Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
No more μνηmoney.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Η σωστή ανάγνωση της εξόδου από τα Μνημόνια, δεν μπορεί παρά να είναι αυτή: τελείωσαν τα προγράμματα που συνόδευαν τα δανεικά από ΔΝΤ και ΕΜΣ και τώρα πρέπει να αποταθούμε και πάλι στις τράπεζες για δανεικά. Άρα, σωστά επισημαίνουν οι εχέφρονες ότι θα έχουμε πρόβλημα να δανειστούμε υπό ευνοϊκούς όρους, οπότε αναδύεται και πάλι το βασανιστικό ερώτημα: γιατί πρέπει να δανειζόμαστε; Η απάντηση είναι εύκολη: διότι με ανοργάνωτο, σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος οι κρατικές δαπάνες υπολείπονται των κρατικών εσόδων, ακόμη και αν τα εισοδήματα όλων των πολιτών φορολογηθούν με 100%, οπότε, βεβαίως,θα γλυτώσουν και την προκαταβολή 100% του φόρου για το επόμενο έτος.
Περί Κολλεγίου Αθηνών.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Εξ αφορμής της περιπέτειας της μακαρίτισσας καθηγήτριας Ευφροσύνης Μπουλούτα, η οποία ανακινήθηκε προσφάτως, και των απρεπειών, στις οποίες επιδόθηκαν πωλητικοί παράγοντες της ΝΔ, προσυπογράφω το κείμενο του κ. Κουρουτού. Είναι η αλήθεια. Ούτε συριζέικη ούτε νεοδημοκρατική ούτε κουκουέδικη ούτε κεντροαριστερή ούτε χρυσαυγίτικη ούτε …. Η αλήθεια δεν μπορεί παρά να είναι μία και αδιαίρετη. Είτε μας αρέσει είτε όχι.Και σεμνύνομαι να λέω ότι το δικό μου Κολλέγιο ήταν αυτό που περιέγραφα πριν από 7 χρόνια:
Η ανθρώπινη βλακεία είναι ασύμμετρη και ανιθαγενής.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Μία καλή φίλη είχε την καλωσύνη να μου στείλει τους κάτωθι συνδέσμους http://www.lefigaro.fr/international/2018/08/16/01003-20180816ARTFIG00258-genes-quand-le-m5s-denoncait-la-petite-fable-du-pont-qui-pourrait-s-effondrer-a-tout-moment.php
Σαστισμένοι από την αναπάντεχη, για τον λαό, απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας ξεχάσαμε και το Μάτι και τη Μάνδρα και την κ. Περιφερειάρχιδα και τους μανδαρίνους των υπουργείων και των Δημοσίων εν γένει Υπηρεσιών.
Σαστισμένοι από την αναπάντεχη, για τον λαό, απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας ξεχάσαμε και το Μάτι και τη Μάνδρα και την κ. Περιφερειάρχιδα και τους μανδαρίνους των υπουργείων και των Δημοσίων εν γένει Υπηρεσιών.
Βγένουμαι απώ τα Μνειμώνοια ραι!
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Σε 4 μέρες θα γιορτάσουμε την έξοδο από τα Μνημόνια. Είπα κι’ εγώ να το ρίξω έξω και κατηφόρισα χθες προς το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας. Όλοι οι χώροι στάθμευσης επί πληρωμή κλειστοί λόγω διακοπών. Πάρκαρα κοντά στην Ομόνοια μπροστά από φωταγωγημένο κτήριο με τους σεκιουριτάδες εν υπηρεσία, ώστε να έχω περισσότερες πιθανότητες να το βρω ακέραιο κατά την επιστροφή μου από την κραιπάλη, καθότι παντού έβλεπα περίεργες μελαχροινές φάτσες να κυκλοφορούν, χωρίς να καταλαβαίνω τί λένε, αφού δεν είμαι polyglotte.
Κάθισα σε ένα κυριλέ εστιατόριο και έφαγα αυτό που ήθελαν οι σερβιτόροι, καθώς ό,τι είχα διαλέξει από τον τιμοκατάλογο δεν διετίθετο ή είχε πάρει άλλη μορφή. Δεν άφησα, βέβαια, φιλοδώρημα, για να μη νομίσουν ότι έμεινα ευχαριστημένος.
Περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης απανταχού.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου, μόλις διάβασα πρωί-πρωί την είδηση ότι οι δύο απαχθέντες από τους Τούρκους στρατιωτικοί μας βρίσκονται επί ελληνικού εδάφους. Από την άλλη αδυνατώ να εξηγήσω αυτή την κίνηση της γείτονος. Πάντως, ήδη φημολογείται ότι αυτή η τουρκική κίνηση αποτελεί προάγγελο της απελευθέρωσης του αμερικανού πάστορα Μπράνσον κατόπιν των αφόρητων πιέσεων των πΗΠΑ. Θα δείξει.
Επειδή, όμως, είμαι «κολλημένος» με τη Δικαιοσύνη και την ανεξαρτησία της, από όλα τα ειδησεογραφικά κείμενα που διάβασα στάθηκα σε τούτο:
Πόσο ομιλητική μπορεί να είναι μια χαρτοπετσέτα;
Την ώρα που εγώ επέστρεφα απ' τη Λέσβο, επέστρεψε και η καπετάνισσα απ' την Κάσο. Στις αποσκευές της, μαζί με τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις της, είχε και μια λευκή χαρτοπετσέτα με μια μαντινάδα γραμμένη επάνω της απ' τον Νίκο Παπαγεωργίου, Κασιώτη μετανάστη της Αμερικής. Ήταν επιθυμία του να μου τη δώσει. Και η καπετάνισσα, ικανοποιώντας την επιθυμία του, μου την έδωσε.
Πόσα μπορεί να γράψει κανείς άραγε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα; Μια ολόκληρη ζωή ίσως; Να περιγράψει ενδεχομένως τον χαρακτήρα του; Να εκδηλώσει το ενδιαφέρον και την αγάπη του για έναν συνάνθρωπό του; Διαβάστε και ίσως πάρετε τις απαντήσεις.
Ιαματικά λουτρά Λάκκας Αδάμαντα.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ακριβώς απέναντι απ' το ντόκο όπου δένουν τα καράβια της γραμμής, στον Αδάμαντα της Μήλου, λειτουργούν τα Δημοτικά ιαματικά λουτρά της Λάκκας. Εκτός από τις δύο ατομικές μπανιέρες με θειούχο ιαματικό νερό, στις οποίες ο επισκέπτης μπορεί να παραμείνει επί 20 λεπτά με αντίτιμο 8 ευρώ, λειτουργούν κλειστή πισίνα, σάουνα και χαμάμ.
Δεν χάσαμε την ευκαιρία, καθότι διανύοντες την έκτη δεκαετία της ζωής μας, να μουλιάσουμε για λίγο στο θειούχο νερό της μπανιέρας και να απαλλαγούμε, σύμφωνα με όσα μας είπε η δημοτική υπάλληλος κυρία Ποθητή Μαρκαντώνη, από όλες τις τοξίνες μας. Αν κρίνω από το χρώμα που απέκτησε το νερό μετά από το εικοσάλεπτο μούλιασμα, είχαμε μάλλον πολλές από αυτές!
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου και Λ.Τ. Αστυπάλαιας παράδειγμα για μίμηση.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Εκείνο το ξαφνικό ταξίδι στην "πεταλούδα του Αιγαίου" και η συναναστροφή με τους μαθητές, τις μαθήτριες και την διευθύντρια του Γυμνασίου και των Λυκειακών τάξεων Αστυπάλαιας, έμελλε να γεμίσει τις μπαταρίες μου με ενέργεια και συγκίνηση ικανές να αμβλύνουν την οργή και την απογοήτευσή μου για το αδιέξοδο στο οποίο απάτριδες, ανεγκέφαλοι και προδότες πολιτικοί έχουν οδηγήσει αυτή τη χώρα και τον λαό της.
Βλέποντας τη διάθεση αυτών των μαθητριών για δημιουργία και ζωή, διαπιστώνοντας την επιλογή τους στη δια βίου μάθηση και τη διατήρηση της τοπικής παράδοσης, αφουγκραζόμενος τις ανησυχίες, την καθοδήγηση και την ποιοτική συμμετοχή της διευθύντριάς τους κυρίας Λαμπρινής Γρηγόρη στις εξωσχολικές δραστηριότητες των μαθητών της, σκέφτηκα πως μπορεί να μην χάθηκαν ακόμη όλα...
Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον μόνον;
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Η χθεσινή είδηση που επιβεβαιώνει την πικρία του φίλου μου, για την οποία έγραφα χθες [«Αισθάνομαι ως μεγάλη ήττα για την αξιοπρέπειά μου, το γεγονός ότι πλέον δεν μου κάνει εντύπωση ο,τιδήποτε παράλογο, προσβλητικό και προκλητικό ακούω...»]. Εις πείσμα του, όμως, εγώ αποφάσισα να συνεχίσω να εκπλήσσομαι με κάθε μαλακία που ακούω ή βλέπω και να αναφωνώ: «Μα τόσο ανεγκέφαλοι είναι όλοι;».
Πολίτης τις, λοιπόν, καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, ήθελε να ταξιδέψει από Καβάλα εις Θάσον. Όμως το πλεούμενο δεν είχε τρόπο να τον ανεβάσει στο σαλόνι του και, έτσι, ο συμπατριώτης ταξίδεψε στο γκαράζ μαζί με τα αυτοκίνητα.
Και καλά ο εφοπλιστής ή ο πλοιοκτήτης ή ο καπετάνιος ή ο τάδε και ο δείνα παρατρεχάμενος των υπηρεσιών τού εφοπλιστή ή πλοιοκτήτη. Αυτοί να δεχθώ ότι είναι τρόμπες ολκής. Το πλήρωμα, όμως, ρε φούστη μου; Δεν σκέφτηκαν 6, να μην πω 4, νοματαίοι να τον σηκώσουν στα χέρια και να τον μεταφέρουν στο σαλόνι; Κι’ αν όχι το πλήρωμα, δε συνταξίδεψαν 5-6 20άρηδες να τον πάρουν στους ώμους τους και να τον ανεβάσουν επάνω; Άει στο διάολο ρε τσογλάνια!!! Άει σιχτίρ ρε καθίκια! Γαμώ το φερλέκι μου γαμώ! Ου να μου χαθείτε όρνια!
Προς Περιφερειάρχιδα επιστολή.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Κυρία Ρένα μας,
Επιτρέψτε μου εν πρώτοις την οικειότητα. Καθ’ όσον Εσείς δεν ανήκετε σε κώματα και παρατάξεις. Ανήκετε σε όλους εμάς, σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό και όχι μόνον στους κατοίκους της περιφέρειάς Σας. Ούτε μόνον σε όσους βλέπουν ΕΡΤ.
Αποφάσισα να Σας γράψω, επειδή πρωί-πρωί βρήκα στον υπολογιστή μου το ακόλουθο μήνυμα ενός φίλου
«Αισθάνομαι ως μεγάλη ήττα για την αξιοπρέπειά μου, το γεγονός ότι πλέον δεν μου κάνει εντύπωση ο,τιδήποτε παράλογο, προσβλητικό και προκλητικό ακούω...». (Σ.Σ. Όλοι κάπως έτσι αισθανόμαστε. Σιγοβράσαμε τόσα χρόνια σαν το βατραχάκι και αποχαυνωθήκαμε).
Μελαγχόλησα.