστηρίζουν. Έγραψα λοιπόν τα εξής :

 Λυπάμαι, ειλικρινώς, που δεν μου δίνετε την δυνατότητα να ευχαριστήσω καθένα σας ξεχωριστά, για την συμπαράσταση και τα καλά σας λόγια, αφού έχετε επιλέξει να "σερφάρετε" ανωνύμως. Λυπάμαι για έναν ακόμη λόγο. Που κατάφεραν, όλοι αυτοί οι επιβήτορες του πολιτικού και εκδοτικού κατεστημένου, να κάνουν τον κόσμο να φοβάται να αποκαλύψει την ταυτότητά του, όταν θέλει να εκφράσει ελεύθερα την γνώμη του για όσα τον ταλαιπωρούν, τον βασανίζουν, τον αηδιάζουν.

Θλίβομαι που μας έκαναν δύσπιστους, καχύποπτους, συνοδοιπόρους, ενίοτε, της "βλακικής αγέλης", όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο αείμνηστος δημοσιογράφος και φιλόσοφος Ευάγγελος Λεμπέσης στο περί βλακών εγχειρίδιό του. Δεν απευθύνομαι βεβαίως στους ανώνυμους είρωνες, υβριστές και βωμολόχους του διαδικτύου, οι οποίοι δεν έχουν, κατ' ουσίαν, να καταθέσουν τίποτε. Αλλωστε, τέτοια μειοψηφία εκφραστών της τσάμπα μαγκιάς και της ανώνυμης προβοκάτσιας, πάντοτε δυστυχώς υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.

 Επιτρέψτε μου ωστόσο, επιλεκτικώς, να απαντήσω σε δύο από τα σχόλια.

 Αγαπητέ ανώνυμε φίλε, που αναρωτιέσαι γιατί περιόρισα τα σχόλιά μου μόνο στον τηλεοπτικό "Ταρζάν" και την Λιάνα, θα σου πω ότι συνηθίζω να αναφέρομαι μόνο σε όσα μπορώ να αποδείξω. Θα έπρεπε να είμαι τουλάχιστον αφελής, αν όχι ηλίθιος, για να "ανεβάσω" στο διαδίκτυο επικριτικά σχόλια εις βάρος κάποιου, διασήμου μάλιστα, συναδέλφου μου, βάζοντας από κάτω φαρδειά πλατειά την υπογραφή μου!

 Βεβαίως και δεν είναι μόνο ο Μάκης το πρόβλημα της "παράγκας". Μακάρι να ήταν μόνον αυτός! Ο Θέμος, επί παραδείγματι, έγραψε σε ένα από τα σχετικώς πρόσφατα "απολογητικά" άρθρα του στο "Πρώτο Θέμα" ότι δεν διαθέτει μόνο 5,5 εκατομμύρια ευρώ, αλλά ότι μπορεί να δικαιολογήσει πολύ περισσότερα! Αυτό δε που εμένα τουλάχιστον με εξόργισε είναι ότι ισχυρίστηκε πως ο ΚΑΘΕΝΑΣ θα μπορούσε να βρει αυτά τα χρήματα για να σώσει την εφημερίδα του, την δουλειά του, το σπίτι του! Δεν μας είπε όμως τον τρόπο... Δεν φτάνει, με άλλα λόγια, που θησαυρίζουν, μας προκαλούν από πάνω υποτιμώντας την νοημοσύνη μας! Εγώ δηλαδή κ. Θέμο μου, γιατί δεν μπορώ να εξοικονομήσω, όχι 5,5 αλλά 1 εκατομμύριο ευρώ, προκειμένου να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα; Να εγκαταλείψω αυτόν τον οχετό και να πάρω των αματιών μου, προς άγνωστη κατεύθυνση, αφού, ούτως ή άλλως, ματώνω συνεχώς εδώ παλεύοντας με την Λερναία Ύδρα, μη μπορώντας να αλλάξω το παραμικρό;

 Πιστεύει στ' αλήθεια κανείς ότι υπάρχει έστω και ένας από τους διάσημους "δημοσιογράφους" των μέσων της μαζικής μας εξαθλίωσης, ο οποίος δεν φέρει κάποια (άλλος μεγάλη, άλλος μικρότερη) ευθύνη για την σημερινή κατάντια της δημοσιογραφίας; Αμφιβάλλει στ' αλήθεια κανείς ότι αυτού του είδους η "δημοσιογραφία" έχει, κατά κύριο λόγο, αποχαλινώσει τους πολιτικούς και τα εκδοτικά συμφέροντα; Πώς να κάνεις δημοσιογραφία όταν δεν έχεις το κουράγιο να σταθείς όρθιος; Να πεις "no sir"; Πώς μπορεί να ασκηθεί το λειτούργημα της δημοσιογραφίας όταν οι σημερινοί διάσημοι "δημοσιογράφοι" συνδιαλέγονται και συναλλάσσονται με βολευτές; Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι οι δημοσιογράφοι και όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι. Αρέσει σ' όλους όμως το "μαντρί" και παραμένουν σ' αυτό σιωπούντες. Αυτοί που θέλουν να αντισταθούν, ή μένουν άνεργοι και ψάχνουν για άλλη δουλειά, όπως η αφεντιά μου, ή τους στέλνουν σαν πολεμικούς ανταποκριτές στα μέτωπα των πολεμικών επιχειρήσεων, μπας και τους πάρει κάποιο βόλι και ησυχάσουν από δαύτους! Ησύχασε λοιπόν αγαπητέ ανώνυμε φίλε. Όποτε έχω συγκεκριμένα στοιχεία και για άλλους επίορκους σκυφτούς "συναδέλφους", θα επανέλθω...

 Στον κ. artois θα πω ότι δεν έχω σκοπό ούτε δικό μου blog να δημιουργήσω, ούτε να δικεδικήσω θέση στο Κυνοβούλιο, ούτε να στολίσω ως γλάστρα βασιλικού κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, ούτε να γίνω ο "μαϊντανός" αυτού εδώ του blog. Δεν περισσεύει χρόνος. Ανήκω, άλλωστε, στην προ ηλεκτρονικών υπολογιστών εποχή, και οι γνώσεις μου περιορίζονται στις απαραιτήτως αναγκαίες.

 Στον κ. Νικολάρα θα απαντήσω ως εξής : Δεν διάλεξα εγώ την δημοσιογραφία αγαπητέ φίλε. Αυτή διάλεξε εμένα, πανάθεμά την!

 Αυτά φίλοι μου, αμαρτίαν ουκ έχω και γράμματα γνωρίζω.  

 Μερικές ημέρες αργότερα χρειάστηκε να επανέλθω :

 Το βρίσκω εντελώς άχαρο να απαντώ σε ανωνύμους, αλλά ας είναι. Δέχομαι την ανωνυμία, εφ' όσον δεν υποκρύπτει την ύβριν, την ειρωνία, την προβοκάτσια, την κακόπιστη κριτική και την συκοφαντία. Όπου διακρίνω κάτι τέτοιο, απλώς δεν θα απαντώ.

 Θα απαντήσω λοιπόν στους δύο ανώνυμους φίλους ότι :

 Είναι αλήθεια ότι ο Μάκης έχει βγάλει στον αέρα (επιλεκτικώς) κάποιες παρανομίες, αλλά είναι εξ ίσου αληθές ότι έχει κάνει, κατά το κοινώς λεγόμενο, γαργάρα πολλές άλλες, επειδή δεν καλύφθηκαν τα έξοδα της εκπομπής του. Είναι επίσης αληθές ότι έχει παραποιήσει ρεπορτάζ συναδέλφου του (και αναφέρομαι στην δική μου τραυματική εμπειρία, αφού για άλλους συναδέλφους και συνεργάτες του μπορεί να έχω αποχρώσες ενδείξεις, αλλά δεν έχω το δικαίωμα να μιλήσω χωρίς αποδείξεις) επειδή δεν του "βγήκε" το θέμα όπως το ήθελε (περίπτωση του καρδιοχειρουργού του Ωνάσειου κ. Μιχάλη Μιχάλη). Ελπίζω να σε κάλυψα φίλε μου.

 Αυτό που με ξενίζει πάντως και μου δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, στην περίπτωση του δεύτερου, χωρίς όνομα, φίλου, είναι πώς "γνωρίζει" ότι άρχισα να δημοσιογραφώ το 1994; Δεν θυμάμαι, αλλά και δεν μπορεί να το είπα εγώ αυτό (!?).
 
Επειδή πάντως οι πληροφορίες που έχετε αγαπητέ φίλε είναι λανθασμένες, θα σας πω ότι άρχισα να δημοσιογραφώ (ανεπισήμως) το 1981, όταν δημοσίευα (σαν δόκιμος δημοσιογράφος, χωρίς να πληρώνομαι) άρθρα μου στην εφημερίδα "Αυριανή", σαν εξωτερικός συνεργάτης, και όταν πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο Γεώργιος Ράλλης, και ο Κουρής στην εξορία.

 Η θητεία μου στην εφημερίδα εκείνη, που είχε "σημαία" της ότι τα "έλεγε όλα" στον Λαό και πως εκείνη γκρέμισε τον Καραμανλισμό, ήταν ωστόσο πολύ σύντομη, όταν διαπίστωσα ότι ο τότε διευθυντής της Ντίνος Κουτσούμης, ο οποίος αντικαθιστούσε τον εξόριστο τότε Κουρή, με άφησε "ξεκρέμαστο" παίρνοντας το μέρος της ΑΔΕΔΥ, μέλη της οποίας διαμαρτυρήθηκαν έντονα με πλακάτ έξω από τα γραφεία της "Αυριανής", για κάποιο άρθρο μου που, μεταξύ των άλλων, τα "έχωνε" στους δημοσίους υπαλλήλους και την ένοχη χαριστική μονιμότητά τους, την οποίαν για λόγους καθαρά ρουσφετολογικούς - πελατειακούς, όπως πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω, απολάμβαναν και συνεχίζουν να απολαμβάνουν.

 Έγραψε τότε ο κ. Κουτσούμης, ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΑ, σε πρωτοσέλιδο ένθετο του Κυριακάτικου Φύλλου της εφημερίδας (φυλάω ακόμη το σχετικό απόκομμα) ότι οι απόψεις του συνεργάτη μας (οι δικές μου δηλαδή) είναι προσωπικές και δεν απηχούν τις απόψεις της εφημερίδας, η οποία τιμά τον κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων!

 Όταν έμαθα τότε, μετά από πολλή πίεση, από την καλή συνάδελφό μου δημοσιογράφο Ε.Δ., ότι ο "ανώνυμος" που με "κρέμασε" ήταν ο ίδιος ο διευθυντής της "Αυριανής", ζήτησα να τον δω. Δεν αποκάλυψα βεβαίως το όνομα της Ε.Δ. (εδώ έχει εφαρμογή το δημοσιογραφικό απόρρητο, που το επικαλείτα σήμερα αναισχύντως ο κάθε πικραμένος για να καλύψει τα ακάλυπτα).

Μπήκα λοιπόν στο γραφείο του κ. Κουτσούμη και τον ρώτησα τι τον ενόχλησε στο άρθρο μου, ώστε να με "κρεμάσει" μ' εκείνο τον απαράδεκτο και αντιδεοντολογικό τρόπο. Το ένοχο ύφος του πρόδιδε την αμηχανία του και, συγχρόνως, τον κρυμένο θυμό και την απορία του, πώς ένας νεαρός πρωτόβγαλτος δημοσιογράφος τόλμησε να σηκώσει το ανάστημά του σε έναν ολάκερο διευθυντή μιας εφημερίδας που τα έλεγε όλα στον Λαό!

