Rib and Sea

Κείμενο - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Ιστορικά στοιχεία : Βικιπαίδεια.

Ξέρετε πόσες φορές συνέλαβα τον εαυτό μου να επιλέγει σαν "πρόχειρη" λύση μιας διήμερης απόδρασης το Ναύπλιο; Ουκ ολίγες. Και όπως φαίνεται, μαζί με μένα, την ίδια σκέψη κάνουν και πολλοί άλλοι "αυτοκινούμενοι" φίλοι, γιατί πώς αλλοιώς να εξηγήσει κανείς την παρουσία τόσων πολλών campers τα Σαββατοκύριακα στο parking του λιμανιού στο Ναύπλιο και στην παραλία της Καραθώνας; Και κάθε άλλο παρά "πρόχειρη" είναι η επιλογή του Ναυπλίου για να περάσει κανείς εκεί ένα διήμερο.Το Ναύπλιο είναι πράγματι μια πόλη που τα συνδυάζει όλα. Θάλασσα και βουνό, σε κοντινή απόσταση, άνετους χώρους στάθμευσης, γειτονικές κωμοπόλεις και χωριά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και, κυρίως, ιστορία και άρωμα μιας άλλη εποχής, με το Μπούρτζι, το Παλαμήδι, την κουλτούρα των καλοδιατηρημένων κτιρίων του 18ου αιώνα, τα γραφικά δρομάκια με τα καλόγουστα καταστήματα και τα... μυρωδάτα εστιατόρια που χαρίζουν αξέχαστες γαστριμαργικές απολαύσεις...

Έχω επισκεφθεί πολλές φορές το Ναύπλιο, ξεχνάω πόσες, ελάχιστες όμως έχω ασχοληθεί συγγραφικά μ' αυτό, μολονότι το φωτογραφικό μου αρχείο είναι αρκετά πλούσιο. Η πρώτη μου πτήση με μοτοαιωρόπτερο έγινε πάνω απ' την πόλη του Ναυπλίου και το Παλαμήδι, κάπου γύρω στα 1992, ενώ τέσσερα χρόνια πριν καθέλκυσα ένα μικρό φουσκωτό στη Ν. Κίο και ικανοποίησα το "απωθημένο" μου. Να φωτογραφίσω το Μπούρτζι απ' την "περιφέρεια"! Καθ' όσον "βαμμένος" φουσκωτάκιας, μου κακοφαινόταν βλέπετε να πάω ως εκεί με τις λάντζες!

Και ενώ λέμε, συνήθως, ότι οι συχνές επισκέψεις στο ίδιο μέρος κάνουν το μέρος αυτό βαρετό, το Ναύπλιο αποτελεί, θαρρείς, την εξαίρεση στον κανόνα. Το Ανάπλι (λέγεται κι' έτσι) βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο του Αργολικού κόλπου και η στρατηγική του θέση επιτρέπει την άμεση πρόσβαση στις ακτές και τις κωμοπόλεις της ανατολικής Πελοπονήσου. Από τη Ν. Κίο και τους Μύλους, μέχρι το Κιβέρι, το Άστρος Κυνουρίας και τη Μονεμβασιά. Αλλά και ανατολικά, προς το Τολό, το Δρέπανο, τα Ίρια, μέχρι το Πόρτο Χέλι και την Κόστα. Το παζλ αυτών των διαδρομών, που περνούν μέσα από απέραντα περιβόλια ελαιόδενδρων και εσπεριδοειδών, δεν αφήνει τον ταξιδιώτη να πλήξει. 

Το τρίτο Σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου η Ε.Μ.Υ. προέβλεπε καλοκαιρινό καιρό. Ζέστη και άπνοια. Αποφάσισα λοιπόν να κοτσάρω στο camper το τρέϊλερ με το ιπτάμενο φουσκωτό, για να θυμηθώ τις όμορφες μέρες του '92 όταν πετούσα με το μοτοαιωρόπτερο πάνω απ' τις κεραμοσκεπές της παλιάς πόλης του Ναυπλίου και το Παλαμήδι. Δυστυχώς κάτι δεν πήγε καλά με την συναρμολόγηση του φτερού, και δεν ρισκάρισα την πτήση. Έμεινα έτσι να βλέπω με παράπονο την απίστευτη καλοκαιρία και να τα βάζω με την τύχη μου που είχα κουβαλήσει ασκόπως μέχρι εκεί το ιπτάμενο...

