Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Για τον Χανιώτη φίλο μου Σταύρο Βαμβουνάκη έχω μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν. Όσες όμως και αν μιλήσω πάλι λίγες θα είναι γιατί ο Σταύρος δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι, πρώτα και πάνω απ' όλα, ένα πολύ καλό και ντόμπρο παλληκάρι. Είναι πολυτεχνίτης, αλλά όχι ερημοσπίτης. Κάρβουνο πιάνει χρυσάφι γίνεται. Έχει το εφευρετικό μυαλό του Οδυσσέα και βρίσκει πάντα λύσεις ακόμη κι' εκεί που όλοι νομίζουν ότι υπάρχει αδιέξοδο.

Τελευταία ασχολείται μανιωδώς με το ξύλο της ελιάς. Έμμονη ιδέα του έχει γίνει σχεδόν. Έχει γεμίσει δύο ντουλάπες με ξύλινα ρολόγια, χρηστικά αντικείμενα του σπιτιού, μινιατούρες, ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών το ξύλο της ελιάς.

Χθες πήγα στο εργαστήριο που έχει στήσει στα Καμισιανά. "Θα σου φτιάξω ένα στυλό από ξύλο ελιάς φιλαράκο", μου είπε, "γιατί δεν γίνεται ένας δημοσιογράφος σαν και του λόγου σου να μην έχει ένα τέτοιο στυλό". Και αφού έκοψε δύο τετράγωνες λωρίδες πάχους δύο εκατοστών από ένα ξύλινο κούτσουρο, επιστράτευσε τα εργαλεία, τον τόρνο, τις γνώσεις και το μεράκι του και έφτιαξε ένα κομψοτέχνημα που μου το χάρισε για να τον θυμάμαι.

Για μένα αυτό το στυλό έχει πια τόση συναισθηματική αξία ώστε καμμία πανάκριβη πένα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει. Ένα στυλό από το ευλογημένο ξύλο της ελιάς, με τα νερά και την στιλπνάδα του, φτιαγμένο απ' τα χέρια του καλού μου φίλου θα συντροφεύει πια από εδώ και στο εξής το σημειωματάριό μου. Να είσαι πάντα καλά φιλαράκο. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αν δει αυτό το ξύλινο κομψοτέχνημα η Στάη θα θέλει να μου το πάρει!