Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
"Βιτσέντζος Κορνάρος... βάπορας αγαπημένος".
Γράφει ο Διονύσης Γερολυμάτος.
Φωτογραφίες : Διονύσης Γερολυμάτος.
Βιτσέντζος Κορνάρος. Βάπορας αγαπημένος, είχε τον μοναδικό τρόπο να σε κάνει να δένεσαι μαζί του, να τον παραδέχεσαι, να τον εκτιμάς και να κατανοείς την αξία του.
Αρχικά ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που τον ταξίδεψαν στις τόσο δύσκολες άγονες γραμμές, δρομολόγια και λιμάνια. Δηλαδή σε αυτούς που είχαν την ευθύνη σε κάθε πόστο και έκαναν άϋπνοι τόσα ξενύχτια.
Άλλο ένα ευχαριστώ σε αυτούς τους λίγους που επιλέγουν να μένουν στα πανέμορφα απομακρυσμένα νησιά και δημιουργούν την ανάγκη ύπαρξης αυτών των δρομολογίων. Επίσης ένα ευχαριστώ στους ξένους που το σχεδίασαν για τις δικές τους ανάγκες και χωρίς να το ξέρουν τον έκαναν να ταιριάξει απόλυτα στις ανάγκες των άγονων γραμμών, που απαιτούν ανθεκτικότητα, καλό ταξίδεμα, ικανοποιητική μανούβρα, ταιριαστές διαστάσεις και εναλλακτικές επιλογές που να του επιτρέπουν να ταξιδεύει όντας τόσο μακριά από τον Πειραιά.
Ο Κορνάρος είχε όλα τα παραπάνω.
Αξίζει να τονιστεί, γιατί καμιά φορά τείνουμε να θυμόμαστε μόνο την τελευταία εικόνα, ότι τα σχεδόν 23 χρόνια που προσέφερε τα πάντα στις άγονες γραμμές, δεν γίνεται να αμαυρωθούν από τα τελευταία 4 χρόνια που ταξίδευε με χαμηλότερες ταχύτητες, για να μην πιέζεται, μιας και αφέθηκε σταδιακά από την εταιρεία του, μέσα στην οικονομική κρίση.
Βέρο αγονόπλοιο γιατί σε αυτά τα σχεδόν 23 χρόνια δεν υπήρξε ποτέ σε γραμμή "φιλέτο", ούτε καν σε σχεδόν "φιλέτο", έστω και για λίγο. Μόνο κάποιες μεμονωμένες προσεγγίσεις για εξυπηρέτηση έκτακτων καταστάσεων, από βλάβες και αβαρίες άλλων βαποριών.
Ήδη από τους πρώτους μήνες του στην Ελλάδα έκανε επέκταση από Άγιο Νικόλαο και Σητεία για Κάσο και Κάρπαθο. Έκτοτε δεν άφησε ποτέ τις προσεγγίσεις στις άγονες γραμμές, σαν βασικό βαπόρι κάποιας από αυτές. Από τα πάμπολλα λιμάνια που προσέγγισε δικαιωματικά συνδέθηκε πιο έντονα με την Κάσο, τα Πηγάδια Καρπάθου, το Διαφάνι Καρπάθου, τη Σητεία και τα Αντικύθηρα.
Αναμενόμενο για ένα βέρο αγονόπλοιο ότι από τη γέφυρά του πέρασαν εξαιρετικοί πλοίαρχοι. Ουσιαστικά όμως, συνδέθηκε με δύο από αυτούς. Με τον εξαίρετο Μανώλη Φραγκιαδάκη που τον ανέδειξε αρχικά στην άγονη της Κασοκαρπαθίας για τουλάχιστον μια 5ετία. Με τον εξαίρετο και αγαπημένο καπετάν Δημήτρη Λαδά που τον πλοιάρχησε για 13.5 ολόκληρα χρόνια, συνεχίζοντας το έργο συνέπειας του καπετάν Μανώλη,
τόσο στην Κασοκαρπαθία, για σχεδόν 6 χρόνια, όσο και στη γραμμή των Κυθήρων-Αντικυθήρων για σχεδόν 7.5 χρονια.