Θα πρέπει, όμως, να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη και να αρχίσω απ' τη διαδρομή. Ο πιο σύντομος δρόμος για να πάει κάποιος στο Ναύπλιο είναι βεβαίως η εθνική οδός  Αθηνών Κορίνθου και ένα τμήμα της εθνικής οδού Κορίνθου Τρίπολης. Τις έχουν μετονομάσει βεβαίως τελευταία οι επιτήδειοι "νονοί" τους (Ολυμπία οδός, λέει, και δεν συμμαζεύεται) για να δικαιολογούν τα διόδια. Πόσα διόδια; 7.40 στο πρώτο σκέλος και 4.40 στο δεύτερο! Ειδική τιμή για τους "μπρούκληδες" ιδιοκτήτες των campers! Κάπως έτσι τουλάχιστον μας αντιμετωπίζουν οι τσάμπα μάγκες, που πήραν βράδυ απ' τον Σουφλιά την εκμετάλλευση των εθνικών μας δρόμων, με το αιτιολογικό ότι είμαστε, λένε, ψηλοί!

Σύνολο λοιπόν, για το πήγαινε-έλα στο Ναύπλιο, 23.60 ευρώ! Αν μάλιστα προσθέσει κανείς και τα 5.60 ευρώ που "πρέπει" να καταβάλει στην Αττική Οδό, τότε φθάνει αισίως στα 29.20 ευρώ! (10.200 περ. δραχμές, για να μην ξεχνιόμαστε!). Πώς μπορείς μετά να μην οργίζεσαι και να μην επαναστατείς όταν σκέφτεσαι πως για τη διαδρομή αυτή δεν χρειάζεσαι περισσότερα από 40 λίτρα πετρέλαιο; Κάπως έτσι πήρα την απόφαση, πριν από ένα χρόνο, να μην ξαναπληρώσω διόδια και κάπως έτσι γνωρίστηκα με τους "Κινηματίες" του "όχι διόδια" και έγινα ένα μαζί τους...

Περνάτε λοιπόν τις μπάρες χωρίς να πληρώσετε (εύκολο είναι, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα) και χαρούμενος πια, που καταφέρατε να πείτε όχι στη "Λερναία Ύδρα" που σας τρώει τις σάρκες εδώ και κάτι δεκαετίες, φθάνετε στον κόμβο της Στέρνας, όπου αφήνετε την εθνική οδό (αγνοήστε την πρώτη έξοδο με την ένδειξη "Άργος - Ναύπλιο") και ακολουθείτε τον επαρχιακό δρόμο προς Άργος, ο οποίος είναι πολύ καλός και χωρίς στροφές. Κάποιοι φίλοι, οι οποίοι δυσανασχετούν με το χαράτσι των διοδίων, αλλά δεν νοιώθουν και τόσο "τολμηροί" για να ανοίξουν τις μπάρες, επιλέγουν την παλιά διαδρομή, με ολίγον από εθνική (όπου τους παίρνει).

Βγαίνουν λοιπόν απ' την εθνική, λίγα μέτρα πριν από τα διόδια της Ελευσίνας, και ξαναμπαίνουν στο ύψος της Κινέττας (μέχρι να μπουν κι' εκεί διόδια). Κάτι ανάλογο κάνουν και στον δρόμο της Τρίπολης. Βγαίνουν απ' την εθνική, λίγο πριν απ' τα διόδια του Σπαθοβουνίου (αν δεν το ξέρετε μάθετε ότι υπάρχουν και δεύτερα διόδια μέχρι την Τρίπολη!), και φθάνουν στο Ναύπλιο μέσα από χωράφια, λες και τους καταζητεί η αστυνομία! Δεν λέω, καλό είναι το βουκολικό τοπίο, αλλά αν πρόκειται σε καιρό οικονομικής κρίσης να μου κοστίσει η διαδρομή μέχρι το Ναύπλιο σαν να πήγα στη Θεσσαλονίκη, να μου λείπει!

