Rib and Sea

Γράφει, φωτογραφίζει και βιντεοσκοπεί ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Όταν μου πρότεινε ο Σταυρουλάκης να παραδώσω ένα δεκάμετρο NC100S στην Πάτμο, πέταξα απ' τη χαρά μου. Μετά από τόση αποχή ένα ταξίδι 160 ν. μιλίων από την Ελευσίνα μέχρι την Πάτμο, και μάλιστα με ένα τέτοιο σκάφος, δεν θα με χαλούσε καθόλου. Εννοείται λοιπόν ότι του απάντησα με ένα μεγάλο "ναι" και ένα πλατύ χαμόγελο, πήρα τον καλό μου φίλο Γιώργο Νίκα σαν παρέα και συγκυβερνήτη και εκείνο το απόγευμα ρίξαμε τη "μαύρη καλλονή" στη γλύστρα της Ελευσίνας.

Δεν θα μιλήσω για ταχύτητες, καταναλώσεις και overall σχεδιασμό, όπως λένε οι αγγλομαθείς. Αυτά είναι, άλλωστε, υπεράνω σχολιασμού όταν αναφέρεται κανείς στο NC100S, το οποίο, ως γνωστόν, κατέκτησε διεθνή διάκριση για τον σχεδιασμό του http://www.ribandsea.com/boats/boatsshow/2243-pagkosmia-diakrisi-sxediasis-gia-to-skipper-nc100s-tis-bsk-marine.html

Θα μιλήσω για άλλα πράγματα, πιο γήϊνα, πιο δικά μας. Από την σύντομη λοιπόν συναναστροφή μου με το πανέμορφο αυτό φουσκωτό σκάφος έκανα τις ακόλουθες διαπιστώσεις.

Κατ' αρχάς η εκπληκτική θέση οδήγησης ξεπερνάει τον χειριστή, όσον αφορά στη σωστή απόστασή του από το βολάν, στη στήριξη του σώματος, και στην άμεση πρόσβασή του στο πλούσιο ταμπλώ με το πολυόργαντο της Yamaha και τις δύο τεράστιες οθόνες της Garmin, me gps, navigator, βυθόμετρo και έλεγχο όλων των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων του σκάφους.

Για την πλεύση τί να πω; Στους 35 κόμβους έχεις την αίσθηση ότι ταξιδεύεις με 20! Ο ήχος που βγάζει η γάστρα είναι κι' αυτός ξεχωριστός. Προφανώς λόγω του ότι η γάστρα του συγκεκριμένου εκθεσιακού σκάφους της BSK MARINE είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένh από kevlar. Το "τεσσαράκι" και το "πενταράκι", συνηθισμένοι καιροί στο Αιγαίο, είναι βούτυρο στο ψωμί του δεκάμετρου "skipper NC100s που συνεχίζει απτόητο να ταξιδεύει με 35 και 40 κόμβους, χωρίς να αντιλαμβάνονται το παραμικρό οι επιβαίνοντες, με την κατανάλωση (και για τα 600 άλογα της Yamaha) να μην υπερβαίνει σε καμμία περίπτωση τα 70 λίτρα /ώρα!   

Μεγάλο λάθος, κατά την γνώμη μου, η απουσία της πυξίδας η οποία, στο συγκεκριμένο ταξίδι, ήταν απαραίτητη καθώς το gps για κάποιο λόγο δεν λειτούργησε. Ευτυχώς που γνωρίζουμε πια το Αιγαίο σαν την παλάμη μας, διαφορετικά θα ρωτούσαμε τους περαστικούς προς τα πού πέφτει η... Ιθάκη! Έχω γίνει μονότονος να λέω και να γράφω πως η πυξίδα είναι το πρώτο πράγμα που κάθε κατασκευαστής οφείλει να τοποθετεί επάνω στην κονσόλα. Στο συγκεκριμένο βεβαίως σκάφος, και με δεδομένο σε ποιους απευθύνεται, η πυξίδα είναι "περιττή" αφού προφανής στόχος του φραγκάτου πελάτη είναι ο εντυπωσιασμός, οι κοντινές βόλτες με ταχύτητες που αγγίζουν ή και υπερβαίνουν τους 60 κόμβους, και όχι ο ορίζοντας. Άσε που όλα αυτά τα ηλεκτρονικά μπιχλιμπίδια της κονσόλας δεν αφήνουν χώρο σε μια ταπεινή πυξίδα.

Ένα άλλο "μειονέκτημα", που μας ταλαιπώρησε ελαφρώς, είναι ότι τα πάντα επάνω στο συγκεκριμένο NC100S λειτουργούν με ηλεκτρονικό "άγγιγμα". Αυτό σημαίνει ότι αν το Garmin είναι κλειστό, ούτε τα καπάκια των δύο ταμπουκιών ανοίγουν, ούτε τα φώτα καταστρώματος, ούτε, ούτε... Αυτό σημαίνει ότι ο διακόπτης της μίας από τις μπαταρίες που ελέγχουν τα ηλεκτρικά του σκάφους πρέπει να είναι πάντα σε θέση "on".

Θα μου πείτε, καλά ρε μεγάλε μόνο μειονεκτήματα βρήκες; Όχι βέβαια! Όμως ένας θαλασσοταξιδευτής, σαν και του λόγου μου, έχει ανάγκη να ελέγχει με ευκολία την πορεία του, να έχει άμεση πρόσβαση σε οτιδήποτε λειτουργεί επάνω στο σκάφος, όχι απαραιτήτως με τη μεσολάβηση, σύγχρονων, πανάκριβων και εντυπωσιακών ηλεκτρονικών οργάνων. Γιατί τα ηλεκτρονικά, ενίοτε, υφίστανται βλάβες και τότε φασκελοκουκούλωστα.

Υπάρχει όμως και άλλο "μειονέκτημα". Η άγκυρα, επί παραδείγματι, μολονότι είναι ένα κομψοτέχνημα όσον αφορά στην τοποθέτηση, στην ποιότητα του υλικού και στην εμφάνισή της, δεν είναι ορατή από τη θέση του κυβερνήτη. Θα πρέπει λοιπόν, κάθε φορά που αυτός θέλει να τη φουντάρει ή να τη βιράρει, να ανοίξει το πλωριό ταμπούκι, να ανοίξει στη συνέχεια το στρίτσο και να βγάλει ή να βάλει αντιστοίχως την ασφάλεια που κρατάει την άγκυρα στη θέση της ώστε να μη φύγει στο ταξίδι και ψάχνεται.

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι αν είχα την δυνατότητα να αγοράσω ένα Skipper NC100s, ο Σταυρουλάκης θα το έστηνε στα μέτρα μου και σύμφωνα με τις παρατηρήσεις και τις επιθυνίες μου. Όμως, όπως ήδη είπα, το συγκεκριμένο σκάφος δεν απευθύνεται σε θαλασσοταξιδευτές. Συνεπώς τα "μειονεκτήματα" που ανέφερα είναι αναστρέψιμα.

Κατά τα άλλα, βρήκαμε την ευκαιρία να μείνουμε ένα βράδυ στον Μέριχα της Κύθνου, ένα βράδυ στη μαρίνα της Σερίφου, ένα βράδυ στο (πολυσύχναστο πια) Μαράθι, να κολυμπήσουμε στα μαγικά Τηγανάκια, να πούμε ένα γεια στους φίλους μας στους Αρκιούς και να παραδώσουμε τελικώς με βαρειά καρδιά τη  "μαύρη καλλονή" στην Πάτμο και επιστρέψαμε με το πλοίο στον Πειραιά. Πού διανυκτερεύσαμε; Ο Γιώργος στο ταμπούκι της πλώρης κι' εγώ στο ταμπούκι της πρύμνης. Τύφλα να έχουν τα καμπινάτα...