 Μού απάντησε λοιπόν, "νουθετώντας" με συγχρόνως και κρεμώντας ένα ένοχο μειδίαμα στα χείλη του, ότι έπρεπε να βάλω λίγο νερό στο κρασί μου, πως δεν μπορούμε να λέμε πάντοτε τα πράγματα με το όνομά τους, πως η εφημερίδα έχει καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να "κερδίσει" τον κλάδο των δημοσίων υπάλλήλων και πως δεν επιθυμούσε να τον χάσει! Επρεπε να ακούσω κάτι περισσότερο, αγαπητέ ανώνυμε φίλε, για να του πω ότι, αν είναι έτσι τα πράγματα κ. διευθνυτά δεν μου κάνει η εφημερίδα σας; Πήρα λοιπόν, κατά την γνωστή τακτική μου, τα κουβαδάκια μου και τράβηξα για άλλες παραλίες... http://www.ribandsea.com/main/index.php/memo/887-2013-01-28-13-53-54

 Καλό πάντως και χρήσιμο είναι να θυμούνται κάποιοι πως, για ό,τι ισχυρίζομαι, έχω τα γραπτά ντοκουμέντα να το τεκμηριώσω. Και, ως γνωστόν, scripta manent. Εμαθα να φυλάγομαι και να αμύνομαι. Τους πήρα χαμπάρι από την αρχή.

 Ευτυχώς...

 Απευθυνόμενος σε κάποιο άλλο διαδικτυακό ανώνυμο "κοράκι", απάντησα :

 Αγαπητέ φίλε, πρέπει να ηρεμήσεις, γιατί εσύ φαίνεται ότι τραβάς πράγματι πολύ ζόρι και όχι εγώ! Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες, με αφορμή το εμπαθές σου σχόλιο, ή και να μην σου απαντήσω καθόλου. Θα περιοριστώ μόνο να πω τούτο : Το θέμα μου είναι ότι εδικαιούμην, νομίζω, να θέλω να είμαι συνεπής απέναντι στους κατοίκους της Κυψέλης (μια και αναφέρθηκες στην Αλεπότρυπα, γιατί ανέκδοτα άρθρα μου υπάρχουν δεκάδες), συνεπής απέναντι στο χρέος μου σαν δημοσιογράφος να βγάζω τα άπλυτα της διοίκησης στην φόρα, απέναντι στην υποχρέωση που νοιώθω εκ γενετής να μην κάνω ποτέ και τίποτε "γαργάρα". Σιγά μην σωζόμουνα από τα ψίχουλα που μας έδινε η Λιάνα για τα άρθρα που γράφαμε τότε στο "Νέμεσις".

Θυμάμαι μάλιστα ότι της είχα προτείνει, επειδή το περιοδικό δεν είχε διαφήμιση και έπνεε τα λοίσθια λόγω περιορισμένων πωλήσεων (πόσοι να διαβάσουν τέτοιου είδους περιοδικά στην Ελλάδα αν δεν έχει και λίγο από κους κους, κώλο ή βυζί), να μην πληρωνόμαστε εμείς οι συνεργάτες. Λίγο έλειψε να πέσουν να με φάνε οι υπόλοιποι τότε! Δεν είχα βλέπεις το δικαίωμα να αποφασίσω και γι' αυτούς χωρίς να τους ρωτήσω. Εγώ είχα φροντίσει από καιρό να τραβήξω τον δικό μου επαγγελματικό δρόμο για να βγάζω τον επιούσιο, εκείνοι όμως μπορεί και να σωζόντουσαν με τα λίγα χρήματα για την κάθε σελίδα που έγραφαν. Εσφαλλα, το ομολογώ...

 Δεν χαρακτήρισα πάντως σαν "ζώο" κανένα τηλεθεατή που του αρέσει να βλέπει την "Ζούγκλα". Δικαίωμά μου όμως είναι να θεωρώ τις εκπομπές αυτές του Μάκη σαν κακόγουστο show, το οποίο θα έπρεπε να προβάλλεται μαζί με τα άλλα "πρωϊνάδικα" ή απέναντι στις εκπομπές της Λαμπίρη ή της Τατιάνας, και όχι να μας ξενυχτάει άσκοπα δυο φορές την εβδομάδα με θλιβερούς μονολόγους του παρουσιαστή της. Ούτε ενοχλήθηκα επειδή η Κανέλλη, αν και πρώην μέλος της ΟΝΝΕΔ, επέλεξε το Κ.Κ.Ε. Δεν μπορείς όμως να υπόσχεσαι στους συνεργάτες σου ότι δεν πρόκειται να κατέβεις ποτέ στην πολιτική, γιατί η άποψή σου είναι ότι όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια φάτσα, να τους παροτρύνεις στην συνέχεια να σε φτύσουν, αν ποτέ παραβείς αυτή σου την υπόσχεση και, πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, να σε βλέπουμε στο προεκλογικό μπαλκόνι! http://www.ribandsea.com/main/index.php/waves/852-2012-12-29-17-46-08

Εγώ φίλε μου πίστευα στην Κανέλλη. Λάτρευα το σπινθηροβόλο πνεύμα και την αγωνιστικότητά της. Ήμουνα σχεδόν "ερωτευμένος" μαζί της. Θα μπορούσα να γράφω στο περιοδικό της χωρίς να πληρώνομαι, απλά και μόνο γιατί μπορούσα να γράφω ελεύθερα ό,τι ήθελα, χωρίς λογοκρισία και περιορισμούς. Αυτό, επειδή μ' αρέσει να είμαι δίκαιος, της το πιστώνω. Δεν πρέπει όμως, όπως απεδείχθη, σ' αυτούς τους χώρους να στήνεις είδωλα και να τα θεοποιείς. Οσο πιο ψηλά τα έχεις, τόσο πιο πολύ πέφτουν στα μάτια σου όταν παραπατήσουν...