Προσέξτε λίγο τη διαδρομή απ' το Άργος μέχρι το Ναύπλιο. Ο δρόμος δεν έχει στροφές, έχει όμως περιορισμό ορίου ταχύτητας. Θα μου πείτε, μόνο στον δρόμο αυτό υπάρχει περιορισμός ορίου ταχύτητας; Όχι βέβαια! Στον δρόμο αυτό, όμως, οι κλήσεις πέφτουν βροχή! Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλοι οδηγούν εκεί σαν τις... κλώσσες! Φθάνοντας στο Ναύπλιο θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές λύσεις για την πρώτη σας διανυκτέρευση. Μπορείτε να γίνετε μέλος του "γκέτο" που δημιουργούν οι αυτοκινούμενοι στη μεγάλη αλάνα του λιμανιού ή, αν δεν είστε πολύ κοινωνικός και θέλετε την ησυχία σας, να απομονωθείτε στην παραλία της Καραθώνας, στο πάρκινγκ της μαρίνας του Τολού ή, ακόμη, στη Ν. Κίο, τους Μύλους ή το Κιβέρι.

Οι αποστάσεις είναι μικρές και μπορείτε εύκολα να πηγαινοέρχεστε κατά την διάρκεια της ημέρας στο Ναύπλιο, ιδίως μάλιστα αν διαθέτετε κάποιο σκουτεράκι. Νερό μπορείτε να πάρετε στην Καραθώνα, από τις ντουσιέρες που υπάρχουν στην παραλία (αν δεν τις έχουν κλείσει λόγω εποχής). Παλαιότερα υπήρχε βρύση και έξω απ' τις σφραγισμένες πια (βαρέθηκαν φαίνεται να τις καθαρίζουν) δημοτικές τουαλέτες, στην αλάνα του λιμανιού του Ναυπλίου, αλλά είχε κι' αυτή την ίδια τύχη. Αν παίξετε όμως το... κυνήγι του θησαυρού και αρχίσετε να ανασηκώνετε τα μεταλλικά καπάκια που βρίσκονται στο πεζοδρόμιο έξω απ' τις παροπλισμένες τουαλέτες, ίσως ανακαλύψετε το πολύτιμο υγρό που θα φουλάρει τις διψασμένες δεξαμενές του camper σας. Να θυμάστε επίσης ότι κάθε Σάββατο οι παραγωγοί της περιοχής εκθέτουν τα οπωροκηπευτικά τους στον δρόμο της Πυροσβεστικής. Εξαιρετική λαϊκή αγορά, φρέσκα και ποιοτικά προϊόντα από την Αργολική γη και σε αρκετά καλές τιμές. 

Το Ναύπλιο είναι ονειρικό μέρος. Περιπλανώμενος στα δρομάκια της παλιάς πόλης, κάτω απ' τη σκιά του κάστρου, έχει κανείς την εντύπωση πως ζει σε εποχή παρωχημένη. Πως από κάπου θα ξεπροβάλει ο Καποδίστριας και η ακολουθία του, ο γέρος του Μωριά και τα παλληκάρια του! Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Ναύπλιο ή Ανάπλι στέγασε την πρώτη Βουλή των Ελλήνων και υπήρξε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους από το 1828 μέχρι το 1833. Στενά πλακόστρωτα σοκάκια, παλιά καλοδιατηρημένα σπίτια, αλλά και κάποια παρατημένα στο χρόνο, μπουκαμβίλιες και γιασεμιά, μπαλκόνια από ξύλο ή μάρμαρο, πόρτες και παράθυρα που επιδέξια χέρια ξυλουργών σκάλισαν δυο αιώνες πριν. Και πάνω απ' την πόλη να "κρέμεται" το κάστρο του Παλαμηδιού για να υπενθυμίζει τη ντροπή της φυλής, τη σκοτεινή φυλακή του γέρου του Μωριά που πλήρωσε με το φως του το "θράσος" του να ηγηθεί στον απελευθερωτικό αγώνα και να έχει άποψη...

Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι στα ιστορικά στοιχεία των πόλεων, τις οποίες κατά καιρούς επισκέπτομαι, θα κάνω όμως μια μικρή εξαίρεση στο Ναύπλιο. Ανατρέχοντας στην ελληνική μυθολογία, θα βρει κανείς ενδιαφέροντα στοιχεία για την πρωτεύουσα του νομού Αργολίδος και τον ομώνυμο ιδρυτή και ήρωά του Ναύπλιο. Ο Ναύπλιος ήταν γιος του θεού Ποσειδώνα και της Αμυμώνης, που ήταν μια από τις Δαναΐδες και γεννήθηκε προτού η Αμυμώνη και οι αδελφές της παντρευτούν τους γιους του Αιγύπτου. Ο Ναύπλιος είχε δύο γιους, τον Δαμάστορα και τον Προίτο.

Ωστόσο, όλες οι άλλες παραδόσεις αναφέρονται στον Ναύπλιο τον Νεώτερο, ο οποίος έλαβε μέρος και στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Γιος του Κλυτονήου και εγγονός του Ναυβόλου, πήρε ως σύζυγό του τη Φιλύρα ή την Ησιόνη ή την Κλυμένη και απέκτησαν τρεις γιους : τον Παλαμήδη, τον Οίακα και τον Ναυσιμέδοντα. Ο Ναύπλιος ήταν πρωτίστως θαλασσοπόρος ήρωας και τον εκτιμούσαν πολύ για τις γνώσεις του. Σύμφωνα με τις κυριότερες παραδόσεις, ο Αλεός παρέδωσε στον Ναύπλιο την κόρη του Αύγη για να την πνίξει στη θάλασσα, επειδή αυτή είχε γεννήσει νόθο γιο, τον Τήλεφο, από τον Ηρακλή. Ο Ναύπλιος όμως λυπήθηκε την Αύγη και το νεογέννητο παιδί της και τους παρέδωσε σε κάποιους εμπόρους που έφευγαν προς τη Μυσία. Την ίδια θλιβερή εντολή είχε λάβει και από τον μέλλοντα πεθερό του, τον Κατρέα, ο οποίος του παρέδωσε τις κόρες του Αερόπη και Κλυμένη. Ο Ναύπλιος διέσωσε και αυτές, παντρεύοντας την Αερόπη με τον Ατρέα και, κατά μία εκδοχή, παίρνοντας την Κλύμενη για δική του σύζυγο.

Μετά τον λιθοβολισμό του γιου του Παλαμήδη, ο Ναύπλιος ορκίσθηκε να εκδικηθεί τους αρχηγούς της Τρωϊκής εκστρατείας. Διέφθειρε λοιπόν τις συζύγους των Ελλήνων ηρώων, όταν αυτοί έλειπαν στην Τροία, παρεμβάλλοντας εραστές στη ζωή τους. Οι εραστές αυτοί έφθασαν ακόμη και να σκοτώσουν τους νομίμους συζύγους όταν αυτοί επέστρεψαν απ' την Τροία. Με αυτό τον τρόπο ο Ναύπλιος υπενόμευσε τον Αγαμέμνονα, τον Ιδομενέα και τον Διομήδη. Επίσης, όταν ο στόλος των νικητών του Τρωικού πολέμου πλησίαζε στην επιστροφή του το ακρωτήριο Καφηρέας, ο Ναύπλιος άναψε φωτιές σε απόκρημνες ακτές, προσελκύοντας έτσι τα πλοία στα φοβερά εκείνα βραχώδη σημεία και προκαλώντας ναυάγια. Για τον λόγο αυτό τον θεωρούσαν στην αρχαιότητα «δεινό πειρατή», ακόμα και δαιμονικό θαλάσσιο τέρας.

Σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις, ο Ναύπλιος δολοφονήθηκε ή αυτοκτόνησε όταν η μητέρα του Οδυσσέα Αντίκλεια του ανήγγειλε ψευδώς τον θάνατο του ενός από τους γιους του. Τους μύθους του Ναυπλίου χρησιμοποίησε ο Αισχύλος για την τραγωδία του «Παλαμήδης». Με τον ίδιο τίτλο αναφέρονται και τραγωδίες των Σοφοκλή και Ευριπίδη. Στην εποχή του Λουκιανού συνήθιζαν να αναπαριστούν την οργή του Ναυπλίου με τη μιμική τέχνη.

Και το νησάκι όμως, που στολίζει την παραλία του Ναυπλίου, έχει την δική του ξεχωριστή ιστορία. Μπούρτζι ή «Καστέλι», κατά τους Ενετούς, ή «θαλασσόπυργος» στην επανάσταση του 1821, φιλοξενεί το φρούριο που είναι κτισμένο πάνω του και κτίστηκε από τους Ενετούς, μετά την αποχώρηση του Μαχμούτ Πασά το 1473, οι οποίοι και το εξόπλισαν με σύγχρονα, για την εποχή εκείνη, πυροβόλα. Το 1502, μεταβάλλοντας οι Ενετοί με οχυρώσεις τη ΝΔ πλευρά της Ακροναυπλίας σε αυτοτελή προμαχώνα με επάλξεις («Πέντε Αδέρφια»), συνέδεσαν αυτόν με τεχνητό βραχίονα από ογκόλιθους στον οποίο και έδεναν αλυσσίδα που έφθανε μέχρι το Μπούρτζι για την προφύλαξη του λιμανιού και της πόλης. Από κει προήλθε και το όνομα «Λιμένας της Αλύσσου».

Μετά τη συνθήκη του Κάρλοβιτς (1698), οι Ενετοί έκτισαν στο νησάκι ισχυρότατο πύργο και προμαχώνες με πυροβόλα, δημιουργώντας έτσι το γνωστό φρούριο που δεσπόζει σήμερα πάνω στο Μπούρτζι. Κατά την Ελληνική επανάσταση το Μπούρτζι καταλήφθηκε το 1822 από 50 οπλοφόρους και 150 πυροβολητές, επικεφαλής των οποίων ήταν οι Χέϊστινγκς, Άνερμαν, Χάνεκ και Δημήτριος Καλλέργης οι οποίοι τελούσαν υπό την ηγεσία του Γάλλου ταγματάρχη Φ. Γκιουρντέν ο οποίος κανονιοβολούσε το Ναύπλιο από το Μπούρτζι και κατάφερε να ματαιώσει τον «λαθραίο» επισιτισμό των πολιορκούμενων Τούρκων από αγγλικό πλοίο.

Στην αμέσως μετέπειτα δεκαετία, κατά την διάρκεια των αιματηρών εμφυλίων εχθροπραξιών (1823 – 1833), δύο φορές αναγκάσθηκε η τότε κυβέρνηση να καταφύγει στο Μπούρτζι για την ασφάλειά της. Στις 25 Μαΐου του 1824 και στις 2 Ιουλίου του 1827. Το 1865, κατ΄ εντολήν του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄,  το Μπούρτζι αφοπλίστηκε και έγινε τόπος διαμονής του δημίου της γκιλοτίνας.

Η περιπλάνηση στα γραφικά δρομάκια του Ναυπλίου μεταφέρει τον επισκέπτη στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν η πόλη ήταν η πρώτη πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και στέγαζε την πρώτη Βουλή των Ελλήνων. Προσεγμένα καταστήματα, κάθε είδους, από βιοτεχνίες κατασκευής κομπολογιών και... καραγκιόζη, μέχρι "κονβόϋ" μεζεδοπωλείων, υπεραιωνόβια κτίρια, μεγαλοπρεπείς πλατείες με υπέροχους φοίνικες, στέγες με κεραμίδι και μια παραλία-νυφοπάζαρο που μπορεί να εμπνεύσει ποιητές και ζωγράφους. Είναι απόλαυση να περπατάς σ' αυτή την πόλη. Έτσι, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, απλώς να περπατάς και να "ταξιδεύεις".

