Rib and Sea

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο τον Χατζηδάκι, εκ των αντιπροέδρων της ΝΔ, να περιγράφει την διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης ως εξής: «Να σπρώξουμε το τενεκεδάκι λίγο πιο πέρα και βλέπουμε». «Τί είδους παρομοίωση είναι αυτή;», αναρωτήθηκα. Πώς το σκαρφίστηκε τούτο το πράμα ο Αντιπρόεδρας; Δεν το έχω ματακούσει αυτό το «τενεκεδάκι». Κάτι, όμως, με τριβέλιζε. Κάπου βαθειά στο υποσυνείδητό μου κάτι υπήρχε αγκυροβολημένο. Ψάχτηκα και ανέσυρα από το αρχείο μου ένα άρθρο που είχε αναρτήσει στο διαδίκτυο ο Γεράσιμος Ταυρωπός. Έγραφε την 14.07.2015, την επομένη, δηλαδή, της περίφημης 17ωρης διαπραγμάτευσης του Αλέξη στο ανώτατο δυνατό επίπεδο της ΕΕ, εξ αφορμής της πρότασης του Σόϊμπλε για προσωρινή έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη, την οποία μετά βδελυγμίας αποκρούσαμε μένοντας Ευρώπη, όπως απαιτούσε το 38,5% του λαού. Προσοχή στην τελευταία και πιο ανατριχιαστική παράγραφο.

«... Ποιος μπορεί να πει με το χέρι στην καρδιά ότι με το νέο μνημόνιο δεν θα επιδεινωθεί η κατάσταση σε όλα τα επίπεδα, ότι η χώρα δεν θα εξαντλήσει τα στρατηγικά αποθέματα και τις αντοχές της σε οριακά επίπεδα; Ότι η απειλή του Grexit δεν θα επανέλθει, για να μας βρει σε ακόμη πιο δεινή θέση;

Ας μην εθελοτυφλούμε! Η διαφορά μεταξύ του Σόϊμπλε και των άλλων εταίρων, είναι τούτη: Ενώ κανείς δεν πιστεύει ότι η ελληνική οικονομία, η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό πολιτικό σύστημα «αντέχουν» να κυνηγούν το «τρένο» της Ευρωζώνης, ο μεν Σόϊμπλε θέλει το «τάϊμ άουτ», γιατί έτσι γίνεται πιο αξιόπιστο και «τρομερό» το «φρούριο» της θεσμικά ολοκληρούμενης Ευρωζώνης, ενώ η Γαλλία, Ιταλία κ.λπ. βλέπουν στο ελληνικό «τάϊμ άουτ» τα φαντάσματα του δικού τους μέλλοντος. Μην αμφιβάλλει όμως κανείς πως, είτε με «τάϊμ άουτ» είτε δεμένοι πίσω από το «τρένο» που αναπτύσσει ταχύτητα, τόσο ο Σόϊμπλε και οι σύμμαχοί του όσο και οι άλλοι, θέλουν να μας «γδύσουν» από τα εναπομένοντα εθνικά μας assets.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο πόσο μεγάλες θα είναι οι θυσίες, αλλά και ότι θα είναι θυσίες για ένα μάταιο στόχο. Ότι τελικά το Grexit θα έρθει, τη στιγμή της πλήρους «εξάντλησης», όταν οι άλλοι θα είναι έτοιμοι – έτοιμοι για να το αντιμετωπίσουν με το μικρότερο κόστος γι’ αυτούς, αλλά και έτοιμοι με την έννοια ότι θα έχουν ολοκληρώσει την διαδικασία λεηλασίας των εθνικών μας assets.

Η Λαγκάρντ είχε κάποτε πει, σε κάποιο κύκλο διαπραγμάτευσης πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλθει στην κυβέρνηση, το εξής ανατριχιαστικό: ας κλωτσήσουμε το τενεκεδάκι (την Ελλάδα, το «ελληνικό πρόβλημα») λίγο παρακάτω και βλέπουμε... Μήπως, για άλλη μια φορά, συνεργούμε στο να μας κλωτσήσουν σαν τενεκεδάκι λίγο παρακάτω, εντελώς ανεύθυνα για τις επόμενες γενιές και μάλιστα με στεναγμό ανακούφισης «ευτυχώς τη γλιτώσαμε κι αυτή τη φορά»; Μήπως βαδίζουμε ευτυχισμένα ανίδεοι και αφελείς σε μια εθνική καταστροφή ιστορικής κλίμακας, αλλά «αργότερα»;

Αφήνω για το τέλος την πρόβλεψη του Economist ότι το Grexit θα έρθει, αλλά το 2019, όταν θα έχουν ξεπουληθεί ο ορυκτός πλούτος, η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, οι τράπεζες, η ιδιωτική ακίνητη περιουσία, η - υποθηκευμένη στην Πειραιώς πλέον - αγροτική γη, οι ΔΕΚΟ, τα νησιά και οι βραχονησίδες. Απλώς θα διαφωνήσουμε με την χρονική πρόβλεψη: το 2019 είναι μακριά...».

Είχε εμπεδώσει καλά και εκ προσωπικής πείρας το τενεκεδένιο Χατζηδάκι την «θεωρία του τενεκεδακίου»*, εξ ου και μας την σέρβιρε τώρα!

*kick-the-can για τους αγγλομαθείς.
http://www.economist.com/news/briefing/21657451-could-parallel-currency-within-euro-zone-be-possible-gradations-grexit

Υ.Γ. τι γράφει εδώ ρε ο πρώην λογογράφος του πρωθυπουργού;
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=792413