Rib and Sea

Το Σαββατοκύριακο 23 και 24 Οκτωβρίου 2010 επέλεξε η εταιρεία του Γ. Παναγούλια για να πραγματοποιήσει το τρίτο κατά σειρά "Camper Trophy", το οποίο, όπως φαίνεται, καθιερώνεται πλέον σαν θεσμός, αφού το τέταρτο έχει ήδη προγραμματισθεί για τα μέσα Νοεμβρίου. Υπενθυμίζεται ότι προηγήθηκε το "Α΄ Camper Trophy" στη λίμνη Δόξα (23-24 Ιανουαρίου 2010) και το δεύτερο στην περιοχή του ποταμού Λουσίου της Αρκαδίας (13-14 Μαρτίου 2010). Στο "A΄ Camper Trophy" δώσαμε κι'εμείς το παρόν, όχι όμως και στο δεύτερο, όπου δεν μπορέσαμε να λάβουμε μέρος λόγω ανωτέρας βίας.

Οι 17 συνολικώς συμμετέχοντες, ιδιοκτήτες ως επί το πλείστον και ενοικιαστές αυτοκινούμενων τροχόσπιτων των εταιρειών Hymer και Roller, αλλά και φίλοι του "Camper Club", εγκατέλειψαν αυτή τη φορά το κλεινόν άστυ σε δύο ομάδες. Η πρώτη ξεκίνησε λίγο μετά το μεσημέρι της Παρασκευής και με επικεφαλής τον τεχνικό της εταιρείας Αλέξανδρο Τριβιζά έφθασε, μέσω Αρκίτσας και Αιδηψού, στην προεπιλεγμένη τοποθεσία του... "πουθενά". Μια αλάνα δίπλα στη θάλασσα, λίγο μετά το Πευκί και το χωριό Ασμήνι.

Μ' αυτή την ομάδα φθάσαμε κι' εμείς, με μόνη διαφορά ότι επιλέξαμε την κλασσική διαδρομή μέσω Χαλκίδας. Η χιλιομετρική απόσταση, τόσο μέσω Αρκίτσας όσο και μέσω Χαλκίδας, είναι σχεδόν η ίδια. Το ίδιο και ο χρόνος του ταξιδιού. Απλώς, όσοι επιλέγουν την εθνική οδό έχουν μεν την άνεση της οδήγησης, στερούνται όμως της μαγείας του πράσινου και του εκπληκτικού δρόμου, που ξεκινά λίγο μετά τα Ψαχνά Ευβοίας και μέσω του Προκοπίου, του Μαντουδίου, της Αγίας Άννας, των Βασιλικών, των Ελληνικών και του Πευκίου καταλήγει στο χωριό Ασμήνι και από κει στο σημείο της συγκέντρωσης. Αν μάλιστα προσθέσει κανείς σ' αυτά το κόστος των 56 ευρώ (μετά την έκπτωση) που κόστισε το πέρασμα του Camper από την Αρκίτσα στην Αιδηψό, τότε η επιλογή της κλασσικής διαδρομής, ήταν πιο ελκυστική και από οικονομικής απόψεως.

Η δεύτερη ομάδα ξεκίνησε απ' την Αθήνα το απόγευμα της Παρασκευής και έφθασε στον τόπο της συνάντησης αργά το ίδιο βράδυ, με επικεφαλής τον ιδιοκτήτη του "Camper Club" Γιώργο Παναγούλια και τον Γιώργο Μαστοράκη της "38 North", ο οποίος έχει πια αναλάβει εργολαβικώς τις υπαίθριες δραστηριότητες του "Camper Trophy" και είναι, θα έλεγα, ο ηθικός αυτουργός της παρουσίας των νεαρών αγοριών και κοριτσιών που συνοδεύουν τους γονείς τους σ' αυτές τις εξορμήσεις και ανυπομονούν να διαγωνιστούν στις αθλοπαιδειές που κάθε φορά διοργανώνει ο Γιώργος Μαστοράκης. Είναι πάντως βέβαιο ότι δεν θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει το σημείο της συνάντησης εάν δεν γνώριζε την ακριβή τοποθεσία ο Αλέξανδρος Τριβιζάς και δεν είχε φροντίσει να τοποθετήσει ταμπελλίτσες σε κάθε καμπή του δασικού δρόμου!

Έχοντας φθάσει νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής στο σημείο της συνάντησης, έκανα μια αναγνωριστική βόλτα στη γύρω περιοχή και έπεσα πάνω σε μποστάνια με... πιπεριές, ντομάτες, μελιτζάνες και καρπούζια! Υπολείματα βεβαίως όσων είχαν μαζευτεί και πουληθεί στις λαϊκές, αρκετά όμως για να γεμίσουν τις σαλατιέρες του διημέρου και να μετατραπούν σε μελιτζανοσαλάτες!

Ο καιρός δεν ήταν σίγουρα ο καλύτερος, με τα σύννεφα να κρύβουν το φεγγάρι και τον Γρέγο να παίζει στην κλίμακα του πέντε, ίσως και του έξι. Ευτυχώς δεν έβρεξε γιατί, αν έβρεχε, θα κολλούσαμε όλοι στη λάσπη της αλάνας που μας φιλοξένησε. Κάτι πάντως η κόπωση της εβδομάδας, κάτι το κρύο, κάτι το τετράωρο σχεδόν ταξίδι, μας έκλεισε όλους από νωρίς στα αυτοκινούμενα. Μια παρέα μόνο τολμηρών έμεινε να κουβεντιάζει και να πίνει, μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες, αγναντεύοντας το πέλαγος και το βουνό των Κενταύρων...

Το πρωί του Σαββάτου ο Γιώργος Μαστοράκης βγήκε πρώτος απ' το αυτοκινούμενό του και άρχισε τις προετοιμασίες. Από σημαιάκια και ξύλινες "πολεμήστρες", μέχρι πλαστικές "νάρκες", κάρβουνα, ψησταριές, τραπέζια και καρέκλες βγήκαν απ' την αποθήκη του Roller! Μέχρι τις ένδεκα, που βγήκαν και οι πιο καθυστερημένοι, όλα ήταν στη θέση τους για το παιγνίδι. Καθώς ο Γιώργος έδινε τις οδηγίες για το "ναρκοπέδιο", το "moon walking" και το "blitz" (ένα είδος paintball αλλά με όπλα που εκτοξεύουν υπέρυθρες ακτίνες αντί μπογιάς), οι νεαροί καμπερίστες έδειχναν ενθουσιασμένοι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ομάδα τους βγήκε τελικώς νικήτρια, έχοντας σαν καθοδηγητή τον Φώτη Καφετζόπουλο, πατέρα των δύο εξ αυτών! 

Τα γέλια και οι φωνές δεν είχαν ακόμη κοπάσει όταν ο αεικίνητος Γιώργος Μαστοράκης άναψε τη φωτιά για τα... περαιτέρω. Τα διαθέσιμα τραπέζια και οι καρέκλες παρατάχθηκαν και στρώθηκαν ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκινούμενα, ενώ τα κρέατα, τα λουκάνικα, οι σαλάτες και τα ποτά άρχισαν να καταφθάνουν από όλες τις κατευθύνσεις! Το φαγοπότι κράτησε μέχρις εξαντλήσεως των συνδαιτημόνων, αλλά όχι και των αποθεμάτων, που έφθαναν για να ταίσουν ένα στράτευμα! Και μετά ήρθε η σιέστα για τους περισσότερους, με εμένα και την καπετάνισσα να καβαλλάμε τον ηλεκτροκίνητο "Μαξιμιλιανό" για να φθάσουμε στο ελαιόδενρο με τις μεγάλες ελιές που είχαμε εντοπίσει πάνω στον δρόμο. Το τιμήσαμε δεόντως και σύντομα θα συμπληρώνουμε το τραπέζι του φαγητού με ένα πιάτο ξιδάτες ελιές, σαν αυτές που μόνο η καπετάνισσά μου ξέρει να φτιάχνει.

Το απόγευμα οι πιτσιρικάδες άρχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο κι' εμείς δεν αργήσαμε να πάρουμε το μήνυμα. Καλά τα πήγαμε, τελικώς, γλυτώσαμε και το έμφραγμα, με τους νεαρούς να πιάνουν τα πόδια τους απ' τις κλωτσιές, ενώ εγώ και ο Παναγούλιας είμασταν απαρηγόρητοι αναπολώντας τα περασμένα μεγαλεία. Όσο εμείς καμωνόμασταν τέλος πάντων πως παίζαμε ποδόσφαιρο, ο καιρός άρχισε να βελτιώνεται και να δικαιώνει τις προβλέψεις της μετεωρολογικής. Είχαμε μάλιστα την τύχη να απολαύσουμε την πανσέληνο εκείνης της βραδιάς, αλλά να ξυλιάσουμε κι' απ' το κρύο της ξαστεριάς, που άλλους ανάγκασε να συγκεντρωθούν γύρω απ' τη φωτιά και άλλους να ανάψουν τα καλοριφέρ των αυτοκινούμενων και να επιστρατεύσουν τις κουβέρτες...

Την Κυριακή κάποιοι άρχισαν να φεύγουν από νωρίς, προτιμώντας να σταματήσουν κάπου το μεσημέρι για φαγητό και να μοιράσουν έτσι την απόσταση. Εμείς προτιμήσαμε την ίδια κλασσική διαδρομή, ενώ το ίδιο επέλεξαν οι οδηγοί άλλων τριών τουλάχιστον αυτοκινούμενων. Κάναμε μια στάση στο Ψαροπούλι (παραλία Βασιλικών) και προτού πάρουμε την άγουσα για την Αθήνα, απολαύσαμε το φαγητό μας με θέα το απέραντο γαλάζιο και παρέα έναν ανοιξιάτικο καιρό...