Κι' αν ο επισκέπτης βαρεθεί, πράγμα δύσκολο, μπορεί να πεταχτεί μέχρι τους Μύλους, το Κιβέρι και το παράλιο Άστρος ή και μέχρι τη Μονεμβασιά. Όρεξη να έχει, χρόνο και... πετρέλαιο. Εκείνο το Σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου αφήσαμε την υπόλοιπη παρέα στην Καραθώνα και πήραμε την άγουσα προς τους Μύλους, το Κιβέρι και το Άστρος Κυνουρίας. Στην παραλία των Μύλων, δίπλα ακριβώς στο μώλο, υπάρχει παροχή νερού, όπως και στη μαρίνα του Τολού. Αρκεί να έχει προβλέψει κανείς τον τρόπο μεταφοράς και μετάγγισής του στη δεξαμενή του αυτοκινούμενου. Ένα πλαστικό 20λιτρο δοχείο δίνει συνήθως λύση στο πρόβλημα.

Περιορισμένος χώρος στάθμευσης υπάρχει εκεί που τελειώνουν τα παραλιακά καταστήματα, πάνω στην παραλία και δίπλα στο μώλο που δένουν τα ψαροκάϊκα. Αγνοήστε την ταμπέλα με την ένδειξη "απαγορεύεται το camping", γιατί απλούστατα δεν αφορά τα campers. Αυτό βεβαίως δεν έχει ακόμη γίνει ευρέως γνωστό και αποδεκτό, εσείς όμως που το γνωρίζετε δεν έχετε παρά να το πείτε σ' αυτόν που τυχόν θα σας ζητήσει να φύγετε. Στη μικρή αγορά του χωριού υπάρχει φούρνος με καλό χωριάτικο ψωμί και οπωροπαντοπωλείο για τη προμήθεια των υπολοίπων αναγκών σας. Μην ξεχάσετε, αν σας αρέσει η καλή φέτα, το πρόβειο γιαούρτι και οι σπιτικές χυλοπίτες, να επισκεφθείτε το κατάστημα του κ. Κουτούζου (απέναντι απ' τον φούρνο). Αν τυχόν είναι κλειστό, καλέστε τον ιδιοκτήτη στο τηλέφωνο που είναι αναρτημένο πάνω στην πόρτα του μαγαζιού. Μην εκπλήσσεστε γιατί έτσι γίνεται συνήθως στα μικρά μέρη όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.

Γραφικό απομεινάρι μιας άλλης εποχής ο σιδηροδρομικός σταθμός στους Μύλους. Η χαρακτηριστική μυρωδιά, κάτι μεταξύ καρβουνίλας και ξύλου, αιωρείται ακόμη στον αέρα, ενώ οι σκουριασμένες και χορταριασμένες ράγες, τα παρατημένα βαγόνια και οι "καρβουνιάρηδες" παραμένουν εκεί για να σκαλίζουν μνήμες. Στο Κιβέρι, λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα, μπορεί ο κάτοχος ενός camper να παρκάρει στο τέλος της παραλίας, εκεί που εκβάλλει στη θάλασσα ένας από τους πολλούς παραπόταμους της Λέρνας. Ο Δήμος άλλωστε της ευρύτερης περιοχής φέρει το όνομα της Λέρνας, που παραπέμπει στη Λερναία Ύδρα και έναν από τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή. Μη με ρωτήσετε τι γίνεται το καλοκαίρι εδώ, γιατί δεν ξέρω να σας πω. Επισκεπτόμαστε, άλλωστε, τις παραθαλάσσιες περιοχές εκτός εποχής. Τότε που ο κόσμος είναι ελάχιστος, όλα τα "οικόπεδα" ελεύθερα και η διαμονή ήσυχη και χωρίς προβλήματα.

Ο δρόμος συνεχίζει μετά το Κιβέρι, ακολουθώντας την ακτογραμμή. Δέκα οκτώ μόνο χιλιόμετρα απέχει το Παράλιο Άστρος απ' τους Μύλους. Η μέρα ήταν εκπληκτική. Αποφασίσαμε να ανέβουμε στο κάστρο, που δεσπόζει πάνω απ' την παραλία του Άστρους, αλλά ανεβήκαμε από λάθος πλευρά. Αυτή που κοιτάζει προς το Κιβέρι και ανάποδα σε μονόδρομο! Δεν υπήρχε όμως απαγορευτικό σήμα. Ευτυχώς δεν συναντήσαμε άλλο αυτοκίνητο και δεν χρειάστηκε να επιστρέψουμε με την όπισθεν (ο δρόμος είναι πολύ στενός και μετά βίας επιτρέπει, σε ορισμένα μόνο σημεία, το διπλάρωμα δύο αυτοκινήτων.

Ρυμουλκώντας το ιπτάμενο και έχοντας ένα συνολικό μήκος 14 περίπου μέτρων, μόλις και μετά βίας κατάφερα να οδηγήσω τελικώς το camper μέχρι την εκκλησία στην κορυφή του λόφου και να το παρκάρω εκεί φροντίζοντας να είναι στραμμένο προς τη σωστή πλευρά αυτή τη φορά. Θα σας συνιστούσα να μην επιχειρήσετε να ανέβετε στο κάστρο με το αυτοκινούμενο, είτε από τη σωστή είτε από τη λάθος πλευρά. Αν ήξερα τι θα συναντούσα, δεν θα το επιχειρούσα ούτε εγώ.

Ανεβήκαμε περπατώντας μέχρι το κάστρο, που έχτισε το 1256 μ.Χ. ο πρίγκιπας Γουλιέλμος Βιλεαρδουϊνός (castello della estella το ονόμαζε) και έμενε σ' αυτό ο Ενετός Διοικητής. Στα μεταγενέστερα χρόνια της Τουρκοκρατίας το κάστρο διαμορφώθηκε σε ισχυρό αμυντικό συγκρότημα. Έχει τετράπλευρη κάτοψη και διατηρεί μεγάλο τμήμα του οχυρωματικού περιβόλου και έναν από τους οχυρούς του πύργους. Σώζονται επίσης δύο εξωτερικές πύλες του. Τον 18ο αιώνα, οι αδελφοί Ζαφειρόπουλοι, εύποροι έμποροι στο εξωτερικό, επέστρεψαν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους για να αγωνιστούν κατά των Τούρκων και οικοδόμησαν στο χώρο του κάστρου τρεις κατοικίες, διαμορφώνοντας παράλληλα το εσωτερικό του. Οι κατοικίες αυτές είναι χαρακτηριστικά δείγματα της προεπαναστατικής αρχιτεκτονικής της περιοχής και σώζονται μέχρι σήμερα. Οι δύο πρώτες σε ημιερειπωμένη και η τρίτη σε ερειπωμένη κατάσταση. Το κάστρο είναι επισκέψιμο όλο το χρόνο.

Σε παρακείμενο ύψωμα διακρίνονται τμήματα από τείχος κλασικών χρόνων. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, πρόκειται για τείχος οχύρωσης που ξεκίνησαν να χτίζουν οι Αιγινίτες, οι οποίοι μετοίκησαν στην περιοχή, αλλά τελικά το άφησαν ημιτελές. Στο σημείο αυτό οδηγεί μονοπάτι. Μεταξύ του ποταμού Τάνου και του Φρουρίου του Παραλίου Άστρους βρίσκεται το Γένεον Πεδίον όπου το 541 π.Χ. έγινε η μάχη των Λογάδων (εκλεκτών) μεταξύ Αργείων και Λακεδαιμονίων για την κατάκτηση της εύφορης πεδιάδας της Θυρέας. 

Κατηφορίσαμε στη συνέχεια μέχρι το λιμάνι του παράλιου Άστρους και παρκάραμε το camper στην παραλία, δίπλα στη θάλασσα. Ο καιρός ζητούσε ανοικτά αντικρυστά παράθυρα κι' εμείς ένα καλό μεζέ και μια παγωμένη μπύρα. Μέχρι η καπετάνισσα να ετοιμάσει τα δέοντα, εγώ ανέβηκα μέχρι το ύψωμα όπου αγναντεύει το πέλαγος ο παλιός ξεχασμένος φάρος και το παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου...