Rib and Sea

Ταξίδευσε, συζήτησε, φωτογράφισε, βιντεοσκόπησε και περιγράφει τις εμπειρίες του, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Αφιερώνεται στον 88χρονο "έφηβο" κ. Salvatore Sicuro ή Σωτήρη Σίγουρο, όπως επέμενε να τον αποκαλώ, τον απίστευτο αυτόν ελληνολάτρη Griko που τραγούδησε μαζί μας το "να' τανε το '21" και το πρόσωπό του έλαμπε όποτε μιλούσαμε για Ελλάδα. Να είσαι καλά κ. Σωτήρη, να δίνεις σε όσους Έλληνες επισκέπτονται την Salentina Grecia την ελπίδα πως τίποτε δεν χάθηκε. Να είσαι καλά και να συνεχίσεις να μιλάς την ελληνική γλώσσα όπως δεν καταφέρνουν, δυστυχώς, να την μιλoύν σήμερα στη "μαμά" Ελλάδα πολλοί νεοέλληνες...

Πάει πολύς καιρός από τότε που, για πρώτη φορά, έβαλα στο μυαλό και στα μελλοντικά μου σχέδια να πραγματοποιήσω ένα οδοιπορικό στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. Στα χωριά των περιοχών του Σαλέντο και της Καλαβρίας. Πολλά είχα διαβάσει στο διαδίκτυο, πολλά βίντεο είχα δει και ακόμη περισσότερα είχα ακούσει για την Μεγάλη αυτή Ελλάδα, την Magna Grecia, που ζει και αναπνέει εδώ και πολλούς αιώνες στην Κάτω Ιταλία, παρά την αδιαφορία και την ανίατη ιστορική αμνησία των Ελλήνων πολιτικών, παρά τον παραγκωνισμό της από τις Ιταλικές κυβερνήσεις και τις περίεργες τακτικές του Παππικού κατεστημένου.

Κάποιος φίλος με πληροφόρησε, πριν από δύο περίπου μήνες, ότι η μοτοσυκλετιστική λέσχη, στην οποία ήταν μέλος, προγραμμάτιζε ένα ταξίδι στα ελληνόφωνα χωριά του Σαλέντο. Εξέφρασα την επιθυμία να τους ακολουθήσω με το camper μου και να καλύψω το οδοιπορικό τους στο διαδικτυακό περιοδικό μου με ένα μακροσκελές άρθρο διανθισμένο με φωτογραφίες και βίντεο. Μου απάντησε ότι δεν ήταν αρμόδιος να απαντήσει στο αίτημά μου και με παρέπεμψε στον υπεύθυνο της διοργάνωσης, κάποιον κ. Νίκο .......

Τηλεφώνησα πράγματι στον κύριο Νίκο ....., του ανακοίνωσα την επιθυμία μου αλλά, προτού σχεδόν ολοκληρώσω την φράση μου, εκείνος απάντησε : "'Οχι, όχι, δεν θέλουμε να μας συνοδεύσετε! Ούτε να μας φωτογραφίσετε θέλουμε!", και μου έκλεισε το τηλέφωνο! Πρόλαβα μόνο να του πω : "Καλά, καλά, δεν σας ζήτησα χρήματα, μην κάνετε έτσι. Καλό ταξίδι...".

Δεν μπόρεσα να εξηγήσω την εχθρική στάση του κ. Νίκου...... αλλά ούτε και το έψαξα. Το πήρα όμως κατάκαρδα και πείσμωσα. Νομίζοντας, στην αρχή, ότι θα συνόδευα την μοτοσυκλετιστική ομάδα, είχα πείσει τον κ. Μάνεση της "Endeavor Lines" να μου παραχωρήσει δωρεάν τα εισιτήρια για δύο άτομα και ένα camper στο Brindisi, με την υπόσχεση ότι θα κάνω μνεία της εταιρείας και της προσφοράς της στο σχετικό άρθρο μου. Όταν ενημέρωσα τον κ. Μάνεση ότι δεν θα συνοδεύσω τελικώς τα δίτροχα και θέλησα να επιστρέψω τα εισιτήρια, εκείνος μου είπε : "Δεν σκοπεύετε να πάτε κάποια άλλη εποχή και να γράψετε ένα άρθρο για τα ελληνόφωνα χωριά;". "Βεβαίως και θέλω να πάω", του απάντησα. "Ε, τότε κρατήστε τα εισιτήρια και αλλάξτε απλώς τις ημερομηνίες", μου είπε εκείνος. "Εμάς δεν μας ενδιαφέρει αν θα πάτε με τους μοτοσυκλετιστές ή μόνος σας". Έτσι και έγινε.

Αποφασίσαμε τελικώς με την καπετάνισσα να φύγουμε στις 19 Δεκεμβρίου και να περάσουμε τα Χριστούγεννα στη Salentina Grecia, αναλαμβάνοντας το ρίσκο των δυσμενών τυχόν καιρικών συνθηκών που θα μπορούσαν να τα καταστρέψουν όλα. Το camper έπρεπε, κατ' αρχάς, να φορτωθεί με προμήθειες για δέκα ημέρες, έτσι ώστε τα έξοδα του ταξιδιού να περιοριστούν μόνο στην αγορά του πετρελαίου, δεδομένου ότι και τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια μετάβασης και επιστροφής μας στο Brindisi ήταν, όπως είπα, προσφορά της "Endeavor Lines". Ακολουθούμε πιστά βλέπετε τελευταία τις επιταγές της τρόϊκας να κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι αλλά, αν θέλουμε, ας κάνουμε κι' αλλοιώς έτσι που βγήκαν οι φόδρες της τσέπης μας στην επιφάνεια! Επειδή μάλιστα αποφασίσαμε να μην περιηγηθούμε αυτή την εποχή στην κακοτράχαλη και ορεινή περιοχή της ελληνόφωνης Καλαβρίας, δεν θεώρησα απαραίτητο να φορτώσω στο camper το δίτροχο, μολονότι είχα φροντίσει εγκαίρως να του βγάλω πράσινη κάρτα. Έτσι και το συνολικό βάρος μας θα ήταν μικρότερο, και το αυτοκινούμενο πιο μανιτζέβελο, χωρίς τη σχάρα και το παπί.

