Rib and Sea

Σαράντα ημέρες και νύχτες μείναμε φέτος το καλοκαίρι στις Αλυκές της Ζακύνθου. Στο διάστημα αυτό συνέβησαν πολλά. Πυρκαγιές, ύποπτη προσέγγιση και παραμονή τούρκικου εμπορικού πλοίου στον κόλπο των Αλυκών, καταρρακτώδης βροχή, υπέροχες νύχτες γεμάτες φεγγάρι, "πατεντάδικες" επιθέσεις, θαλάσσια ρύπανση, φουσκωτά σκάφη-"περίπτερα" βγαλμένα απ' το παρελθόν, γιορτή ψωμιού, θαλασσόσκυλοι, γάμοι Τσέχων τουριστών, πτήσεις και "αερομαχίες" με παραμοτέρ πάνω απ' τη θάλασσα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Ο "πατέντας".

Είχα αφήσει μια εκκρεμότητα από το περσινό καλοκαίρι και φέτος τη βρήκα μπροστά μου. Πρόκειται για έναν, πώς να τον αποκαλέσω; Όπως πάντως και αν τον αποκαλέσει κανείς, μέσα θα πέσει! Το πραγματικό όνομά του κατάφερα, μόλις και μετά βίας, να το μάθω φέτος. Ξέρετε τώρα τι συμβαίνει στα μικρά μέρη. Τα παρατσούκλια έχουν τον πρώτο λόγο.

Ο "πατέντας" λοιπόν - έτσι είναι γνωστός ο περί ου ο λόγος στην περιοχή των Αλυκών - ασχολείται με θαλάσσια σπορ. Εκεί, δίπλα στο ποτάμι των Αλυκών, στήνει κάθε καλοκαίρι την "πραμάτεια" του. Ενοικιαζόμενες βάρκες, μπόμποι, μπανάνες, καναπέδες, jet ski, θαλάσσιο αλεξίπτωτο. Αυτό το τελευταίο ήταν το "επιχείρημά" του για να με διώξει, μολονότι εγώ πετούσα στην απέναντι πλευρά του τεράστιου κόλπου, δίπλα στο αλιευτικό καταφύγιο του Αλυκανά, και οι δικές μου πτήσεις, σε σχέση με τις "πτήσεις" που πραγματοποιούσε εκείνος με το ρυμουλκούμενο αλεξίπτωτο, είχαν όση σχέση έχουν τα σώβρακα με τις γραβάτες.

Πέρυσι έκανε ό,τι μπορούσε για να με διώξει. Τηλεφώνησε στο Λιμεναρχείο, πίεσε ακόμη και τον πρόεδρο της Κοινότητας διαμαρτυρόμενος επειδή μου έδινε ηλεκτρικό ρεύμα και νερό! Μόνο στον Μητροπολίτη δεν πήγε! Στο τέλος, αφού είδε ότι όλες του οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό, αποφάσισε να με απειλήσει δημοσίως ότι θα κάψει το ιπτάμενο βαρκάκι μου αν ξαναπετάξω! Άλλο που δεν ήθελα! Το ανέφερα στην αστυνομία και ο "πατέντας", έκτοτε, λούφαξε...

Φέτος, μόλις με είδε, ξύπνησε το θηρίο μέσα του. Άρχισε και πάλι τα τηλεφωνήματα στο Λιμεναρχείο, στον Δήμο, στην Κοινότητα. Δεν τόλμησε όμως να με απειλήσει και πάλι δημοσίως, αν και φέτος ανακάλυψε νέα "πατέντα". Μόλις έβλεπε ότι έμπαινα στην τελική για την προσθαλάσσωση, έβγαινε ολοταχώς απ' το λιμανάκι και ερχόταν με το ταχύπλοο κατά πάνω μου δημιουργώντας επικίνδυνα απόνερα! Όταν κατήγγειλα αυτή την τακτική του στο Λιμεναρχείο και του τηλεφώνησαν να κάτσει φρόνιμα, το πήρε τελικώς απόφαση και δεν με ξαναενόχλησε. Φεύγοντας, πάντως, άφησα να διαρρεύσει ότι του χρόνου θα πετάει στις Αλυκές και δεύτερο φουσκωτό...

Το τούρκικο "απορριμματοφόρο".

Κάποιο πρωϊνό του Ιουλίου ένα εμπορικό πλοίο αγκυροβόλησε ανοικτά του κόλπου των Αλυκών, λίγες εκατοντάδες μέτρα απόσταση από την τουριστική παραλία. Δεν πρόλαβα να προσθαλασσωθώ όταν έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον πρόεδρο της Κοινότητας του Αλυκανά. "Σε παρακαλώ, και εκ μέρους του Αντιδημάρχου, να δεις ποιο είναι το όνομα του πλοίου και να μάθεις τι μεταφέρει, από πού έρχεται και πού πηγαίνει".

Μια πτήση ήταν αρκετή για να δω το όνομα και την σημαία του αγκυροβολημένου καραβιού, μαζί και μερικά ταλαιπωρημένα βαρέλια που ήταν φορτωμένα στην πλώρη. Τα υπόλοιπα τα βρήκα σερφάροντας στο marinetraffic. Ήταν ένα, μικρό σχετικώς, εμπορικό πλοίο με σημαία Τουρκίας το οποίο, σύμφωνα με τα στοιχεία που άντλησα απ' το διαδίκτυο, μετέφερε επικίνδυνο φορτίο (hazard). Τι είδους επικίνδυνο φορτίο και πού είχαν σκοπό να το ξεφορτώσουν, ο Θεός και η ψυχή τους.

Έδωσα τις πληροφορίες στον πρόεδρο της Κοινότητας αλλά, παράλληλα, θεώρησα σκόπιμο να ενημερώσω και το Λιμεναρχείο. Η απάντηση του Υπολιμενάρχη ήταν ότι και τα δύο πλωτά του Λιμεναρχείου Ζακύνθου είχαν τεθεί εκτός λειτουργίας! Στην πρότασή μου να μεταφέρω εγώ ένα λιμενικό όργανο στο πλοίο, πήρα την απάντηση ότι ο έλεγχος ενός πλοίου με ξένη σημαία δεν είναι εύκολη υπόθεση και πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Μέχρι να ικανοποιηθούν αυτές οι "προϋποθέσεις", το τούρκικο εμπορικό πλοίο, αφού παρέμεινε στον κόλπο των Αλυκών επί δύο ημέρες, απέπλευσε χωρίς ποτέ να μάθει κανείς τον λόγο της αγκυροβολίας του...

Πήραν φωτιά τα μπατζάκια μας.

Και ενώ οι λεβεντομαλάκες του Ελληνικού Κοινοβουλίου συνεχίζουν να πουλάνε τη χώρα και να "τσακώνονται" (για το θεαθήναι) περί όνου σκιάς, κάποιοι ανεγκέφαλοι προδότες πυρπόλησαν και πάλι τα δάση και τις ρεματιές. Το παρανάλωμα των Ζακυνθινών βουνών ήταν καθημερινή σχεδόν εικόνα κατά την διάρκεια της παραμονής μας. Οι εκδοχές πολλές. Το πάρτυ των καυσόξυλων, είπε κάποιος. Ας όψονται οι κτηνοτρόφοι και οι λαγοκυνηγοί, είπε κάποιος άλλος. Φυτεύουν τις καμένες εκτάσεις με ελιές και τις κάνουν οικόπεδα, είπε ένας τρίτος.

Ό,τι κι' αν συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι πάντοτε το ίδιο κύριοι. Λεηλατημένα, βιασμένα βουνά και δάση, κρεματόρια χλωρίδας και πανίδας, αποκαίδια και ασχήμια απερίγραπτη, φόβος και τρόμος για τα χωριά και τις πόλεις όταν ανοίγουν οι ουρανοί. Και οι λεβεντομαλάκες του Ελληνικού Κοινοβουλίου περί άλλων να τυρβάζουν. Με τους νόμους να ατονούν και τους πυρομανείς, τους καταπατητές και τους πληρωμένους ηλίθιους και προδότες να χορεύουν τον χορό της φωτιάς...

Μια βροχή μας σώζει.

Κι' εκεί που τα πυροσβεστικά ελικόπτερα και αεροπλάνα ματαίως ρουφούσαν και έφτυναν τη θάλασσα επάνω στις πλαγιές, με τις φωτιές να φουντώνουν κατά την διάρκεια της νύχτας, ήρθε μια ξαφνική καταιγίδα να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να αποκαταστήσει την οικολογική ισορροπία. Ουράνια πυροτεχνήματα και ήχοι απόκοσμοι στόλιζαν επί μία ώρα το ουράνιο στερέωμα, με εμάς να κλειδαμπαρωνόμαστε μέσα στο αυτοκινούμενο και να θαυμάζουμε τη δύναμη της Φύσης απ' το μισάνοικτο παράθυρο. Μαζί πάντως με τη φωτιά, που έσβησε πια οριστικά στο βουνό πάνω απ' την Αγία Μαρίνα, πλύθηκε και το φτερό του ιπτάμενου. Και πανω που αναρωτιόμουν πώς να το κάνω...

Στη μνήμη του Jake.

Είχε σχεδόν μεσημεριάσει όταν ένας ευτραφής Άγγλος, ο Gary Lane, με πολυάριθμα τατουάζ και... βαμένα κόκκινα τα νύχια των ποδιών του, ζήτησε να πετάξει μαζί μου. Μου έκανε εντύπωση το παράξενο παιδικό πρόσωπο που ήταν χαραγμένο με τατουάζ στο αριστερό του μπράτσο. Ο Gary ήταν υπέρ το δέον εκδηλωτικός κατά την διάρκεια της πτήσης. Χειρονομούσε ενθουσιασμένος και με κτυπούσε στους ώμους φωνάζοντας : "It's unbelievable! It worth every penny of it!". Μόλις προσθαλασσωθήκαμε μου είπε συγκινημένος : "Στη μνήμη του γιου μου Jake, που πέθανε προτού κλείσει τέσσερα χρόνια ζωής, το έκανα. Γεννήθηκε με το σύνδρομο Treacher Collins", συνέχισε ο Gary Lane, "και μέχρι να φύγει απ' τη ζωή υπέστη 24 εγχειρήσεις! Δεν κατάφερε ποτέ να τραφεί κανονικά όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας του και ανέπνεε μέσω τραχειοστομής. Χρησιμοποιούσε ακουστικά, καθώς η έλλειψη των αυτιών τού είχε στερήσει και την ακοή. Ο Jake πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της σύντομης ζωής του στο Νοσοκομείο Great Ormond Street όπου και άφησε την τελευταία του πνοή. Από τότε αποφασίσαμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που γεννιούνται με το σύνδρομο Treacher Collins, οργανώνοντας εκδηλώσεις και συγκεντρώνοντας χρήματα που προσφέρουμε στις οικογένειες αυτών των παιδιών. Είναι καιρός να σταματήσουμε να κρυβόμαστε", συνέχισε ο Gary Lane, "να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα και να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους.

Στο φιλανθρωπικό ίδρυμα που έχουμε δημιουργήσει υπάρχει μια μικρή ομάδα εθελοντών και, κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών, μέσα από διάφορες εκδηλώσεις που διοργανώσαμε, καταφέραμε να αγοράσουμε το πρώτο μας τροχόσπιτο στο White Horse Bunn Leisure Holiday Village. Πρόκειται για ένα οικογενειακό τροχόσπιτο τριών υπνοδωματίων όπου φιλοξενούνται δωρεάν παιδιά που έχουν δυσμορφία στο πρόσωπο. Το πάρκο, όπου βρίσκεται το τροχόσπιτο, διαθέτει πισίνες, εστιατόρια, μπαρ και υπηρεσίες χαλάρωσης και θεραπείας. Αν γνωρίζεις κάποιο παιδί με δυσμορφία προσώπου, μη διστάσεις να ενημερώσεις την σύζυγό μου Alison Lane στα τηλέφωνα : (0044) 01483 837523 ή (0044) 07515 667808 ή στέλνοντας e mail στη διεύθυνση : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. Tο site μας είναι το : www.facethefuture.uk.com".

Καθώς ο Gary μας αποχαιρέτησε συγκινημένος, ένοιωσα την ανάγκη να πετάξω και πάλι μόνος μου. Πόσο δίκιο είχε που ένοιωσε την ανάγκη να πετάξει πάνω απ' την αγκαλιά Της, σκέφτηκα καθώς φορούσα ξανά το κράνος και το σωσίβιό μου...

Ο Τάκης ο ψαράς.

Τον βλέπαμε πολλές φορές να καταφθάνει με το εκπληκτικό αγροτικό του 4Χ4 στο αλιευτικό καταφύγιο του Αλυκανά κατά την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας. Πότε φορτώνοντας τα δολωμένα παραγάδια στο ψαροκάϊκο και πότε ξεφορτώνοντας ένα μοναχικό ξύλινο τελάρο με ψάρια. "Πώς πήγε Τάκη"; τον ρωτούσα. "Λίγα πράγματα βρε Ιωσήφ", απαντούσε εκείνος. "Χάθηκαν θαρρείς τα ψάρια όπως χάθηκαν και οι τουρίστες! Ούτε τα πετρέλαια δεν βγάζω πια! Και να πεις ότι πάω εδώ κοντά; Ξανοίγομαι στο πέλαγος και ψάχνω όλη νύχτα τις ξέρες. Δεν βαριέσαι, το ίδιο κάνει". Έπιανε όμως κάποιες ημέρες και τα "καλά", με τα οποία δεν έχανα την ευκαιρία να φωτογραφίζομαι...

Ξερακιανός, κοντός, καμμένος απ' τον ήλιο και την αλμύρα, ο Τάκης, ο Αλυκανιώτης ψαράς, δεν αφήνει με τίποτε να φανεί η ηλικία του. Περπατημένος άνθρωπος, εργατικός, πανέξυπνος, από αυτούς που καλιγώνουν ψύλλο. "Μέχρι στις ερήμους της Αραβίας δούλεψα για να βγάλω τα χρήματα που χρωστούσα στις τράπεζες", μου εξομολογήθηκε μια μέρα. "Και επέστρεψα νικητής! Δεν κατάφεραν να με φάνε οι σκορπιοί"!

Με τα ψάρια, σαν τροφή εννοώ, δεν διατηρώ και τις καλύτερες σχέσεις. Για ένα γαυράκι όμως τηγανητό, μια σαρδέλλα ή μια πεσκαντρίτσα στα κάρβουνα, δεν λέω όχι. Και την τελευταία την έφαγα απ'τα χέρια του Τάκη. Την είδα μια μέρα στο τελάρο, μαζί με κάτι σαργούς, και τον ρώτησα : "Την πουλάς την πεσκαντρίτσα Τάκη"; "Ποια, τη χλεμπού"; απάντησε εκείνος και συνέχισε : "Έτσι τη λέμε εμείς εδώ στη Ζάκυνθο. Ξέρεις πάντως όπως φαίνεται να τρως! Αν τη θέλεις, πάρτην"! "Πόσο κάνει"; ρώτησα. "Δώσε μου ό,τι θέλεις εσύ"! απάντησε εκείνος παίρνοντας απ' το χέρι μου ένα δεκάευρω.

Η κατάλευκη, χωρίς κόκκαλα, ουρά της χλεμπούς, ψημένη στη σχάρα, συντροφιά με ψωμί ολικής απ' τον φούρνο του Διαολή και δυο αρωματικές ντομάτες Ζακυνθινές με ντόπιο λάδι και ρίγανη ήταν ίσως το καλύτερο δείπνο αυτού του καλοκαιριού κάτω από τα άστρα και το ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι...

Τσίκο ο θαλασσόσκυλος.

Ο άλλος ψαράς της συντροφιάς ήταν ο καπτά Γιώργης με το σκυλάκι του, τον Τσίκο, που δεν ξεκολλούσε ποτέ από κοντά του. Όποτε δεν ήταν κουρνιαγμένος πίσω απ' το κεφάλι του, στο αυτοκίνητο, ήταν μαζί του στο καίκι και στο ψάρεμα. Ο ψαράς και ο τετράποδος σύντροφός του δεμένοι με μια σχέση ζωής που απέχει παρασάγκας απ' την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και αχαριστία. Μια μέρα έχασε τα ίχνη του ο καπτά Γιώργης και αρρώστησε μέχρι να τον βρει...

Ο καπτά Γιώργης και ο γιος του Γιάννης μας φίλεψαν δυο φορές με καβούρια. Τι δαγκάνες ήταν εκείνες! Μπορεί η κοιλιά να ήταν γεμάτη αυγά, το σώμα όμως ήταν άδειο! Με τις δαγκάνες ωστόσο δώσαμε μάχη σωστή! "Το φεγγάρι φταίει που είναι άδεια", σχολίασε ο Γιάννης με σιγουριά. "Δεν βαριέσαι. Τα πόδια ήταν όλα τα λεφτά", του απάντησα γελώντας.

Η γιορτή του ψωμιού στο χωριό Κοιλιωμένος.

Γι' αυτή την ξεχωριστή εκδήλωση έχω ήδη γράψει εδώ : http://www.camperlife.gr/2010-06-14-20-47-21/202-2012-07-22-08-07-48.html

Το φουσκωτό "περίπτερο".

Κι' εκεί που καθόμουν και χάζευα ένα μεσημέρι τη θάλασσα, έπεσε στο νερό ένα Marshall της δεκαετίας του '80! Το αναγνώρισα  (μολονότι η φίρμα είχε κάνει φτερά) από το ξεβαμμένο κόκκινο χρώμα των αεροθαλάμων και τις γκριζόμαυρες ρίγες στην πρύμη του. Συγκινήθηκα, πώς να το κάνουμε; Ήταν ένα από τα φουσκωτά σκάφη που κυριαρχούσε στον Ο.Φ.Σ.Ε. όταν ο σύλλογος αυτός ιδρύθηκε το 1987. Δεν κατάφερα να αντισταθώ στον πειρασμό και πλησίασα. "Περιμένης ε;" είπα με νόημα στον συνομήλικό μου ιδιοκτήτη του. "Ναι, Περιμένης. Μου το έκανε δώρο ένας φίλος και μόλις το πήρα αποφάσισα να το κάνω ψαράδικο". Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, σκέφτηκα από μέσα μου.

"Περίπτερο" σωστό, το Marshall της ιστορίας μας, εντελώς προστατευμένο από βροχή και θάλασσα, με τρία μόνο ανοίγματα για την επιβίβαση, το ψάρεμα και το τιμόνεμα. Ούτε κουβέντα να βγάλει το κάλυμμα ο φίλος, παρά το υπονοούμενο της μιας από τις δύο κοπέλλες που τον συνόδευαν. "Αστειεύεσαι που θα το βγάλω; Μεσάνυκτα θα γυρίσουμε. Θα δείς αργότερα πόσο χρήσιμο θα είναι", της είπε. Και αφού ενέδωσε στην παράκλησή μου για μερικές φωτογραφίες, γκάζωσε την πανάρχαιη Yamaha και ανοίχτηκε στο πέλαγος...

Οι νιόπαντροι Τσέχοι.

Μόλις είχα ολοκληρώσει το ξέβγαλμα, με γλυκό νερό, έχοντας λίγο πριν βγει απ' τη θάλασσα, όταν στο λιμανάκι του Αλυκανά κατέφθασε μια άμαξα με ένα νιόπαντρο ζευγάρι τουριστών. Καθώς επιστράτευσα την φωτογραφική μηχανή για να απαθανατίσω το ασυνήθιστο θέαμα, ο αμαξάς σχολίασε μιλώντας μια γλώσσα που έμοιαζε με την Αγγλική : "Να ο παπαράτσι που θα βγάλει τις φωτογραφίες του γάμου σας"! Το νιόπαντρο ζευγάρι, με τις... σαγιονάρες, χαμογέλασε ικανοποιημένο, βλέποντας έναν "παπαράτσι" με μαγιώ να τους φωτογραφίζει, και με ευχαρίστησε. Η χαρά τους μάλιστα ήταν απερίγραπτη όταν μισή ώρα αργότερα τους παρέδωσα ένα cd με όλες τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει. Καλή δουλειά και, κυρίως, τσάμπα, θα σκέφτηκαν σίγουρα καθώς με αποχαιρετούσαν. Έτσι, για να μη νομίζουν στην Ευρώπη ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε αφιλόξενοι, αγριάνθρωποι και χρεωκοπημένοι, σκέφτηκα εγώ...

Ρυπαίνω, ρυπαίνεις, ρυπαίνουμε...

Ξυπνάω, ανέκαθεν, νωρίς το πρωί. Έχω, γενικώς, ένα θέμα με τον ύπνο. Θεωρώ πως οι ώρες που τα μάτια μας κλείνουν και το μυαλό μας παραδίνεται άνευ όρων στον Μορφέα, είναι ώρες χαμένες. Αφήστε που δεν αλλάζω με τίποτε τα χρώματα της ανατολής και τη μυρωδιά της πρωϊνής υγρασίας. Στο λιμανάκι του Αλυκανά, όμως, το πρωϊνό ξύπνημα, μαζί με τη μυρωδιά της πρωϊνής υγρασίας έφερνε συχνά στα ρουθούνια μου και τη βοθρίλα των εμπορικών λιμανιών, ενώ οι ελεεινές φουσκάλες ταξίδευαν αδιάλυτες και σταματούσαν μπροστά στο τροχόσπιτο μέχρις ότου αλλάξει ο αέρας και φύγουν προς την παραλία και τις ξαπλώστρες...

Δεν βάζουν λοιπόν μόνο φωτιές οι ελληνάρες, ρυπαίνουν κι' όλας! Αυτό είναι βεβαίως κοινό μυστικό. Το θέμα είναι τι κάνεις όταν το διαπιστώσεις αλλά είσαι επισκέπτης; Είπα, στην αρχή, να δώσω τόπο στην οργή και να αφήσω τις φουσκάλες των βόθρων να ταξιδεύουν ανενόχλητες στη θάλασσα. Δεν κατάφερα όμως να μείνω αδρανής μέχρι τέλους. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω την πηγή, ενημερώνοντας συγχρόνως τον πρόεδρο της Κοινότητας, ο οποίος γνώριζε, όπως απεδείχθη, το πρόβλημα.

Και εκεί άρχισαν να εκδηλώνονται οι πρώτες αντιδράσεις, με την προπαγάνδα να δίνει και να παίρνει, πότε εις βάρος του ενός και πότε του άλλου. Κάποιες τουριστικές εγκαταστάσεις ευθύνονται γι' αυτό, έλεγε ο ένας. Δεν θέλουν να ξοδεύουν χρήματα για να αδειάζουν τις αποχετεύσεις τους και το βρίσκουν ευκολότερο να τις αδειάζουν στην αποστραγγιστική τάφρο ή στη θάλασσα με υπόγειους σωλήνες. Μόλις φύγει η γαλάζια σημαία από την παραλία και έρθει η κόκκινη, τότε όλοι θα τρέχουν αλλά θα είναι αργά. Τα ημερόπλοια ευθύνονται για τη ρύπανση, έλεγε ο άλλος. Περνούν απ' τον κόλπο των Αλυκών και οι καπετάνιοι τους θεωρούν ότι είναι η καλύτερη ευκαιρία να αδειάσουν τους βόθρους στη θάλασσα. Έχεις δει ποτέ βοθρατζή στο λιμάνι;

Δεν ξέρω ποιος φταίει παιδιά. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει, το συντομότερο δυνατόν, να βρείτε αυτον που ρυπαίνει και να του κόψετε τα πόδια! Δεν είναι δυνατόν ένα τόσο προικισμένο απ' τη φύση νησί, όπως είναι η Ζάκυνθος, να το καίνε και να το ρυπαίνουν οι ίδιοι του οι κάτοικοι...

Ο περίπλους της Ζακύνθου από... αέρος.

Γι' αυτή την αξέχαστη εμπειρία έχω ήδη γράψει εδώ :  http://www.ribandsea.com/travels/726-2012-08-11-06-53-19.html

Μηχανοκίνητο παραπέντε στα όρια της υπομονής και του κινδύνου.

Στην ευρύτερη περιοχή των Αλυκών, όπου πετούσα εγώ, πετούσε και ένα ppg. Τι είναι αυτό; Μηχανοκίνητο παραπέντε. Δεν είναι βεβαίως το μοναδικό μηχανοκίνητο παραπέντε που πετάει στη Ζάκυνθο, είναι όμως μάλλον το μόνο του οποίου ο ιδιοκτήτης πιστεύει ότι μπορεί να υπερβεί τα όριά του, τις δυνατότητες του ιπτάμενου μέσου που χειρίζεται και τα όρια της υπομονής όσων υπομένουν τις "μαγκιές" του στην παραλία.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που πετούσε χαμηλά πάνω απ' τη θάλασσα, τις ξαπλώστρες και τα κεφάλια των παραθεριστών. Πέρα από τον κίνδυνο να "κρατήσει" κάποια στιγμή ο κινητήρας και ο χειριστής να βρεθεί στη θάλασσα, παλεύοντας να γλυτώσει απ' το θανάσιμο αγκάλιασμα των σχοινιών του αλεξίπτωτου, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μην του βγει η αναγκαστική προσγείωση και να προσγειωθεί στο κεφάλι κάποιου άτυχου παραθεριστή.

Σε μια απ' τις επισκέψεις μου στο Λιμεναρχείο Ζακύνθου ο διευθυντής της Λιμενικής Αστυνομίας με ρώτησε αν γνωρίζω τον παραπεντίστα που πετάει κατ' αυτόν τον τρόπο και, επίσης, αν γνωρίζω τι προβλέπει γι' αυτά ο Κανονισμός της Υ.Π.Α. Κάποιοι παραθεριστές είχαν, προφανώς, ήδη παραπονεθεί για την παραβατική συμπεριφορά του συγκεκριμένου "αθλητή". Επειδή όμως δεν ήθελα να εμπλακώ σε τέτοιου είδους συζήτηση ούτε να γίνω εγώ αυτός που θα "δώσει" τον "συνάδελφο" στις Αρχές, παρέπεμψα τον Διευθυντή της Λιμενικής Αστυνομίας στον καλό μου φίλο και, υπέρ το δέον, προσεκτικό χειριστή μηχανοκίνητου αετού Παναγιώτη Μουζάκη ο οποίος, και ντόπιος είναι και την υπόθεση ήμουν βέβαιος ότι θα μπορούσε να χειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Κατά τα άλλα, ένα απόγευμα, που έπαιζα την καθιερωμένη παρτίδα τάβλι με την καπετάνισσα, ο εν λόγω παραπεντίστας άρχισε να πετάει πάνω απ' το τροχόσπιτο. Ήταν προφανές ότι ήθελε να "παίξει" μαζί μου. Δεν του χάλασα λοιπόν το χατήρι! Παράτησα το τάβλι στη μέση, φόρεσα κράνος και σωσίβιο και πέταξα για λίγη ώρα κοντά του. Αυτό που εν τέλει κατάλαβα είναι ότι, όταν σέβεσαι το μέσο με το οποίο πετάς, δεν υπερεκτιμάς τις δυνατότητές σου και δεν αγνοείς τα καιρικά φαινόμενα, όλα εξελίσσονται ομαλά και ουδείς διαμαρτύρεται...

Καλό φθινόπωρο και, ελπίζω, μέχρι του χρόνου να είμαστε όλοι καλά να γεμίσουμε και πάλι τις μπαταρίες μας κοντά στη θάλασσα...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος

(*) Το "τση" στον τίτλο του άρθρου δεν είναι γραμμένο λάθος. Απλώς έτσι λένε το "της" οι Ζακυνθινοί!