 Τα δημοσιογραφικά προϊόντα που έβγαζα, αφού σ' αυτά επικεντρώνεις τα βέλη σου, "πουλούσαν" και με το παραπάνω, έρχονταν όμως σε σύγκρουση με κάποια διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα οποία εγώ δεν κατανοούσα και στα οποία είχα κάθε δικαίωμα να μην υποταχθώ. Αν, επί παραδείγματι, η δημοσίευση του άρθρου μου για την Αλεπότρυπα στεκόταν η αιτία να κοπεί η μία από τις τρεις-τέσσερις συνολικώς σελίδες διαφήμισης που είχε το περιοδικό, από συγκεκριμένο κρατικό φορέα, ποιος εκδότης θα είχε το σθένος να το δημοσιεύσει; Οταν όμως θέλεις να λες πως είσαι Ο εκδότης και μπορείς να καταγγέλεις τα διαπλεκόμενα, δεν μπορείς να λογοκρίνεις ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΟ άρθρο συνεργάτη σου επειδή μπορεί μ' αυτό να μειωθούν οι διαφημιστικές καταχωρήσεις του περιοδικού ή της εφημερίδας σου...

 Και γιατί, ας πούμε, μπορεί ο Μάκης να κρίνει τους πάντες και δεν μπορώ να κρίνω εγώ αυτόν; Για να αποκτήσεις το δικαίωμα να ασκείς κριτική πρέπει πρώτα να σταθείς απέναντι στον εαυτό σου. Να είσαι πρώτα αυστηρός με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δηλαδή υπονοείς ότι μπορεί αυτός ο "αδέκαστος" κριτής των πάντων να ψεύδεται και να παραποιεί ρεπορτάζ μένοντας στο απυρόβλητο; Υπονοείς ότι αν αυτός έχει το δικαίωμα να καταγγέλει τα κακώς κείμενα, όλοι εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε απ' έξω, γιατί χαλάμε την "σούπα", πρέπει να μείνουμε σιωπηλοί και φοβισμένοι; Πού το γράφει αυτό πέρα από τις σκοτεινές σελίδες του μεσαίωνα; Τότε που όλους τους διαφωνούντες τους χαρακτήριζαν "αιρετικούς" και τους έριχναν στην φωτιά...

 Ο Μάκης, φίλε μου, ο κάθε Μάκης, έχοντας βήμα και αμοιβόμενος αδρά στα μ.μ.ε., που όλοι εδώ χαρακτηρίζουμε και κατηγορούμε για τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίον υποβαθμίζουν, παραποιούν και χειραγωγούν την ενημέρωσή μας, έχει πολλή μεγαλύτερη ευθύνη από μένα που έχω μόνο την "πολυτέλεια" να εκφραστώ ελεύθερα (ελπίζω) σε ένα blog του διαδικτύου.

 Σ' ευχαριστώ πάντως για την ευχή σου "καλά μυαλά". Κάποια τέτοια ευχή θα μου έδινε και ο Μάκης, είμαι βέβαιος...
 
Προς τον "μαθουσάλα" των bloopers.

 Φίλτατε ανώνυμε "μαθουσάλα",

 Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ τους προβληματισμούς και τους φόβους σου, επειδή επιμένω στον δρόμο που χάραξε η Lila Pause...

 Επειδή όμως επιμένω να διατηρώ την "πολυτέλεια" και της δικής μου θέσης και άποψης, χωρίς όμως να έχω την πρόθεση να βλάψω ή να εμποδίσω την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών σας, θα μου επιτρέψεις, ελπίζω, να αποχωρήσω με ελαφρά πηδηματάκια. Ευχαριστώ για την σύντομη έστω φιλοξενία. Μένω υπόχρεος. Χαίρετε και καλό βόλι...

 Για τους ανώνυμους φίλους που έχασαν τα τρένα των 6.10 και 6.20, λυπάμαι που δεν μπορώ να τους κρατήσω συντροφιά στον σταθμό και να τους παρηγορήσω. Θα ακολουθήσω πάντως την συμβουλή του δεύτερου και θα κρατήσω την πρωϊνή μου δουλειά. Blog δικό μου πάντως δεν ανοίγω. Βρε μανία με το χρώμα! Όποιος είπε τελικώς ότι η ανωνυμία είναι όπλο άμυνας, να του καεί το βίντεο...

 Κάποια ημέρα, μια σπουδάστρια της δημοσιογραφίας έκανε το ακόλουθο σχόλιο, το οποίο δημοσιεύω χωρίς διορθώσεις :

 Σπουδαζω δημοσιογραφια. Βρισκομαι καθημερινα στην ιδια αιθουσα με 27 ΝΕΟΥΣ ανθρωπους. Οταν λεω νεους εννοω 18-22. Πολυ νεους. Αυτη τη στιγμη βρισκομαι στο 2ο εξαμηνο και αισθανομαι απογοητευμενη, αποθαρρυμενη, απεγνωσμενη και... εξωγηινη. Ολη αυτη η "λερα της δημοσιογραφιας" οντας πολυ επικινδυνη, τα καταφερε. Μολυνε το λειτουργημα αυτο κανοντας τις αξιες του να φαινονται γραφικες, ρομαντικες και αναρχικες. ΝΕΟΙ ανθρωποι εχουν καθε προθεση να υποκυψουν και να ακολουθησουν τους κανονες τους γιατι "ετσι ειναι το συστημα". Και στη θεση των καθηγητων τσιρακια της κυβερνησης, φιλελευθεροι του κωλου και ντεκαπαζ wannabe παρουσιαστριες που αφου απετυχαν ερχονται να πουλησουν μουρη στα 18χρονα. Βεβαια εχουμε και πολυ αξιολογους ανθρωπους (καναδυο) οι οποιοι μας συγκινουν, μας σεβονται και συνεργαζονται προσπαθωντας οσο μπορουν να "διδαξουν" ΗΘΟΣ. Που δεν ζητουν να αλλαξουμε τον κοσμο. Που ζητουν να θελουμε να αλλαξουμε τον κοσμο. Που θελουν να ρουφηξουν αυτο το δηλητηριο απο το αιμα μας ενω εμεις ζηταμε να μαθουμε τον τροπο να μην μας ποναει το δηλητηριο. Την ανοσια. Την παρτη μας και μονο.

