Rib and Sea
Η μουσική γενοκτονία του Έλληνα.
Του Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδη.
Από τον Νίκο Γούναρη και το "σε είδα να κλαδεύεις" στην Μανγκάλα, την Μαντουμπάλα και την Σινγκοάλα του Αγγελόπουλου και του Καζαντζίδη. Ή ο Νευρογλωσσικός Προγραμματισμός (NLP) του Έλληνα μέσω της μουσικής και του κινηματογράφου κατά την δεκαετία του 50 και του 60 με σκοπό την αραβοποίηση και τον εθισμό του στο λεγόμενο "λαϊκό" τραγούδι της καψούρας, της κακομοιριάς και της μιζέριας, που καθορίζει από τότε τις κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές του στην καθημερινότητα.
Εισαγωγή.
Με την Αρλέτα που πέθανε πριν λίγες μέρες το ελληνικό τραγούδι έχασε μια από τις εναπομείνασες φωνές, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την βάση για την δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού άσματος. Τα πράγματα όμως ήρθαν αλλιώς, το άσμα αυτό, που γεννήθηκε σαν το "Νέο Κύμα" την δεκαετία του 60 με την Αρλέτα, τον Λάκη Παπά, την Πόπη Αστεριάδη, την Μαρίζα Κωχ και άλλους, πέθανε νεογέννητο, τσαλαπατημένο από τα μπουζούκια, τους αμανέδες και τα μοιρολόγια που προώθησαν συστηματικά οι φωνογραφικές εταιρείες, ο κινηματογράφος, ο τύπος και τα αριστερά κόμματα. Την ίδια τύχη που είχε και η ελληνική βιομηχανία, που την ίδια εποχή άρχισε να διαλύεται από τις συνεχείς απεργίες, τις καταλήψεις και την κοινωνική φασαρία των καθοδηγημένων από το εξωτερικό αριστερών κομμάτων και συνδικάτων.
Τι σόϊ ελληνική μουσική είναι αυτή;
Το θέμα της τομής στο μουσικό αισθητήριο και την πολιτιστική και πολιτική ταυτότητα του Έλληνα, που σαν χειρουργική επέμβαση του έγινε την δεκαετία του 50, με απασχολεί και με τυραννά εδώ και πολλά χρόνια. Δεν αντέχω πιά αυτή τη γυφτιά που έχει επικρατήσει στο τραγούδι της πατρίδας μου από τότε που έφυγα για την Γερμανία το 1960 και λέγεται λαϊκό και ρεμπετικο τραγούδι, ούτε μ‘ αρέσει το μπουζούκι, όπως λέγεται στην Ελλάδα το αραβικό μπουζούκ, που στις ορχήστρες το βάζουν μπροστά μπροστά, θεωρώντας το σαν ένα είδος εθνικό όργανο. Όχι, δεν είναι ελληνικό αυτό το όργανο, η καταγωγή του είναι από την Κεντρική Ασία και προς τα δω ήρθε με τους Ούννους και τους Ουϊγούρους του Αττίλα, πρώτα στις αραβικές χώρες και μετά στο Βυζάντιο. Δείτε και ακούστε τα επόμενα βίντεο και θα καταλάβετε τι εννοώ
https://www.youtube.com/watch?v=Hg3_BzwWNDU
https://www.youtube.com/watch?v=Qjnj8eIO-tY
Η μόνη – και εξαιρετικά σημαντική – διαφορά είναι, ότι οι Ουϊγούροι παίζουν το όργανο αυτό ακόμη και σήμερα σε ελεύθερους χώρους, ενώ στην Ελλάδα έκανε την καρριέρα του στα χασισοποτεία και τα μπουρδέλλα του Πειραιά και σήμερα παίζεται κυρίως στα σκυλάδικα.
Θα προσπαθήσω λοιπόν σήμερα να δείξω όσο πιο σύντομα και απλά γίνεται, το πως φτάσαμε έως εδώ και αν υπάρχει κάποια λύση. Και πιο συγκεκριμένα, θα εξετάσω, το πως επήλθε ο μεταβολισμός του μουσικού αισθητηρίου του Έλληνα απο τα δημοτικά και ελαφρά τραγούδια που άκουγε μέχρι τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στα σημερινά „ελαφρολαϊκά“ τραγούδια τουρκοασιατικής, αιγυπτιακής και ινδικής κοπής και ο εθισμός του στο μπουζούκι (όπως ελληνοποιήθηκε το οργανο που λέγεται μπουζούκ), που όχι μόνο αντικατέστησε τα κλαρίνα και τα βιολιά του ελληνικού χώρου, αλλά και ανακηρύχθηκε σε ένα είδος εθνικού οργάνου. Και να ρωτήσω τον εαυτό μου και τους αναγνώστες, πως γίνεται, τα ρεμπέτικα των χασικλήδων και τρυπησάκηδων του 50 να θεωρούνται σήμερα ως παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια!
Ας δούμε πρώτα ποια εξήγηση δίνουν για το φαινόμενο αυτό οι «επαΐοντες» της ελληνικής „διανόησης“ (τρομάρα της). Οι περισσότεροι των οποίων ισχυρίζονται, ότι η επικρατήσασα μπουζουκομουσική εκφράζει τα βάσανα του λαού μας και ιδιαίτερα των μη προνομιούχων τάξεων της κοινωνίας. Άλλοι την ταυτίζουν με τους αγώνες της εργατικής τάξεως. Και πάλι άλλοι με την αντίσταση εναντίον της χούντας.
Σε γενικές γραμμές σωστά. Πολλοί θα έχουν διαβάσει την εξήγηση που δίνεται, ότι ανάμεσα στην μπουζουκομουσική και την αμερικάνικη Jazz και ιδιαίτερα τα Blues των μαύρων της New Orleans υπάρχει μια συγγένεια. Όπως ο Έλληνας εργάτης, λέει, έτσι και οι μαύροι σκλάβοι που εργάζονταν στις βαμβακοφυτείες της Αμερικής υπέφεραν από τις διακρίσεις, ταπεινώσεις και την εκμετάλλευση που τους κάναν τα αφεντικά τους. Σωστό; Ναί, οι εργάτες υπέφεραν παντού και πάντα από τα αφεντικά τους. Σωστό είναι επίσης, ότι οι τραγουδιστές των Blues ήταν – και είναι ακόμη – συνήθως οι καψούρηδες, που τραγουδούν τον πόνο τους όταν τους εγκαταλείπει το Baby τους, το ίδιο που κάνουν και οι Έλληνες συνάδελφοί τους. Όμως η μουσική οικογένεια της Jazz περιλαμβάνει εκτός απο τα Blues και εκκλησιαστικά (Gospels), την Dixieland, το Swing, την Cool Jazz, το Hip Hop και το Rap, μουσικές γεμάτες ζωντάνια, που παρασάγγας απέχουν απο τα ελληνικά τραγούδια της συμφοράς. Σε ό,τι δε αφορά τον ρόλο της μπουζουκομουσικής σαν αντίσταση εναντίον της χούντας, ας μου επιτραπεί να διαπιστώσω, ότι η «αντίσταση» αυτή δεν έγινε στην Ελλάδα, αλλά στο εξωτερικό (Μ. Θεοδωράκης) και «εισήχθη» στην Ελλάδα μετα την πτώση των στρατιωτικών.
Παρά ταύτα, η ελληνική νεολαία έχει γαλουχηθεί με την μουσική αυτή και έχει πολιτικοποιήσει τα ρεμπέτικα, που τα θεωρεί μάλιστα τμήμα της μουσικής παράδοσης της χώρας μας. Μια παράδοση, που αρχίζει βέβαια μετά την δεκαετία του 50, γιατί μέχρι τότε ήταν στα καταγώγια της Τρούμπας του Πειραιά και μέχρι τον 2ο ΠΠ ήταν άγνωστη στο ευρύτερο κοινό. Σαν αυτόπτης μάρτυς σας διαβεβαιώνω, ότι ούτε στην Σταυρούπολη της Ξάνθης, ούτε και στην Ξάνθη όπου μετοίκησε η οικογένεια μας μετά τον πόλεμο, δεν είχα δει ούτε είχα ακούσει μπουζούκια. Την δεκαετία του 50 άκουγα στο σπίτι από το ραδιόφωνο την θαυμάσια εκπομπή της Τόνιας Καράλη „το Μουσικό λεύκωμα“ και τα απογεύματα που βγαίναμε για βόλτα από τα μεγάφωνα του Δήμου ελαφρά τραγούδια, ακόμη και την „Cavalleria Rusticana“ ενώ στα κέντρα διασκεδάσεως (Πισίνα, Νησάκι) έπαιζαν τα Σαββατοκύριακα τοπικά συγκροτήματα για χορό, τανγκό ή βαλς και όχι καρσιλαμάδες και τσιφτετέλια. Και μέχρι το 1960 που έφυγα για την Γερμανία ο κόσμος άκουγε Νίκο Γούναρη (Σε είδα να κλαδεύεις), Νινή Ζαχά, Τώνη Μαρούδα, Μάγια Μελάγια ή Σώτο Παναγόπουλο. Για ποια μουσική παράδοση μιλάνε λοιπόν οι διανοούμενοι μπουζουκοκέφαλοι; Μήπως αυτήν που κατασκεύασε η κυρία Γκαίηλ Χολστ (Gail Holst-Warhaft, εβραίικο όνομα), το βιβλίο της οποίας „Δρόμος για το ρεμπέτικο και άρθρα για το ρεμπέτικο τραγούδι από τον ελληνικό τύπο – 1947-76“ θεωρείται από τον κάθε πικραμένο μουσικολόγο κάτι σαν το Ευαγγέλιο της λεγόμενης λαϊκής μουσικής. Για την κυρία αυτή, την σύντροφό της Denise Harvey και τον ρόλο που παίξανε στην διάδοση της μπουζουκομουσικής στην Ελλάδα θα επανέλθω όμως αργότερα.
Και ούτως εχόντων των πραγμάτων, γιατί θα πρέπει εγώ να θεωρώ ντε και καλά την μουσική αυτή της συμφοράς, των χασικλήδων, των τρυπησάκηδων και της αλητείας των Αθηνών σαν δική μου, ελληνική και μάλιστα παραδοσιακή μουσική; Και γιατί όλοι, όσοι για διαφόρους λόγους δεν γουστάρουν το επικρατήσαν είδος αυτής της μπουζουκομουσικής, θα πρέπει να θεωρούν τα τυποποιημένα ζεϊμπέκικα, τα τσιφτετέλια, τα καψούρικα και τα ρεμπέτικα της Ανατολής σαν την μουσική τους, διότι κάποιοι της βάλλαν την ετικέττα της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής; Τέλος: Πως δικαιολογούνται τα μαθήματα μουσικής (!!) που προσφέρουν οι Ελληνικές Κοινότητες της Γερμανίας στα μικρά παιδιά των Ελλήνων μεταναστών, που μαθαίνουν μπουζούκι και μπουζουκομουσική ασκούμενα σε κομμάτια όπως το „όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς“ ή το „βαπόρι απ‚ την Περσία πιάστηκε στην Κορινθία τόνοι έντεκα γεμάτο με χασίσι μυρωδάτο“ (του Τσιτσάνη που γεννήθηκε στα Τρίκαλα από Ηπειρώτες γονείς (!) και του οποίου το όνομα φέρει περήφανα η Ομοσπονδία Θεσσαλικών Συλλόγων Ευρώπης „Βασίλης Τσιτσάνης“);
Κυβερνητική (Cybernetics) και επανεκπαίδευση (Re-Education).
Στις 28 Δεκεμβρίου 1948, η γαλλική εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο „Μια νέα επιστήμη – η Κυβερνητική – η μηχανική χειραγώγηση των ανθρωπίνων αντιδράσεων – θα μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε τον καλύτερο όλων των κόσμων;“ Στο άρθρο επισημαίνονταν οι νέες μέθοδοι νευρολογικής χειραγώγησης του ανθρώπου, που δεν επικεντρώνονταν μόνο στον ανθρώπινο εγκέφαλο και τις ανθρώπινες συμπεριφορές, αλλά περιελάμβανε όλες γενικά τις βιολογικές διεργασίες (Le Monde, Une Nouvelle Science – La Cybernetique, December 28, 1948). Μια εβδομάδα πιο πρίν οι New York Times είχαν δημοσιεύσει ένα πρώτο άρθρο σχετικά με τη νέα Κυβερνοεπιστήμη, υπολογίζοντας, ότι η επιστήμη αυτή θα είχε στο μέλλον τον ίδιο αντίκτυπο που είχαν πρίν οι ανακαλύψεις των κβαντικών θεωριών και της θεωρίας της σχετικότητας (The New York Times, Science in Review, December 19, 1948).
Η αναμόρφωση ή ανάπλαση του τρόπου σκέψεως, συναισθήματος και της εν γένει συμπεριφοράς ενός λαού είναι λοιπόν εδώ και πολλές δεκαετίες στην ατζέντα των επεμβάσεων του Ηγεμόνα σε επιλεγμένες/στοχευμένες χώρες. Κλασσικό παράδειγμα η μεταπολεμική Γερμανία και οι Γερμανοί, την αναμόρφωση των οποίων ανέλαβαν αμερικανικά και ανγκλικά ινστιτούτα, εξειδικευμένα σε θέματα ψυχολογικών επεμβάσεων. Το „Report of a Conference on Germany after the War“ φερ’ ειπείν, που καταρτίστηκε το καλοκαίρι του 1944 από την „Joint Committee on Post-War-Planning“ στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, περιέχει το χρονοδιάγραμμα για την επανεκπαίδευση (Re-Education) των Γερμανών, που στη συνέχεια απετέλεσε τις επίσημες οδηγίες της αμερικανικής μεταπολεμικής πολιτικής για τον „εκδημοκρατισμό“ τους, στον οποίο περιλαμβάνεται και η εμφύτευση της ευθύνης που φέρουν για το Holocaust (βλέπε και Helmuth Mosberg: Umerziehung und Lizenzpresse im Nachkriegsdeutschland, 1991). Χαρακτηριστικά την επανεκπαίδευση των Γερμανών είναι αυτά που είπε το 1945 ο Sefton Delmer, Εβραίος προπαγανδιστής ανγκλικών υπηρεσιών: „Με προπαγάνδα για φρικαλεότητες κερδίσαμε τον πόλεμο … Και τώρα μόλις αρχίζουμε! Θα συνεχίσουμε αυτή την προπαγάνδα φρικαλεοτήτων και μάλιστα πιο έντονα, ώσπου κανείς στον κόσμο να μην λέει ούτε μια καλή λέξη για τους Γερμανούς και να εξαφανισθεί κάθε συμπάθεια που έχουν σε άλλες χώρες. Και οι ίδιοι να πάθουν μια τέτοια σύγχυση, ώστε να μην γνωρίζουν πλέον τι να κάνουν. Όταν αυτό θα έχει επιτευχθεί, όταν αρχίσουν οι ίδιοι να αυτοκατηγορούνται χωρίς να παραπονούνται, αλλά να συναγωνίζονται στο ποιος θα είναι πιο αρεστός στους νικητές τους, τότε ή νίκη μας θα είναι πλήρης.“ („Wir machen aus den Deutschen ein Helotenvolk“ – „Θα κάνουμε τους Γερμανούς είλωτες“). Και μετά τον πόλεμο, ο Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Archibald McLeesh, ιδρυτής του Οργανισμού Ψυχολογικού Πολέμου, είχε δηλώσει στη Διάσκεψη του Potsdam, ότι ο στόχος της επανεκπαίδευσης (Re-Education) θα είναι η αλλαγή του χαρακτήρα και της νοοτροπίας των Γερμανών. Αυτό δε θα απαιτούσε μια μεταχείρισή τους σαν εγκληματίες σε ένα σύγχρονο σωφρονιστικό ίδρυμα. „Θα εξαλείψουμε ολόκληρη τη γερμανική παράδοση.“ (βλέπε και Wolfgang Benz: Demokratisierung durch Entnazifizierung und Erziehung. BpB, 13. Juli 2005, Εlke Kimmel: Re-Education und Re-Orientation. Bundeszentrale für politische Bildung, BpB, 31. Oktober 2005, zur Entstehung der Medienlandschaft im Nachkriegsdeutschland).
Και έρχομαι στο φοιτητικό κίνημα του λεγόμενου 68 στη Γερμανία, το οποίο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα, γιατί αντικατοπτρίζει όλες εκείνες τις συμπεριφορές των φοιτητών, που έφεραν την χώρα μας στα χάλια που βρίσκεται σήμερα. Το κίνημα αυτό ήταν προϊόν του ανγκλικού Ινστιτούτου Tavistock σε συνεργασία με την Σχολή της Φρανκφούρτης (Frankfurter Institut für Sozialforschung) και τους δύο „επιφανείς“ καθηγητάδες, Theodor W. Adorno και Herbert Marcuse, συνεργάτη του Office of Strategic Services (OSS, προκατόχου της CIA). Στόχος της „Σχολής της Φρανκφούρτης“ ήταν μεταξύ άλλων, να υποκινήσει μέσω της λεγόμενης αντι-αυταρχικής εκπαίδευσης τα παιδιά εναντίον των γονέων τους, τις γυναίκες εναντίον των ανδρών (φεμινισμός), να αντικαταστήσει μέσω της ιδεοποίησης της „ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητα“ τις κοινωνικές και συλλογικές συμπεριφορές με τον εγωισμό, να ιδεοποιήσει την μαζική κατανάλωση κ.α.π.
„Όλες οι τεχνικές του Tavistock επιδίωκαν έναν και μόνο στόχο – την αποσύνθεση της ψυχικής δύναμης του ατόμου και την μετατροπή του σε ένα αβοήθητο πλάσμα, χωρίς δύναμη αντιστάσεως ενάντια στους δικτάτορες της Παγκοσμίου Τάξεως. Οι στόχοι της Σχολής της Φρανκφούρτης επιδίωκαν επίσης την αποδυνάμωση του χαρακτήρα του ανθρώπου, την διάλυση του αισθήματος τάξεως και πειθαρχίας, την καταστροφή της παράδοσης και του πολιτισμού, την αποσύνθεση του κράτους και των θεσμών, την αντιπάθεια εναντίον του θεσμού της οικογένειας, την εισαγωγή μιας αντι-εκπαιδευτικής παιδαγωγικής, τον εκδημοκρατισμό και την χειραφέτηση, την ισότητα των φύλων και την προώθηση της ομοφυλοφιλίας, την ιδεολογική απώλεια της πραγματικότητας, την αδιαφορία της περιβαλλοντικής προστασίας, τη διάλυση του λαού, την μετανάστευση και την πολυπολιτισμική κοινωνία.
Το τι απομένει μετά, είναι μια τυχαία διαμορφούμενη ανόητη βιομάζα, χωρίς ιστορικούς δεσμούς, φυλετικά αναμεμειγμένη και με το βλέμμα στραμμένο μόνο προς τις πιο πρωτόγονες ανθρώπινες ανάγκες. Τέλειοι σκλάβοι, ιδεολογικά τυφλωμένοι, που μπλοκάρουν και μποϊκοτάρουν διαλέξεις σε πανεπιστήμια, επειδή οι καθηγητές είναι υποτιθέμενοι φασίστες, καταστρέφουν κτίρια, μπλοκάρουν τους δρόμους και είναι συνεχώς σε πόλεμο με την Αστυνομία (βλέπε και The Manufactured Invention of the Beatles, Stones, Grateful Dead and the Birth of-Rock n´Roll by the Tavistock Institute; A Jesuit Corporation
Η μουσική γενοκτονία των Ελλήνων.
Τα έγραψα όλα αυτά, και μάλιστα αρκετά εκτεταμένα, για να δείξω, πρώτα, ότι οι επεμβάσεις του Ηγεμόνα σε στοχευμένες περιοχές του κόσμου μέσω των υποτακτικών του ΗΠΑ, Ανγκλία, Γαλλία – και σήμερα Γερμανία (Για τον Ηγεμόνα βλέπε και την ανάλυσή μου „Η παρδαλή επανάσταση του Τσίπρα“ και „Σε ποιόν ανήκει η Γή; Ποιός είναι το αφεντικό της παγκόσμιας Οικονομιας;„), δεν γίνονται μόνο με όπλα και πολέμους, αλλά και με την εφαρμογή προωθημένων μεθόδων Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού (NLP). Η εφαρμογή τους στην Γερμανία, την Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου απέδειξε, ότι διαδικασίες στον εγκέφαλο (=νευρώνες) είναι δυνατόν με την βοήθεια της γλώσσας (= γλωσσική) και βάσει συστηματικών οδηγιών να αλλάξουν (= να προγραμματίσουν εκ νέου) τον άνθρωπο. Το νευρολογικό σύστημα ρυθμίζει λοιπόν το πώς λειτουργεί το σώμα μας, η γλώσσα καθορίζει το πώς επικοινωνούμε με άλλους ανθρώπους και ο προγραμματισμός καθορίζει τα είδη των μοντέλων του κόσμου που δημιουργούμε. Η αλληλεπίδραση μυαλού και γλώσσας επηρεάζει το σώμα και τη συμπεριφορά μας.
Η αραβοποίηση του Έλληνα και η μπουζουκοποίηση των μουσικών του προτιμήσεων δεν είναι λοιπόν κάποιο φυσικό φαινόμενο ούτε και έχει σχέση με την γεωγραφική μας εγγύτητα στον χώρο της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, αλλά το αποτέλεσμα ενός Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού που του υπέβαλλε ο Ηγεμόνα για συγκεκριμένους λόγους. Οι κυριότεροι των οποίων είναι η αποστασιοποίηση της χώρας μας από τα σλαβικά Βαλκάνια και τον κίνδυνο υπαγωγής μας στην ρωσική σφαίρα επιρροής και – σε ότι αφορά τις επεμβάσεις του Ινστιτούτου Tavistock και της „Σχολής της Φρανκφούρτης“ με την επανάσταση του 68, που εισήλθαν στην Ελλάδα αργότερα με την φάρα των Παπανδρέου και κάποιων ιδεολόγων από την Γερμανία και την Γαλλία – η μαλακότητα και η αποβλάκωση της νεολαίας μας, ώστε να άγεται και να φέρεται από τις διάφορες αριστερές ιδεολογίες που πονηρά ρίχνει «στην αγορά» ο σιωνιστικός Ηγεμόνας, εμβολίζοντας τους άγουρους «μουστερήδες» σε ιδεολογικά αδιέξοδα.
Ο αραβικός και μπουζουκομουσικός προγραμματισμός του Έλληνα μετά την δεκαετία του 50 ήταν για τον Ηγεμόνα μια σχετικά εύκολη υπόθεση, πράγμα για το οποίο θα πρέπει όμως να πάω ιστορικά λίγο πίσω και που έχει τις δυσκολίες του, όχι μόνο για να αναπτυχθεί στον περιορισμένο αυτό χώρο, αλλά και διότι περιέχει κάποιες σκέψεις, που έρχονται διαμετρικά αντίθετες με την επικρατούσα εθνική ιδεολογία στην Ελλάδα.
Ξεκινώντας από την εποχή των επαναστάσεων εναντίον του Σουλτάνου, βλέπουμε, ότι η διάλυση της Αυτοκρατορίας του Οσμάν – όπως προηγουμένως και η διάλυση της Αυτοκρατορίας των Μογούλων στην Ινδία – ήταν έργο της αποικιοκρατικής πολιτικής της Δύσεως, κυρίως της Ανγκλίας και Γαλλίας, δηλαδή του Σιωνιστικού Ηγεμόνα, που μετά την Γαλλική Επανάσταση του 1789 βρίσκεται πάντα πίσω από όλους τους πολέμους, τα κινήματα και τις επαναστάσεις που γίνονται στον κόσμο. Το ζητούμενο για τον Ηγεμόνα ήταν, με την κατάλυση της Αυτοκρατορίας του Οσμαν να δημιουργηθούν πολλά μικρά κράτη, όπως η Ελλάδα, ένα είδος αποικιών με κάποια πρόσημα Δημοκρατίας, για να είναι για τον Ηγεμόνα διοικητικά εύχρηστα, ευκολοχειραγογούμενα και πολιτικά και οικονομικά απόλυτα εξαρτημένων από τον ίδιο (το αποκορύφωμα αυτής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής είναι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η δημιουργία πολλών μίνι κρατών που δεν έχουν καμία δυνατότητα να επιζήσουν πολιτικά και οικονομικά αυτόνομα). Και επειδή τόσο κατά την εποχή του 1821 όπως και μετά τον 2ο ΠΠ η Δύση/ο Ηγεμόνας είχε να αντιμετωπίσει την επεκτατική πολιτική της Ρωσίας/της Σοβιετικής Ενώσεως, νομίζω ότι γίνεται κάπως ευκρινές, το γιατί η Δύση/ο Ηγεμόνας δημιούργησε την Ελλάδα στα Βαλκάνια σαν μη σλαβικό κράτος (όλοι Σλάβοι, εμείς Έλληνες) και γιατί μετά τον 2ο ΠΠ την ώθησε πολιτιστικά προς τα αραβικά κράτη της Μέσης Ανατολής. Με το Σιδηρούν Παραπέτασμα τα Βαλκάνια είχαν χωριστεί σε δυο ζώνες επιρροής, μια της Σοβιετικής Ενώσεως, με την Ρουμανία, Βουλγαρία και κατά ιδιάζοντα τρόπο με την Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία και μια της Δύσεως/του Ηγεμόνα (μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό!) με την Ελλάδα. Και το Σιδηρούν αυτό Παραπέτασμα δεν διέκοψε μόνο την κάθε είδους επικοινωνία μεταξύ Ελλάδος και των χωρών της υπόλοιπης Βαλκανικής, αλλά κατέστρεψε και την όποια ομοιογένεια είχαν αποκτήσει οι κάτοικοί της στους πολλούς αιώνες της Βυζαντινής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως αυτό φαίνεται στα εναπομείναντα ψήγματα αρχιτεκτονικής, στην κουζίνα και στο σχεδόν ίδιο ψυχοθυμικό, στο οποίο ανήκει και η κουλτούρα και το τραγούδι. Στην πραγματικότητα οι λαοί των Βαλκανίων είχαν υποστεί μια επανεκπαίδευση (Re-Education) στα μέτρα και σταθμά της Ανατολής και της Δύσης.
Αποκομμένη λοιπόν από τον φυσικό γεωγραφικό της χώρο και τους βόρειους γείτονες τους σαν κομμουνιστές και Σλάβοι, που η προπαγάνδα φρόντισε – και φροντίζει και σήμερα – να φαίνονται απεχθείς στους Έλληνες (κομμουνιστές, Σλάβοι οι κακοί, Έλληνες οι καλοί) και χωρίς καλές σχέσεις με την Ιταλία, οι Έλληνες βρήκαν μια συναισθηματική διέξοδο προς την Ανατολή (Αίγυπτος, Ινδία), στην οποία είχαν ήδη υπαχθεί από τις ΗΠΑ, όπως αυτό φαίνεται και στην ιστοσελίδα του State Department http://www.state.gov/p/eur/ci/, όπου η Ελλάδα ανήκει μεν στο Bureau of European and Eurasien Affairs, εξαιρείται όμως απο τις χώρες της Δύσεως – στις οποίες υπάγονται ακόμη και η Γεωργία, η Αρμένια και το Αζερμπαϊτζάν.
Η επιχείρηση αραβοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και κουλτούρας και – vice versa – η ελληνοποίηση του τουρκοινδοαιγυπτιακού τραγουδιού, με το αραβικό μπουζούκι να ανακηρύσσεται σύντομα σε εθνικό σύμβολο, συνετελέσθη μεταξύ 1950 και 1970 και δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την επέμβαση των ΗΠΑ και της Ανγκλίας που ασχολούνται από χρόνια με μεθόδους Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού (NLP).
Η επιχείρηση στην Ελλάδα ήταν σχετικά εύκολη. Η χώρα έχει μια πολύ μικρή εσωτερική αγορά για την δημιουργία μιας εσωτερικής κατανάλωσης, που είναι βάση οποιασδήποτε εξαγωγής προϊόντων – και δεν εννοώ τα φρούτα και κάποιες πρώτες ύλες που εξάγονται – η συσώρευση κεφαλαίου η μια σχετική ανάπτυξη. Έτσι οι περισσότερες εμπορικές επιχειρήσεις ήταν και είναι παρακλάδια κάποιων πολυεθνικών ή χρηματοδοτούνται από την χρηματοπιστωτική αγορά του Ηγεμόνα για καθαρά πολιτικούς λόγους. Οι επεμβάσεις Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού (NLP) στην Ελλάδα έγιναν λοιπόν μέσω κάποιων απόλυτα εξαρτημένων από τον Ηγεμόνα φωνογραφικών και κινηματογραφικών εταιριών, εκδοτικών οργανισμων (Λαμπράκης, Ελευθεροτυπία, Αυγή), πολιτικών κομμάτων (ΕΔΑ και διάφορα κομμουνιστικά μορφώματα) και χρηματοδότηση μεμονωμένων καλλιτεχνών (παράδειγμα ο Μίκης Θεοδωράκης).
Η εισβολή του ινδικού κινηματογράφου και της γύφτικης μουσικής στην Ελλάδα.
Η αρχή έγινε με τον ινδικό κινηματογράφο. Μεταξύ 1950 και 1965 περισσότερες από εκατό ινδικές ταινίες με χορούς, μουσικές και τραγούδια και με κοινωνικά, ερωτικά, ιστορικά ή μυθολογικά θέματα κατέκλυσαν την Ελλάδα με πρώτη την „Μαγκάλα, το ρόδο των Ινδιών“ το 1954 και το ομώνυμο τραγούδι του Μανώλη Αγγελόπουλου, που ήταν η αρχή για την γυφτοποίηση της ελληνικής μουσικής με τραγούδια όπως η „Μαντουμπάλα“, η „Σινγκοάλα“, „Αυτή η νύχτα μένει“, „Καρδιά μου καημένη“, „Όσο αξίζεις εσύ“ κ.ά., από τους Στέλιο Καζαντζίδης, Βαγγέλη Περπινιάδη, Πόλυ Πάνου, Βούλα Πάλλα, κ.α. Τα τραγούδια αυτά, με την βοήθεια των δισκογραφικών εταιρειών, του ραδιοφώνου, του κινηματογράφου και του τύπου, εισέβαλαν σαν χείμαρρος στον μουσικό χώρο, εκτοπίζοντας όχι μόνο τα κλαρίνα και τα βιολιά, αλλά και τα „σλαβικά“ χάλκινα της Φλώρινας, τις γκάιντες της Θράκης όσα τραγούδια είχαν κάποια ομοιότητα με τους ήχους των Βορείων γειτόνων μας, τα νησιώτικα του Αιγαίου αλλά ακόμη και το λεγόμενο ελαφρό τραγούδι που κυριαρχούσε τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 60. Το ίδιο έγινε και στον χορό, όπου αρχίσαν να κυριαρχούν τα τσιφτετέλια και τα ζεϊμπέκικα, που χορεύονται με το βλέμμα στο δάπεδο και όχι όπως στους δημοτικούς χορούς, περήφανα ψηλά. Πως όμως έγινε αυτή η εισβολή των ινδικών έργων με τα ίδια πάντα δακρύβρεχτα θέματα, αγάπες, απάτες, δράματα, τραγωδίες, πόνο και καψούρα, που είναι ίδια της ψυχοσύνθεσης του Ινδού στην βαλκανική Ελλάδα; Ήταν τυχαία, υπόσχονταν στους εισαγωγείς μεγάλα κέρδη; Όχι, η εισβολή ήταν πρόγραμμα και έγινε σε συνεργασία των εταιριών διανομής των έργων, για να κάνει τον Έλληνα Ινδό, που πιστεύει στην μοίρα και το πεπρωμένο και όχι στην ενεργό κατάρτιση του μέλλοντος με συμμετοχή του ίδιου.
Η σύντομη αυτή έρευνα θα ήταν ελλιπής, αν δεν γινόταν και κάποια αναφορά στους ντόπιους „κομπραδόρους“, που μετουσιώνουν την πολιτική της μουσικής και καλλιτεχνικής επανεκπαίδευσης (Re-Education) των Ελλήνων που αποφασίζουν οι σχετικοί οργανισμοί του Ηγεμόνα. Πρόκειται για τους ιδιοκτήτες των φωνογραφικών και κινηματογραφικών εταιριών και κυρίως την δισκογραφική εταιρία MINOS-EMI που ανήκει στην εβραϊκή οικογένεια Μάτσα, προήλθε από την ενοποίηση των δύο μεγαλυτέρων δισκογραφικών εταιριών, της ΑΕ ΜΙΝΩΣ ΜΑΤΣΑΣ & ΥΙΟΣ και της ΕΜΙ η οποία ήδη το 1969 είχε εξαγοράσει την δισκογραφική εταιρία „Αφοί Λαμπρόπουλοι“ (EMIAL). Πρόγονοι της ΜΙΝΟS-EMI ήσαν η ΜΙΝΩΣ ΜΑΤΣΑΣ, η ODEON και η PARLOPHONE, που την δεκαετία του 30 διηύθυνε πάλι ο ίδιος ο Μίνως Μάτσας και η εταιρία „Αφοί Λαμπρόπουλοι“ (EMIAL). Να σημειώσω επίσης, ότι στο μεταξύ η MINOS-EMI έγινε μονοπώλιο και αναλαμβάνει, συν τοις άλλοις, και την διοργάνωση μεγάλων live-events ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών στο Θέατρο Ηρώδου του Αττικού, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης και σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη (βλέπε και „Η ιστορική Minos-EMI θυγατρική της Universal International στην Ελλάδα„ https://www.reader.gr/business/i-istoriki-minos-emi-thygatriki-tis-universal-international-stin-ellada). Όπως δε διαβάζουμε, ο Καζαντζίδης το 1981 είχε καταγγείλει από την Κρατική Τηλεόραση τους Εβραίους, ότι διά του Ελληνο-Εβραίου Μάκη Μάτσα, προέδρου της δισκογραφικής εταιρείας „Μίνως Μάτσας και Υιός“, του είχαν κάνει ένα ασφυκτικό συμβόλαιο για να μη ξανατραγουδήσει ποτέ, και γι‘ αυτό δεν χώνευε τους Εβραίους. Αχ Καζαντζίδη, δυστυχώς δεν είχες καταλάβει τίποτα από τις πρακτικές αυτών που κατηγορείς. Ο Μάτσας, ανθρωπος του Ηγεμόνα, ήταν εκείνος που σε προώθησε να τραγουδήσεις τα γύφτικα τραγούδια σου και ο Μάτσας σε παράτησε, όταν άρχισες να φωνάζεις αυτά που φώναζες. Τα ίδια που έκανε, ο Ηγεμόνας, με τους Στρατιωτικούς: Αυτός τους ανέβασε και όταν δεν του κάναν πλέον την δουλειά του όπως την ήθελε αυτός, τους κατέβασε. Θα τα καταλάβουμε αυτά κάποτε στην Ελλάδα;
Ενδιαφέρον έχουν και οι διασυνδέσεις για την παραγωγή δίσκων. Το τεχνικό μέρος της παραγωγής γινόταν στα στούντιο της Columbia Gramophone Company Greece Ltd. Σύμφωνα με το discogs https://www.discogs.com/label/272867-Columbia-Gramophone-Company-Greece-Ltd„The factory of Columbia (EMI Columbia) in Greece, owned by the local EMI subsidiary and located in Rizoupoli, Athens. Established in 1931 after the partnership between Columbia Graphophone Company Ltd. and The Gramophone Co. Ltd. (both owned by EMI) and the Greek investor Lambropoulos Bros. Ltd., later known as EMIAL. Και όπως είδαμε, την εταιρία „Αφοί Λαμπρόπουλοι“ (EMIAL) την είχε αγοράσει το 1969 η οικογένεια Μάτσα.
Για το θέμα της διανομής κινηματογραφικών έργων στην Ελλάδα να αναφέρω, χωρίς να είμαι σίγουρος, γιατί οι ελληνικές πηγές μιλάνε πολύ για καλλιτέχνες και καλλιτεχνικά, δεν δίνουν όμως κανένα οικονομικό στοιχείο για την δομή των επιχειρήσεων, εδώ του ελληνικού κινηματογράφου, ένα ακόμη σημάδι του είδους της οικονομίας στην Ελλάδα. Βρήκα όμως, ότι ένας βασικός παράγοντας στην διανομή ξένων κινηματογραφικών έργων στην Ελλάδα ήταν ο Σπύρος Σκούρας, που είχε στενές σχέσεις με την εβραίικη Warner Bros. Αν βάλλεις λοιπόν τα πετραδάκια στη σωστή τους θέση, τα συμπεράσματα βγαίνουν από μόνα τους.
Τελειώνοντας να πω και λίγα για τους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, που εκόντες-άκοντες βρέθηκαν αυτή την εποχή στην υπηρεσία του Ηγεμόνα. Για τον Μίκη Θεοδωράκη και την δράση του στην Ελλάδα και το εξωτερικό έχω γράψει αρκετά άρθρα
„Μίκης Θεοδωράκης: Μεγάλο ταλέντο αλλά και πολύ χρήσιμος ανόητος“ https://berlin-athen.eu/%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%b4%cf%89%cf%81%ce%b1%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%bf-%cf%84%ce%b1%ce%bb%ce%b5%ce%bd%cf%84%ce%bf-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b1/
„Το παραλήρημα του Μίκη Θεοδωράκη“ https://berlin-athen.eu/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%bb%ce%b7%cf%81%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%af%ce%ba%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%b4%cf%89%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%b7/
„Μίκης Θεοδωράκης: Γέρασε και μυαλό δεν έβαλε“. https://berlin-athen.eu/%ce%bc%ce%af%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%b4%cf%89%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%cf%85%ce%b1%ce%bb%cf%8c-%ce%b4%ce%b5%ce%bd/
Αυτό που ενδιαφέρει εδώ είναι, ότι ο Θεοδωράκης εμφανίζεται επί σκηνής την ίδια εποχή που με τα ινδικά έργα στον κινηματογράφο και τα γύφτικα τραγούδια του Καζαντζίδη άρχισε πρώτα η αραβοποίηση, θα μπορούσα να την ονομάσω και γυφτοποίηση του Έλληνα και, δεύτερον, με τις συνεχείς απεργίες, διαδηλώσεις και κοινωνικές φασαρίες της ΕΔΑ η αποβιομηχάνιση της Ελλάδος. Και επειδή με τους χασικλήδες και τρυπισάκηδες σαν τον Μάρκο Βαμβακάρη είχε ήδη προβληθεί το αραβικό μπουζούκ σαν λαϊκό όργανο, ο προικισμένος μουσικά αλλά ανόητος πολιτικά Θεοδωράκης άδραξε την ευκαιρία να το περιλάβει στις ορχήστρες του. Είναι γνωστό το ρητό του, το μπουζούκι „είναι για την Νεοελληνική μουσική ό,τι η κιθάρα για τα σπανιόλικα φλαμίγκος, οι μπαλαλάικες για τα ρώσσικα τραγούδια και το ακκορντεόν για τα Παριζιάνικα βαλσάκια“, από μια άποψη „το σύγχρονο εθνικό λαϊκό όργανο“.
Άρα και ο Μίκης Θεοδωράκης στο Πρόγραμμα Μεταβολισμού του Έλληνα , δίοτι, όπως λέγεται και γράφεται, ήταν πράκτορας της CIA, πληροφορίες, που ασφαλώς έχουν κάποια βάση, διότι ποιός άλλος θα μπορούσε να τον φυγαδεύσει από την εξορία που τον έστειλαν οι Στρατιωτικοί; Και ύστερα, όπως είδαμε, ο Ηγεμών ήταν πρίν, κατά την διάρκεια και μετά από την λεγόμενη Δικτατορία των Στρατιωτικών πίσω από όλα, όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα. Πίσω από το στημένο θέατρο Πολυτεχνείο και πίσω από την Δημοκρατία που έφεραν με διαδηλώσεις, συγκρούσεις και απεργίες, για την δημοκρατία, ενάντια στους Αμερικάνους, ενάντια στην κυβέρνηση και με τις απεργίες στην Ιζόλα, AEG, ΙΤΤ, Λάρκο, Εσκιμό, Πίτσος, Μαντούδι και Ναυπηγεία, που λόγω της αδυναμίας τους να ανταποκριθούν στα συσσωρευόμενα έξοδα και χωρίς δυνατότητες δανεισμού άρχισαν να καταρρέουν. Και με τα „θεαματικά“ αποτελέσματα των κρατικοποιήσεων, της „Ολυμπιακής“ φερ’ ειπείν, να βουλιάζουν στα χρέη, γιατί απο κερδοφόρα που ήταν έγινε ζημιογόνα και άρχισε να βουλιάζει στα χρέη.
Να αναφέρω και κάτι για το, όπως το είπα, Ευαγγέλιο της ρεμπετολογίας στην Ελλάδα, την ελληνική έκδοση του Road to Rembetika: Music of a Greek Sub-Culture, Songs of Love, Sorrow and Hashish της Αυστραλέζας Gail Holst–Warhaft, όπου μεταξύ άλλων ισχυρίζεται, ότι „ Like the blues, the Rembetika were the music of outsiders, who developed their own slang and their own forms of expression“. Για τον ισχυρισμό αυτόν έχω ήδη τοποθετηθεί, αυτό που θα συμπληρώσω όμως εδώ, είναι ότι η κυρία Gail Holst–Warhaft έδρασε στην Ελλάδα την ίδια εποχή που η χώρα βρισκόταν στην διαδικασία αραβοποίησης και μπουζουκοποίησής της, ανακάλυψε τα κουτούκια και τους τεκέδες των πρεζάκηδων και μαζί τους τον Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη και συνεργάσθηκε σαν μουσικός με τον Θεοδωράκη, άρα είχε έναν καθοριστικό ρόλο στην μπουζουκοποίηση της ελληνικής μουσικής και προφανώς ήρθε στην Ελλάδα με κάποιο Project αμερικανικού Πανεπιστημίου που σχετίζεται με όλα αυτά (εκδότης του βιβλίου της είναι η ανγκλίδα, Denise Harvey).
Ο μουσικός εκμπουζουκισμός και εξισλαμισμός της Ελλάδος έχει εδώ και δεκαετίες συντελεστεί, το δημοτικό τραγούδι, θρακιώτικο, ηπειρώτικο ή νησιώτικο έχει ποδοπατηθεί και πνέει τα λοίσθια. Κάθε φορά που κατεβαίνω στην Ελλάδα ακούω στο ταξί, σε ταβέρνες και στα σπίτια μουσικές με ασιατικαραβικούς ήχους, το ελληνοποιημένο μπουζούκ θεωρείται πλέον ως εθνικό μας όργανο, μας αντιπροσωπεύει και στο εξωτερικό και όπως διαβάζω στην „Καθημερινή“, η αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα δεν εξάγει πλέον προϊόντα, εξάγει όμως υπηρεσίες, (Εξαγωγή «σκυλάδικων» στη Σόφια, Καθημερινή 01.06.2017). Οποία αθλιότης.
"Ανοίξτε τα παράθυρα, να φύγουν τα ντουμάνια", λέει κάποιο λαϊκό τραγούδι. Ναι, να φύγουν επιτέλους τα ντουμάνια που αναδύουν τα τραγούδια του σκυλάδικου, της καψούρας, της κακομοιριάς, της μιζέριας και της συμφοράς. Και μαζί τους να απελευθερωθεί η ελληνική κοινωνία από τα δεσμά της αδράνειας και του κισμέτ, στην οποία την οδήγησαν όλοι όσοι συνέβαλλαν στην αραβοποίηση και την μπουζουκοποίησή της, να ανασάνει, να πάρει μια μουσική ανάταση, με το κεφάλι ψηλά και όχι κάτω, όπως στα ρεμπέτικα. Για να σωθούν τουλάχιστον οι επόμενες γενιές.