Rib and Sea

Γράφει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Φίλε Ιωσήφ,

Υποθέτω γνωρίζεις ότι όχι μόνον δεν είμαι ποδοσφαιρόφιλος αλλά και ότι δεν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο να δω ποδοσφαιρικό αγώνα. Και η τύφλα μου πάνω σ’ αυτό το θέμα, δεν ξέρω ποιος παίζει πού. Ωστόσο, όταν η εθνική μας ομάδα φτάνει κοντά σε κάποια ευρωπαϊκή διάκριση με πιάνει κάτι, κολλάω στην τηλεόραση και ενθουσιάζομαι. Ίσως είναι αυτό που κάποτε το λέγαμε  εθνική υπερηφάνεια και που τώρα το έχουμε ξεχάσει.

Όμως, αυτός ο πρόλογος έχει άλλο σκοπό. Αύριο η εθνική μας ομάδα του ποδοσφαίρου αντιμετωπίζει την αντίστοιχη της Γερμανίας, και αυτή η αθλητική συνάντηση δεν είναι σαν τις άλλες. Αυτός ο ποδοσφαιρικός αγώνας δεν είναι άλλη μια αναμέτρηση της εθνικής μας στη διεκδίκηση του ευρωπαϊκού τίτλου του πρωταθλητή, αλλά ένα Εθνικό γεγονός που αφορά όλους μας. Δεν ξέρω αν θυμάστε εκείνη την παλιά κινηματογραφική ταινία «η μεγάλη απόδραση», στην οποία ενώ ο ποδοσφαιρικός αγώνας που οργάνωσαν οι αιχμάλωτοι ήταν σχέδιο της απόδρασης, στην εξέλιξή του αποδείχτηκε σε κάτι πολύ πιο σπουδαίο και ουσιαστικό. Αυτό, ωστόσο, αν και μπορεί να είχε κάποια δόση αλήθειας, στην ουσία δεν ήταν παρά  ένα σενάριο. Το άλλο γεγονός, όμως, που συνέβη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, είναι ιστορία.

Να τι συνέβη τότε: Με τα τέσσερα χρυσά μετάλλια που κατέκτησε ο Αφροαμερικανός Τζέσε Όουενς, έδωσε ένα ισχυρό χαστούκι στον Χίτλερ, ο οποίος αποχώρησε από το γήπεδο νωρίτερα για να αποφύγει την απονομή των μεταλλίων στον «κατώτερο» μαύρο αθλητή.

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές εκείνης της διοργάνωσης ήταν το αγώνισμα του μήκους, που ήταν το δεύτερο αγώνισμά του. Μεγάλο φαβορί στο αγώνισμα ο Γερμανός Λουτζ Λονγκ (μετέπειτα στενός φίλος του Όουενς). Ο Όουενς κάνει τις πρώτες προσπάθειές του. Οι κριτές τις θεωρούν άκυρες. Ο Γερμανός Λουτζ Λονγκ κανονικά θα έπρεπε να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, γιατί όχι μόνο θα κέρδιζε ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά δεν θα χρειαζόταν να «απολογηθεί» στα οργισμένα πρόσωπα των διοργανωτών, για ένα ακόμα χαμένο μετάλλιο από έναν... μαύρο.

Όμως, όχι. Ο Λονγκ πλησίασε τον Όουενς και του υπέδειξε να ξεκινήσει το άλμα του αισθητά πριν από τη γραμμή του άκυρου, ενθαρρύνοντάς τον  να «πετάξει» όσο πιο μακριά μπορεί. Και όλα αυτά στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, μπροστά στα μάτια των Αρχών του ναζισμού, μπροστά στα μάτια του Χίτλερ!

Και ο Όουενς έκανε το μεγαλύτερο άλμα. Και κέρδισε το χρυσό. Και ο Λονγκ τον πλησίασε, και με ειλικρινές βλέμμα θαυμασμού και εκτίμησης τον συνεχάρη! «Όλα τα μετάλλια και τα κύπελλα που κέρδισα στη ζωή μου δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στη φιλία που μου χάρισε ο Λουτζ Λονγκ!", είχε δηλώσει ο Όουενς λίγο καιρό αργότερα.

Ο Όουενς, παρά το γεγονός ότι έκανε κάτι το οποίο έμοιαζε ακατόρθωτο, δεν καλέστηκε ποτέ στον Λευκό Οίκο για συγχαρητήρια, ούτε έλαβε κάποιο τηλεγράφημα από τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ. Μπορεί να πέτυχε τόσες διακρίσεις, όμως, αυτό δεν σήμαινε ότι αυτομάτως θα γινόταν ο μεγάλος σταρ, αφού ούτε στην Αμερική δεν ξεχνούσαν εύκολα ότι ήταν Αφροαμερικανός. Δούλεψε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε βενζινάδικο και σε καθαριστήριο! Πέθανε στις 31 Μαρτίου του 1980 σε ηλικία 66 ετών.

Η αναγνώριση ήρθε μετά τον θάνατό του. Το 1984 ένας δρόμος κοντά στο στάδιο του Βερολίνου πήρε το όνομά του και δυο γραμματόσημα με τη φιγούρα του βγήκαν το 1990 και το 1998. Κάποιες πλατείες και πάρκα έχουν πάρει το όνομά του, ενώ το στάδιο στίβου του πανεπιστημίου του Οχάϊο έχει κι αυτό το όνομά του. Τέλος, το 1970 μπήκε στο hall of fame των αθλητών από την Αλαμπάμα. (πηγή: Sigmalive.com)

Αύριο, η Ελλάδα του σήμερα, που η Γερμανία την έχει με το πιστόλι στον κρόταφο, δίνει έναν ειρηνικό αγώνα με αυτή τη χώρα. Η νίκη μας έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από αυτή της διάκρισης στο ποδοσφαιρικό Euro. Έστω κι αν δεν κάνουμε τη Μέρκελ να σηκωθεί να φύγει, όπως ο προκάτοχός της, είναι αρκετό αυτή να πνιγεί με το σάλιο της. Ίσως κάποιοι να μας μισήσουν ακόμη περισσότερο. Θα καταλάβουν όμως ότι αυτός ο λαός κρύβει δύναμη και, ίσως, αυτό τους τρομάξει. Πρέπει όλοι να δούμε αυτόν τον ποδοσφαιρικό αγώνα και νοερά να στείλουμε τη σκέψη μας στους αθλητές που μας αντιπροσωπεύουν. Γιατί τώρα θα πρέπει να αισθανόμαστε περισσότερο Έλληνες από ποτέ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!