Αυτό που δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε ήταν ο βραχνάς των διοδίων. Όχι ότι έχω κάποιο πρόβλημα, βεβαίως, αλλά γιατί ποιος να αφήνει τώρα την θαλπωρή του camper για να σπρώχνει τις μπάρες χειμωνιάτικα; Περάσαμε πάντως για πρώτη φορά χωρίς να πληρώσουμε και από τα διόδια της Αττικής Οδού (καλή αρχή!) και πολύ το χάρηκα! Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι η μπάρα στον σταθμό των διοδίων της Καισαριανής υπεχώρησε λίγο πιο δύσκολα. Σκέφτηκα ότι με τον καιρό, και με τα ολοένα και πιο τακτικά σπρωξίματα, θα... μαλακώσει.

Ανάλογο ήταν το πέρασμά μας από τα διόδια της Ελευσίνας και της Κορίνθου. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά σχηματίζω τελευταία την εντύπωση ότι οι υπάλληλοι των διοδίων το έχουν πάρει απόφαση και έχουν παραδώσει τα όπλα. Αρνούνται βεβαίως (οι περισσότεροι) να ανοίξουν τη μπάρα και, μόλις αντιληφθούν ότι είσαι αποφασισμένος να την ανοίξεις ο ίδιος, κλείνουν ενοχλημένοι το τζάμι του γκισέ τους και προσποιούνται πως κοιτάζουν προς άλλη κατεύθυνση! Εξαίρεση απετέλεσε προχθές ένας υπάλληλος των διοδίων του Ασπροπύργου ο οποίος, την ώρα που έσπρωχνα τη μπάρα για να περάσω με το παπί, βγήκε απ' το γκισέ του και φανερά εκνευρισμένος μου είπε : "Αν είχες μαζί την γυναίκα και τα παιδιά σου θα περνούσες μ' αυτόν τον τρόπο"; Περιορίστηκα να χαμογελάσω ειρωνικά και του είπα φεύγοντας : "Γιατί, αν είχα μαζί την γυναίκα και τα παιδιά μου τι θα έκανες"; Βασιλικότεροι του βασιλέως μερικοί υπάλληλοι. Λες και τα χρήματα των διοδίων μπαίνουν στις δικές τους τσέπες! Τι να πεις...

Φθάσαμε δύο ώρες πριν τον απόπλου στην Πάτρα και επιβιβαστήκαμε στο εντυπωσιακό "Ionian Queen". Ένα πλοίο που, βλέποντάς το, κάνει ίσως ο επιβάτης μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν, αλλά με το οποίο το ταξίδι είναι πραγματική απόλαυση. Με μεγάλα καταστρώματα για περίπατο και ρέμβασμα, όμορφα διακοσμημένους εσωτερικούς χώρους και, το κυριώτερο, δυνατότητα ο κάτοχος ενός αυτοκινούμενου να κάνει camping on board, ακόμη και κατά την διάρκεια του χειμώνα! Εμείς είχαμε βεβαίως την καμπίνα μας, αλλά θα μπορούσαμε, αν θέλαμε, να παραμείνουμε στο αυτοκινούμενο, το οποίο πάρκαρε στο επάνω γκαράζ, έχοντας παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και ένα τεράστιο άνοιγμα προς τη θάλασσα! Δεν κοιμηθήκαμε λοιπόν στο camper, φροντίσαμε να τιμήσουμε όμως τη συνταγή της τροϊκανής λιτότητας (με το σκατό και το παξιμάδι, που σας έλεγα λίγο νωρίτερα), απολαμβάνοντας το δείπνο και το πρωϊνό μας στο camper!

Η είσοδος του πλοίου στο λιμάνι του Brindisi θύμισε μαυρόασπρη ταινία του Χίτσκοκ. Βγήκαμε πρώτοι σχεδόν στην αποβάθρα, αλλά χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα μέχρις ότου οι Ιταλικές Αρχές μας αφήσουν να περάσουμε στην ενδοχώρα. Για λαθρομετανάστες μάλλον έψαχναν οι Ιταλοί, στα φορτηγά κυρίως που σχημάτιζαν ουρά μπροστά μας. Μπήκαμε στον δρόμο προς το Lecce (χωρίς διόδια) και κοκκινίσαμε από ντροπή στη σκέψη και μόνο του δικού μας καρόδρομου, που συνδέει την Κόρινθο με την Πάτρα, και στον οποίο κάποιοι τσάμπα μάγκες έχουν το θράσος να ζητούν την καταβολή διοδίων! Δύο λοιπόν λωρίδες ανά κατεύθυνση και επιπλέον προστατευτική μπάρα στη μέση, στον δρόμο που συνδέει το Brindisi με το Lecce. Φθάσαμε έτσι γρήγορα στην πρώτη μεγάλη πόλη που συναντήσαμε, αφήσαμε το camper σε ένα ανοικτό parking και βγήκαμε προς αναζήτησιν φρέσκου ψωμιού και σαλατικών. Εύκολο πράγμα στην Ιταλία η αναζήτηση pane, αφού κάθε γειτονιά έχει τη δική της paneteria.

Συνεχίζεται... http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1165-salentina-grecia-kalos-irtate-meros-b