Rib and Sea

Θυμάται ο Μανώλης Χριστουλάκης.

Μερικοί θα το χαρακτηρίσουνε επιπολαιότητα, απερισκεψία, ακρισία, ελαφρότητα, άγνοια κινδύνων, αποκοτιά. Κανείς όμως δεν θα έχει δίκιο αφού δεν το’χει δοκιμάσει, δεν έχει την προσωπική πείρα, δεν το ’χει ζήσει. Έτσι τα συμπεράσματά του θα είναι λάθος.

Ο φόβος είναι έμφυτος και θα ήταν εξωπραγματικός όποιος θα τολμούσε να χαρακτηρίσει τον εαυτό του άφοβο, ατρόμητο. Ο άνθρωπος σχεδόν πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις αναζητά την παρουσία ενός συντρόφου. Αυτό δυναμώνει το αίσθημα της ασφάλειας και εξασφαλίζει σε δεδομένη στιγμή την βεβαιότητα παροχής βοήθειας.

Θα μπορούσε κανείς να δεχθεί ότι αυτό ισχύει ως κανόνας με πλήθος όμως εξαιρέσεων. Φοβίζει, πανικοβάλλει, τρομοκρατεί, ακόμη και η σκέψη, ότι μπορείς να βρεθείς μεσοπέλαγα, αρμενίζοντας μονάχος, μ’ένα μικρό σκάφος. Σε διαβεβαιώ όμως, φίλε αναγνώστη, ότι τρομοκρατήθηκα  πιο πολύ όταν κάποτε βρέθηκα με ένα αυτοκίνητο, που έπαθε βλάβη και ακινητοποιήθηκε στη μέση μιας  στέπας, που χωρίζει την Μαριούπολη από την Οδησσό. Τετρακόσια χιλιόμετρα από την πόλη που έφυγα και τριακόσια χιλιόμετρα από την πόλη του προορισμού μου. Ένας απέραντος κάμπος χωρίς αρχή και δίχως τέλος απλωνότανε γύρω μου η στέπα, επίπεδος, άκαμπτος, αλύγιστος, χωρίς ίχνος ψυχής, χωρίς πουλί πετάμενο, χωρίς ένα κλαρί. Μου πλάκωνε την ψυχή, μου σφιγγότανε η καρδιά, που πετάριζε άτακτα από τον φόβο. Ήτανε η τέλεια ερημιά, το χάος.

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Ήταν Μάρτιος του 2004. Τότε που εξελέγη να κυβερνήσει η ΝΔ της οικογενείας Καραμανλή. Δέχθηκα με ανακούφιση το αποτέλεσμα για έναν και μόνο λόγο: είχα βαρεθεί να τρώω στη μάπα τους Άκηδες, τα θεία βρέφη και προ πάντων τον λογιστή-πρωθυπουργό που είχε τη μικρότητα σε μία συνάντησή του στο Λονδίνο με τον Άγγλο πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ να ψελλίσει με ύφος που έδειχνε ότι αντιλαμβανόταν ότι εξαπολύει μαλακία, το περίφημο: «επειδή έχουμε εκλογές, μήπως θα μπορούσε να γίνει κάτι με τα Ελγίνεια;».
     
Προχθές, τα φαντάσματα του παρελθόντος είχαν σύναξη για νέο ξε-κίνημα. Το κ-ώλον ΠΑΣΟΚ παρόν.

Tου Γιάννη Ξένου.

Πόσο θα πίστευες αν σου έλεγε κάποιος ότι τον 19ο αιώνα υπήρξε κάποιος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα (Έλληνας) που:

- Πήρε τρία διδακτορικά διπλώματα στην Ιταλία!
- Έφτιαξε το Σύνταγμα της τότε Επτανησιακής Πολιτείας (και έγινε κυβερνήτης της σε ηλικία 26 χρόνων!).
- Έφτιαξε το επιτυχημένο Ελβετικό Σύνταγμα (που ισχύει μέχρι σήμερα).
- Έσωσε από διαμελισμό και από πτώχευση την ηττημένη το 1815 Γαλλία.
- Έγινε Υπουργός Εξωτερικών (1816) της μεγαλύτερης (τότε) Ευρωπαϊκής δύναμης (της Ρωσίας).
- Έσωσε την Ελληνική επανάσταση.

Ομολογώ ότι κατά καιρούς άκουγα για κάποιον Καποδίστρια με τόσα απίθανα κατορθώματα που μου φαινόντουσαν το λιγότερο, υπερβολές!

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Τί ωραία που μας ενημέρωνε τότε η ιστοσελίδα του Καμμένου και ζούσαμε με την προσμονή πως θα δούμε άσπρη μέρα με τους ΑΝΕΛ. Και ήλθε ο χιονιάς και το όνειρο βγήκε αληθινό. Μόνο που δεν είμαστε συνηθισμένοι στα χιόνια και στραβωθήκαμε από το εκτυφλωτικό τους λευκό της αγνότητας, της ειλικρίνειας, της ευθύτητας και της εντιμότητας.   

«ΣΔΟΕ: Εξετάζει λίστες με καταθέτες σε δυο χώρες.

Posted by arch 13 Δεκεμβρίου 2012

Από τη μυστικότητα της ποινικής προδικασίας καλύπτεται η έρευνα του ΣΔΟΕ για πρόσωπα που διατηρούν τραπεζικούς λογαριασμούς στο Λουξεμβούργο και διαβιβάστηκαν στο υπουργείο Οικονομικών μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο, όπως αναφέρει ο υπουργός Οικονομικών Ιωάννης Στουρνάρας σε έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή μετά από ερώτηση των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ Νίκο Τσούκαλη και Βασίλη Οικονόμου σχετικής με καταθέσεις Ελλήνων φορολογουμένων σε Λιχτενστάϊν και Λουξεμβούργο.

Αγαπητέ Ιωσήφ,

Σου στέλλω ένα μικρό διήγημα μιας πραγματικής ναυτικής τραγωδίας, που συνέβη στις 10 Δεκεμβρίου 1942, μέσα στην  γερμανική κατοχή. Ο καπετάνιος Γεώργιος ήταν αδελφός της μητέρας μου Μαρίας, τέκνα του καραβοκύρη καπετάν Μιχάλη Σάρδη (Μπουράμπης).

Η φωτογραφία είναι από το GOOGLE  και δείχνει το "αυλάκι" όπου εξόκειλε και διαλύθηκε το ιστιοφόρο.

Του Μανώλη Χριστουλάκη.

Μαύρη, κατράμι η νύχτα, βουνό το κύμα. Ούρλιαζε ο σιρόκος ανάμεσα στα ξάρτια, τα στράλια και μαντάρια. Αστραπές, βροντές, χαλάζι, βροχή με το τουλούμι. Κεραυνοί αυλάκωναν και έσκιζαν τον ουρανό στα δύο. Χάση κόσμου!

Η μαΐστρα με σπασμένη την αντένα και κομμένο τον αγιουτάντη, κρεμασμένη, σαν ζωντανό με τσακισμένη τη σπονδυλική του, παράδερνε, δώθε - κείθε. Θλιβερό απομεινάρι ενός γίγαντα. Ξεφτισμένο κουρέλι ο φλόκος, ανέμιζε ανήμπορος στην ορμή του μανιασμένου αέρα.
Άγριο και χοντρό το κύμα, αφρίζοντας σαν δράκοντας του παραμυθιού, έμπαινε με ορμή από πρύμα, ξέπλενε ταμπούκια και κουβέρτα, σάρωνε στο διάβα του (πήρε και τη βάρκα από τους μπότσους) και ξεχυνότανε ασυγκράτητο σαν αφηνιασμένο άλογο, από πλώρα.
Το σκαρί αγκομαχούσε, έτριζαν οι σκαρμοί, τριζοβολούσαν οι αρμοί. Μόνο το τριγκέτο κρατά, αμπάσο μούδα, φουσκώνει και τεζάρει έτοιμο να σκιστεί στα δύο.
Στο αντιφέγγισμα μιας αστραπής φωτίστηκε για μια στιγμή, έρημη, χαμένη μέσα στο πηχτό σκοτάδι και το ανταριασμένο πέλαγος, όμοια με φάντασμα, η μπρατσέρα «Αγία Τριάς», ακολουθώντας το δρόμο της μοίρας της.