Rib and Sea

Σχόλια και φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Πώς λέμε η Πόλις εάλω; Ε, κάτι παρόμοιο έγινε και στο Ναύπλιο, το οποίο, μετά την Ζάκυνθο, καταλάβαμε από ξηράς και... αέρος από τις 18 μέχρι τις 24 Αυγούστου. Όμορφη πόλη το Ναύπλιο, που καταφέρνει ακόμη να μαγεύει τον επισκέπτη με τις πολλές αναφορές στο ρομαντικό και ιστορικό παρελθόν της. Καλοδιατηρημένα κτίρια του 18ου και του 19ου αιώνα, εντυπωσιακά καταστήματα, αγέρωχο όσο και "ένοχο" κάστρο, εντυπωσιακή ακτογραμμή, ενδιαφέροντα γειτονικά θέρετρα, όπως το Τολό, το Δρέπανο, το Βιβάρι και η Νέα Κίος, με το Μπούρτζι να ολοκληρώνει την εικόνα μιας πόλης που ποτέ δεν χορταίνει κανείς. Η περιπλάνηση στα σοκάκια της, ακόμη και αν γίνεται σε καθημερινή βάση, δεν καταντάει ποτέ βαρετή ή μονότονη. Για το Ναύπλιο όμως έγραψα παλαιότερα, οπότε δεν κρίνω σκόπιμο να γράψω και πάλι τα ίδια πράγματα : http://www.camperlife.gr/trvelm/76-2010-11-26-13-08-42.html

Στον φιλόξενο σύλλογο των αλιέων, στη βόρεια άκρη του λιμανιού, αν και δεν καταφέραμε να βρούμε φουντάγιο, προκειμένου να δέσουμε με ασφάλεια το ιπτάμενο φουσκωτό, φορτώσαμε τις μπαταρίες του αυτοκινούμενου και συμπληρώσαμε τη δεξαμενή του με νερό. Οι δημοτικές τουαλέτες, στις οποίες παραπέμπουν ανάλογες πινακίδες, συνεχίζουν να παραμένουν ερμητικά κλειστές. Χώρος πάντως για στάθμευση και διανυκτέρευση υπάρχει άφθονος στο τεράστιο ντόκο του λιμανιού. Προσέξτε μόνο να κρατήσετε κλειστές τις τέντες και να μη βγάλετε έξω τραπέζια και καρέκλες γιατί το τοπικό λιμεναρχείο έχει ιδιαίτερη ευαισθησία σ' αυτόν τον τομέα και είναι πολύ πιθανό να σας ζητήσει να φύγετε αν δεν συμμορφωθείτε.

Εξ αιτίας του ιπτάμενου αναγκαστήκαμε τελικώς να μεταφερθούμε στην παραλία της Καραθώνας, με την αφεντιά μου να πετάγεται με το παπί μέχρι το Ναύπλιο, όποτε αυτό ήταν αναγκαίο, για την αγορά των απαραίτητων εφοδίων. Η Καραθώνα έχει τα συν και τα πλην της. Στα πλην περιλαμβάνονται οι μύγες, η ζέστη και τα κουνούπια. Στα συν περιλαμβάνονται η αμμουδερή παραλία, η καθαρή σχετικώς θάλασσα, η ύπαρξη σκιερών σημείων για κατασκήνωση και οι δημοτικές ντουζιέρες από όπου μπορεί κανείς (με κάποια πατέντα) να φουλάρει και την δεξαμενή του αυτοκινούμενου.

Εκεί πάντως που τα βρήκα σκούρα και, ομολογώ, δεν το περίμενα, ήταν ο τομέας των πτήσεων. Ήταν στραβό το κλίμα, με τα γύρω βουνά να δημιουργούν έναν ασφυκτικό και επικίνδυνο κλοιό με ανοδικά, καθοδικά και ρότορες, φυσούσε όλη την εβδομάδα και ένας εκνευριστικός βοριάς, που κλατάρησε μια μόλις ημέρα πριν φύγουμε, και ήρθε το γλυκό και έδεσε. Έριξα το ιπτάμενο στο νερό, το ασφάλισα σε κάποια εγκαταλειμένα φουντάγια και έμεινα επί πέντε ημέρες να το κοιτάζω...

Μια πιτσαρία αλλοιώτικη απ' τις άλλες.

Σε μια απ' τις βραδινές εξόδους μας στο Ναύπλιο με το δίτροχο, τράβηξε η όρεξή μας πίτσα. Όταν βρίσκεται κανείς σε μια πόλη, όπου δεν γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, καλό είναι να ρωτάει. "Πού φτιάχνουν καλή πίτσα"; ρώτησα λοιπόν ένα μεσόκοπο ζευγάρι. "Έχει ένα μαγαζί εδώ κοντά, αλλά καλύτερα να πάτε στο Carrera's", απάντησε η κυρία με σιγουριά. Και πήγαμε στο Carrera's και ενθουσιαστήκαμε! Όχι τόσο για την πίτσα όμως, όσο για το service, τις... τουαλέτες και την άρνηση της διεύθυνσης να σερβίρει μπύρα σε νέους κάτω των 18 ετών!

Δεν συνηθίζω ξέρετε να διαφημίζω καταστήματα ή επιχειρήσεις, πολύ περισσότερο όταν δεν μου το ζητούν οι ιδιοκτήτες τους! Για το συγκεκριμένο κατάστημα όμως θα κάνω μια εξαίρεση. Θα ήμουν άδικος, άλλωστε, αν δεν επαινούσα το καλό με την ίδια ευκολία που κρίνω συνήθως και  καυτηριάζω τα κακώς κείμενα.

Στο διπλανό με μας τραπέζι ήρθε ζωηρή δεκαμελής νεανική παρέα. Όταν μετά από κάμποση ώρα αποφάσισαν να παραγγείλουν, μαζί με τις πίτσες παρήγγειλαν και μπύρες. Η κοπέλλα όμως που τους εξυπηρετούσε τους είπε ότι μόνο όσοι είναι πάνω από 18 ετών μπορούν να παραγγείλουν μπύρα. Δεν καλοάρεσε αυτό στους νεαρούς, το θέμα συζητήθηκε για λίγη ώρα και με τον ιδιοκτήτη του καταστήματος, ο οποίος τελικώς παρέμεινε ανένδοτος! Οι νεαροί της παρέας περιορίστηκαν κατ' ανάγκην στα αναψυκτικά κι' εγώ εντυπωσιασμένος έδωσα φεύγοντας τα συγχαρητήριά μου στον ιδιοκτήτη για τις επιλογές του...

Η θαλαμηγός με τους "επωνύμους".

Το πρωί της 21ης Αυγούστου κατέπλευσε στον όρμο της Καραθώνας και αγκυροβόλησε μια πολυτελής θαλαμηγός, μήκους σαράντα τουλάχιστον μέτρων, η οποία έφερε σημαία Μεγ. Βρετανίας. Δεν ήταν η μοναδική, ήταν όμως αυτή που κέντρισε το... Νικολούλειο δαιμόνιο που μονίμως με κατατρέχει. Λίγο αργότερα ένα φουσκωτό σκάφος αποβίβασε στην παραλία μια καλοντυμένη κυρία η οποία επιβιβάστηκε σε ένα ταξί που την περίμενε στην παραλία. Ε και; θα μου πείτε. Περιμένετε γιατί δεν ολοκληρώθηκε εκεί το σκηνικό...

Δύο περίπου ώρες αργότερα έφθασε στην παραλία ένα μικρό πούλμαν το οποίο κώλωσε κοντά στον ξύλινο προβλήτα και ξεφόρτωσε τέσσερα έως πέντε μεγάλα και καλοσυσκευασμένα κιβώτια, με ταινίες συγκεκριμένης εταιρείας courrier, τα οποία στη συνέχεια φορτώθηκαν από το πλήρωμα της θαλαμηγού στο φουσκωτό. Δεν μου κάθισε καλά η όλη ιστορία. Τα κιβώτια ήρθαν, κατά πάσα πιθανότητα, από το Ναύπλιο. Γιατί άραγε δεν πήγε η θαλαμηγός στο λιμάνι να τα παραλάβει και έπρεπε να μεταφερθούν μ' αυτόν τον πολύπλοκο τρόπο στην Καραθώνα;

Καβάλησα με την καπετάνισσα το παπί και πήγαμε μια βόλτα στο Ναύπλιο. Δεν έλεγα όμως να ξεχάσω το περιστατικό με την θαλαμηγό. Μόλις είδα λοιπόν μπροστά μου τον πρώτο λιμενοφύλακα του περιέγραψα τι ακριβώς συνέβη κι' εκείνος με παρέπεμψε στον αξιωματικό φυλακής, ο οποίος με την σειρά του με καθησύχασε και μου είπε ότι σε λίγο θα έρθουν για έλεγχο στην Καραθώνα.

Επιστρέψαμε στο πόστο μας. Η θαλαμηγός ήταν ακόμη εκεί. Πέρασε άλλη μια ώρα. Οι λιμενικοί, άφαντοι. Κάποια στιγμή άκουσα το βιράρισμα της άγκυρας και είδα την θαλαμηγό να αποπλέει με κατεύθυνση προς το... Ναύπλιο! Αφού είχαν σκοπό να πάνε στο λιμάνι, γιατί τόση πρεμούρα να φορτώσουν τα κιβώτια αρόδου στην Καραθώνα; αναρωτήθηκα. Τηλεφώνησα στον αξιωματικό φυλακής του λιμεναρχείου ο οποίος ήταν ακόμη στο γραφείο του! "Το γνωρίζουμε το σκάφος αυτό κ.Παπαδόπουλε. Ανήκει σε κάποιον επώνυμο. Μην ανησυχείτε, δεν υπάρχει πρόβλημα...". Έμεινα κάγκελλο! Τι να του πω; Ότι το γεγονός πως ο ιδιοκτήτης του είναι "επώνυμος" εντείνει περισσότερο τις υποψίες μου; Και ο Άκης "επώνυμος" ήταν όταν έπαιρνε τις μίζες για τους εξοπλισμούς. Ποιος τον ενόχλησε; Άει σιχτίρι επιτέλους...

Μια πτήση, μοναδική και αξέχαστη...

Μια ημέρα πριν φύγουμε, ο βοριάς αποφάσισε να αποσυρθεί. Ξεσκέπασα το φουσκωτό, φόρεσα κράνος και σωσίβιο, κρέμασα την φωτογραφική στο λαιμό και αποθαλασσώθηκα ενθουσιασμένος, με την αδρεναλίνη να πλημμυρίζει και πάλι τις φλέβες μου μετά από παρέλευση δύο εβδομάδων.  Ήταν καλοκαίρι του 1992 όταν, μετά τη βασική εκπαίδευση, έκανα την πρώτη solo πτήση μου με μηχανοκίνητο αετό πάνω από τη Νέα Κίο και το Ναύπλιο. Εκείνη η πτήση μού είχε μείνει αξέχαστη και είχα τότε υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα το επαναλάβω στο μέλλον. Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι ολόκληρα χρόνια από τότε...

Ο βόρειος κάβος της Καραθώνας με... "χόρεψε" για λίγο, αλλά μόλις πήρα ύψος και απομακρύνθηκα από την ακτή όλα μπήκαν στη θέση τους. Το Παλαμήδι και το Μπούρτζι ξεχώρισαν μέσα από την πρωϊνή ζέστη, με την πόλη του Ναυπλίου να βρίσκεται ακόμη σε λήθαργο, αν και πλησίαζε ήδη μεσημέρι, και στο βάθος η Νέα Κίος, με το χαρακτηριστικό ποτάμι-λιμάνι της. Την εικόνα συμπλήρωνε το κρουαζιερόπλοιο που ήταν αγκυροβολημένο λίγο έξω απ' το Μπούρτζι, ενώ κάποιες βάρκες μετέφεραν επίδοξους ψαράδες στο πέλαγος...