Rib and Sea

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Ο Μακαρθισμός επιστρέφει διρμύτερος γράφουν πολλοί αρθρογράφοι στις ΗΠΑ. Οι παλαιοί έχουμε ζήσει την εποχή που ο Γερουσιαστής Μακάρθυ είχε εξαπολύσει την αντικομμουνιστική υστερία* τη δεκαετία του ΄50. Οι νεότεροι κάτι σχετικό θα έχουν διαβάσει. Η πλειονότητα των αριστερόφρονων αστέρων του Χόλυγουντ, αλλά και οι αντίπαλοι των συντηρητικών πολιτικών, βρίσκονταν τότε στο στόχαστρο του Μακάρθυ. Διότι έπρεπε να προστατευθεί η μεγάλη δημοκρατική υπερατλαντική δύναμη από το μίασμα του κομμουνισμού που απειλούσε τις ατομικές ελευθερίες και το American way of life.    
    
Έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού και στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Οι κυβερνήσεις τους εκλέγονται από τον λαό μέσω «ελεύθερων εκλογικών διαδικασιών», όπως στον «δυτικό πολιτισμένο» κόσμο. Όπως και στις ΗΠΑ. Αν έτσι έχουν τα πράγματα,  τί είναι αυτό πού ανησυχεί τις ΗΠΑ και προκαλεί τη φρενίτιδα των δημοσιευμάτων και εκπομπών που επιμένουν ότι η Ρωσσία επεμβαίνει στα εσωτερικά των ΗΠΑ, σε σημείο, μάλιστα, που να λέγεται ότι εκείνη  στην ουσία εξέλεξε ως Πρόεδρο τον Τραμπ;

Του Ιάκωβου Ιωάννου.

Ο Αλέξης αποτελεί την καλύτερη δυνατή λύση της Τρόικας, όσον αφορά την ψήφιση των μέτρων του τρίτου μνημονίου, ενώ ο Κυριάκος για την εφαρμογή τους – η ουτοπία της Δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς.

Είναι φανερό πως ο Αλέξης αποτελεί την καλύτερη δυνατή επιλογή, όσον αφορά την υιοθέτηση και την ψήφιση των μέτρων του τρίτου μνημονίου – ενώ είναι η χειρότερη, σε σχέση με την εφαρμογή τους στην πράξη. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο φανερό είναι πως ο Κυριάκος αποτελεί τη χειρότερη δυνατή επιλογή για την ψήφιση των μέτρων – ενώ την καλύτερη για την εφαρμογή τους.

Τα συμπεράσματα μου αυτά βασίζονται στο χαρακτήρα, στις πεποιθήσεις, στα κόμματα που εκπροσωπούν και στα δείγματα γραφής των δύο νεαρών ηγετών – εκ των οποίων ο ένας είναι ακόμη υποψήφιος για την αρχηγία του δικού του, έχοντας αντιμέτωπο το στρατόπεδο του ιδρυτή του κόμματος, το οποίο δεν συμπαθεί την πολιτική του καταγωγή.

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος.

Άφησα να περάσουν μερικές μέρες, να «κάτσει η σκόνη» από τον εύκολο σχολιασμό, για να γράψω αυτά που προσωπικά θεωρώ σημαντικά για την επίσκεψη του απερχόμενου αμερικανού Προέδρου στην Αθήνα.

Είχα τονίσει εγκαίρως σε προηγούμενο άρθρο πως για την επίσκεψη Ομπάμα θα έπρεπε να κρατάμε ως χώρα «μικρό καλάθι», ειδικά στην περίπτωση που η αλλαγή της σκυτάλης στο Λευκό Οίκο δεν θα έφερνε τη Χίλαρυ αλλά τον Τραμπ στην προεδρία. Όπερ και εγένετο. Από τη στιγμή που δεν θα υπήρχε «συνέχεια» των Δημοκρατικών στη διακυβέρνηση, οι όποιες δηλώσεις υποστήριξης του Ομπάμα θα μπορούσαν να εκληφθούν μονάχα ως προσωπικές ευχές και τίποτα περισσότερο.

Του Μανώλη Χριστουλάκη (*)

Σύγκρυο περιλούζει κάθε άνθρωπο όπου γης, όταν ακούει τον εθνικό ύμνο της Γερμανίας.
«Γερμανία πάνω απ΄όλα στον κόσμο!».

Ο ύμνος ενός λαού, που εκφράζει την υπεροψία, την αλαζονεία, την επιθετικότητα, την κατακτητική διάθεση, την περιφρόνηση και υποδούλωση όλων των άλλων.

Το γερμανικό έθνος ένα συνονθύλευμα από εθνότητες, όπως οι Ούνοι, οι Γότθοι, οι Σάξονες, οι Κέλτες, οι Πρώσοι, οι Σουαβοί, οι Σουδήτες, οι Φράγκοι, οι Βάνδαλοι κ.α. μέχρι πριν από 160 χρόνια διαμελισμένοι σε βασίλεια, δουκάτα, κομητείες, βαρονίες, ελεύθερες πόλεις, που αλληλοσκοτωνόντουσαν μεταξύ τους, ενοποιηθήκανε από τον Πρώσσο Μπίσμαρκ, τον «σιδηρό Καγκελάριο», που διακήρυσσε ότι  «ὁποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας και ότι «οι διεθνείς διαφορές λύνονται με αίμα και σίδερο» και έκτοτε έγιναν ο φόβος και ο τρόμος της Ευρώπης.