 "...φυσικα και θα πρεπει να προσαρμοζεστε και να κοινωνικοποιηστε στο περιβαλλον εργασιας σας... αν ειστε μαυρο και βρισκεστε σε ασπρο χωρο θα ασπρισετε γιατι θα πρεπει να επιβιωσετε..."Συμβουλη καθηγητη. Και η αξιοπρεπεια κυριε;;; Οι αυπνιες που θα αντιμετωπισω;;; Οι καθρεφτες που θα φτυνω καθε μερα κ νυχτα;;;

 Κε Ιωσηφ ειμαι πολυ μικρη για να μιλω αλλα απο μικροι εχουμε στομα γλωσσα κ φωνη, κατι θα ηξερε η φυση. Καθε μερα τα χρησιμοποιω για να λεω βλακειες. Για να συνεννοουμαι με τους ανθρωπους. Γιατι οταν λεω οτιδηποτε σκεφτομαι κ νιωθω αισθανομαι ασχημα. Με κανουν να αισθανομαι ασχημα. Μιλαω διαφορετικη γλωσσα, το αισθανομαι. Δεν συνεννοουμαι-δεν επικοινωνω. Θελω να γινω δημοσιογραφος και αντι να με φοβιζει η μοναξια και να επιδιωκω την επικοινωνια... με γεμιζει η μοναξια και η επικοινωνια με τους ανθρωπους με αποθαρρυνει, με τρομαζει, με πληγωνει.

 Όταν σας διαβασα απο τη μια ανακουφιστηκα που υπαρχετε και απο την αλλη για αλλη μια φορα "πνιγηκα". Προσωπικα θα βρω το θαρρος να υπαρξω δημοσιογραφος ακομη κι αν χρειαστει να πληρωσω για αυτο. Και θα το κανω για εναν και μονο λογο. Γιατι ονειρο ζωης μου ηταν ειναι κ θα παραμεινει το να σωσω κατι στον πλανητη αυτο. Και νομιζω πως το ειδος σας ειναι υπο εξαφανιση".

 Και η απάντησή μου στη ρομαντική, πλην ανορθόγραφη, φοιτήτρια της δημοσιογραφίας : 

Φαίνεται πως δεν έχουμε καν την "πολυτέλεια" να αποφασίζουμε εμείς για τον εαυτό μας. Όχι εμείς τουλάχιστον οι "τρελλοί", οι "ρομαντικοί", τα "απόβλητα", οι "αναρχικοί", οι "σχιζοφρενείς", όπως μερικοί ανώνυμοι αυτού του blog μας αποκάλεσαν επειδή επιμένουμε να παραμένουμε "ανάξιοι" εραστές του ονείρου, αιθεροβάμονες κυνηγοί μιας δημοσιογραφικής χίμαιρρας.

 Είχες δεν είχες με έκανες, για λίγο έστω, να επιστρέψω. Σε σένα απευθύνομαι νεαρή σπουδάστρια της δημοσιογραφίας. Νοιώθω πως δεν έχω το δικαίωμα να στο αρνηθώ αυτό, δεν έχω το δικαίωμα να μην σου απαντήσω, να σου πω μια κουβέντα, να σου δώσω λίγο θάρρος να συνεχίσεις. Κανονικά θα έπρεπε να σου πω να αλλάξεις κατεύθυνση, επαγγελματικό προσανατολισμό, πολύ περισσότερο που η δημοσιογραφία δεν είναι, δεν θά' πρεπε να είναι, επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Άλλο πώς την κατάντησαν ελαστικές συνειδήσεις και εφιαλτικοί τσανακογλύφτες επίορκοι "συνάδελφοι".

 Έχω μια κόρη, οκτώ περίπου χρόνια μεγαλίτερή σου, η οποία σύντομα θα με κάνει έναν ευτυχισμένο παππού! Νοιώθει κι' αυτή, κατά βάθος, υπερήφανη που έχει έναν πατέρα ο οποίος δεν έσκυψε, δεν μεταλλάχτηκε, δεν πρόδωσε τις Αρχές και τις Αξίες του. Είναι όμως συγχρόνως φοβισμένη, τρομοκρατημένη, βλέποντάς με να ματώνω σε δύσβατα μονοπάτια όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που άρχισε να καταλαβαίνει τον εαυτό της. Και αν την ρωτούσες σήμερα, θα σου έλεγε με κατηγορηματικό τρόπο ότι το τελευταίο "επάγγελμα" που θα ήθελε να ακολουθήσει θα ήταν η δημοσιογραφία. Δεν θέλει, λέει, να περάσει ό, τι πέρασα εγώ. Δεν την αδικώ. Ο φόβος δεν είναι κάτι ξένο για τον άνθρωπο. Ιδιαιτέρως όταν κοιτάζει γύρω του και νοιώθει πως είναι εκτός τόπου και χρόνου. Πως όλα γύρω του κινούνται στο σκοτάδι, στην συνδιαλλαγή, στον εύκολο πλουτισμό, στην κολακεία, στον χαφιεδισμό, την υποκρισία. Εχουμε διαφορετικές αντοχές μεταξύ μας οι άνθρωποι. Θα σου ευχηθώ να συνεχίσεις με την ίδια πίστη, την ίδια θέρμη στην ψυχή σου γι' αυτό που πιστεύεις. Κι' αν σήμερα νοιώθεις πως είσαι μόνη σου, αύριο μπορεί να γίνετε δύο, τρεις, χίλιοι δέκα τρείς. Μπορεί εσύ να σταθείς πιο τυχερή από μένα.

 Επίτρεψέ μου να σου αφιερώσω το γράμμα που έστειλα κάποτε στην Λιάνα Κανέλλη και το οποίο την έφερε σε τρομερά δύσκολη θέση, όπως λίγο αργότερα διαπίστωσα. Της είχα ζητήσει να το δημοσιεύσει σαν "επιταγή γνώμης" στο "Νέμεσις", αλλά, βεβαίως το αίτημά μου απερρίφθη. Δεν μπορούσε να γίνει αλλοιώς...

 Σε κάποιον άλλο σχολιαστή απάντησα :

 Ανώνυμε "φουσκωτάκια" του τρένου των 9.35

 Είπες : Θα πεθάνεις ωραίος τρελλός, αλλά φτωχός.

 Σου απαντώ : Είναι βέβαιο ότι θα πεθάνω παραμένοντας "τρελλός". Ωραίος, αποκλείεται. Κανένας γέρος σαν εμένα δεν πέθανε ωραίος! Είναι όμως εξ ίσου βέβαιο ότι δεν θα πεθάνω "φτωχός". Πεθαίνει φτωχός, ανώνυμε φίλε "φουσκωτάκια", όποιος πλούτισε φιλώντας κατουρημένες ποδιές. Οποιος συνήθισε να λέει πάντα "yes sir" για να βγάζει ένα λερωμένο μεροκάματο. Οποιος χρησιμοποίησε την δύναμη που του έδωσε το μέσο για να αποβλακώσει, να βιάσει, να παραπλανήσει, να υποτιμήσει την νοημοσύνη του τηλεθεάμονος κοινού του. Απέκτησε, σίγουρα, πολλά χρήματα μ' αυτόν τον τρόπο. Και λοιπόν; Τα πήρε, έστω και ένας από αυτούς, μαζί του; Αυτοί πεθαίνουν φτωχοί φίλε μου. Και το χειρότερο (γι' αυτούς), αποπλέουν σιχτιρισμένοι, να βράζουν επ' άπειρον στα καζάνια της κόλασης. Κι' εγώ εκεί θα πάω ίσως, αλλά θα είμαι αυτός που θα τους κτυπάει το κεφάλι με το κούτσουρο όσο θα βράζουν!

 Εγώ φίλε μου θαλασσοταξιδευτή, θα πεθάνω πλούσιος γιατί μπορώ να ταξιδεύω με το φουσκωτό μου στα ακριτικά και ξεχασμένα νησιά του Αιγαίου, στο ξέφραγο αυτό "αμπέλι", το οποίο επίορκοι πολιτικάντηδες της πεντάρας, πάσχοντες από ανίατη ιστορική αμνησία, το προετοιμάζουν εδώ και χρόνια για πούλημα.

 Θα πεθάνω πλούσιος γιατί μπορώ να απολαμβάνω τον ήλιο που ξαπλώνει στον ορίζοντα, να μιλάω με τα δελφίνια και τους γλάρους, να συνδιαλέγομαι επωνύμως με τους ακρίτες στην Κάσο, στο Μαράθι, στο Καστελλόριζο, στην Γαύδο, στην Κίναρο, στον Αη Στράτη, στην Ιμβρο και στην Τένεδο ακόμη. Νησιά, άλλοτε καταδικά μας, τα οποία εγκατέλειψαν στην τύχη τους προδότες πολιτικοί, υποκρινόμενοι πως αγνοούν ή ξέχασαν το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης.

 Θα πεθάνω πλούσιος φίλε μου γιατί θα πάρω μαζί μου αναμνήσεις, αγώνες, ορθοπερπατήματα, απεργίες πείνας πάνω σε κεραίες κινητής τηλεφωνίας, δικαστικές καταδίκες επειδή απεκάλεσα κάποτε τους ρουφιάνους με το όνομά τους. Θα πεθάνω πλούσιος γιατί μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδυα και όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, αυτός να μου χαμογελάει και να μην μου βγάζει την γλώσσα...

 Είπες : Θα βρεθούμε με κάνα φουσκωτό μεσοπέλαγα;

 Σου απαντώ : Αν καταφέρεις να με εντοπίσεις στον τηλεφωνικό κατάλογο, είμαι μέσα! Μόνο που το δικό μου φουσκωτό είναι μικρό, μόλις 3,5 μέτρα. Μπορώ όμως, όπως υποθέτω γνωρίζεις, αφού μου έκανες αυτήν την πρόταση, να πάω μ' αυτό μέχρι την Κάσο αν χρειαστεί. Μικρά σκάφη δεν υπάρχουν άλλωστε. Μόνο μικροί καπετάνιοι...

 Θα με βρεις εύκολα στον τηλεφωνικό κατάλογο, αν δεν με γνωρίζεις ήδη και το παίζεις άνετος! Είμαστε ελάχιστοι Παπαδόπουλοι με το όνομα Ιωσήφ. Αυτό είναι άλλωστε το πραγματικό μου όνομα και αυτή είναι η απάντηση σε άλλον ανώνυμο φίλο που με χαρακτήρισε σαν τον "Δούρειο Ιππο" τάχα, ο οποίος εισέβαλε σ΄αυτό το blog για να θέσει σε κίνδυνο την ελεύθερη διακίνηση ιδεών των χρηστών του...

 Είμαι στην διάθεσή σου για "φουσκωτο-περπατήματα" στη Θάλασσα. Τη μόνη ερωμένη που δεν σε προδίδει ποτέ. Απορώ γιατί την βάζουν μαζί με τη φωτιά και τις γυναίκες...
 
Και σε κάποιον άλλον :

Αγαπητέ ανώνυμε "λεχρίτη" των 9.58

 Είπες : Κανένας δεν βγήκε να κατηγορήσει τον Τριανταφυλλόπουλο. να πει ότι δεν είναι έτσι, να να να... Μέχρι να διαπιστώσω την συμμετοχή του σε κάποιο σκάνδαλο έχω το δικαίωμα να τον πιστεύω.

 Απαντώ : Εγώ προσπάθησα να βγω στον αέρα της "ζούγκλας" του ζωντανά, προσπαθώντας εις μάτην επί ώρες ένα βράδυ Πέμπτης να τον κράξω. Ο ίδιος άλλωστε το προκαλούσε, παροτρύνοντας όποιον μεγάλο ή μικρό δημοσιογράφο είχε κάτι να καταγγείλει εναντίον του, να τηλεφωνήσει και να το πει ζωντανά στον αέρα. Ανάμεσα στις "γλάστρες" του πάνελ της ζούγκλας του, ήταν και ένας Ελληνας μετανάστης της Αυστραλίας, ο υπερμαραθωνοδρόμος Κούρος. Αυτόν λυπόμουν και για την δική του παρουσία προβληματιζόμουν. Επρεπε όμως ο Μάκης να έχει και κάποιον υπεράνω πάσης υποψίας για να αποκτήσει οντότητα και φερεγγυότητα η "παράστασή" του. Πώς να το ξέρει όμως αυτό ο Κούρος; Αν το ήξερε δεν θα πέρναγε ούτε έξω απ' το στούντιο, όχι να μπει και μέσα!

 Το τηλέφωνο επικοινωνίας με το κοινό έτρεχε συνεχώς στο κάτω μέρος της οθόνης. Το πήρα τόσες φορές, που θυμάμαι ακόμη τον αριθμό : 212 212 4150. Από την άλλη άκρη της γραμμής ακουγόταν πότε ότι ο αριθμός αυτός δεν χρησιμοποιείται, και πότε ο ήχος του κατειλημένου. Μετά από δύο ώρες συνεχούς και μάταιης προσπάθειας, απελπίστηκα, σιχτίρισα τον "Ταρζάν" και το σόϊ του, και έπεσα να κοιμηθώ.

 Δεν είχα σκοπό να καταγγείλω εκείνη την βραδυά τον τρελλο-Μάκη (αυτός αυτο-χαρακτηρίστηκε έτσι, δεν φταίω εγώ) ότι ο προσωπικός του λογαριασμός στην τράπεζα διαθέτει πολλά μηδενικά, γιατί δεν το γνώριζα. Εγώ δεν έχω άλλωστε παλιούς "συμμαθητές" μου, οι οποίοι να δουλεύουν σε κάποια τράπεζα ώστε να μου το μαρτυρήσουν... Μπορεί να τον θεωρώ τρελλό, show man, νάρκισσο, και ραδιούργο κατασκευαστή ειδήσεων, δεν πιστεύω όμως ότι είναι τόσο αφελής ώστε τους λογαριασμούς με τα πολλά μηδενικά να τους έχει στο όνομά του! Ή μήπως θέλει να πείσει κι' εμένα ο "Ταρζάν" πως δεν έχει κάποιον κουμπαρά, ένα back up βρε αδελφέ για τις δύσκολες στιγμές; Τα πολλά εμφανή μηδενικά είναι στο σπίτι του, εκεί στο... "φτωχικό" προάστειο της Εκάλης, στο σκάφος του, στο Cayenne του και δεν συμμαζεύεται... Ηθελα όμως να τον ρωτήσω μερικά πραγματάκια όπως : Γιατί παραποίησε το ρεπορτάζ που είχα κάνει στην Ανάφη για τον καρδιοχειρουργό Μιχάλη του Ωνάσειου; Γιατί όταν παραπονέθηκα γ' αυτή την απαράδεκτη και αντιδεοντολογική μεταχείριση της δουλειάς μου, απάντησε πως δεν κάνω για δημοσιογράφος επειδή δεν σκύβω; Πώς κατάφερε και βρήκε τον περιβόητο κακοποιό Βαβύλη και του πήρε συνέντευξη, όταν ολόκληρη η Interpol και η Ελληνική Αστυνομία έψαχναν επί μήνες να τον εντοπίσουν χωρίς επιτυχία; Γιατί κυνήγησε (επιλεκτικώς) μόνο τον ένα από τους... δύο βασικούς "κουλοχέρηδες" επιχειρηματίες; Γιατί "κρέμασε" τον βουλευτή που του έδωσε πληροφορίες για τα "φρουτάκια" μαγνητοφωνώντας τον κρυφά και δίνοντας στην συνέχεια το προϊόν της μαγνητοφώνησης και το όνομα του βουλευτή στην δημοσιότητα; Εκεί δεν υπήρχε δημοσιογραφικό απόρρητο; Γιατί στην έρευνα που έκανε για τα αυθαίρετα δεν κατήγγειλε το super αυθαίρετο του εργοδότη του απέναντι απ' τις Σπέτσες; Γιατί, γιατί, γιατί...

 Αν αγαπητέ "λεχρίτη" όλα αυτά δεν αποτελούν σαφείς "αποχρώσες ενδείξεις", αν όχι αποδείξεις, ότι κάτι δεν πάει καλά με το "σχοινί" του "Ταρζάν", τότε...

 Είπες : Οτι δεν πήγε στον στρατό και χρησιμοποίησε σαν "επιχείρημα", για να δικαιολογηθεί, ότι αυτή ήταν η "αντίστασή" του στην χούντα (!!!)

 Απαντώ : Κατ' αρχάς δεν επρόκειτο για αντίσταση κατά της χούντας αλλά για συμβολική "διαμαρτυρία", όπως ο ίδιος έχει πει, επειδή το στρατοδικείο ξήλωσε τα γαλόνια του πατέρα του. Και ο δικός μου πατέρας είχε φάκελλο ρε γαμώτο, αλλά εγώ δεν το έπαιξα τρελλός για να αποφύγω την στράτευση. Δεν μου πήγαινε κι' όλας το είδος! Και εν πάσει περιπτώσει, όταν έχεις την φωλιά σου λερωμένη κύριε "δημοσιογράφε, σκιτσογράφε, μανεκέν, "τρελλέ", αποτυχημένε φοιτητή ή δεν ξέρω πώς αλλοιώς να σε αποκαλέσω, δεν κάνεις εκπομπή με θέμα τους "επώνυμους" (τι χαζομάρα! Λες κι' εμείς που δεν μας ξέρει ούτε η μάνα μας είμαστε ανώνυμοι!) που αποφεύγουν την στράτευση! Το κάνεις γαργάρα, ποιείς την νύσσαν τέλος πάντων, γιατί σαν "κρεμασμένος" που είσαι δεν θα έπρεπε να μιλάς για σχοινί, και δεν το παίζεις και εισαγγελέας από πάνω! ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!

 Την επομένη εκείνου του (ενός από τους τόσους) θλιβερού μονολόγου του θέλησα να εξωτερικεύσω την οργή και την αγανάκτησή μου. Κάθισα λοιπόν και έγραψα μια επιστολή την οποίαν έδωσα στις εφημερίδες "Καρφί" και "Ελευθεροτυπία". Πονηρά σκεπτόμενος γαρ, αφού γνώριζα πως οι συγκεκριμένες εφημερίδες σφάζονταν μαζί του και δεν θα είχαν αντίρρηση να δημοσιεύσουν την επιστολή μου. Φευ, επλανήθην πλάνην οικτράν! Ηταν μια από εκείνες τις "παλιοεπιστολές" που έχω στείλει στις εφημερίδες, όπως χαριτωμένα είπε ένας άλλος ανώνυμος blogger προ δύο ημερών.

 Ο κ. Γιώργος Σταματόπουλος διάβασε την επιστολή μου, με συνεχάρη, και μου υποσχέθηκε ότι αν και ολίγον μακροσκελής, θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να δημοσιευτεί. Ενα μέρος της έστω. Οσο την είδατε εσείς δημοσιευμένη, άλλο τόσο την είδα κι' εγώ! Την ίδια τύχη επεφύλαξε σ' εκείνη την επιστολή και ο κ. Κακαουνάκης. Η ιδιαιτέρα του βεβαίως φρόντισε να κρατήσει τα προσχήματα. "Ο κ. Κακαουνάκης είναι άρρωστος αυτές τις ημέρες Ιωσήφ και δεν μπορώ να τον απασχολήσω με τέτοια θέματα. Μόλις αναρρώσει θα τον ενημερώσω και θα σου τηλεφωνήσω".

 Οσο έλαβα κάποιο τηλεφώνημα εγώ, άλλο τόσο το λάβατε κι' εσείς...

 Πώς λοιπόν να περάσει η οποιαδήποτε καταγγελία για τον "Ταρζάν", ανώνυμε "λεχρίτη", ώστε να μάθει και ο κόσμος το who is who του ανθρώπου; Το τηλέφωνο της εκπομπής του δεν απαντά, αλλά και στην απίθανη περίπτωση που θα το σηκώσουν, θα στο κλείσουν κατάμουτρα αν τους πεις ποιος είσαι και τι θέλεις. Στο πάνελ των εκπομπών του, αν και ξέρουν ποιος είσαι και τι καπνό φουμάρεις, δεν σε καλούν ποτέ για να εκφράσεις ελεύθερα την άποψή σου, όπως μονίμως διατυμπανίζει ο αρχηγός της "Ζούγκλας". Και αν κάποια φορά την πατήσει, αν κάποιος από τους καλεσμένους του σηκώσει το ανάστημά του και του αντιμιλήσει, είναι βέβαιο ότι δεν θα ξαναδει το πάνελ της "ζούγκλα" ξανά!

 Οι εφημερίδες "πνίγουν" τις έγγραφες, επώνυμες και τεκμηριωμένες διαμαρτυρίες σου. Τι θα έπρεπε άραγε να κάνει κανείς για να μάθεις; Είπα λοιπόν να τα γράψω στο blog. Κι' εδώ όμως έπεσαν κάποιοι "κρυφο-οπαδοί" του "Ταρζάν" και της Λιάνας να με φάνε! Ιδού ένα μικρό δείγμα :

"Ή μήπως σε πείραξε που δεν σε πήραν στα σοβαρά οι εφημερίδες που τους βομβάρδισες με επιστολές λέγοντας τους αυτά που λένε χιλιάδες όψιμοι δημοσιογράφοι;

 Και φαντάσου αυτά τα βλέπω μόνο από το κείμενο που έγραψες εδώ!

 Φιλε μου εσύ είσαι η απόδειξη ότι η δημοσιογραφία δεν πάει και τόσο άσχημα στην Ελλάδα (αν εξαιρέσουμε μερικούς διάτοντες αστέρες) και ότι οι φύλακες έχουν γνώση.

 Υ.Γ.1 Εμείς το τραίνο το πήραμε εσύ που χάθηκες; Θυμήσου το τραμ δεν είναι τραίνο!
Υ.Γ.2 Ελπίζω η πρωϊνή σου δουλειά να μην έχει να κάνει με το γράψιμο γιατί δεν σε βλέπω καλά".

 Όσο για το blog που κι' εσύ με παροτρύνεις ανώνυμε "λεχρίτη" να δημιουργήσω, ευχαριστώ, δεν θα πάρω! Εδώ δυσκολεύομαι να ανεβάσω ένα σχόλιό μου σ' αυτό εδώ το blog, και κάθε φορά που χρειάζεται να το κάνω ανοίγω λογαριασμό στην Google (!), να κάνω και δικό μου; Θα δημιουργούσα δικό μου blog μόνο εάν είχα την δυνατότητα να "λογοκρίνω" τις ύβρεις, την ειρωνία και την χυδαιότητα. Δεν πιστεύω ότι τα blogs έγιναν για να μπορεί ο κάθε πικραμένος να βρίζει και να συκοφαντεί ελευθέρως και ανωνύμως! Αυτό δεν είναι κατάθεση ψυχής και ελεύθερης γνώμης, συγχωρησέ με...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος