Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Στα μέσα του περασμένου Ιουνίου βρεθήκαμε στην Ηρακλειά. Ένα από τα πράγματα που θέλησα να κάνω, όχι γιατί το είχα στο νου αλλά γιατί έτυχε να πέσω επάνω του, ήταν να περπατήσω μέχρι το σπήλαιο του Αγ. Ιωάννη και να το βιντεοσκοπήσω. Δεν τα κατάφερα όμως και λίγο έλειψε εκείνη η προσπάθεια να μου βγει σε κακό : https://www.ribandsea.com/travels/4081-anazitontas-eis-matin-to-spilaio-tis-irakleias.html

Εκείνη την αποτυχία μου δεν μπόρεσα ούτε να την καταλάβω ούτε να την αποδεχθώ. Έτσι, χάρη στη βοήθεια της "Blue Star Ferries", καβάλλησα το παπί και βρέθηκα και πάλι πριν από λίγες ημέρες στο όμορφο νησί για να ολοκληρώσω εκείνο που είχα αφήσει στη μέση τον Ιούνιο.

Αυτή η φορά βεβαίως ήταν διαφορετική. Από κάθε άποψη. Κατ' αρχάς δεν πήγα μόνος μου αφού στις 28 Αυγούστου κάθε χρόνο στο σπήλαιο πραγματοποιείται Εσπερινός με την ευκαιρία της εορτής του Αγ. Ιωάννη. Πολλοί παραθεριστές, αλλά και κάτοικοι του νησιού, περπατούν μέχρι το σπήλαιο, ξεκινώντας από την Παναγία, εφοδιασμένοι με ξηρά τροφή και νερό.

Έχοντας ζήσει την προηγούμενη τραυματική εμπειρία του Ιονίου, αυτή τη φορά πήρα μαζί μου δύο μεγάλα μπουκάλια νερό και μερικά φρούτα και ανηφόρισα ξημερώματα μέχρι το χωριό της Παναγιάς για να συνοδεύσω την ομάδα που θα μετέφερε την εικόνα του Αγίου μέχρι το σπήλαιο. Όποιος καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι δεν λένε;

Στις 7.10 περίπου μια ομάδα αποτελούμενη από 10 περίπου άτομα, με επικεφαλής τους Νεκτάριο Κωβαίο και Γιάννη Γαβαλά, πήραν την εικόνα του Αγίου Ιωάννη και άρχισαν να ανηφορίζουν το μονοπάτι προς το σπήλαιο. Μαζί κι' εγώ που, κρατώντας την κάμερα στα χέρια, προσπαθούσα να καταγράψω κάθε στιγμή εκείνης της πορείας. Κάποια στιγμή προθυμοποιήθηκα μάλιστα να μεταφέρω κι' εγώ την εικόνα, μολονότι αν ζούσα στην εποχή των εικονομάχων και των εικονολατρών θα ήμουν σίγουρα εικονομάχος. Μια εξαίρεση όμως για την τήρηση των παραδόσεων σκέφτηκα πως έπρεπε να την κάνω.

Η τελευταία πινακίδα με την ένδειξη "σπήλαιο", που ήταν άφαντη τον Ιούνιο, ήταν τώρα στη θέση της. Σκέφτηκα ότι αν δεν υπήρχε τότε εκείνο το πρόβλημα θα είχα βρει το σπήλαιο και δεν θα χρειαζόταν να έρθω και πάλι στην Ηρακλειά. Φαίνεται όμως ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται γιατί αν η αποστολή μου είχε ολοκληρωθεί τον Ιούνιο θα έχανα την εκπληκτική εμπειρία της 28ης Αυγούστου.

Η είσοδος του σπηλαίου είναι εξαιρετικά μικρή, σε αντίθεση με το μέγεθός του που καταπλήσσει τον επισκέπτη. Γι' αυτό και μόνο έρποντας μπορεί κάποιος να εισχωρήσει στο εσωτερικό του. Και ο ιερέας άλλωστε με τον ίδιο τρόπο μπήκε στη σπηλιά! Ο Οδυσσέας και ο Νεκτάριος με ξενάγησαν στις διακοσμημένες με σταλακτίτες και σταλαγμίτες αίθουσες, πολλοί από τους οποίους έχουν βανδαλιστεί από ανεγκέφαλους επισκέπτες οι οποίοι αφαιρούν κομμάτια σταλακτιτών και σταλαγμιτών για να διακοσμήσουν το γραφείο τους γνωρίζοντας πως αυτό που αφαίρεσαν η Φύση χρειάζεται χιλιάδες χρόνια για να το αντικαταστήσει!

Άλλοι χαράζουν επάνω στους σταλακτίτες τα αρχικά τους ή επιδεικνύουν τον έρωτά τους! Η μη αξιοποίηση και μη προστασία επίσης του σπηλαίου και η απουσία διαδρόμων και κατάλληλου φωτισμού συντελεί στην καταστροφή ενεργών σταλαγμιτών, ενώ συχνά οι επισκέπτες πατούν επάνω σε σχηματισμούς σταλαγμιτικού γάλακτος προκειμένου να εξερευνήσουν τις αίθουσες του σπηλαίου.

Είναι πάντως αλήθεια πως δεν περίμενα ότι το σπήλαιο αυτό θα είχε τόσο μεγάλη έκταση και εξεπλάγην. Όπως δεν περίμενα ότι η πρώτη μεγάλη αίθουσα θα γέμιζε με κόσμο που θα παρακολουθούσε τον Εσπερινό. Δεκάδες κεριά που τοποθετήθηκαν επάνω στις κορυφές σταλαγμιτών, σαν ένας μοναδικός πολυέλαιος, έδωσαν έναν εξώκοσμο φωτισμό στο σπήλαιο.

Μετά το πέρας του Εσπερινού, πήρα ένα κομμάτι άρτου και επέστρεψα στο χωριό της Παναγίας όπου είχα αφήσει το παπί. Μια όμορφη εμπειρία προσετέθη σ' αυτές που έχω βιώσει όλα αυτά τα χρόνια περιπλανώμενος στα μαγικά νησιά του Αιγαίου.

Ευχαριστώ την "BLUE STAR FERRIES" και το πλήρωμα του "Blue Star Naxos".