Rib and Sea

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
[πριν κάψουμε το κουρελόπανο, είχαμε κάψει φλάντζα].
Παρακολουθήσαμε και φέτος live που λένε οι μορφωμένοι ή «ζωντανά» που λένε τα ζωντανά και όχι «απ’ ευθείας» που λένε οι αναλφάβητοι, ως εγώ, την καύση του «κουρελόπανου» κατά μακαρίτη ηθοποιό Διαμαντόπουλο και κατά ζώντα καθηγητή τού Παντείου Ρούσση της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Αυτόν τον τύπο, και άλλους πολλούς, τους πληρώναμε μια ζωή και εξακολουθούμε να τους πληρώνουμε για να λένε μαλακίες στο όνομα της ελευθερίας του λόγου.

Κάθε ειρηνική πορεία είτε διαμαρτυρίας είτε εορτασμού μίας επετείου ακολουθεί η «οπισθοφυλακή» τών λεγόμενων «γνωστών-αγνώστων» ή «μπαχαλάκηδων» ή «αντιεξουσιαστών» ή «κουκουλοφόρων» που καίνε την περιουσία του ελληνικού λαού, αλλά και το αιματοβαμμένο εθνικό λάβαρο. Εκατομμύρια  ψυχές έχουν πέσει στα πεδία των μαχών, για να κρατήσουν τούτο το σύμβολο ψηλά και απρόσβλητο μαζί με την ακεραιότητα της πατρίδας, αλλά δεν πειράζει και αν το κάψουμε. Είναι και αυτό ένα ανθρώπινο δικαίωμα πλέον. Μόνον «οπισθοδρομικοί» εξακολουθούν να τιμούν τα ιερά σύμβολα. Όπως ο αμερικανός άλτης επί κοντώ, ο οποίος διέκοψε την προσπάθειά του στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να σταθεί προσοχή στο άκουσμα του εθνικού ύμνου της πατρίδας του. Αλλά είπαμε: αυτός είναι «στρατόκαβλος». 
https://www.youtube.com/watch?v=mwff65G81w8

Επί 40 χρόνια, λοιπόν, κάθε κυβέρνηση και κάθε ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. γνωρίζουν ως σφόδρα πιθανό, αν όχι 100% βέβαιο, ότι την πορεία για την επέτειο της 17.11.1973 θα ακολουθήσουν βανδαλισμοί και προσβολή του ιερού συμβόλου, αλλά θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν μπορούν να εγκλωβίσουν 100 τσογλάνια, να τα πάνε στην Εισαγγελία και μετά κατ’ ευθείαν στον Κορυδαλλό. Θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν είναι σε θέση να αποκλείσουν την περιοχή του Πολυτεχνείου, όπως έχουν αποκλείσει την περιοχή του Μαξίμου και του Προεδρικού Μεγάρου, ώστε να μην περνάει κουνούπι. Κι’ εμείς στη συνέχεια να παρακολουθούμε τις ασχήμιες των ελάχιστων ξεχνώντας την ειρηνική πορεία των πολλών και τον σκοπό της. Επειδή το κύριο μέλημα της κάθε κυβέρνησης είναι αυτό (φωτο 1).

και αυτό (φωτο 2)

Μετά το κάψιμο του εθνικού συμβόλου απολαύσαμε το κάψιμο δομών [τί όρος κι’ αυτός αντί του «καταυλισμός» ή «εγκατάσταση»] στη Χίο από λαθρομετανάστες που διαβιούν κάτω από απαράδεκτες, κατά τους διεθνιστές, συνθήκες, λες και είχαν κάνει κράτηση σε ευπρεπές κατάλυμα και τους κοροϊδέψαμε. Σε όλους τους προδότες που κάλεσαν αυθαιρετώντας τους λαθρομετανάστες στη χώρα μας και μας φλομώνουν με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας [για εσωτερικές υποχρεώσεις μούγκα], αφιερώνω μια παλαιά ανάρτηση από το tromaktiko [19.12.2011]:   
« Αννα… μην κλαίς…
Γράφει ο Α.
Ιστορίες που συγκλονίζουν και πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο καθημερινά. Αυτά είναι αποτέλεσμα της ρεμούλας και του τρελού φαγοποτιού με χαβιάρι και ακριβή σαμπάνια από κάτι Τσοχατζόπουλους και τους ομοίους του που βρίσκονται στα πριγκηπικά σπιτάκια τους και πίνουν στην υγεία του μαλάκα.
……………..
Διαβάστε τη συγκλονιστική ιστορία που κάνει το γύρο του ίντερνετ τις τελευταίες μέρες, με πρωταγωνίστριες τη μικρή Αννούλα και τη μητέρα της που έπεσε αμαχητί στο τέρας που λέγεται ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ:

"Η Άννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ώσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ' την τσέπη του. ΄Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την ‘Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της».
Ο άνθρωπος που λέει την ιστορία την διηγείται σαν κάτι συνηθισμένο. Ο Στ. Σιφνιός είναι υπεύθυνος της κοινωνικής υπηρεσίας στα Παιδικά Χωριά SOS. «Οι νηπιαγωγοί κάλεσαν την Εισαγγελία», λέει, «και ο εισαγγελέας έστειλε το παιδί σ' εμάς».

Όλα αυτά δεν έγιναν σε κάποιο βιβλίο του Ντίκενς. Έγιναν σε μια συνοικία της Αθήνας. Η μαμά της ΄Αννας δεν είναι τρελή. Είναι μια κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και πανικοβλήθηκε. Σαν την ιστορία της υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ακόμη ιστορίες. Σήμερα στην Ελλάδα πεντακόσιοι γονείς είναι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, που ζήτησαν στα Παιδικά Χωριά SOS να αφήσουν εκεί το παιδί τους.

«Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Καθημερινή» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι ΄Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».

Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. «Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του», λέει. «Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, «σ' αγαπάω» λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα». Το ακούω στη φωνή της.

Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο».

Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «΄Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. ΄Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. ΄Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς.

«Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ...». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει».

Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. ΄Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ'  το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τί έγινε μετά. ΄Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά».

Και τώρα ας ξαναδιαβάσουμε τον λόγο του Ομπάμα με τα τετριμμένα, χιλιοειπωμένα και μονίμως αναμασώμενα ευφυομπουρδολογήματα κι’ ας χορτάσουμε δημοκρατία και κλέος προγόνων. Τα και με kalispera, spanakopita, foustaneles και ouzo παπασπαλισμένα που προκάλεσαν τον φρενήρη ενθουσιασμό τού σχολαστικά επιλεγμένου νοήμονος ακροατηρίου, το οποίο ξέσπαγε κάθε λίγο και λιγάκι σε παρατεταμένα χειροκροτήματα. Κι’ ας αισθανθούμε εθνικά [;] υπερήφανοι [;] αποκαλώντας τον λόγο του «ιστορικό», «ωδή στη Δημοκρατία», «εμβληματικό» και «παρακαταθήκη» ενός τεράστιου πολιτικού που έχει διαλύσει μόνον μερικές χώρες. Να μην ξεχνάμε δε ότι ο Ομπάμα είναι και ευγενής, αφού μας επαίνεσε που φιλοξενούμε τους ανθρώπους που εκείνος ξεσπίτωσε.

Τέλος, ας διαβάσουμε συνέντευξη του δολοφόνου-πράκτορα Κουφοντίνα, την οποία παρεχώρησε στον μεγάλο δημοσιογράφο-ρεπόρτερ των μεγάλων επιτυχιών Βαξεβάνη και η οποία εξηγεί γιατί είχα τόση φαγούρα τον τελευταίο καιρό.  

Και μετά, ας κλάψουμε μαζί με την Άννα για το χάλι μας!
 
Υ.Γ. Απορία: ο «εθνικιστής» πατριώτης Κασιδιάρης πώς και δεν εφόρμησε με ένα τάγμα εφόδου της ΧΑ να σπάσουν στο ξύλο αυτά τα τσογλάνια;