Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Βγένουμαι απώ τα Μνειμώνοια ραι!
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Σε 4 μέρες θα γιορτάσουμε την έξοδο από τα Μνημόνια. Είπα κι’ εγώ να το ρίξω έξω και κατηφόρισα χθες προς το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας. Όλοι οι χώροι στάθμευσης επί πληρωμή κλειστοί λόγω διακοπών. Πάρκαρα κοντά στην Ομόνοια μπροστά από φωταγωγημένο κτήριο με τους σεκιουριτάδες εν υπηρεσία, ώστε να έχω περισσότερες πιθανότητες να το βρω ακέραιο κατά την επιστροφή μου από την κραιπάλη, καθότι παντού έβλεπα περίεργες μελαχροινές φάτσες να κυκλοφορούν, χωρίς να καταλαβαίνω τί λένε, αφού δεν είμαι polyglotte.
Κάθισα σε ένα κυριλέ εστιατόριο και έφαγα αυτό που ήθελαν οι σερβιτόροι, καθώς ό,τι είχα διαλέξει από τον τιμοκατάλογο δεν διετίθετο ή είχε πάρει άλλη μορφή. Δεν άφησα, βέβαια, φιλοδώρημα, για να μη νομίσουν ότι έμεινα ευχαριστημένος.
Περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης απανταχού.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου, μόλις διάβασα πρωί-πρωί την είδηση ότι οι δύο απαχθέντες από τους Τούρκους στρατιωτικοί μας βρίσκονται επί ελληνικού εδάφους. Από την άλλη αδυνατώ να εξηγήσω αυτή την κίνηση της γείτονος. Πάντως, ήδη φημολογείται ότι αυτή η τουρκική κίνηση αποτελεί προάγγελο της απελευθέρωσης του αμερικανού πάστορα Μπράνσον κατόπιν των αφόρητων πιέσεων των πΗΠΑ. Θα δείξει.
Επειδή, όμως, είμαι «κολλημένος» με τη Δικαιοσύνη και την ανεξαρτησία της, από όλα τα ειδησεογραφικά κείμενα που διάβασα στάθηκα σε τούτο:
Πόσο ομιλητική μπορεί να είναι μια χαρτοπετσέτα;
Την ώρα που εγώ επέστρεφα απ' τη Λέσβο, επέστρεψε και η καπετάνισσα απ' την Κάσο. Στις αποσκευές της, μαζί με τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις της, είχε και μια λευκή χαρτοπετσέτα με μια μαντινάδα γραμμένη επάνω της απ' τον Νίκο Παπαγεωργίου, Κασιώτη μετανάστη της Αμερικής. Ήταν επιθυμία του να μου τη δώσει. Και η καπετάνισσα, ικανοποιώντας την επιθυμία του, μου την έδωσε.
Πόσα μπορεί να γράψει κανείς άραγε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα; Μια ολόκληρη ζωή ίσως; Να περιγράψει ενδεχομένως τον χαρακτήρα του; Να εκδηλώσει το ενδιαφέρον και την αγάπη του για έναν συνάνθρωπό του; Διαβάστε και ίσως πάρετε τις απαντήσεις.
Ιαματικά λουτρά Λάκκας Αδάμαντα.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ακριβώς απέναντι απ' το ντόκο όπου δένουν τα καράβια της γραμμής, στον Αδάμαντα της Μήλου, λειτουργούν τα Δημοτικά ιαματικά λουτρά της Λάκκας. Εκτός από τις δύο ατομικές μπανιέρες με θειούχο ιαματικό νερό, στις οποίες ο επισκέπτης μπορεί να παραμείνει επί 20 λεπτά με αντίτιμο 8 ευρώ, λειτουργούν κλειστή πισίνα, σάουνα και χαμάμ.
Δεν χάσαμε την ευκαιρία, καθότι διανύοντες την έκτη δεκαετία της ζωής μας, να μουλιάσουμε για λίγο στο θειούχο νερό της μπανιέρας και να απαλλαγούμε, σύμφωνα με όσα μας είπε η δημοτική υπάλληλος κυρία Ποθητή Μαρκαντώνη, από όλες τις τοξίνες μας. Αν κρίνω από το χρώμα που απέκτησε το νερό μετά από το εικοσάλεπτο μούλιασμα, είχαμε μάλλον πολλές από αυτές!
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου και Λ.Τ. Αστυπάλαιας παράδειγμα για μίμηση.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Εκείνο το ξαφνικό ταξίδι στην "πεταλούδα του Αιγαίου" και η συναναστροφή με τους μαθητές, τις μαθήτριες και την διευθύντρια του Γυμνασίου και των Λυκειακών τάξεων Αστυπάλαιας, έμελλε να γεμίσει τις μπαταρίες μου με ενέργεια και συγκίνηση ικανές να αμβλύνουν την οργή και την απογοήτευσή μου για το αδιέξοδο στο οποίο απάτριδες, ανεγκέφαλοι και προδότες πολιτικοί έχουν οδηγήσει αυτή τη χώρα και τον λαό της.
Βλέποντας τη διάθεση αυτών των μαθητριών για δημιουργία και ζωή, διαπιστώνοντας την επιλογή τους στη δια βίου μάθηση και τη διατήρηση της τοπικής παράδοσης, αφουγκραζόμενος τις ανησυχίες, την καθοδήγηση και την ποιοτική συμμετοχή της διευθύντριάς τους κυρίας Λαμπρινής Γρηγόρη στις εξωσχολικές δραστηριότητες των μαθητών της, σκέφτηκα πως μπορεί να μην χάθηκαν ακόμη όλα...
Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον μόνον;
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Η χθεσινή είδηση που επιβεβαιώνει την πικρία του φίλου μου, για την οποία έγραφα χθες [«Αισθάνομαι ως μεγάλη ήττα για την αξιοπρέπειά μου, το γεγονός ότι πλέον δεν μου κάνει εντύπωση ο,τιδήποτε παράλογο, προσβλητικό και προκλητικό ακούω...»]. Εις πείσμα του, όμως, εγώ αποφάσισα να συνεχίσω να εκπλήσσομαι με κάθε μαλακία που ακούω ή βλέπω και να αναφωνώ: «Μα τόσο ανεγκέφαλοι είναι όλοι;».
Πολίτης τις, λοιπόν, καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, ήθελε να ταξιδέψει από Καβάλα εις Θάσον. Όμως το πλεούμενο δεν είχε τρόπο να τον ανεβάσει στο σαλόνι του και, έτσι, ο συμπατριώτης ταξίδεψε στο γκαράζ μαζί με τα αυτοκίνητα.
Και καλά ο εφοπλιστής ή ο πλοιοκτήτης ή ο καπετάνιος ή ο τάδε και ο δείνα παρατρεχάμενος των υπηρεσιών τού εφοπλιστή ή πλοιοκτήτη. Αυτοί να δεχθώ ότι είναι τρόμπες ολκής. Το πλήρωμα, όμως, ρε φούστη μου; Δεν σκέφτηκαν 6, να μην πω 4, νοματαίοι να τον σηκώσουν στα χέρια και να τον μεταφέρουν στο σαλόνι; Κι’ αν όχι το πλήρωμα, δε συνταξίδεψαν 5-6 20άρηδες να τον πάρουν στους ώμους τους και να τον ανεβάσουν επάνω; Άει στο διάολο ρε τσογλάνια!!! Άει σιχτίρ ρε καθίκια! Γαμώ το φερλέκι μου γαμώ! Ου να μου χαθείτε όρνια!
Προς Περιφερειάρχιδα επιστολή.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Κυρία Ρένα μας,
Επιτρέψτε μου εν πρώτοις την οικειότητα. Καθ’ όσον Εσείς δεν ανήκετε σε κώματα και παρατάξεις. Ανήκετε σε όλους εμάς, σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό και όχι μόνον στους κατοίκους της περιφέρειάς Σας. Ούτε μόνον σε όσους βλέπουν ΕΡΤ.
Αποφάσισα να Σας γράψω, επειδή πρωί-πρωί βρήκα στον υπολογιστή μου το ακόλουθο μήνυμα ενός φίλου
«Αισθάνομαι ως μεγάλη ήττα για την αξιοπρέπειά μου, το γεγονός ότι πλέον δεν μου κάνει εντύπωση ο,τιδήποτε παράλογο, προσβλητικό και προκλητικό ακούω...». (Σ.Σ. Όλοι κάπως έτσι αισθανόμαστε. Σιγοβράσαμε τόσα χρόνια σαν το βατραχάκι και αποχαυνωθήκαμε).
Μελαγχόλησα.
Ο εντιμότατος κύριος Κυρίτσης.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ήταν το σωτήριον έτος 2012. Λίγες ημέρες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Πρώτη είδηση το «ρατσιστικό» tweet της πρωταθλήτριας του άλματος εις τριπλούν Βούλας Παπαχρήστου. 23 ετών τότε. Είχε γράψει, εξ αφορμής της εμφάνισης στη χώρα μας του ιού του Δυτικού Νείλου, ο οποίος θερίζει μέχρι και σήμερα: «Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα.. Τουλάχιστον τα κουνούπια του δυτικού Νείλου..θα τρώνε σπιτικό φαγητό!!!». Ήταν λογικό, λέει, να προκαλέσει αντιδράσεις το σχόλιο. Διάφοροι ανώνυμοι χρήστες των σόσιαλ μύδια ξεσπάθωσαν και ζήτησαν την κεφαλήν τής Βούλας επί πίνακι. Και τότε ο τεράστιος Κούβελος, ναι αυτός που μαζί με τη Ντόρα είχαν ξεχάσει να δηλώσουν στο πόθεν αίσχος $1.000.000 και απηλλάγησαν δια βολεύματος, επειδή ήταν απλώς αμελείς, απέκλεισε τη Βούλα από τους Ολυμπιακούς. Και τιμωρήθηκε η Βούλα και με μερικά χρόνια αποκλεισμού από διοργανώσεις. Τί κι’ αν ζήτησε συγγνώμη, κακώς κατά τη γνώμη μου, και από τους χορηγούς της.
«Συλλογικές και διαχρονικές ευθύνες».
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Το ‘πε το ‘πε ο παπαγάλος Σκουρλέτης. Για την εθνική τραγωδία στο Μάτι οι ευθύνες δεν είναι ατομικές. Φταίνε πολλοί. Όλοι μαζί. Και φταίνε και οι προηγούμενοι και οι νυν. Και οι επόμενοι άραγε; Σίγουρα και χωρίς καμμία αμφιβολία!
Σε ένα άρθρο του ο Τζήμερος, εξ αφορμής τής καταστροφής που μας βρήκε την 23.07, επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας [λέμε και καμμιά μ..], περιγράφει απλά και κατανοητά τον τρόπο λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης.
http://www.capital.gr/arthra/3309856/o-epomenos-kamenos-tha-eisai-esu?utmsource=email
Η ευθύνη διαχέεται σε Επιτροπές και χάνεται κάπου στη δυνατότητα που παρέχουν τα νομικά πλαίσια στον κάθε «δημόσιο λειτουργό» να αποποιείται των ευθυνών του και να τις ρίχνει στους άλλους.
Η διαχρονικότητα των καθαρμάτων.
Ένα κάθαρμα είναι και θα παραμείνει κάθαρμα για πάντα. Δεν θα σταματήσει να είναι κάθαρμα επειδή θα περάσουν τα χρόνια ή επειδή θ' αλλάξει πλευρά. Επίσης τα καθάρματα δεν έχουν ιδεολογία. Είναι απλώς καθάρματα.
Ορισμός: κάθαρμα (το): αυτό που αποβάλλεται όταν καθαρίζουμε κάτι, το σκουπίδι. Μεταφορικά ο ελεεινός και τρισάθλιος άνθρωπος, ο ανήθικος.
Επικαιρότητα: ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας μιλώντας στην γιάφκα της ΕΡΤ είπε πως αντιλαμβάνεται τον πόνο που έχει προκληθεί από τον θάνατο 92 (ως τώρα) ανθρώπων στην τραγωδία των πυρκαγιών, αλλά στις 20 Αυγούστου βγαίνουμε απ' τα μνημόνια.