Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Η είδηση: ηλικιωμένος τις εθεάθη παριπατών πέριξ του υπό κατασκευήν γηπέδου της ΑΕΚ. Ελεγχθείς υπό αστυνομικών εδήλωσεν ότι εξήλθε της οικίας του, ίνα  επισκεφθεί τον τόπον, όπου θα αγωνίζονται του λοιπού οι λέοντες της Νέας Φιλαδελφείας. Έλαβε κλήσιν και του επεβλήθη πρόστιμον € 150, το οποίον προσεφέρθη να πληρώσει η ΠΑΕ ΑΕΚ τιμώντας έτσι τον νουνεχή οπαδό της. Και ως αν μη τούτο ήτο αρκετόν, του χορηγεί και εισιτήριο διαρκείας.

Φαντάζομαι ότι κατά τα εγκαίνια  του γηπέδου, ο εν λόγω θα προσκληθεί, να παρακολουθήσει την τελετήν από περίοπτον θέσιν VIP.

Αλλά τί να περιμένει κανείς από ποδοσφαιρική ομάδα που έχει ως ύμνο το  «Εμπρός  της ΑΕΚ παλληκάρια, σουτάρετε  και σπάστε τα δοκάρια». Ανέκαθεν απορούσα πώς μπορεί να δώσει ανάταση  ένα άσμα που προτρέπει τους ποδοσφαιριστές να σπάσουν τα δοκάρια και όχι να σκίσουν τα δίχτυα.  Εκτός αν ο στιχουργός υπενόει ότι το λάκτισμα θα είναι τόσον ευθύβολον και σφοδρόν, ώστε να καταλήγει ελαφρώς εσωτερικώς της δοκού και, έτσι, αφ’ ενός να θρυμματίζει τη δοκό αφ’ ετέρου να οδηγεί το τόπι εις το πλεκτόν.    

Μια ζωή επίκαιρος ο Σωκράτης: «εν  οίδα, ότι ουδέν οίδα». Νεοελληνιστί: «Δεν τα έχω δει όλα τα έργα».

Σχόλιο "Rib and Sea".

Με προβληματίζει, τελευταία, και με στενοχωρεί η εμπάθεια την οποία περιέχουν κάποια σχόλια του αγαπητού φίλου, συνεργάτη και συναγωνιστή Σωτήρη Καλαμίτση. Μια εμπάθεια η οποία δεν είναι ίδιον του χαρακτήρος του, βεβαίως, αλλά που την γεννά η βιασύνη του να επικρίνει, να χλευάσει και να ειρωνευτεί κάποιους ανθρώπους και κάποιες καταστάσεις, χωρίς πρώτα να εμβαθύνει στα άρθρα ή στα περιστατικά που προκάλεσαν το ενδιαφέρον του και να σχηματίσει σαφή εικόνα περί τούτων.

Προηγήθηκε η βιαστική, και γι' αυτό άδικη, επίθεσή του εναντίον μου όταν κατέθεσα εγγράφως την απόφασή μου να μην υπογράφω στο εξής αίτηση κατ' εξαίρεσιν εξόδου προκειμένου να "εκδράμω" στο ΑΤΜ, στο φαρμακείο, στο super market ή στα μονοπάτια του Υμηττού : https://www.ribandsea.com/editorial/4378-otan-sto-syntagma-yparxei-porta-den-baineis-ap-to-parathyro.html

Σήμερα έρχεται το δεύτερο κτύπημά του και μάλιστα όχι μακράν, χρονικώς, του πρώτου. Τα έβαλε με τον γεράκο - παλαιό οπαδό της ιστορικής ομάδας της Α.Ε.Κ., προφανώς - ο οποίος συγκινημένος θέλησε να δει από κοντά τον καινούργιο "ναό" του ποδοσφαίρου της αγαπημένης του ομάδας χωρίς να συμπληρώσει, "comme il faut", την αίτηση κατ' εξαίρεσιν εξόδου μαρκάροντας το τετραγωνίδιο με τον αριθμό 6. Τι σου είναι τελικώς η μη συμμόρφωσις προς τας αντισυνταγματικάς υποδείξεις! https://www.novasports.gr/podosfairo/super-league-1/article/1756026/dakruse-apo-sugkinisi-gia-tin-antidrasi-tis-aek

Ο φίλος, συναγωνιστής και συνεργάτης μου όμως πήγε τη βαλίτσα λίγο πιο πέρα και ειρωνεύτηκε τον ύμνο της Α.Ε.Κ. όπου, χάριν ομοιοκαταληξίας προφανώς, ο συντάξας προσέθεσε τη λέξη δοκάρια για να κάνει ρίμα με τη λέξη παληκάρια. Και βιαστικός, όπως είναι τελευταία ο Σωτήρης Καλαμίτσης, μη γνωρίζοντας ολόκληρο τον ύμνο αυτής της ομάδας, της οποίας η ιστορία είναι άρρηκτα δεμένη με την προσφυγιά, έγραψε :

"... Ανέκαθεν απορούσα πώς μπορεί να δώσει ανάταση  ένα άσμα που προτρέπει τους ποδοσφαιριστές να σπάσουν τα δοκάρια και όχι να σκίσουν τα δίχτυα..."

Εάν ο Σωτήρης Καλαμίτσης γνώριζε τι λέει μετά τα δοκάρια ο ύμνος της Α.Ε.Κ., δεν θα έκανε, όπως λέμε στην δημοσιογραφία, αυτή την "πατάτα". Ο ύμνος της Α.Ε.Κ. λοιπόν, αγαπητέ φίλε, συναγωνιστή και συνεργάτη, λέει :

"Αναστενάζουν τα γκολπόστ και τα δοκάρια σπάζουν, της Ένωσης οι αετοί τα δίχτυα κομματιάζουν.

Εμπρός της Α.Ε.Κ. παληκάρια σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια,

τα δίχτυα σκίστε, τη δόξα κατακτήστε, νικήστε, νικήστε, νικήστε.

Οι κυνηγοί σου κεραυνοί, βράχος η άμυνά σου,

και της ΡΕΑΛ το φόβητρο έγινε τ' όνομά σου."

Όπως βλέπεις λοιπόν καλέ μου φίλε, συναγωνιστή και συνεργάτη Σωτήρη Καλαμίτση, ο στιχουργός του ύμνου της Α.Ε.Κ. σου είχε κάνει τα χατήρι να αναφέρει, πολλές φορές μάλιστα, το σχίσιμο των διχτύων που τόσο πολύ εσύ επιθυμούσες αλλά, βιαστικός ων, δεν είχες την προνοητικότητα να διαβάσεις περιοριζόμενος στα δοκάρια.

Δεν θα βάλω όμως εδώ την τελεία. Με πάτησες βλέπεις, όπως λέμε, στον κάλο. Η Α.Ε.Κ. έτυχε να είναι η αγαπημένη ομάδα του πατέρα μου, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα το 1922 πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη. Ήταν ένας ήπιος και μυαλωμένος άνθρωπος και δεν πήγαινε στο γήπεδο για να κάνει αυτά που κάνουν οι σημερινοί ανεγκέφαλοι χούλιγκανς. Πήγαινε στο γήπεδο για να δει την ομάδα που ενσάρκωνε τον πόνο της προσφυγιάς που είχε βιώσει έντονα ο ίδιος. Και με έμαθε να την αγαπήσω κι' εγώ αυτή την ομάδα. Σε βαθμό μάλιστα που, ταλαντούχος μπαλαδόρος ων στην παιδική μου ηλικία, και παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα μου, γράφτηκα στην ομάδα των "τσικό" και έπαιζα, θυμάμαι, στο οικείο πρωτάθλημα. Όταν βεβαίως αργότερα μπήκα στο Πανεπιστήμιο, παράτησα το ποδόσφαιρο, το οποίο εκείνη την εποχή άλλωστε ήταν ακόμη ερασιτεχνικό.

Εσύ ειρωνεύτηκες την κίνηση της ΠΑΕ Α.Ε.Κ. να πληρώσει το πρόστιμο του γεράκου οπαδού της και να του δώσει μάλιστα ένα εισιτήριο διαρκείας για να παρακολουθήσει τους αγώνες του πρωταθλήματος. Αντιθέτως εγώ θεωρώ ότι η κίνηση αυτή της ΠΑΕ Α.Ε.Κ. ήταν εξαιρετική και, για να πω την αλήθεια, με εξέπληξε ευχάριστα.

Το μόνο σωστό στο αρθρίδιό σου ήταν ο επίλογος. Πράγματι "δεν τα έχεις δει όλα τα έργα"...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος