Rib and Sea

Το σχεδιαστικό ταλέντο του Αλέξανδρου Σταυρουλάκη, ο οποίος έχει ήδη αναγνωριστεί διεθνώς με την απονομή του "Red Dot Award" http://www.ribandsea.com/boats/boatsshow/2243-pagkosmia-diakrisi-sxediasis-gia-to-skipper-nc100s-tis-bsk-marine.html, και η προϊστορία της "BSK Marine" στη ναυπήγηση ποιοτικών φουσκωτών σκαφών, συνεργάστηκαν για την δημιουργία του "Desire 120" το οποίο, χωρίς αμφιβολία, θέτει ψηλά τον πήχυ στην ελληνική αγορά και ανοίγει νέους δρόμους για την κατάκτηση και της αγοράς του εξωτερικού.

Το "Desire 120" δεν είναι πάντως φουσκωτό σκάφος. Είναι ένα αμμιγώς πολυεστερικό καμπινάτο χαμηλού προφίλ cruiser το οποίο, μολονότι μιμείται το σχήμα ενός φουσκωτού, δεν διαθέτει αεροθαλάμους από Hypalon Neoprene. Διαθέτει όμως πολλά στεγανά διαμερίσματα τα οποία του εξασφαλίζουν την πλευστότητα σε περίπτωση ατυχούς συμβάντος.

Η ελληνική κυβέρνηση, η μόνη από το 2011 που επί δύο χρόνια δεν απορρόφησε από ανικανότητα ούτε σεντ από τα ΜΟΝΙΜΑ ευρωπαϊκά προγράμματα σίτισης και δωρεάν παροχής φρούτων, λαχανικών, γάλατος στα σχολεία, κυκλοφορεί προπαγανδιστικό βίντεο (YouTube και TV) που απευθύνεται σε παιδιά (!), όπου διαφημίζει την παροχή γευμάτων φέτος σε δημοτικά σχολεία, εξαπατώντας τα και με τα στοιχεία του και με τη φωνή του κ. Τσίπρα που τη συνοδεύει και με το εθνόσημο στο τέλος!

Το βίντεο, που παίζεται παντού με το ευφάνταστο κλόπιράϊτ μότο «Λόλα, να ένα γεύμα», παρουσιάζει, με τη γνωστή συγκινησιακή χροιά κάθε προπαγάνδας, τη διανομή 130.000 δωρεάν γευμάτων σε δημοτικά σχολεία σαν προσφορά αλληλεγγύης της ίδιας (!) με τον επίλογο να σφραγίζει αυτό το ψέμα από τη φωνή του πρωθυπουργού που αποφαίνεται «ήταν δίκαιο και έγινε πράξη»! Μόνο που ο πρωθυπουργός δεν μας εξηγεί τι ακριβώς ήταν δίκαιο!

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Δεν ήταν το αντικείμενο της δουλειάς του η ναυπήγηση φουσκωτών σκαφών. Μπορεί να του άρεσε να ταξιδεύει στη θάλασσα με τα σκάφη αυτά, έφτιαχνε όμως διαφημιστικές πινακίδες στα Χανιά. Κάποια στιγμή πήρε την απόφαση να ναυπηγήσει το σκάφος με το οποίο θα ταξίδευε ο ίδιος και η οικογένειά του. Και αυτή ήταν η αρχή μιας προσπάθειας που γρήγορα έφερε την εταιρεία του, την "BSK Marine", να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις του καταλόγου των Ελλήνων κατασκευαστών, να κατακτά την πρώτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ταχυπλοίας της U.I.M. το 2017, να λαμβάνει μέρος στο διεθνές ναυτικό σαλόνι του Ντύσσελντορφ, που άνοιξε τις πύλες του σήμερα, και να κατακτά τις ξένες αγορές!

Ο λόγος για τον Παύλο Σταυρουλάκη ο οποίος, επιλέγοντας μια επιθετική τακτική απέναντι στην τραγική οικονομική κατάσταση που βιώνει η χώρα γενικότερα και ο χώρος της ναυπήγησης φουσκωτών σκαφών ειδικότερα, προχώρησε σε εσωτερική μετανάστευση και μετέφερε το σπίτι του στην Αθήνα και το ναυπηγείο της "BSK Marine" από τα Χανιά στην Ελευσίνα. Σ' αυτό βοήθησε η προτροπή των γιων του οι οποίοι του έστειλαν κάποια στιγμή το τελεσίγραφο : "εμείς δεν κατεβαίνουμε στα Χανιά. Αν θέλεις να συνεχίσουμε έλα εσύ στην Αθήνα!".

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Εξακολουθώ να θαυμάζω τη στάση σου κατά τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και τα δύο βιβλία σου που διάβασα, τα οποία δείχνουν έναν άνθρωπο με βαθειά γνώση όχι μόνον των οικονομικών, αλλά και του ληστρικού οικονομικού γίγνεσθαι παγκοσμίως. Διαβάζοντας, όμως το άρθρο σου για το Σκοπιανό, τα πήρα στο κρανίο, εξ ου και ζητώ προκαταβολικώς συγγνώμη για τη γλώσσα που θα χρησιμοποιήσω. Θα σχολιάσω παραθέτοντας το άρθρο σου, ώστε όσοι με διαβάσουν να καταλάβουν  σε τί ακριβώς αναφέρομαι.

Γράφεις λοιπόν:   

«Αρχές του 2018 δεν δικαιούμαστε να επιτρέψουμε στον απόηχο του εικοσιπενταετούς σίριαλ του «Μακεδονικού» να στοιχειώσει τη νέα χρονιά. Ενα τέταρτο αιώνα έχει περάσει από 1991. Ενα τέταρτο αιώνα κατά τη διάρκεια του οποίου η Ελλάδα πέρασε από το ψεύδος της ευημερίας στο όνειδος της αυτοτροφοδοτούμενης λιτότητας, το οποίο έφερε την ουσιαστική απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Η χώρα μας σήμερα βρίσκεται γονατισμένη, σε κατάσταση μόνιμης κρίσης, υπό τα δεσμά μιας χρεοδουλοπαροικίας που μονιμοποιείται την ώρα που τρόικα και κυβέρνηση προσποιούνται ότι ήγγικεν το τέλος της.

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Εξ αφορμής της διάταξης που ψηφίσθηκε χθες, με την οποίαν ορίζεται ότι για την κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμιες εργατικές οργανώσεις απαιτείται απόφαση της συνέλευσης των μελών τους με την παρουσία των 50 + 1 των ταμειακώς εν τάξει μελών και πλειοψηφία των παρόντων, με ερώτησε φίλος, αν δεν υπήρχε ήδη τέτοια διάταξη από την εποχή του Μεγάλου Αντρέα. Του υπενθύμισα ότι υπήρχε, αλλά καταργήθηκε πάλι από τον Μεγάλο Αντρέα. Ας δούμε τί ακριβώς είχε συμβεί.

Με τον ν. 1365/1983 «κοινωνικοποιήθηκαν» [μεγάλε γλωσσοπλάστη Αντρέα με την κοινωνικοποίηση, τον ετεροχρονισμό, το δωράκι κάτω των 500 εκ., το θεσμός είναι ο λαός, βυθίσατε το «Χόρα», η Ελλάδα στους Έλληνες, ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά κ.λπ.] όλα τα νομικά πρόσωπα του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το άρθρο δε 4 του νόμου αυτού όρισε τα εξής για τα εν λόγω νομικά πρόσωπα: