Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Άκουγα πάλι τούτες τις μέρες τις ελληνικούρες των ανταποκριτών τών καναλιών που μετέδιδαν ζωντανά [= απ’ ευθείας] από τον τόπο της καταστροφής [Μάνδρα, Ν. Πέραμος, Ελευσίνα] τον θρήνο των επιβιωσάντων για τον χαμό συγγενών και τη διάλυση περιουσιών και περιέγραφαν τη βιβλική καταστροφή.

Άκουσα πως οι προσπάθειες πραγματοποιούνται και δεν καταβάλλονται, πως οι νεκροί ανέρχονται τόσοι στον αριθμό, αντί τον αριθμό, όπως και ότι ο τάδε είναι έμπορος στο επάγγελμα, αντί το επάγγελμα, ως αναφορά αντί όσον αφορά και άλλα πολλά. Θυμήθηκα και το άλλο ωραίο «το Λιμενικό περισυνελέγει τους ναυαγούς». Είδα και τη φράση κάτω από τη μετάδοση «στην κήτη του ποταμού» και «σύγκλιση του συμβουλίου». Ας μη μιλήσω για τα πιο δύσκολα, όπως το κατ’ αρχάς και το κατ’ αρχήν ή το διαφανή και προφανή αντί το διαφανές και προφανές.

Πού να θυμηθώ όλα τα μαργαριτάρια! Σκέφτηκα για μία  ακόμη φορά ότι μάλλον εγώ είμαι περίεργος, «κολλημένος» κατά το κοινώς λεγόμενο, επειδή είχα την εξαιρετική τύχη να διδαχθώ σωστά ελληνικά από άξιους  καθηγητές, και ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι για το χάλι της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι μας παρασύροντας το φιλοθεάμον κοινό στην κακοποίηση της γλώσσας μας. Και τότε έπεσε το μάτι μου σε μία συνέντευξη που παραχώρησε ο Κορνήλιος Καστοριάδης το 1989 στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» με τον τίτλο «Στην Ελλάδα γελοιοποιήθηκε και ο σοσιαλισμός και η βαρβαρότητα». Κοντά 30 χρόνια πριν περιέγραφε ο φιλόσοφος τη σημερινή κατάντια.             

http://antikleidi.com/2017/11/17/kastoriadis_ellada_geliopoiithikan_sosialismos/

Και στάθηκα στις τελευταίες φράσεις του.

«Κορνήλιος Καστοριάδης: Η αυτονομία που προτείνω, σε κοινωνικό επίπεδο, δεν είναι μια λυτρωτική ή τέλεια κατάσταση. Αλλά εγώ πάω το πράγμα πιο μακριά από μια απλή διεκδικητική στάση μέσα στο υπάρχον σύστημα. Ως πότε θα μπορεί αυτό το σύστημα να αναπαράγεται και τι μπορεί και επιθυμούμε να έρθει στη θέση του; Το σημερινό σύστημα αντιμετωπίζει το οικολογικό πρόβλημα. Μα ακόμα και η ανάδειξη του χρήματος σαν αποκλειστική αξία, τελικά ίσως το υπονομεύει. Για να λειτουργήσει π.χ. η Δικαιοσύνη χρειάζονται τουλάχιστον ένα 10-20% δικαστών, ίσως και παραπάνω που να είναι αδέκαστοι. Αλλιώς θα καταρρεύσουν τα πάντα. Ως πότε θα υπάρχει αυτό το 20%.

Για να λειτουργήσει η εκπαίδευση χρειάζονται ικανοί και μορφωμένοι καθηγητές. Ποιος ταλαντούχος νέος θα πάει να γίνει σήμερα καθηγητής, όταν σε μια επιχείρηση κερδίζει  τα τριπλάσια και τι θα γίνει όταν π.χ. τα πανεπιστήμια μαζέψουν όλη τη σαβούρα. Πώς θα  αναπαραχθεί το σύστημα; Υπάρχει λοιπόν ελπίδα, όχι βεβαιότητα, αλλαγής. Σε ό, τι αφορά τη δεύτερη ερώτησή σας. Σίγουρα και η ατομική στάση του κάθε ανθρώπου, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο κι ας μην αρκεί. Θα σας πω ενδεικτικά ότι σε μεγάλο βαθμό είμαι ό, τι είπα, χάρις και στη βοήθεια ενός σπουδαίου καθηγητή που είχα στο Γυμνάσιο, ανάμεσα σε πολλούς άλλους καθηγητές – μετριότητες. Όταν φροντίζεις π.χ. σαν δημοσιογράφος να διορθώσεις το ορθογραφικό λάθος, όταν σαν άτομο διαμαρτύρεσαι κι αντιστέκεσαι σε κάτι, όλα αυτά αποτελούν, αδιόρατα, τμήμα μιας γενικότερης κοινωνικοϊστορικής πάλης και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό.»

Αναθάρρησα. Ίσως δεν είμαι και τόσο περίεργος. Το είπε και ο φιλόσοφος που τόσο εκτιμούν οι σοσιαλιστές, αριστεροί κ.λπ.  Μίλησε ο Καστοριάδης για τη σαβούρα του πανεπιστημιακού κατεστημένου. Για τη νοσούσα Δικαιοσύνη. Κυρίως, όμως, στο πώς μπορεί να συμβάλει ο καθένας μόνος του στη βελτίωση όλων. Κι’ έδωσε ένα απλό παράδειγμα:  όταν ο δημοσιογράφος διορθώνει ένα ορθογραφικό λάθος, αντιστέκεται  στο κατεστημένο της αμορφωσιάς που έχει κατακλύσει τον τόπο με τους αναξιοκρατικούς διορισμούς καθηγητών σε όλη την ιεραρχία της εκπαίδευσης. Με τα προγράμματα της «ήσσονος προσπαθείας» που προωθούν οι αριστεροί [λέμε και καμμιά μ..] υπουργοί Παιδείας. Αρκεί μία τόση δα πράξη αντίστασης από τον καθένα ξεχωριστά επί καθημερινής βάσεως, για να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να αλλάξουμε χωρίς να έχουμε ανάγκη τις «συλλογικότητες» του πρωκτού.

Και που τα’ πε ο Καστοριάδης τί έγινε; Εμείς το χαβά μας. Ακόμη και ο κ. Ζουρλάρις, υφυπουργός Παιδείας, που ανέκραξε «αλλοίμονο αν χάσουμε τη γλώσσα μας» περιορίζεται στα στενά υφυπουργικά του καθήκοντα με αρμοδιότητα για την ελληνική παιδεία στα εκτός της χώρας σχολεία.
 
Υ.Γ. 1] Παράδειγμα μιας ατομικής πράξης αντίστασης. Τον κ. Πέτρο Μάρκαρη δεν τον γνωρίζω. Ούτε τον είχα ακούσει ποτέ και ούτε έχω διαβάσει βιβλίο του. Διάβασα, όμως, στην Εφημερίδα των Συντακτών της 11-12.11.2017 ότι βραβεύθηκε με το Διεθνές Βραβείο Αστυνομικού Μυθιστορήματος  ύψους € 125.000 που έχει θεσπίσει ο εκδοτικός οίκος RBA Libros. Όμως ο κ. Μάρκαρης αρνήθηκε το βραβείο, επειδή ο οίκος θέτει ως όρο για την παράδοση του βραβείου  την εκχώρηση σ’ αυτόν των δικαιωμάτων ενός βιβλίου τού βραβευθέντος. Το αρνήθηκε λέγοντας «Μου είναι αδιανόητο να δεχτώ ένα βραβείο που είναι ανταλλάξιμο με πνευματικά δικαιώματα». Και μη μου πείτε πως ο κ. Μάρκαρης σκέφτηκε πως θα βγάλει περισσότερα από € 125.000  από ένα βιβλίο του ή από όλα τα βιβλία που έχει γράψει. Αυτή η στάση του κ. Μάρκαρη δεν αποτέλεσε είδηση. Δεν επικροτήθηκε από πνευματικούς άνδρες. Α ρε Κορνήλιε με την αισιοδοξία σου!    
2] Παράδειγμα ατομικής απραξίας που δείχνει ότι η έλλειψη σεβασμού προς τον πλησίον είναι το κύριο πρόβλημα της κοινωνίας μας. Όλα εκεί καταλήγουν: στην παιδεία.

https://365meres.wordpress.com/2017/11/19/kinhsh-psyxra-ypologistikh/