Rib and Sea

Βέβαια η παροιμία δεν λέει για χουντάρα. Για π@@τάνα λέει. Αλλά το ίδιο είναι.
Τώρα. Για να δούμε, ποιά είναι η χαρά που δεν την αφήνει να κρυφτεί; Μα τί άλλο από την πεποίθηση-ψευδαίσθηση πως ο οικειοθελής εγκλεισμός των πολιτών και η οικειοθελής αποδοχή της στέρησης βασικών τους ελευθεριών, δεν είναι παρά επιτυχία της ίδιας, της εξυπνάδας της, της δύναμης της εξουσίας της.

Νομίζει η χουντάρα (παγκόσμια, ευρωπαϊκή, και το ντόπιο παράρτημα) πως η πρόβα ολοκληρωτισμού που γίνεται με αφορμή την τόσο βολική γι αυτήν επιδημία που η φύση (ή η επιστήμη) έστειλε, είναι τόσο επιτυχημένη, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει ό,τι θέλει και να κατευθύνει τις μάζες προς όποια κατεύθυνση θέλει, υπέρ ή εναντίον όποιου θέλει.

Το έδειξε αυτό περίτρανα χθες με την συμπεριφορά της εναντίον των νοσοκομειακών γιατρών, οι οποίοι με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Υγείας θέλησαν να διαμαρτυρηθούν για τις φοβερές ελλείψεις του συστήματος της Δημόσιας Υγείας, να ζητήσουν για την προστασία των ίδιων και των ασθενών τους μέσα προστασίας και υλικά, και να κριτικάρουν (όπως άλλωστε δικαιούνται όχι μόνον ως πολίτες αλλά και ως πρόμαχοι της υγείας όλων μας) τις πράξεις μιάς (οποιασδήποτε) κυβέρνησης, ενός (οποιουδήποτε) πολιτικού συστήματος.

Σου λέει η χουντάρα (παγκόσμια, ευρωπαϊκή, και το ντόπιο παράρτημα): Πολύ τους χειροκροτήσαμε. Ας τους ρίξουμε και κανά χέρι ξύλο μην πάρει ο κ@λος τους αέρα, και γίνουν και το κακό παράδειγμα για άλλους κλάδους.

Καταλάβαμε; Από την μιά βάζουν το πόπολο να χειροκροτεί τους γιατρούς τα βράδια απ' τα μπαλκόνια (φάτε χειροκρότημα και μη ζητάτε άλλα, άσε που κρύβουμε έτσι την δική μας ανεπάρκεια), κι απ' την άλλη μόλις πάνε οι χειροκροτούμενοι να αρθρώσουν κριτικό λόγο στέλνουν τις δυνάμεις καταστολής υπό την ηγεσία ενός ημιαγράμματου σμπίρου των μνημονίων να τους κρατήσουν κλειστό το στόμα πίσω από τις μάσκες, αυτές τις μάσκες που ξαναχρησιμοποιούνται δύο τρείς και τέσσερεις φορές, ενώ είναι μιάς χρήσης.

Αν αυτή είναι η αντιμετώπιση και η άποψη περί ελευθερίας λόγου προς αυτούς που τούτον τον καιρό της επιδημίας όχι μόνο δεν λοξοδρομούν στα super markets όταν συναπαντώνται μέ άλλον συνάνθρωπο (άλλη ντροπή και αίσχος για την οποία θα μιλήσουμε άλλη φορά), αλλά πάνε κατευθείαν στο στόμα του λύκου συναισθανόμενοι την δική τους ατομική και πραγματική ευθύνη, ας φανταστούμε ποιά θα είναι η αντιμετώπιση για τους υπόλοιπους.

Ας φανταστούμε πώς όταν περάσουν όλα αυτά, και πώς όταν ο λαός θα στενάζει κάτω από καινούργια κορονομνημόνια (αφού το υποτελές ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να απαιτήσει και να επιτύχει έστω και αυτό το "κορονο-ομόλογο"), όταν θα καλείται με δυσβάστακτους φόρους και περικοπές να πληρώσει τα σπασμένα μιάς ήδη σπασμένης οικονομίας, συν τα αεριτζίδικα εκατομμύρια που δίνονται τώρα στην τούρλα του χαμού σε καναλάρχες, διαφημιστές, κοινοπραξίες διοδίων (!) για διαφυγόντα κέρδη (!!), σε παπαγαλάκια και ψευτοσελέμπριτις, και γενικά σε όλον αυτό τον εσμό των αρπαχτικών και των επιτήδειων που στηρίζουν το σύστημα, όταν θα βγούν οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι στον δρόμο όχι για να πάρουν τον αέρα τους αλλά για να απαιτήσουν τα δικαιώματα και τις ζωές τους πίσω, πώς τότε και με ποιά βιαιότητα θα αντιμετωπισθούν απ' την παγκόσμια, ευρωπαϊκή, και ντόπιου παραρτήματος χουντάρα.

Πρόβα ολοκληρωτισμού και βιαιότητας από μία παγκόσμια, ευρωπαϊκή και ντόπιου παραρτήματος χουντάρα.
Γι αυτό και η χαρά της.
Δεν πειράζει όμως.
Συμπίεσε εσύ χουντάρα το ελατήριο και κάτσε από πάνω του να το βλέπεις και να χαμογελάς πλατιά.
Χαμογέλα πιό πλατιά να φαίνονται τα δόντια σου.
Δείξε μας τα δόντια σου.
Έτσι μπράβο.
Άλλωστε είναι αυτά πρώτα που θα πάρει η μπάλα, όταν (αν) το ελατήριο εκτιναχθεί!

Πηγή : http://mandatoforos.blogspot.com/2020/04/blog-post_8.html