Rib and Sea

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Έχω έναν πελάτη από εικοσαετίας. Έχει ήδη από δεκαετίας προβιβασθεί στην κατηγορία του φίλου, καθότι περάσαμε μαζί 150 ποινικά ακροατήρια και στη συνέχεια 142 διοικητικά ακροατήρια.
Φαντασθείτε, λοιπόν, πόσα ζήσαμε και πόσα είπαμε μαζί περιμένοντας να έλθει η σειρά μας να «δικασθούμε». Εκείνος, μάλιστα, επί 27 μήνες προφυλακισμένος, για να αποφυλακισθεί χωρίς  ούτε μία ώρα ποινής. Απλώς είχαν εκδοθεί το 1995 εις βάρος του 52 εντάλματα σύλληψης και μόλις αθωωνόταν για το ένα, ενεργοποιείτο το επόμενο, μόλις αθωωνόταν για το επόμενο, ενεργοποιείτο το μεθεπόμενο κ.ο.κ.
Ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτόν τον φίλο, το οποίο αφορά όλους τους πολίτες, αλλά δεν ήξερα πώς να αρχίσω και πώς να τελειώσω. Διάβασα, όμως, στο makpress τούτο δω και αμέσως μου ήλθε η έμπνευση καθότι τα πήρα εντελώς στο κρανίο : http://makpress.blogspot.gr/2016/12/blog-post_613.html

Πέρασα τόσα κύματα κοντά τους για να φτάσω
και οι βράχοι γίναν αγκαλιά να μπω να ξαποστάσω.

Πολλούς αγώνες κάνατε κρατώντας με απ' το χέρι,
χίλιες χαρές κατάπλωρα το αγέρι να σας φέρει.

Μηνύματα των εορτών να αγγίξουν την καρδιά σας
και όλου του κόσμου τα καλά να μπουν στα σπιτικά σας.

Ομάδα Αιγαίου.

http://omadaaigaiou.gr/

Η εικόνα είναι έργο του Εμμανουήλ Μαρκάκη (Φούρνοι Κορσέων) από την έκθεση με τίτλο “1000 Παιδιά Μέσα στο Τίμιο Αγέρι” που διοργανώθηκε με τη φροντίδα της Ομάδας Αιγαίου και του Ομίλου της Τράπεζας Πειραιώς.

Έλαβα σήμερα ένα ευχετήριο μήνυμα το οποίο με αντιπροσωπεύει πλήρως και γι' αυτό το δημοσιεύω στο "Rib and Sea", μαζί με τις δικές μου ευχές για υγεία, πρώτα και πάνω απ'όλα, αλλά και για εγρήγορση και αντίσταση σ' αυτά που κάποιοι έχουν αποφασίσει για μας χωρίς εμάς. Άντε μπας και πάρουμε τα "όπλα" της καρδιάς και του μυαλού μας, αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας και βγάλουμε τους προδότες από το εφιαλτικό σκηνικό της ζωής μας.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Καλά Χριστούγεννα στο σπήλαιο της καρδιάς μας!

Του Γιάννη Σκανδάλη.

Εύχομαι, με την ευκαιρία των Χριστουγέννων, να μπορέσουμε να πετάξουμε από πάνω μας κάθε άχρηστη σαβούρα, κάθε περιττό βάρος που μας καθηλώνει σε μια κατάσταση που κάνουμε συνεχώς λάθη, όταν δεν ακολουθούμε και προδίδουμε συνεχώς αυτό που εσωτερικά θεωρούμε ως την μόνη και απόλυτη αλήθεια.

Του Ανδρέα Πετρουλάκη.

Τι είδους κόμμα είναι αυτό που μας κυβερνά, ξέρει κανείς; Τι έχει μείνει από εκείνο το κόμμα και από εκείνους τους συντρόφους τού πρώτου καιρού της επέλασης προς τη νίκη; Ενα απομεινάρι γκροτέσκο αριστερής ρητορικής, μια τσακισμένη ιδεολογική ραχοκοκαλιά, ένα κόμμα χωρίς παρελθόν.

Στο «Κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου, μία ομάδα 40 ανταρτών αναλαμβάνει την αποστολή να μεταφέρει ένα κιβώτιο με περιεχόμενο πολύτιμο για την έκβαση του Εμφυλίου υπέρ του Δημοκρατικού Στρατού. Επρόκειτο για αποστολή αυτοκτονίας καθώς η πορεία που θα ακολουθούσαν περνούσε υποχρεωτικά μέσα από τις γραμμές του εχθρού. Τελικά στην φονική διαδρομή αποδεκατίστηκαν με διαφορετικούς τρόπους όλοι πλην ενός, ο οποίος και παρέδωσε το κιβώτιο. Το κιβώτιο ήταν άδειο. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο για το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο, αλλά καιρό τώρα μου έχει δημιουργηθεί η σκέψη ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε μια φάρσα του μύθου του «Κιβώτιου». (Στη φωτογραφία μαχητές του ΔΣΕ στα υψώματα του Σούφλικα, στον Γράμμο. Από το Αρχείο του ΚΚΕ).