Rib and Sea

Έφθασε προ ολίγου στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο το ακόλουθο μήνυμα απόγνωσης από έναν συνδρομητή μου. Διαβάστε το και κρίνετε εσείς ποιο κράτος "πρόνοιας" και "αλληλεγγύης" μας κυβερνά. Σε εμένα το μήνυμά του άφησε την πικρή γεύση της αγανάκτησης που συχνά με κάνει να θέλω να πάρω τα όπλα όταν ακούω τέτοιες ιστορίες...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος

"Ιωσήφ καλημέρα,

Αναγνώρισα αρκετά γρήγορα ότι επιβαρύνεσαι με τροφοδοσία πολλών μηνυμάτων και πολύ σύντομα φρέναρα και τα δικά μου. Σήμερα θα σου διηγηθώ μια μικρή μου περιπέτεια έξω από την καθημερινότητα της αβεβαιότητάς μου πια και γενικά στο χαρακτήρα μου που είναι η μοναδική κόντρα για να βγάλω άκρη σε αυτή την κοινωνία.

Δεν σου έχω πει ότι ανήκω σε κατηγορία ανθρώπων υψηλού κινδύνου. Παρουσιάζω άπνοιες (σταματά η αναπνοή μου στη διάρκεια του ύπνου). Παρουσιάζω γύρω στις 100 άπνοιες την ώρα κατά μέσο όρο. Σχεδόν κάθε μισό λεπτό σταματά η αναπνοή μου στην διάρκεια του ύπνου. Συνέπειες είναι αρρυθμία στην καρδιά μου, υπνηλία στην διάρκεια της ημέρας, έλλειψη συγκέντρωσης και βαθιά κατάθλιψη.

Θεραπεία δεν υπάρχει. Υπάρχει στήριξη την οποία έχω εδώ και δύο χρόνια περίπου, σχεδόν ακριβώς όσος καιρός πέρασε πριν πεθάνω από κλείσιμο του φάρυγγά μου.

Η στήριξη είναι ένα μηχάνημα παροχής αέρα ώστε μόλις διαπίστωνει ότι δεν αναπνέω η πίεση του αέρα να είναι τόση ώστε να μου ανοίγει τον φάρυγγα.

Αυτό το μηχάνημα λοιπόν πριν δύο μήνες δεν είχα πλέον την ασφαλιστική ικανότητα να το έχω διότι ο εργοδότης δεν με ασφάλιζε και διατηρούσα μια στοιχειώδη ασφάλεια που μου πρόσφερε ο ΟΑΕΔ και στις ερωτήσεις μου περι ασφάλειάς μου έπαιρνα πάντα διάφορες δικαιολογίες, περι πλάτης στη δύσκολη κατάσταση, αρρώστησε η λογίστρια, το ξεχασε αλλα θα το κανει, και περνούσαν οι ημέρες και φτάσαμε να χάσω και το μηχάνημα και τη δουλειά των 210 ευρώ το μήνα ως καθηγητής μαθηματικών.

Σήμερα πήγα στο νοσοκομείο της Καβάλας να γνωματεύσουν την κατάστασή μου ξανά ώστε με τον νόμο περί ανασφάλιστων να δικαιούμαι το μηχάνημα ξανά.

Λόγω του κορονοϊού οι γνωματεύσεις βγήκαν και στο κάτω μέρος τους, το οποίο ήταν τυπωμένο, έλεγε οτι δεν χρειάζεται υπογραφή και σφραγίδα ιατρού και ελεγκτή ιατρού.

Έπρεπε όμως να πρωτοκολληθεί. Στο πρωτόκολλο μια κυρία με πολύ απλή κίνηση μου είπε ότι δεν περνάει τίποτα στο πρωτοκόλλο χωρίς σφραγίδα και υπογραφή ιατρού. Λέω ήρεμα "μα στο κάτω μέρος γράφει αυτό και αυτό". Μου απαντάει κάθε φορά υψώνοντας τον τόνο της φωνής της. Έτσι ξεκίνησε μια ανούσια συζήτηση και από μένα και από εκείνη. Εκείνη επαναλάμβανε το ίδιο πράγμα και εγώ επίσης το ίδιο, μια και δεν ήξερα τα διαδικαστικά. Η μόνη μου αντίδραση ήταν "ΜΗΝ ΥΨΩΝΕΤΕ ΤΟΝ ΤΟΝΟ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΣΑΣ. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΤΕ ΣΕ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΟ ΤΟΝΟ".

Γελούσα με την κατάντια μου. Πρώτη του χαρακτήρα μου. Δεύτερη το ότι μίλησα ευγενικά. Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου "έχω δουλειά και δεν θα κάθομαι να εξηγώ στον καθένα 10 φορές κάτι που είναι αυτονόητο". Και άντε εγώ "δεν έχω ανασφάλεια με την αντίληψη μου, καταλαβαίνω αρκετά γρήγορα πιστεύω". Εκείνη με ποια ανασφάλεια, ταυτόχρονα ασφάλεια, άρχισε να μου φέρεται έτσι. Τέλος πάντων...

Την άκουσε κάποιος άλλος υπάλληλος ο οποίος τελικώς με εξυπηρέτησε, όμως της έκανε παρατήρηση και πάλι εκείνη ωρυόμενη υπεράσπιζε τον υψηλό τόνο της φωνής της.

Γύρισα με μουσκεμένη μάσκα, μουσκεμένα πλαστικά γάντια και έναν εαυτό, ελαφρώς βιασμένο μέσα μου.

Σκέφτηκα να μην συνεχίσω άλλο την αρνητική σκέψη. Επίσης τώρα που θα πατήσω αποστολή του μεηλ σου ζητώ συγγνώμη που σε κούρασα. Και φυσικά δεν ήθελα να σε φορτώσω με τα προβλήματά μου. Υπάρχουν άνθρωποι τρις χειρότερα από εμένα. Ίσως και αυτή είναι η σημαία των τρις καλύτερα. Να σκεφτόμαστε την κατάντια μας τρις καλύτερη απο κάποιων άλλων και να αράζουμε στα αυγά μας. Λοιπόν νιώθω τρομερά εκνευρισμένος σε σημείο και βαθμό κακουργήματος.

Σε χαιρετώ όπου και αν σε βρίσκει το μεηλ μου. Και αν το διέγραψες ή το αγνόησες καλά του έκανες. Δεν ήθελα να σου γράψω στενάχωρα πράγματα.

Καλό απόγεμα
Ο.Τ."