Rib and Sea

Γράφει, φωτογραφίζει και βιντεοσκοπεί ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Όταν η ομάδα "ΠΡΟΟΔΟΣ" της Στέλλας Ρώσση μού ζήτησε να βοηθήσω τα έξι μέλη της στην προσπάθειά τους να λάβουν μέρος στη φετινή Σπαρτακιάδα, έφερα στη μνήμη μου την 22η Σπαρτακιάδα. Τότε που εκτέλεσα χρέη "support", με το αυτοκινούμενο που είχα εκείνη τη χρονιά, στην ομάδα των τεσσάρων ποδηλατών από τη Χίο http://www.ribandsea.com/waves/428-22

Το να κάνεις "support", πάντως, σε μια ομάδα έξι ποδηλατών με ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κάθε άλλο μάλιστα. Ιδίως στην περίπτωση της φετινής Σπαρτακιάδας που τα αυτοκίνητα συνοδείας ήταν σχεδόν όσοι και οι ποδηλάτες που έλαβαν μέρος! Όταν μάλιστα δεν σου έχουν δώσει αριθμό από τη Γραμματεία, επειδή αυτοκίνητα με το μέγεθος ενός αυτοκινούμενου δεν θεωρούνται "κανονικά" αυτοκίνητα, ενώ συγχρόνως είναι υποχρεωτικό να παραμένουν στο τέλος της πομπής για να μην εμποδίζουν με τον όγκο τους, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Γιατί αν τύχει να μείνει ένας αθλητής της ομάδας σου από λάστιχο και εσύ πρέπει να περιμένεις να περάσει όλο το κονβόϋ των αυτοκινήτων συνοδείας για να φθάσεις στο σημείο του ποδηλάτη που χρειάζεται βοήθεια, τότε φασκελοκουκούλωστα! Άσε που οι αστυνομικοί, οι οποίοι σε βλέπουν να οδηγείς ένα τέτοιο όχημα, θεωρούν ότι είσαι τουρίστας (με το δίκιο τους αφού δεν βλέπουν αριθμό αυτοκινήτου support) και σου κάνουν σήμα να βγεις από το γκρουπ των υπολοίπων αυτοκινήτων!

Από την άλλη βέβαια υπάρχει ένα όχημα που χωράει άνετα όλες τις αποσκευές των αθλητών της ομάδας, συν τους εφεδρικούς τροχούς, συν τα νερά, τα ισοτονικά και τα τρόφιμα, και έχει επιπλέον την δυνατότητα να μεταφέρει στην Αθήνα τέσσερις τουλάχιστον αθλητές, μαζί με τα ποδήλατά τους. Τα πλεονεκτήματα, ωστόσο, δεν αρκούν για να ξεπεράσουν τα μειονεκτήματα που προανέφερα.

Στα τελευταία πρέπει να προσθέσω και τα ιδιαίτερα εκείνα περιστατικά, που μηδένισαν σχεδόν τη δική μου συνεισφορά στη φετινή Σπαρτακιάδα, στην προσπάθεια όλων των αθλητών της "Προόδου" να τερματίσουν αξιοπρεπώς μπροστά στο άγαλμα του Λεωνίδα. Οι έξι φίλοι και ποδηλάτες τερμάτισαν βεβαίως στη Σπάρτη, κάποιοι όμως εξέφρασαν παράπονα, και δικαίως, γιατί έμειναν χωρίς βοήθεια από το αυτοκίνητο συνοδείας.

Και πώς αλήθεια θα ήταν δυνατό να είμαι πανταχού παρών με ένα τέτοιο όχημα σε κάθε σημείο μιας διαδρομής, η οποία εκτείνεται σε ένα μήκος 250 χιλιομέτρων, όταν ο πρώτος αθλητής της ομάδας (Σπύρος Νικολούζος) προηγήθηκε κατά πολύ, ο δεύτερος (Νίκος Καραγιαννίδης) έμεινε από λάστιχο (τέσσερα συνολικώς σκασίματα!) μετά την Κόρινθο και οι υπόλοιποι τέσσερις ήταν σκόρπιοι ανάμεσα σε ένα γκρουπ 350 ποδηλατών με άλλα τόσα αυτοκίνητα, μοτοσυκλέττες και νοσοκομειακά να τους ακολουθούν;

Ευτυχώς η Στέλλα Ρώσση, η πρόεδρος της "Προόδου", η οποία είχε φθάσει από νωρίς στη Σπάρτη, έκανε την αντίστροφη πορεία και βοήθησε τους αθλητές της ομάδας που ακολουθούσαν, δίνοντας στεγνά ρούχα π.χ. στον Γιώργο Μενεξή, ο οποίος είχε παγώσει από τη βροχή και το κρύο μετά την Τρίπολη και υπήρχε κίνδυνος για την υγεία του λόγω του άσθματος από το οποίο υποφέρει.

Το περίεργο είναι ότι ο Καραγιαννίδης είχε τέσσερα (!) συνολικώς περιστατικά σκασμένου λάστιχου, γεγονός που με ανάγκασε να μείνω κοντά του σε όλο το μήκος της διαδρομής από τον σταθμό ανασύνταξης στους Μύλους μέχρι τον τερματισμό. Το κινητό μου τηλέφωνο ήταν βεβαίως συνεχώς stand by και ευτυχώς που δεν υπήρξε κάποια άλλη κλήση ανάγκης που θα με έκανε να εγκαταλείψω τον Καραγιαννίδη και να ψάχνω να βρω αυτόν που με κάλεσε.

Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι αυτοκίνητα με το μέγεθος ενός αυτοκινούμενου, μπορεί μεν να είναι ευρύχωρα, είναι όμως δυσκίνητα και δεν μπορούν να είναι κοντά σε μια ομάδα έξι αθλητών οι οποίοι δεν τρέχουν ομαδικά αλλά ακολουθεί ο καθένας τις εντολές που λαμβἀνει αφ' ενὀς μεν από την ανταγωνιστικότητα που τον πλημμυρίζει, αφ' ετέρου από τις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις του.

Κατά τα άλλα, οι συμμετοχές ήταν πολλές (360 ποδηλάτες ξεκίνησαν από το Παναθηναϊκό Στάδιο και τερμάτισαν οι 330), όλα πήγαν καλά, δεν υπήρξε κανένας τραυματισμός αθλητή, η διοργάνωση από την πλευρά της Π.Ε.Π.Α. ήταν εξαιρετική, με τον καιρό μόνο να τα χαλάει από την Τρίπολη μέχρι τη Σπάρτη, με την εκνευριστική βροχή και τον ισχυρό αντίθετο άνεμο να δυσκολεύει τις προσπάθειες των αθλητών.

Αξίζει να αναφέρω τον τερματισμό του 67χρονου Στέφανου Μπουκουβάλα, στην πρώτη μάλιστα θέση ανάμεσα στους αθλητές με την δική του ηλικία, το φυτώριο των νεαρών ποδηλατών που έλαβαν μέρος στον αγώνα της Κυριακής που είχε σημείο εκκίνησης τη Σπάρτη και τερματισμού το Ξηροκάμπι, τον συνήθη ύποπτο Λουκά Καταπόδη, που τερμάτισε και πάλι πρώτος στη φετινή Σπαρτακιάδα, τις γυναίκες που έκαναν αισθητή την παρουσία τους, τερματίζοντας μάλιστα μπροστά από πολλούς άνδρες, και τον Γιώργο Μαρλαγκούτσο, τον ποδηλάτη από το Ναύπλιο, που είχε κτυπήσει στον αγώνα της Χαλκίδας και ο οποίος στη συνέχεια έλαβε μέρος στο τρίαθλο της Επιδαύρου και τερμάτισε στη φετινή Σπαρτακιάδα!