Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Από το «δεν πληρώνω» στο «δεν παραιτούμαι».

Η πετρελαιοκηλίδα που κατέστρεψε τον Σαρωνικό για πολλά χρόνια ανέδειξε, αφ’ ενός την ανικανότητα ενός υπουργού, που δεν υπολείπεται των άλλων, αφ’ ετέρου ότι κανένα Μνημόνιο και κανένα κώμα δεν πρόκειται να σώσει τον τόπο, αν δεν γίνει α] βαθειά τομή στο Δημόσιο, κυρίως δε στη νοοτροπία των δημοσίων υπαλλήλων, και β] εκθεμελίωση του συστήματος που αιμοδοτεί τον ωχαδερφισμό τους.  

Εκείνο που εγώ κρατώ από όλη την κλωτσοπατινάδα των ημερών είναι η απρεπέστατη, κατ’ επιεική χαρακτηρισμό,  συμπεριφορά μίας συμβούλου του υπουργού Κουρουμπλή απέναντι στον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ήτοι στον τέταρτο τη τάξει πολιτειακό παράγοντα. Για να έχει το θράσος αυτή η κυρία να φέρεται έτσι, κάποιος της έδωσε το θάρρος. Κάποιος της έμαθε ότι μπορεί να είναι αγενέστατη ατιμωρητί.

Να άλλος ένας λόγος για τον οποίο οι βουλευτές πρέπει να σταματήσουν να διορίζουν όλο τους το σόι, είτε σαν υπαλλήλους της Βουλής, είτε σαν υπουργικούς συμβούλους, είτε σαν μετακλητούς, είτε σαν γενικούς παρατρεχάμενους των υπουργείων: Οι ανηψιές! Μάλιστα. Οι ανηψιές.

Διότι καλά όταν διορίσεις τον γιό ή την γυναίκα σου. Λες: "ο γιός μου" ή "η γυναίκα μου". Όταν όμως διορίσεις και την ανηψούλα και πεις: "η ανηψιά μου", ε αυτό ακούγεται κάπως. Χρόνια τώρα η έννοια της "ανηψιάς" είναι επιβαρυμένη. Και όχι χωρίς αιτία.

Διότι κάθε καλός οικογενειάρχης, κάθε εσχατόγερος, κάθε τσιλιμπουρδίζων, τέλος πάντων, που πιαστεί συνοδευόμενος από "αιθέρια ύπαρξη", ή λιγότερο αιθέρια αλλά πάντως αρκετά μικρότερή του, την συστήνει ως "ανηψιά" και καθαρίζει με το τυπικό της υπόθεσης.

Είναι ανεξήγητα πόσο και γιατί αγαπάει την Ελλάδα. Ούτε ο ίδιος, 48 χρόνια μετά, δεν μπορεί να το εξηγήσει. «Ημουν μόλις 16 ετών όταν το κρουαζιερόπλοιο που περνούσα τις καλοκαιρινές μου διακοπές μαζί με την οικογένειά μου »έδεσε» στο Κατάκολο Ηλείας. Ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά από το γιασεμί και τα άνθη πορτοκαλιάς. Και ενώ ήμουν μόλις μικρό παιδί, σκέφτηκα αμέσως ότι »αυτή η χώρα θα γίνει πατρίδα μου». Πώς και γιατί ένα αγόρι σε τέτοια ηλικία μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο; Ακόμη δεν ξέρω». Μεταξύ άλλων, ο 64χρονος Βέλγος προμήθευσε με πετρέλαιο θέρμανσης το 1ο Δημοτικό Σχολείο Φερών Εβρου και το Γυμνάσιο-Λύκειο Σαμοθράκης.

Τόσες μέρες διαβάζω και ακούω τόσες σαχλαμάρες από ανίδεους, που δεν μου προκάλεσε καμμία κατάπληξη η αντίδραση κάποιων στο να μου στείλουν μηνύματα οργής γιατί είπα ότι είμαι βέβαιη ότι πίσω από τη βύθιση του πλοίου στη Σαλαμίνα κρύβονται συμφέροντα και προφανώς και κάποιο σχέδιο δολιοφθοράς.

Είπα λοιπόν να σας ενημερώσω για κάποια δεδομένα, μήπως και κατανοήσετε βασικά πράγματα, μια και ο συντάκτης ανήκει σε ναυτική οικογένεια και τα πλοία για αυτούς δεν αποτελούν τοτέμ αλλά εργαλεία που πρέπει να σέβεσαι για να μπορείς να είσαι ασφαλής.

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η ενασχόλησή μου με το YouTube, αφ' ενός, σε συνδυασμό με τη θέση που παίρνω πολλές φορές απέναντι σε όσα νομίζω ότι με υποτιμούν σαν άνθρωπο και πολίτη συγχρόνως αυτής της χώρας, αφ' ετέρου, με έχει φέρει απέναντι σε κάποιους τσάμπα μάγκες του διαδικτύου οι οποίοι θεωρούν πως με τιμωρούν για την καταγγελτική μου στάση, εκδηλώνοντας με ένα ανώνυμο "dislike" τη δυσαρέσκειά τους.

Έχω βεβαίως συνηθίσει να είμαι ο "κακός" και να γίνομαι ο σάκκος του μποξ, δεδομένου ότι εκτός της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας και της τάσης που έχω να καταγγέλω τα κακώς κείμενα, υπήρξα κατά καιρούς θαμώνας σε διάφορα fora και σωματεία του χώρου της θάλασσας (μη κερδοσκοπικά), έχω υπάρξει πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου σε δύο εξ αυτών και έχω υποστεί όλα τα δεινά που υφίσταται σ' αυτή τη χώρα όποιος θέλει να προσφέρει ανιδιοτελώς στα κοινά. Αντιθέτως, αναγνώριση, τίτλοι, τιμές και "φίλοι" έρχονται σαν επακόλουθο της γλοιώδους συμπεριφοράς αυτού που ανεβαίνει, έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά του. Απεχώρησα, οικειοθελώς, και από τα fora και από τα σωματεία, και ζήτησα μάλιστα να διαγραφώ από το μητρώο των μελών τους, μολονότι σε δύο από αυτά υπήρξα ο ιδρυτής.