Rib and Sea

Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που πηγαίναμε με τα φουσκωτά στην Κέα για να περάσουμε το Σαββατοκύριακο, ελλείψει άλλου πλησιέστερου προορισμού και όχι γιατί η ίδια δεν ήταν αρκούντως θελκτική. Από τότε όμως που οι ανεγκέφαλοι προδότες που μας κυβερνούν εφηύραν τα τεκμήρια, τον φόρο πολυτελείας και πήγαν τη βενζίνη στα 1,80 ευρώ (στις 600 δρχ. το λίτρο δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε) κι' εμείς αναγκαστήκαμε να ξεφορτωθούμε τα φουσκωτά, για να μη μουχλιάσουν στις μάντρες, ακόμη και η κοντινή Κέα έγινε απλησίαστη!

Όταν λοιπόν ένας φίλος αποφάσισε να βαπτίσει το κοριτσάκι του στο Βουρκάρι,  και με ρώτησε πόσο θα του στοιχίσει η βιντεοσκόπηση του Μυστηρίου, δεν είχα παρά να κάνω την ακόλουθη τίμια, και γι' αυτό αποδεκτή, πρόταση : "Μου καλύπτεις το κόστος των εισιτηρίων για το camper, σου κάνω δώρο το βίντεο".

Η προσφορά έγινε λοιπόν δεκτή κι' εγώ με την καπετάνισσα βρεθήκαμε και πάλι στην όμορφη Κέα, με το αυτοκινούμενο αυτή τη φορά. Για να είμαι ειλικρινής, ξενέρωσα λιγάκι, στην αρχή, επειδή έπρεπε να ξεμπαρκάρω απ' το καράβι με αυτοκίνητο, σε μια διαδρομή μίας μόνο ώρας και δεκαπέντε λεπτών, και να μπω στην ουρά για να εξασφαλίσω ότι θα έχω χώρο στο δρομολόγιο της επιστροφής. Το ξενέρωμα δεν άργησε ωστόσο να γίνει γρήγορα ανακούφιση, και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί.

Όταν καταπλέαμε παλαιότερα με το φουσκωτό στην Κέα, είχαμε το δίλημμα πού να δέσουμε. Αφ' ενός μεν για να νοιώθουμε ασφαλείς και να μην έχουμε την ενόχληση του απόνερου ή του αγενούς που θα έδενε πάνω μας και θα περπατούσε με τα παπούτσια του πάνω στα μαξιλάρια των καναπέδων για να βγει στη στεριά, αφ' ετέρου για να είμαστε σχετικώς μακριά αλλά και σε απόσταση βολής από τον "πολιτισμό", που θα μας εξασφάλιζε αυτά που θα χρειαζόμασταν για το ναυτικό camping, το οποίο ούτως ή άλλως ανέκαθεν προτιμούσαμε. Με το αυτοκινούμενο τέτοιες σκέψεις δεν υπάρχουν, καθώς το όχημα αυτό εκφράζει απολύτως το αγαπημένο σλόγκαν των απανταχού της γης κατασκηνωτών "όπου γης και πατρίς"!

Αφού λοιπόν εξασφαλίσαμε τα επτά μέτρα που απαιτούντο στο γκαράζ του πλοίου για την μεταφορά του αυτοκινούμενου στο ταξίδι της επιστροφής και αγοράσαμε μια φρατζόλα φρέσκο ψωμί, κατευθυνθήκαμε προς το Βουρκάρι. Δεν χρειάστηκε όμως να φθάσουμε ως εκεί. Λίγο πριν το Γυαλισκάρι, σε ένα χωμάτινο άνοιγμα του δρόμου που βλέπει προς το λιμάνι, τράβηξα χειρόφρενο. "Εδώ, είπα στην καπετάνισσα. Εδώ μ' αρέσει. Ούτε αντιμάμαλα, ούτε αγενείς που θα δέσουν επάνω μας και θα πατήσουν στα μαξιλάρια μας. Θα κατεβάσω και το παπί απ' τη σχάρα και θα δούμε τα υπόλοιπα εύκολα, γρήγορα και οικονομικά. Συμφωνείς;" Σιγά μη δεν συμφωνούσε η καπετάνισσα, που μπήκε αμέσως στο νόημα και έβγαλε λίγο ψωμί, τυρί, ελιές, ντομάτα και μια παγωμένη μπύρα απ' το ψυγείο...

Οι δύο πρώτες ημέρες ήταν αφιερωμένες στη βιντεοσκόπηση της βάπτισης και έτσι οι μετακινήσεις μας περιορίστηκαν μεταξύ Κορρησίας, Βουρκαρίου και Οτζιά, κυρίως για να ρυθμίσω τεχνικά θέματα που είχαν να κάνουν με την ίδια την βιντεοσκόπηση. Με το πέρας της βάπτισης άρχισαν και οι περιπλανήσεις μας στο νησί. Επιστρατεύτηκε βέβαια το παπί, καθώς μ' αυτό η πρόσβαση στις απομακρυσμένες παραλίες του νησιού ήταν ευκολότερη, συντομότερη και πιο οικονομική.

Τα τελευταία χρόνια η Κέα αναπτύχθηκε τουριστικά, ενώ η ανοικοδόμηση γνώρισε μεγάλη άνθηση, σε αντίθεση με άλλες περιοχές της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αριθμός των δρομολογίων των πλοίων που ξεκινούν απ' το Λαύριο έχει αυξηθεί σημαντικά, με την ανάμνηση του ενός δρομολογίου την ημέρα να μοιάζει πλέον πολύ μακρινή. Το ευτύχημα είναι ότι ο τουρισμός τον οποίο προσέλκυσε η Κέα ήταν ποιοτικός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για ήρεμες διακοπές.

Νησί με πολλές παραλίες η Κέα, οι περισσότερες των οποίων είναι προσβάσιμες από την στεριά. Ερωτήματα γεννάει μόνο ο μήκους τεσσάρων περίπου χιλομέτρων χωματόδρομος που οδηγεί στην παραλία Σπαθί, μια από τις καλύτερες και πιο απάνεμες παραλίες της Κέας στη βορεοανατολική πλευρά του νησιού. Δεν θα μπορούσε να ασφαλτοστρωθεί κι' αυτό το οδικό τμήμα που μοιάζει σαν τη μύγα μεσ' το γάλα; Τέτοιου είδους απορίες δεν είχαμε πάντως μέχρι πρότινος αφού, προσεγγίζοντας το νησί από τη θάλασσα δεν είχαμε οπτική επαφή με το οδικό του δικτυο και σε ποια κατάσταση βρισκόταν.

Το όνομά της η Κέα το οφείλει στον ήρωα Κέω που ήταν επικεφαλής των Λοκρών, από τη Ναύπακτο, οι οποίοι είχαν καταλάβει το νησί κατά την αρχαιότητα. Η παλαιότερη ονομασία της Κέας ήταν Υδρούσα, ενώ κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας το όνομά της ήταν Τζια. Κατά έναν ανεξήγητο λόγο, ίσως από συνήθεια, πολλοί χρησιμοποιούν αυτό το όνομα μέχρι σήμερα.

Το νησί κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια, με τον νεολιθικό οικισμό της Κεφάλας, επάνω στο ομώνυμο ακρωτήριο, και της Αγίας Ειρήνης, απέναντι απ' το Βουρκάρι, που υπήρξε σημαντικό πολιτιστικό κέντρο στο Αιγαίο από το τέλος της νεολιθικής εποχής μέχρι τον 15ο αιώνα π.Χ., οπότε και καταστράφηκε από ισχυρούς σεισμούς ενώ βρισκόταν σε περίοδο μεγάλης ακμής. Στους αρχαϊκούς χρόνους τέσσερις πόλεις ήταν ανεξάρτητες και δυνατές, οικονομικά και πολιτιστικά. Η Ιουλίς, η Καρθαία, η Ποιήεσσα και η Κορησσός. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, την Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία το νησί έπεσε σε παρακμή και έγινε ορμητήριο πειρατών.

Οι πιο πυκνοκατοικημένοι οικισμοί της Κέας είναι η Κορρησία (Λιβάδι) όπου βρίσκεται και το λιμάνι του νησιού, η Ιουλίδα (Χώρα) και το κοσμοπολίτικο Βουρκάρι. Κατά την απογραφή του 2001 στην Κέα κατοικούσαν 2.400 περίπου ψυχές. Από τις πολλές παραλίες του νησιού ξεχωρίζουν το Σπαθί, οι Ποίσσες, τα Ξύλα, ο Κούνδουρος, ο Οτζιάς και το Γυαλισκάρι. Αυτά που επίσης εντυπωσιάζουν είναι τα πολλά και εκπληκτικά χτισμένα μονοπάτια που διανύουν ολόκληρο το νησί. Πόδια να έχει κανείς για να του μείνει η επίσκεψη στην Κέα αξέχαστη, καθώς, εκτός των άλλων θα γίνει μάρτυρας μιας μεγάλης ποικιλλίας φυτών και λουλουδιών, όπως το σταμναγκάθι, οι ασφόδελοι, οι βελανιδιές, οι σφένδαμοι και κάποια σπάνια είδη ορχιδέας!

Η Μονή της Παναγίας της Καστριανής, που είναι η προστάτιδα της Κέας και βρίσκεται σε ένα σημείο με εκπληκτική θέα στο πέλαγος στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού, ιδρύθηκε γύρω στα 1700 μ.Χ. στην τοποθεσία Καστρί. Σύμφωνα με την παράδοση στον απόκρημνο βράχο όπου χτίστηκε το μοναστήρι κάποιοι βοσκοί είδαν μια λάμψη. Πλησίασαν και σκάβοντας βρήκαν την ιερή εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οι προσπάθειες να χτίσουν ένα εκκλησάκι, όχι εκεί που βρήκαν την εικόνα, αλλά λίγο πιο μακριά, δεν είχαν αποτέλεσμα καθώς κάθε πρωί έβλεπαν τα θεμέλια και ό,τι είχαν χτίσει - σαν από θαύμα - να έχουν γκρεμιστεί και τα εργαλεία τους τοποθετημένα εκεί που βρέθηκε η εικόνα.

Το δημοσιογραφικό μου βίτσιο πάντως δεν με άφησε να ησυχάσω ούτε στην Κέα. Έτσι, περνώντας κάποια στιγμή με το παπί από το Γυαλισκάρι, μια από τις πιο γνωστές και κοσμοπολίτικες παραλίες του νησιού, μια πολύ δυσάρεστη μυρωδιά με ανάγκασε να σταματήσω. Σαν το κυνηγετικό σκυλί που ψάχνει το θήραμα ενεργοποιώντας την όσφρησή του, εντόπισα την πηγή της μυρωδιάς και πλησίασα δύο πράσινα containers που φιλοξενούν μηχανήματα επεξεργασίας στερεών και υγρών αποβλήτων! Απίστευτο! Σε απόσταση ελάχιστων μέτρων από την κοσμοπολίτικη παραλία του Γυαλισκαριού γίνεται χημική επεξεργασία υγρών και στερεών αποβλήτων! Ήθελα να ξέρω, ειλικρινά, δεν βρήκαν οι ιθύνοντες του Δήμου Κέας άλλο σημείο να εγκαταστήσουν αυτά τα containers;