Μου έχει μείνει έντονα μια εικόνα από τον Φεβρουάριο του 2015. Τότε που κατάφερα και έκανα ένα μακρυτάξιδο δρομολόγιο στην Κασοκαρπαθία μέχρι Ρόδο. Πειραιάς-Μήλος-Σαντορίνη-Ανάφη-Ηράκλειο-Σητεία-Κάσος-Πηγάδια Καρπάθου-Διαφάνι Καρπάθου-Χάλκη-Ρόδος και επιστροφή. Ήταν αρκετά κουρασμένος και αφημένος, πήγαινε φουλ φορτωμένος φορτηγά μεταξύ 14.5 και 15.6 κόμβων για να μην πιέζεται. Χωρίς καθόλου ξεκούραση για πλήρωμα και πλοίο, παρά μόνο με φορτοεκφορτώσεις, κάναμε οριακά πάνω απο τρία 24ωρα για να επιστρέψουμε στον Πειραιά.
Θυμάμαι λοιπόν εκείνο το απόγευμα της 15ης Φεβρουαρίου 2015, πλέοντας στο στενό Κάσου - Καρπάθου και στρίβοντας νωχελικά πιο δυτικά για το Φρυ της Κάσου. Αγνάντευα, όντας στο πλωριό μπαλκόνι, από τη μία τον επιβλητικό ορεινό όγκο της Καλής Λίμνης της Καρπάθου και από την άλλη τον περήφανο Πρίωνα της Κάσου, σε συνδυασμό με τον καθρέφτη και τη γέφυρα του Κορνάρου. Με τον ήλιο σιγά σιγά να πέφτει και τα χρώματα να γίνονται πιο ζεστά.
Μετά από λίγο στο μεσαίο παράθυρο της γέφυρας εμφανίστηκε ο καπετάν Δημήτρης, έτοιμος για άλλη μία προσέγγιση στην Κάσο. Νομίζω ότι αυτή η εικόνα είναι η πιο χαρακτηριστική της ιστορίας του στην άγονη γραμμή. Μεταξύ Κάσου και Καρπάθου, χειμώνα, σε υπέροχο τοπίο και χρώματα, πάντα εκεί, ταπεινά και διακριτικά, εξυπηρετώντας αυτούς που πραγματικά το είχαν ανάγκη.
Επίσης μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα του, οριακά δεύτερη συγκριτικά με την παραπάνω, είναι η μαγευτική μανούβρα ανάμεσα στα ψηλά βράχια του πολύ στενού, μα πανέμορφου Ποταμού των Αντικυθήρων.
Είναι σαν να ακούω τώρα τα συγκινητικά καλημέρα, καλησπέρα και καληνύχτα του καπετάν Δημήτρη, από τα μεγάφωνα, προς τους 20-30 μόνιμους κατοίκους του νησιού.
Τέλος άλλη μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα του αγαπημένου ποιητή της άγονης. Κάσος και Κορνάρος...
Ένα ζευγάρι που έχει γράψει πολλά κεφάλαια στη μυθολογία των δύσκολων προσεγγίσεων στα λιμάνια των άγονων γραμμών. Δέος, όταν τον Αύγουστο του 2008, δηλαδή λίγο πριν σταματήσει να είναι το βασικό βαπόρι της γραμμής, απόλαυσα δύο μανούβρες του στο Φρυ. Είχε άλλη αίγλη να βλέπεις το θρυλικό βαπόρι της Κασοκαρπαθίας, στα καλά του τότε, να μανουβράρει όμορφα και γρήγορα στο τόσο δύσκολο λιμάνι ενός τόσο ιδιαίτερου και περήφανου νησιού. Μανούβρες για σεμινάριο, τότε που είχαν και λίγα περιθώρια παραπάνω, μιας και το λιμάνι δεν είχε κλείσει από τον νέο κυματοθραύστη που ολοκληρώθηκε το 2010.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο αγαπημένος Κορνάρος θα ταξιδεύει νοητά για πάντα, μέσα από τις αναμνήσεις μας, στις πιο απομακρυσμένες και πιο όμορφες ελληνικές θάλασσες, μανουβράροντας στα τόσο ιδιαίτερα, δύσκολα μα όμορφα λιμάνια των νησιών της άγονης γραμμής.
Καλό Πάσχα και πάλι,
Διονύσης.
Σχόλιο "Rib and Sea"
Φίλε Διονύση, με συγκίνησαν όσα έγραψες για το Κορνάρος, τους πλοιάρχους του και τα νησιά της άγονης γραμμής. Όμως, απέφυγα να αποτυπώσω τα δικά μου συναισθήματα στο άρθρο μου γιατί θα έπρεπε, εκτός από υμνητής του Κορνάρου και των άξιων πλοιάρχων του, να γίνω αναγκαστικά σκληρός απέναντι σ' αυτούς που τους πλήγωσαν. Γιατί για κάποιους ανεγκέφαλους κατοίκους των νησιών που προσέγγιζε, ο καπετάνιος ήταν "καπετανάρα" όταν το καράβι έδενε κάτω από τρομερά δύσκολες καιρικές συνθήκες. Αν όμως τύχαινε μια "στραβή", όπως τότε που ο σορόκος με ριπές 70 κόμβων πλάγιασε το Κορνάρος επάνω στα βράχια του λιμενοβραχίονα, τότε ο καπετάνιος άκουγε τα εξ αμάξης από τους "καπεταναίους" των καφενείων και τους γιδοβοσκούς. Ήταν άχρηστος, ανίδεος, ακατάλληλος να βάλει και να βγάλει το Κορνάρος στο λιμάνι-παγίδα του νησιού.
Αυτός ήταν ο λόγος που οι πλοίαρχοι του "Ιεράπετρα", του "Κορνάρου" και του "Πρέβελης" δεν έβγαιναν ούτε στη γέφυρα όταν τα πλοία έδεναν στο συγκεκριμένο λιμάνι. Ήταν τρομερά λυπημένοι, και θυμωμένοι μαζί, που ενώ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εξυπηρετήσουν το νησί και τους κατοίκους του κάτω από τις δύσκολες καιρικές συνθήκες του Καρπάθιου και την κόπωση των καραβιών, θέτοντας σε κίνδυνο πολλές φορές το ίδιο το πλοίο, την ασφάλεια του πληρώματος και την καριέρα τους, στην πρώτη "στραβή" κάποιοι έπεφταν να τους φάνε.
Δες ένα μικρό δείγμα των όσων είχαν συμβεί στην Κάσο όταν το Κορνάρος ήταν στα χέρια του άξιου καπτα Δημήτρη Λαδά : https://www.ribandsea.com/articles/1852-kapetanaioi-ton-ploion-kapetanaioi-ton-kafeneion-kai-limania-2.html
Δες και μια συνέντευξη που μου είχε δώσει ο καπτα Δημήτρης Λαδάς παλαιότερα : https://www.ribandsea.com/face/1868-o-kaptan-dimitris-ladas-milaei-xoris-peristrofes-gia-ton-kornaro-kai-ta-limania-tou-aigaiou-2.html
Πρέπει νομίζω κάποια στιγμή να ακούγονται κι' αυτά, αφ' ενός μεν γιατί εμείς που ζήσαμε από κοντά αυτές τις δύσκολες στιγμές οφείλουμε να τιμήσουμε του καπετάνιους της άγονης γραμμής, αφ' ετέτου γιατί δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι που προσφέρουν να γίνονται βορά στο στόμα κάποιων ανεγκέφαλων και αγνωμόνων.
Ιωσήφ Παπαδόπουλος