Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η ζωή ενός ανθρώπου που δεν λέει ποτέ όχι στην πρόσκληση-πρόκληση ενός ταξιδιού είναι πάντοτε απρόβλεπτη. Σαν τη δική μου ένα πράγμα. Εκεί που καθόμουν λοιπόν το Σάββατο και σκεφτόμουν τα εγγόνια μου, που θα τα είχαμε μαζί μας το διήμερο, αλλά και μια αεροφωτογράφιση που είχα να κάνω την Κυριακήγια έναν  φίλο στην Ανάβυσσο, κτύπησε το τηλέφωνο. "Φίλε Ιωσήφ, περνάω αυτή τη στιγμή τα διόδια των Μαλγάρων και γύρω στις 7 θα περάσω απ' την Αθήνα με προορισμό το ακρωτήριο Ταίναρο. Δεν θα σταματήσω όμως καθόλου. Θέλεις να έρθεις μαζί μου; Αν ναι, πες μου πού μπορώ να σε πάρω".

Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Πάει και η αεροφωτογράφιση, πάνε όλα. "Ναι φίλε, θα έρθω. Θα σε περιμένω πάνω στην εθνική οδό στο ύψος της Μεταμόρφωσης".

"Φωτιά στα μπατζάκια σου", έλεγε θυμάμαι η γιαγιά μου όταν με έβλεπε να τρέχω αλαφιασμένος για να προλάβω να κάνω κάτι που μου άρεσε πολύ. Στην πρίζα λοιπόν οι μπαταρίες του drone, της GoPro και της Osmo, για να φορτίσουν, επιστράτευση του sleeping bag για τον ύπνο στο Land Rover και να' μαι μια ώρα πριν το προκαθορισμένο ραντεβού στημένος στη Μεταμόρφωση να περιμένω τον Γιώργο που κατέβαινε απ' το Βόρειο Ακρωτήριο σε ένα ανηλεές κυνηγητό του χρόνου.

Πήγα από την ανυπομονησία μου πολύ νωρίτερα στο ραντεβού, ως συνήθως δηλαδή, σε σημείο που κάποια στιγμή σταμάτησε μπροστά μου ένα περιπολικό της αστυνομίας. Σηκώθηκα απ' το ρείθρο του πεζοδρομίου και πλησίασα τον αστυνομικό που μου έκανε νεύμα με το χέρι του. "Καλησπέρα. Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;", ρώτησα. "Είστε καλά; Γιατί μας τηλεφώνησαν ότι είδαν έναν λιπόθυμο άνδρα πάνω στην εθνική!". Δεν κατάφερα να κρατήσω τα γέλια μου. "Βλέπετε να είμαι λιπόθυμος; Απλώς περιμένω έναν φίλο να περάσει και επειδή καθυστερεί κάθισα πάνω στον υπνόσακκο. Υπάρχουν άστεγοι και κτυπημένοι άνθρωποι στους δρόμους και ουδείς ασχολείται μαζί τους. Σε μένα εξαντλήθηκε η ευαισθησία της αστυνομιας;". "Μην το λέτε αυτό, ο κόσμος ευαισθητοποιήθηκε πρισσσότερο μετά από τα πρόσφατα γεγονότα. Τέλος πάντων, δώστε μας την ταυτότητά σας".

Τους έδωσα την ταυτότητά μου, έγραψαν τον αριθμό του τηλεφώνου μου, μου συνέστησαν να σταθώ όρθιος πίσω απ' την προστατευτική μπάρα, ώστε να είμαι ασφαλής, και έφυγαν. Αν αντιδρούσε πάντοτε έτσι η αστυνομία τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, σκέφτηκα...

To εκπληκτικό Land Rover με τα χρώματα του Camel Trophy εμφανίστηκε τελικώς γύρω στις 7.30 κι' εγώ κάθισα στη θέση του συνοδηγού, αριστερά αυτή τη φορά καθώς το αυτοκίνητο ήταν δεξιοτίμονο. Δεν προλάβαμε καλά καλά ούτε να χαιρετηθούμε με τον Γιώργο, μολονότι είχαμε να βρεθούμε από τον Μάϊο του 2015 που τον είχαμε επισκεφτεί στο σπίτι του στη Βαυαρία. Ήμουν διψασμένος να ακούσω τις εμπειρίες του από το ταξίδι του στο βορειότερο οδηγήσιμο σημείο της Ευρώπης κι' αυτός πρόθυμος να ξεδιπλώσει μπροστά μου το κουβάρι μιας εμπειρίας από αυτές που δεν έχουν την ευκαιρία να ζήσουν πολλοί άνθρωποι στη ζωή τους.

Χωρίς κανένα σταματημό φθάσαμε 45 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα στο ακρωτήριο Ταίναρο όπου ο Γιώργος σταμάτησε επιτέλους για να μετρήσει τον συνολικό χρόνο του ταξιδιού του από το Nordkapp. 83 ώρες χρειάστηκε να περάσουν τελικώς μέχρι να φθάσει στο δεύτερο νοτιότερο οδηγήσιμο σημείο της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων των ανεφοδιασμών, των διανυκτερεύσεων και μιας διάσωσης ενός ζευγαριού από την Ισπανία, του οποίου το αυτοκίνητο είχε ξεφύγει απ' τον δρόμο λόγω του παγετού. Καθόλου άσχημος χρόνος, ιδίως αν σκεφτεί κανείς πως δεν υπήρχε δεύτερο άτομο για να ξεκουράσει τον τολμηρό φίλο μου στην οδήγηση!

Τα υπόλοιπα θα τα δείτε και θα τα ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί.