Rib and Sea

Εδώ παππάς εκεί παππάς...

Αν κάποιος μου έλεγε, πριν μερικά χρόνια, πως θα περνούσα Πάσχα στη Ντια, και μάλιστα πως θα είχα και την ευθύνη της διοργάνωσης, θα έλεγα πως απλά δεν γίνεται. Και όμως γίνεται, και μάλιστα γίνεται και εύκολα, αρκεί να έχεις πίσω σου τον Π.Ο.Φ.Σ.

Όταν το πρότεινε ο πρόεδρος τον κοιτούσα καλά καλά και σκέφτηκα πως θα είναι πραγματικά υπέροχο να ακουστεί το “Χριστός Ανέστη” στην εκκλησία της Αναλήψεως μετά από 50+ χρόνια. Ωραία λοιπόν θα είναι, σκέφτηκα, και είπα ναι!

Από το να το σκεφτείς μέχρι να το κάνεις, τελικά απέχει πάρα πολύ. Έπρεπε όλα να είναι έτοιμα και όλα να είναι πλούσια για να μην νοιώσει κανείς πως είναι μακριά από το σπίτι του. Αμέσως τα χώρισα στο μυαλό μου. Αρνάκια από του Τάσου, σούβλες από το σπίτι, μουσική, πολλά ποτά και φύγαμε. Ωχ, μαγειρίτσα ποιος θα φτιάξει; Εκεί σκέφτηκα τον μόνο που θα μου έδινε λύση. Τον κ. Θόδωρο τον Καλαθάκη, και το αποτέλεσμα απλά φανταστικό. Άρα τί έμεινε ; Ο παππάς! Και εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Η Αρχιεπισκοπή μάς ξεκαθάρισε πως είναι εξαιρετικά δύσκολο, και μάλλον ακατόρθωτο. Εκεί κάπου πίστεψα πως όλα τελείωσαν, ο παπάς δεν θα ερχόταν! Ο Πρόεδρος ήταν ανένδοτος. Ή θα βρούμε παππά ή θα βάλεις ράσα εσύ, μου λέει, και ξανά από την αρχή στα τηλέφωνα...

Μ. Παρασκευή απόγευμα τον βρήκαμε, τελικά, αλλά με τον όρο πως το “Χριστός Ανέστη” θα το λέγαμε στις 19.30

Ήρθε επιτέλους η ώρα να φύγουμε, φορτώσαμε το σκάφος του προέδρου και όλα έτοιμα. Ο Νίκος, πανταχού παρών, έτοιμος, ο Κώστας με το καινούριο σκάφος έτοιμος, ο Μανώλης με την φαμίλια (και τη μαγειρίτσα) έτοιμος ο κ. Καλαθάκης από το πρωί στο νησί, μας περιμένει, εγώ καθυστέρησα λίγο, λόγω πατρός Ιωάννη που τον περίμενα.

Επιτέλους φτάσαμε όλοι, δέσαμε με ασφάλεια, ο πρόεδρος με τον Κώστα και τον Νίκο τα ξεφόρτωσαν όλα μαζί και ο Αλέξης με το Ιστιοπλοϊκό που μας περίμενε από νωρίς το πρωί. Η καμπάνα σήμανε και η Θεία Λειτουργία ξεκίνησε με ψαλμούς και σε ένα κλίμα κατάνυξης, λάβαμε το Άγιο Φώς (που κρατούσαμε από το Ηράκλειο) και το Χριστός Ανέστη επιτέλους ακούστηκε στο εκκλησάκι της Ανάληψης, στη Ντία, και μάλιστα από όλους μαζί 10 φορές, η Ανάσταση έγινε! Η Δέσποινα με τις γυναίκες της παρέας, και βέβαια τον Νίκο, με πολύ κέφι και γέλιο έφτιαξαν και έστησαν τον Ιούδα που κάψαμε αργά το βράδυ πάνω στο νερό με ένα ιδιαίτερο θέαμα στο ντόκο! Η συνέχεια ήταν απλά η αναμενόμενη. Πολύ φαγητό, ζεστή μαγειρίτσα και πολύ κέφι. Αργά το βράδυ ο πιλότος μάς αποχαιρέτησε λέγοντάς μας “παιδιά πετάγομαι μέχρι Παρίσι και αύριο απόγευμα θα είμαι πίσω”. Όπως και έγινε.

Κυριακή πρωί, με μπουνάτσα και ηλιόλουστο καιρό και πάλι, και η δράση ξεκίνησε από νωρίς. Τα αρνιά γύριζαν, οι σαλάτες κοβόντουσαν και η ψησταριά αναστέναζε στα έμπειρα χέρια του Αλέξη. Κάπου εκεί ο Καλαθάκης ζήλεψε και έβαλε μπροστά να ψήνει αντικρυστό. Ωστόσο ο Νίκος με την Γεωργία, αν και νέα μέλη, μπήκαν γρήγορα στο κλίμα του ομίλου και γίναμε όλοι μια παρέα. Τελικά όσο περνούσε η ώρα περνούσαμε και πιο καλά, έτσι κάπως κύλησε και η επόμενη μέρα με πολύ φαγητό και ακόμα περισσότερα μέλη να προστίθενται συνέχεια στην παρέα.

Τα καλτσούνια του Βασιλάκη, τα raki sunrise by Kalathakis, τα ανέκδοτα του Αλέξη, ο Τάσος στο κόψιμο των αρνιών, ο Αντώνης Καγιαμπάκης και η παρέα του, που βοήθησαν σε όλα, ο ψάλτης που κρατούσε το ίσο, ο κ. Μίλτος στο καλλιτεχνικό ψήσιμο των αρνιών και πολλά άλλα που έκαναν το φετινό Πάσχα να είναι πολύ ξεχωριστό από όλες τις απόψεις και σίγουρα ήταν μια ακόμη πετυχημένη εκδήλωση του ομίλου μας και μια πρόβα για του χρόνου, που είμαι σίγουρος πως θα είμαστε ακόμη περισσότεροι.

Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο και τον Γ.Γ., τον Δημήτρη και τον Νίκο καλύτερα, που χωρίς αυτούς δεν θα τα κατάφερνα, τον Θόδωρα Καλαθάκη και την οικογένεια του, για την βοήθεια, και την παρέα, τον μικρό Τασούλη Παπαμαστοράκη, που έτρεχε συνέχεια και μας ρωτούσε αν θέλουμε κάτι, και όλα τα μέλη του ομίλου που ήρθαν, καθώς και αυτά που δεν ήρθαν, και τέλος τον πατέρα Ιωάννη που ταξίδευσε μέχρι το νησί.

Και του Χρόνου.
Ηρακλής Ζωγραφάκης.